Πόσο NK603 φάγατε σήμερα;

Της Βάλιας Μπαζού

Όπου NK603 είναι το γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι της Monsanto, το οποίο έχει προκαλέσει διεθνή σάλο μετά τη δημοσιοποίηση, πριν, από λίγες ημέρες των ευρημάτων Γάλλων επιστημόνων που απέδειξαν ότι ποντίκια- πειραματόζωα ανέπτυξαν, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα,καρκινικούς όγκους και βλάβες σε ζωτικά όργανα σε δοκιμές που έγιναν με υποτίθεται  «ασφαλή»  όρια του μεταλλαγμένου καλαμποκιού και του εντομοκτόνου Roundup.

Η είδηση αυτή μπορεί να είναι πλέον γνωστή σε όλους, αυτό, όμως, που έχει περάσει στα ψιλά είναι ότι το NK603 είναι ένα καλαμπόκι που κυκλοφορεί  στην Ευρώπη με τη βούλα της Κομισιόν από το 2004!

Πρόκειται για ένα μεταλλαγμένο προϊόν που από το 2003 έχει πάρει την έγκριση της Ευρωπαϊκής Αρχής για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA),  η οποία βασιζόμενη σε έρευνες της ίδιας της παραγωγού εταιρείας, της Monsanto, είχε γνωμοδοτήσει ότι ο γενετικά τροποποιημένος αραβόσιτος NK 603 είναιασφαλής και ότι η διάθεσή του στην αγορά ως τροφίμου ή ζωοτροφής ή προς επεξεργασία δεν αναμένεται να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων ή των ζώων ή στο περιβάλλον!

Όπως επίσης δεν είναι ευρέως γνωστό το βρώμικο παρασκήνιο που παίχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να δοθεί το πράσινο φως για την κυκλοφορία της μεταλλαγμένης ποικιλίας.

Ένα παρασκήνιο, με πρωταγωνιστές λομπίστες, επιστήμονες με εύκαμπτη μέση και βέβαια το βαρύ πυροβολικό τους αμερικανούς πρέσβεις σε όλες τις χώρες της ΕΕ, μηδέ εξαιρουμένης της  Ελλάδας!

 Ο ρόλος των Νάιλς,  Μίλερ

 Πρόκειται για δυο από τους αμερικανούς πρέσβεις που έχουν περάσει από την Αθήνα και οι πρώτοι που άρχισαν να δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τότε ΥΠΕΧΩΔΕ στην προσπάθειά τους να κερδίσουν τη θετική ψήφο της Ελλάδας στις κρίσιμες ψηφοφορίες που γίνονταν στην ΕΕ για τις γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες.

Ο Τόμας Νάιλς το 1997 επισκέφθηκε τον τότε υφυπουργό ΠΕΧΩΔΕ Θόδωρο Κολιοπάνο στο γραφείο του ως πλασιέ των μεταλλαγμένων της Zeneca και της Μοnsanto, αφού η Αθήνα μαζί με τη Δανία πρωτοστατούσε στην επιβολή του ευρωπαϊκού μορατόριουμ στα μεταλλαγμένα, στο συμβούλιο υπουργών Περιβάλλοντος. Όπως έχει αποκαλύψει ο Θόδωρος Κολιοπάνος, ο αμερικανός πρέσβης αφού διαπίστωσε ότι η ελληνική θέση θα παρέμενε αρνητική κατέληξε λέγοντας απειλητικά ότι αυτό θα έχει συνέπειες για την ελληνική κυβέρνηση.

Στην ίδια γραμμή πίεσης ήταν επίσης ο Καναδός πρέσβης αλλά και η τότε υπεύθυνη εμπορίου της κυβέρνησης των ΗΠΑ για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η οποία έφαγε «πόρτα» και από την ΠΑΣΕΓΕΣ.

Η Ελλάδα δεν άλλαξε στάση και καταψήφισε όλες τις προτάσεις για την έγκριση μεταλλαγμένων ποικιλιών στα Συμβούλια των Υπουργών Περιβάλλοντος.

Τα χρόνια περνούσαν, η διείσδυση των μεταλλαγμένων στην Ευρώπη δεν είχε επιτευχθεί και οι πιέσεις των αμερικανών συνεχίζονταν το ίδιο απροκάλυπτα.

Τη σκυτάλη από τον Τόμας Νάιλς πήρε ο Τόμας Μίλερ, ο οποίος μετά την έγκριση του καλαμποκιού ΝΚ 603 από την Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων αναζητούσε εναγωνίως τη θετική απόφαση της Ρυθμιστικής Επιτροπής της ΕΕ και του Συμβουλίου Υπουργών Περιβάλλοντος.

Τον Φεβρουάριο του 2004 ο Τόμας Μίλερ έστειλε επιστολή στην τότε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Βάσω Παπανδρέου, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε:

 «Όπως γνωρίζετε, η Ρυθμιστική Επιτροπή της Ε.Ε. θα εξετάσει στις 18 Φεβρουαρίου την αίτηση της Monsanto για το καλαμπόκι ΝΚ 603... Ελπίζουμε ότι η Ελλάδα θα ψηφίσει υπέρ. Μια αρνητική ψήφος θα μπορούσε να στείλει το μήνυμα ότι η Ελλάδα αντιτίθεται στις συστάσεις της Επιτροπής. Αν η θετική ψήφος δεν είναι δυνατή, η αποχή θα αποδείκνυε ότι η Ελλάδα έχει εγκαταλείψει την αναστέλλουσα μειοψηφία που μπορεί να μπλοκάρει τη λήψη απόφασης και αναγνωρίζει ότι η διαδικασία της Ε.Ε. για την έγκριση προϊόντων βιοτεχνολογίας λειτουργεί».

Η Ελλάδα καταψήφισε την πρόταση στη Ρυθμιστική Επιτροπή και η ίδια πολιτική ακολουθήθηκε και από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι τον Ιούνιο του 2004 στο Συμβούλιο Υπουργών Περιβάλλοντοςκαταψήφισε τη διάθεση στην ευρωπαϊκή αγορά του καλαμποκιού ΝΚ 603 ο τότε αρμόδιος υφυπουργός Περιβάλλοντος Σταύρος Καλογιάννης.

 Τα περίεργα της Συνόδου

 Η Monsanto και οι αμερικανοί πρέσβεις μπορεί να μην κατάφεραν στο θέμα των μεταλλαγμένων να πείσουν τους έλληνες υπουργούς, κατάφεραν, όμως, τελικά να ελέγξουν την ψηφοφορία αφού όπως προέκυψε από το αποτέλεσμα η προτροπή τους για αποχή σε όσους διαφωνούσαν έπιασε σε αρκετές χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το Συμβούλιο Υπουργών Περιβάλλοντος απέτυχε να πάρει απόφαση αφού δεν κατάφερε ούτε να εγκρίνει αλλά ούτε και να απορρίψει, την πρόταση έγκρισης της Επιτροπής για το μεταλλαγμένο καλαμπόκι!

Έτσι, σύμφωνα με τα όσα ορίζονται για την λειτουργία της ΕΕ, η Κομισιόν εφόσον το Συμβούλιο Υπουργών δεν έβγαλε απόφαση, ενέκρινε η ίδια την πρότασή της τον Οκτώβριο του 2004 και από τότε το καλαμπόκι NK603 περιέχεται σε τρόφιμα και ζωοτροφές που κυκλοφορούν στην Ευρώπη, αλλά δεν καλλιεργείται. Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με την απόφαση όταν περιέχεται σε ένα προϊόν, πρέπει να αναγράφεται στη συσκευασία του.

πηγή http://topontiki.gr/article/40610

Είμαστε όλοι μανιχαϊστές...

Ο νεοφιλελευθερισμος έχει σήμερα γενέθλια. Γιορτάζει την ανατροπή του Σαλβαδόρ Αλιέντε στην Χιλή, εκείνο το πρωίνο της 11^ηςΣεπτεμβρίου του 1973. Γιορτάζει τις εκτελέσεις, τους ομαδικούς τάφους και τις φυλακίσεις στη χώρα του Πινοσέτ που επέτρεψαν την πειραματική εφαρμογή των νεοφιλελευθερων μοντέλων που δημιουργούσε ο Μίλτον Φρίντμαν και η σχολή του Σικάγου...

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Στην Ελλάδα οι εορτάζοντες φαίνεται πως βρήκαν το τελευταίο διάστημα το δικό τους τρόπο να τιμήσουν την ιστορική μνήμη. Σπάνια περνάει μια ημέρα όπου κάποιος προβεβλημένος νεοφιλελευθερος αναλυτής δεν «επιτίθεται» στο νεοναζισμό και τη Χρυσή Αυγή με μοναδικό στόχο να τα συγκρίνει με την Αριστερά. Κάθε φωνή αντίδρασης στην πολιτική του μνημονίου και της τρόϊκας βαφτίζεται εμμέσως πλην σαφώς φιλοναζιστική. Ακόμη και τα κύρια άρθρα ορισμένων εφημερίδωνκάνουν λόγο για «ακροδεξιά και ακροαριστερά τάγματα εφόδου», θυμίζοντας τρομακτικά τα επιχειρήματα του τούρκου στρατηγού Εβρέν – του δικτάτορα που έφερε τον νεοφιλελευθερισμό στη γειτονιά της Ευρώπης.  

Η λογική της «συνάντησης των άκρων», η κριτική στη «βία της Αριστεράς» και τόσες άλλες ιδέες εκφράζονται πλέον με τόσο πανομοιότυπες φράσεις που προκαλούν εύλογα ερωτήματα για το αν προέρχονται από κάποιο σύγχρονο εγχειρίδιο πολιτικής προπαγάνδας. Αναζητώ εδώ και εβδομάδες μια νεοφιλελεύθερη ανάλυση που να ασκεί κριτική στο ναζισμό και στον φασισμό και η οποία να μην αποτελεί ταυτόχρονα ένα φτηνό λαϊκιστικό όχημα για μια ακόμη επίθεση στην Αριστερά. Μάταιος κόπος.

Πριν από περίπου ένα μήνα έγραψα κάπου ότι «απέναντι στο νεοναζισμό, όσοι δεν είναι μέρος της λύσης είναι μερος του προβλήματος». Με μια ομοβροντία μηνυμάτων, νεοφιλελεύθεροι χρήστες του Twitter με συνέκριναν με τον Τζορτζ Μπους και τη φράση του «όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Ένα στέλεχος από το κόμμα του Στέφανου Μάνου, μάλιστα, με κατηγόρησε ανοιχτά για μανιχαϊσμό.

Και είχαν απόλυτο δίκιο. Απέναντι στην άνοδο του ναζισμού και του φασισμού, είμαστε μανιχαϊστές. Είμαστε μανιχαϊστές όπως οι γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι, οι αντάρτες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και οι στρατιώτες του κόκκινου στρατού (και όχι ο Στάλιν) που συνέθλιψαν τα ναζιστικά στρατεύματα του Χίτλερ.

Όσες φορές και αν ασκήσετε κριτική (δικαίως) στη συμφωνία Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, θα σας θυμίζουμε ότι ο δρόμος για αυτό το τερατούργημα άνοιξε με τη συμφωνία του Μονάχου, με την οποία οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έκλειναν το μάτι στον Χίτλερ. Όσες φορές μιλάτε για την ιδεολογική «συνάντηση των άκρων», θα σας μιλάμε για το κράτος της δεξιάς που παρέδωσε τα κλειδιά των φυλακών με τους πολιτικούς κρατούμενους στα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής – και ύστερα τα παρέλαβε από αυτούς. Όποτε αναφέρεστε σε κοινούς στόχους φασισμού και κομμουνισμού, θα σας θυμίζουμε ότι η μοναδική συμφωνία μεταξύ του Χίτλερ και του Τσόρτσιλ στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έγινε στην Ελλάδα, προκειμένου να αποχωρήσουν τα γερμανικά στρατεύματα ανενόχλητα και οι Βρετανοί να στραφούν προς τον πραγματικό τους εχθρό – τους έλληνες κομμουνιστές.   

Όταν θυμάστε τη «βία της Αριστεράς», θα σας δείχνουμε με το δάχτυλο τους δεξιούς κουκουλοφόρους συνεργάτες των ναζί, τους δοσίλογους και τους μαυραγορίτες αλλά και τους βασανιστές της χούντας – όλους αυτούς που συναπαρτίζουν αυτό που εσείς αποκαλείτε «εθνικό κορμό» και ελληνική αστική τάξη. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε σε βιβλία ιστορίας για αυτό – τα ιδεολογικά τέκνα του δικτάτορα Παπαδόπουλου τα υπουργοποιήσατε με την πρώτη ευκαιρία και τους αξιωματούχους της χούντας τους κάνατε γενικούς γραμματείς.   

Όσους αναθεωρητές και αν ξεφουρνίσουν τα πανεπιστήμιά σας, δεν θα καταφέρουν να ξαναγράψουν αυτή την ιστορία. Ο φασισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού. Είναι το πολυτιμότερο εργαλείο απέναντι στις κρίσεις υπερσυσσώρευσης που ελαχιστοποιούν την κερδοφορία του συστήματος, αναγκάζοντάς το να αναζητά  λύσεις μέσα στα ερείπια των παγκόσμιων πολέμων. Ήταν και παραμένει το απόλυτο ανάχωμα στα κινήματα της Αριστεράς.  Αν ο ο νεοφιλελευθερισμός κατάφερε να κρατήσει στη ζωή ένα αποτυχημένο οικονομικό σύστημα για τέσσερις δεκαετίες, ανακαλύπτοντας νέες μορφές εκμετάλευσης και κερδοφορίας, τώρα συνειδητοποιείτε ότι θα χρειαστεί να ξυπνήσετε και πάλι τα τέρατα του παρελθόντος.    

Σε αυτή λοιπόν τη μάχη απέναντι στις σύγχρονες μορφές ναζισμού και φασισμού, είμαστε μανιχαϊστές. Εσείς φυσικά μπορείτε να υιοθετείτε πολιτική «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στη φρίκη του Ολοκαυτώματος και στο όραμα μιας κοινωνίας ισότητας και δικαιοσύνης. Θα επιτρέψετε όμως και σε εμάς αυτή την 11^η Σεπτεμβρίου να μην θυμόμαστε μόνο τον Αλιέντε αλλά και να παραφράζουμε τον Τζορτζ Μπους: απέναντι στο νεοναζισμό, όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Και εσείς δεν υπήρξατε ποτέ μαζί μας. 

πηγή http://www.unfollow.gr.com/index.php/blog/item/137-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%7C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85.html

Ευχαριστίες στη Χρυσή Αυγή...

Στις 7 Αυγούστου 1936 η εφημερίδα «Καθημερινή» έγραφε στο κύριο άρθρο της: «Η από της παρελθούσης Τρίτης επιβληθείσα νέα τάξις πραγμάτων εις την Ελλάδα δεν ευρίσκει απλώς σύμφωνον την εφημερίδα αυτήν. Την ευρίσκει εν μέρει υπεύθυνον. Διότι από μακρού χρόνου η εφημερίς αυτή συνέστησε και ηυχήθη όπως έλθη ημέρα, κατά την οποίαν το κράτος του κοινοβουλευτισμού και των ελευθεριών αντικαταστήση, έστω και προς καιρόν, νέον κράτος επιβολής και αυστηρότητος».

Παρατηρώ τον επαίσχυντο ρόλο που έχει αναλάβει η «Καθημερινή» (με τις εξαιρέσεις και τις αντιφάσεις της διαρκώς να λιγοστεύουν) καθώς η προπαγάνδα της περνάει πια στη δεύτερη φάση. Πρώτη φάση ήταν υπεράσπιση του Μνημονίου με το σκεπτικό πως είμαστε διεφθαρμένοι και τεμπέληδες, λοιπόν καιρός είναι να σοβαρευτούμε ζώντας ήσυχα και φτωχικά. Αυτά μοιάζουν χαριτωμένα πια αν τα συγκρίνει κανείς με τη Φάση Β΄, την ομοβροντία υπεράσπισης των φασιστών που εξαπολύει εσχάτως η ίδια εφημερίδα.

Δημοσιογράφοι της εξηγούν ότι η Χρυσή Αυγή «είναι μεν εγκληματική αλλά…», και εκεί ξεκινάει το πανηγύρι: αλλά φταίει το παραεμπόριο, αλλά φταίει η λαθρομετανάστευση, αλλά φταίει η κουλτούρα της ανομίας και της κριτικής στο κοινοβούλιο, που καλλιέργησε η Αριστερά, αλλά φταίει η εγκληματικότητα των μεταναστών, και πάει λέγοντας. Στοιχειώδης ρητορική διαπίστωση: ό,τι λέγεται πριν το «αλλά» είναι ψέμα. Όταν ξαμολάς ένα κατεβατό ρατσιστικής προπαγάνδας μετά την καταδίκη, καταλαβαίνουμε ότι είναι μεν δύσκολο να δικαιολογήσεις τους φασίστες που βιντεοσκοπούν τα αδικήματά τους και τα υπερασπίζονται δημοσίως, γι’ αυτό τα καταδικάζεις και μετά αναμασάς τα επιχειρήματά τους. Όταν ένας αρθρογράφος υποστηρίζει πως η Χρυσή Αυγή «κακώς εγκληματεί, αλλά…», η απάντηση είναι μόνο μία: δεν έχει «αλλά»!

Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ακολουθείται σε πλειάδα άρθρων από σχόλια όπως «οι αιτίες είναι η παράνομη μετανάστευση, η διάσπαρτη εγκληματικότητα και η διάχυτη ανομία (…) Ενώ τα αριστερά κόμματα στρουθοκαμήλιζαν στις ιδεοληψίες τους, η Χρυσή Αυγή έκανε ακτιβισμό» (Λυγερός) ή «Αυτό που θρέφει τον φασισμό είναι ο τρόπος αντίδρασης σε πολιτικές θέσεις. Ποιος θυμάται τους προπηλακισμούς των βουλευτών τον πρώτο καιρό της “αγανάκτησης”; Τις “αντισυγκεντρώσεις” στο ΠΑΣΟΚ που έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Όταν νομιμοποιείται η έστω χαμηλής έντασης πολιτική βία, στη συνείδηση των ανθρώπων νομιμοποιείται κάθε βία. (…) Ας μην τους κακίζουμε - έτσι έμαθαν. Διδάχθηκαν ότι νόμος είναι το δικό τους δίκιο» (Πάσχος Μακιαβέλης). Καταλήγουμε στο ιστορικών διαστάσεων έμεσμα του Στ. Κασιμάτη που τόλμησε να ευχαριστήσει τη Χρυσή Αυγή γιατί μας αποκάλυψε ότι το πρόβλημα της μεταπολίτευσης είναι η Αριστερά που χαλάει τα μάρμαρα του Συντάγματος, συνεπώς (εδώ όποιος διαβάζει προσεκτικά ανατριχιάζει) «το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου».

Ο Στ. Κασιμάτης χρησιμοποιεί έναν καβαφικό στίχο, ως οφείλει κάθε αρθρογράφος που υπερασπίζεται τους φασίστες από τις στήλες μιας καθώς πρέπει εφημερίδας σαν την «Καθημερινή». Όπως συμβαίνει συχνά με όσους ενσωματώνουν έναν στίχο για γαρνιτούρα, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα: όταν ο Καβάφης σχολιάζει πως ο ήρωας έχει τη «συνείδησή [του] ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής», εννοεί πως πρόκειται για το επιχείρημα που χρησιμοποιεί κάποιος προκειμένου να δικαιολογήσει πως είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα. Αυτό είναι το συμπέρασμα που ειρωνεύεται το ποίημα που δεν κατάλαβε ο Στ. Κασιμάτης. Έχει μάλιστα πολύ ενδιαφέρον ότι όταν ο Τσίρκας ρώτησε τον Καβάφη τι δουλειά θα έκανε σήμερα ο ήρωας του ποιήματος, απάντησε ότι θα ήταν δημοσιογράφος!

Επειδή όμως αυτή η επιχειρηματολογία εξαπλώνεται με τη μορφή λαίλαπας (Δεν θέλω να αδικήσω τους θιασώτες της ίδιας άποψης που δεν εργάζονται στην «Καθημερινή». Η αλήθεια είναι ότι τις απόψεις αυτές συμμερίζονται πια η Δεξιά, η Κεντροδεξιά, το Κέντρο και η Κεντροαριστερά της ΔΗΜΑΡ: Μπίστης, Ψαριανός, Πρετεντέρης, Σαχινίδης, Δένδιας κα), ας τη δούμε αναλυτικά:

Επιχείρημα πρώτο: «Τη βία τη νομιμοποίησε η Αριστερά». Το μόνο πρόσφατο παράδειγμα φονικής βίας που άσκησε ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου αλλά τη χρεώθηκε συλλήβδην η Αριστερά ήταν η Μαρφίν. Πρώτ’ απ’ όλα, ας εφαρμόσουμε την κριτική μας στην πλευρά μας: όταν κανείς λέει πως κακώς κάηκαν τρεις άνθρωποι α) αλλά ο Βγενόπουλος τους είχε υποχρεώσει να δουλεύουν, β) αλλά ήταν κλειστή η έξοδος κινδύνου και δεν υπήρχε πιστοποιητικό πυρασφάλειας, γ) αλλά κι αυτοί γιατί δέχτηκαν να δουλέψουν αντί να απεργούν, και δεν ξέρω τι άλλο, απαντούμε: δεν έχει «αλλά»! Υπήρξαν ομάδες από τον αντεξουσιαστικό χώρο που είπαν ακριβώς αυτό, χωρίς μισόλογα. Ας μου επιτραπεί παρ’ όλ’ αυτά να παρατηρήσω ότι η ψυχική συνθήκη της οπλισμένης ομάδας που επιτίθεται με λοστάρια και μαχαίρια και δολοφονεί μελαμψούς περαστικούς, και η ρίψη μολότωφ σε τράπεζα, δεν είναι ίδιας έντασης. Ούτε η αντίδραση της κοινωνίας ήταν ίδια. Για ένα χρόνο είχε μουδιάσει το πανελλήνιο μετά τη Μαρφίν. Σήμερα η Χρυσή Αυγή ανεβάζει τα ποσοστά της διαφημίζοντας τα (ποιοτικώς και ποσοτικώς ασύγκριτα) εγκλήματά της. Όσο για την υπόλοιπη βία, που «είναι χαμηλής έντασης, αλλά νομιμοποιεί κάθε βία», όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ απεργίας και φονικού, όποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ένα στραγγιστό γιαούρτι από ένα λοστάρι, δεν έχει ελπίδα να καταλάβει.

Επιχείρημα δεύτερο: «φταίει η ανομία που καλλιέργησε η Αριστερά». Αυτό το επιχείρημα προέρχεται από ανθρώπους που (με ακούραστο πρωταθλητή τον Στάθη Καλύβα της ίδιας εφημερίδας) πιστεύουν ότι στη χώρα του Βουλγαράκη, του Τσουκάτου, της Siemens, του Βατοπεδίου κ.λπ., ανομία είναι να γράφεις στους τοίχους ή να αντιγράφεις στις εξετάσεις (Το παράδειγμα είναι πραγματικό και προέρχεται από άρθρο του Στ. Καλύβα). Να πιστεύεις πως ανομία είναι η αντιγραφή στις εξετάσεις, σε μια χώρα που έχει στείλει στη φυλακή μόνο τον Τσοχατζόπουλο όλα αυτά τα χρόνια, και ας δούμε για πόσο, σημαίνει ότι συγκαλύπτεις τα εγκλήματα των αφεντικών σου, προσπαθώντας να εστιάσεις σε σχολικές αταξίες.

Επιχείρημα τρίτο: «Αφού οι μετανάστες εγκληματούν, τι να κάνει κι ο απλός λαϊκός άνθρωπος;» Και, προσοχή, ο Λυγερός μάς ειδοποιεί πως αντιρρήσεις σε αυτό το επιχείρημα φέρνουν μόνο οι καλομαθημένοι αστοί που έχουν τους ξένους για υπηρέτες, όχι οι αγνοί λαϊκοί φασίστες των «γκέτο», που υποφέρουν. Με τη σειρά: δεν εγκληματούν «οι μετανάστες», γενικώς. Εγκληματούν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι θα πρέπει να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά τους, αυτοί και μόνο, όχι όσοι τους μοιάζουν, και να τιμωρηθούν από τη δικαιοσύνη και όχι από τον οποιονδήποτε τυχαίο ψυχασθενή. Όποιος ενδιαφέρεται για τα στοιχεία που δείχνουν πόσο διογκωμένη εμφανίζεται η εγκληματικότητα των μεταναστών από την αστυνομία, ας ανατρέξει στον φάκελο «Ο φασισμός στο σαλόνι μας» στο www.thepressproject.gr. Εδώ ας πούμε μόνο ότι συλλογική τιμωρία στο μυαλό υγιούς ανθρώπου δεν υπάρχει. Αν εννοούν οι δημοσιογράφοι της «Καθημερινής» ότι «κατανοούν» τους φασίστες, φοβάμαι ότι η πολλή κατανόηση σε αυτή την περίπτωση είναι φλερτ με τον φασισμό, δεν είναι ψυχική ευρυχωρία.

Επιχείρημα τέταρτο: «τη Χρυσή Αυγή εξέθρεψε ο αντικοινοβουλευτισμός της Αριστεράς». Δηλαδή δεν πρέπει να μιλάμε κατά των βουλευτών, διότι τα επιχειρήματά μας τα χρησιμοποιεί και η Ακροδεξιά. Αν εγώ ασκώ κριτική στον κοινοβουλευτισμό γιατί θέλω περισσότερη δημοκρατία, είμαι υπαίτιος για τα εγκλήματα αυτού που ασκεί κριτική γιατί θέλει να ψήσει τους Εβραίους σε κρεματόρια; Πολύ δύσκολο.

Όπως τη δεκαετία του ’40 τα αστικά κόμματα είχαν αποξενωθεί από την κοινωνία και άφησαν τους φασίστες και τους ταγματασφαλίτες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, να ασκήσουν βία κατά της Αριστεράς, φαίνεται ότι το ίδιο θα ζήσουμε και τώρα. Σχολίαζε ο Μαρξ ότι εργοστασιάρχες και μεγαλοκτηματίες χαιρέτισαν την επιτυχία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη λέγοντας πως τα εγκλήματά του θα μείνουν στα χέρια του, ενώ από τους καρπούς τους θα ωφεληθούν οι ίδιοι. Ο συρφετός των διεφθαρμένων πολιτικών που κυβέρνησε στη διάρκεια της μεταπολίτευσης βλέπει να αυξάνεται η απόστασή του από την κοινωνία. Θεωρεί πως το μόνο χαρτί που έχει να παίξει είναι να θεωρηθεί σωτήρας απέναντι στη «βία των άκρων», όπως προσπαθεί διακαώς να περιγράψει αυτό που συμβαίνει σήμερα, συγχέοντας εσκεμμένα κινητοποιήσεις και φονικά. Πού αλλού να εναποθέσει τις ελπίδες της η δόλια η «Καθημερινή»; Στην υπεράσπιση των Μνημονίων; Η ελπίδα της είναι να αναβαπτίσει τα απολύτως ανυπόληπτα αστικά κόμματα σε εγγυητές της ασφάλειας, να ποντάρει δηλαδή στον φόβο, αφού τα κόμματα αδυνατούν να προσφέρουν ελπίδα. Αντιθέτως προς την τότε «Καθημερινή» και τους σημερινούς υπαλλήλους της, η δική μου επιθυμία είναι να αποφευχθεί πάση θυσία η περεταίρω διολίσθηση προς το «κράτος επιβολής και αυστηρότητος». Η επίκληση του ζητήματος της ασφάλειας είναι το άλλοθι με το οποίο ελπίζουν να ξεχάσουμε την αδικία. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη. Αυτή τη στιγμή υπερασπίζονται ωμά τους φασίστες συκοφαντώντας την Αριστερά, γιατί το πρόβλημά τους είναι να μην καλύψει η Αριστερά την απόστασή τους από τον λαό. Εμείς θα χρειαστεί να εξηγήσουμε στους φασίστες ότι δεν είμαστε αδύναμοι και στους προπαγανδιστές ότι δεν είμαστε ηλίθιοι.

πηγή http://www.thepressproject.gr/article/28138/Euxaristies-sti-Xrusi-ugi

Τα Τέρατα...

Στην ηγέτιδα χώρα του καπιταλιστικού συστήματος γνωστού και ως «ελεύθερου κόσμου», στις ΗΠΑ, στη χώρα τέλος πάντων που η «ελεύθερηαγορά» ενώνει όλους τους θεούς της

«Χριστό», «Γαχβέ» κι «Αλλάχ»

στη δούλεψη του Μαμωνά,

σε αυτήν τη χώρα λοιπόν, 47,6 εκατομμύρια άνθρωποι (απ’ τους καταγεγραμμένους) ζουν με κουπόνια ή σε μία άφατη εξαθλίωση (το πλείστον των ακατάγραπτων) και πάνω από 60 εκατομμύρια ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας.

Αυτή η χώρα που στα διακόσια χρόνια της ύπαρξης της έχει προκαλέσει, εξαπολύσει και εμπλακεί σε εκατόν δέκα τέσσερις πολέμους, εισβολές, επεμβάσεις, βομβαρδισμούς, εμπάργκο, εκστρατείες και πραξικοπήματα ανά την υφήλιο, εξακολουθεί να εκτρέφει τέρατα.

Το γεγονός ότι ορισμένα απ’ αυτά τα τέρατα που εκτρέφουν οι Αμερικάνοι, εξελίσσονται σε Φρανκεστάιν που στη συνέχεια στρέφονται εναντίον τους και τους δαγκώνουν σαν λυσσασμένα σκυλιά, δεν διαταράσσει εν τέλει τηνοικονομία του συστήματος – αντιθέτως

συμβάλει στην ισορροπία του. Πρόκειται περί «χρήσιμων εχθρών». (Το δεύτερο καλύτερο για το σύστημα μετά τους «χρήσιμους ηλίθιους»)...

Οι ΗΠΑ δημιούργησαν τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, την ίδια την Αλ Κάιντα – όσο λοιπόν (και για όσο χρονικό διάστημα) τα «τέρατα του εργαστηρίου» παίζουν «κλέφτες κιαστυνόμους» με τους δημιουργούς τους, οι «αστυνόμοι» κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, όχι μόνον διότι οι ίδιοι ελέγχουν τα τέρατα, αλλά και διότι

άλλα,  υπέρτερα τέρατα, θεσμικά αυτήν τη φορά, ελέγχουν και αυτά με τη σειρά τους τα χρήσιμα τερατάκια. Όπως, λόγου χάριν και για να μη μακρηγορώ οι ηγέτιδες μουσουλμανικές κάστες ελέγχουν το λαϊκό ισλάμ ή το ΔΝΤ «μοιράζει χαρτί» στον κόσμο των ελεύθερων αγορών

για να περιορισθούμε σε δύο μόνον παραδείγματα και να μη μακρηγορήσουμε.

  

Έτσι λοιπόν στον κόσμο των θεσμισμένων μεγάλων τεράτων, τα μικρά τέρατα του εργαστηρίου (οι μαριονέτες) άτινα εμφανίζονται στηγεωπολιτική σκακιέρα προκειμένου με τις κινήσεις τους να παιχθεί ένα παίγνιουπέρτερων στρατηγικών και στόχων, καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα,

απ’ το ριζοσπαστικό Ισλάμ έως τον Σαουδαραβικό κομφορμισμό – εις ό,τι αφορά τον μουσουλμανικό κόσμο, κι από τη συνωμοτική τρομοκρατίατύπου Μπάαντερ Μάινχοφ ή Ερυθρών Ταξιαρχών έως τα φασιστικάμορφώματα – εις ό,τι αφορά τη Δύση.

Στη χώρα μας, ένα μικρό τμήμα του (έστω και συμβατικά αποκαλούμενου) Δυτικού κόσμου, συμβαίνει, άλλοτε ταυτοχρόνως κι άλλοτε με μικρή ή μεγαλύτερη καθυστέρηση, ό,τι συμβαίνει στο ευρύτερο πλαίσιο που την καθορίζει.

Άλλοτε ως πρωτότυπο, άλλοτε ως κακέκτυπο κι άλλοτε ωςκαρικατούρα μας συμβαίνουν τα ίδια υπ’ αυτήν

την έννοια διαθέτουμε κι εμείς τα δικά μας τέρατα. Και τα θεσμικά(Δικομματισμός, Διαπλοκή, Εξάρτηση) που μας έφεραν ως εδώ, και τα τέρατα του σωλήνα, τα «χρήσιμα τέρατα», τα εργαλεία

για να φθάσουμε ως εδώ. Και να πάμε ακόμα παρακάτω στον βυθό.

Σε περιόδους κρίσης (είτε ανάτασης, είτε ύφεσης) – (όπως τώρα), τα τερατάκια αυτά βγαίνουν στο προσκήνιο, άλλοτε για να αποπροσανατολίσουν ή να εκτονώσουν ή να προβοκάρουν (σε περιόδους που ο λαός σηκώνεται και θρώσκει άνω) κι άλλοτε

για να προκαλέσουν σύγχυση, να εκτρέψουν λύσεις, και νατρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο (όταν ο λαός είναι στα κάτω του και θέλουν να τον πάνε ακόμα παρακάτω – ακόμα και στον τάφο του).

Για να το πετύχουν αυτό όμως τα μικρά τέρατα – η μακριά μαύρη χειρ του συστήματος – χρειάζονται την «έξωθεν καλή μαρτυρία» κι ούτω πως εμφανίζονται ως «πρόμαχοι του λαού», ως «λαϊκοί εκδικητές».

Έτσι στη Μεταπολίτευση εμφανίσθηκε η 17^η Νοέμβρη η οποία ανέλαβε, δίκην Δικαστή Ντρέντ, να «αποδώσει δικαιοσύνη» και να βάλει στη θέση τους (στον τάφο) όσους η Δημοκρατία «παρέλειπε».

Αποφάσισε δηλαδή η 17^η Νοέμβρη να «συλλαμβάνει», να «δικάζει» και να «εκτελεί» εν των άμα και αφ’ εαυτής, με ένα παράδοξο αυτεξούσιο – ελέω λαού; Ελέω Θεού; - Ουδείς γνωρίζει.

Υποκαθιστώντας κράτος και νόμους η οργάνωση αυτήαποκαθιστούσε λέει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, τιμωρώντας όσους η ίδιαή ορισμένοι καφενέδες έκριναν άξιους θανάτου.

Κι έτσι ακριβώς έπρατταν: ως άλλοι θεοί (ή θηρία) μοίραζαν με τακουμπούρια θανατικές εκτελέσεις.

Το άκρον άωτον του φασισμού.

Παραδόξως (που παράδοξο δεν είναι στη μεταπολιτευτική μας γλίτσα), τοιούτο τι επί μακρόν εθεωρήθη «αριστερό». Δράση της Άκρας Αριστεράς. Κι ως τοιούτο υποστηρίχθηκε κι από αρκετές ευαίσθητες μιμόζες, οι οποίες ήτανεναντίον της θανατικής ποινής μεν, αλλά ευλογούσαν απ’ την άλλη τηνκουμπουροφόρο «απονομή της δικαιοσύνης» με την εκτέλεση ανθρώπων.

Αντιφάσεις; - να φάνε και οι κότες! Ένα από τα κύρια συστατικάάλλωστε του εκφυλισμού της μεταπολίτευσης στον ζοφώδη χυλό της

γλίτσας μας ήταν η διαρκής χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών σχεδόν όλων προς σχεδόν όλους.

Ως εκ τούτου, εκτός απ’ τις ευαίσθητες μιμόζες (βαλτές ή ηλίθιες) τηνευμενή ανοχή του στη δράση της 17Ν ακόμα και την ανοιχτή υποστήριξή τουστους δολοφόνους της 17Ν έδινε ένα μεγάλο στην αρχή μέρος του λαού που

σιγά – σιγά απισχνάσθηκε για χίλιους μύριους λόγους.

Όταν όμως χρειάζεσαι είκοσι χρόνια για να καταλάβεις ότι αυτό που θεωρείς «αριστερό» είναι φασιστικό, ότι αυτό που θεωρείς αντισυστημικόείναι η μαύρη μακριά χειρ του συστήματος

και συχνά η «Σιδερένια Φτέρνα» του, τότε το πουλάκι έχει πετάξει, έχει κάνει τη δουλειά του και (με ορισμένες ου μην και ενίοτε συμφωνημένες παράπλευρες απώλειες) έχει φέρει την ιστορία τούμπα.

Της ίδιας λοιπόν ενοχικής ή φανερής και τσαμπουκαλεμένης λαϊκής αποδοχής που έτυχαν κάποτε οι κουμπουροφόροι της 17Ν, φαίνεται να απολαμβάνει σήμερα η Χρυσή Αυγή.

Στα μάτια πολλών συμπολιτών μας εμφανίζεται κι αυτή ως ένα είδος λαϊκού εκδικητή, λαϊκού πρόμαχου που βάζει τα πράγματα (κι όχι μόνον τους πάγκους των μικροπωλητών) στη θέση τους.

Αποκαθιστά ένα «κοινό περί δικαίου αίσθημα «στρεβλωμένο απ’ την έξαρση της κρίσης που εύκολα μπορεί να εκτονωθεί με τον ρατσισμό, τηνξενοφοβία, την ξενηλασία, τη μισαλλοδοξία, τον ξυλοδαρμό και κάποια στιγμή τον φόνο. Φόνο που στα μάτια πολλών, είτε αμόρφωτων, είτε απελπισμένων, είτε εξαγριωμένων, είτε απλώς σκατόψυχων

μπορεί να φανεί ως ένας «δίκαιος φόνος»,

όπως «δίκαιος» τους φαίνεται ο προπηλακισμός ή ο ξυλοδαρμός για την ώρα, η υποκατάσταση του νόμου από «νομοθέτες» του πεζοδρομίου,αυτόκλητους τραμπούκους και αληταράδες που θα έκαναν και τον δικηγόρο ή τον γιατρό με την ίδια ευκολία που τώρα παριστάνουν τον αστυνομικό και τονδικαστή.

  

Το πρόβλημα είναι σοβαρό. Ο κρυφός φασισμός (που στην περίπτωση της 17Ν κι άλλων τέτοιου τύπου οργανώσεων εμφανίζονταν ως «αντιεξουσιαστικός» ακόμα και «αριστερός») έχει δώσει τη θέση του στονανοιχτό φασισμό που δεν χρειάζεται φερετζέδες.

Πρόκειται για το ίδιο τέρας. Αλ Κάιντα το πρωί, Μοσάντ το βράδυ. Οτάχα αριστερός βερμπαλισμός (πασόκιος έως «αντιεξουσιαστικός») πουταλαιπώρησε τη Μεταπολίτευση, ξεθύμανε. Ξαναήρθε η ώρα τουαντικομμουνιστικού βερμπαλισμού.

Το άκρως επικίνδυνο είναι ότι αυτόν τον αντικομμουνιστικό βερμπαλισμό (μάλιστα της αμάθειας και της εμπάθειας) δεν τον μετέρχονται μόνον οι Χρυσαυγίτες εορτάζοντας τον...Μελιγαλά, αλλά και η τρέχουσακυβέρνηση διά του εκπροσώπου της κυρίου Κεδίκογλου κι άλλων διακεκριμένων στελεχών της όπως ο κ. Βορίδης, ο κ. Γεωργιάδης, ο κ.Κεφαλογιάννης, ο κ. Σαχινίδης (αυτός απ’ τα τσικό) και πλείστοι όσοι άλλοι

δείχνοντας έτσι ποίου το μακρύ χέρι είναι πράγματι η Χρυσή Αυγή.

  

Στις μεγάλες διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης εμφανίζονταν οι «γνωστοί άγνωστοι», τα διάφορα μπλάκ μπλόκ των φίλα προσκείμενων στη 17Ν και τις άλλες συναφείς οργανώσεις

και τα έκαναν όλα γης μαδιάμ. Οι διαδηλώσεις διαλύονταν, οι διαδηλωτές γύριζαν σπίτι τους, το κακό (που μας έφερε έως εδώ)εφαρμόζονταν.

Στο εξής οι διαδηλωτές δεν θα βρίσκουν μπροστά τους μόνον τους κρυπτοφασίστες, αλλά τους φασίστες εν πλήρει στολή, μαύρο μπλουζάκι, παντελονάκι παραλλαγή – μελανοχίτωνες κανονικοί. Στρατόκαυλοι και αδαείς, πραγματικά «Τάγματα Εφόδου».

Φοβάμαι ότι ο δρόμος ως τους πρώτους φόνους δεν θα είναι μακρύς...

Σε αυτήν την περίπτωση την ίδια ευθύνη με τον κάθε καμαράντενΚασιδιάρη θα φέρει και ο κ. Δένδιας, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Κουβέλης και ο κ.Σαμαράς.

Δεν προδικάζουμε. Λέμε για αυτό που όλοι – μα όλοι – γνωρίζουμε...

πηγή http://www.enikos.gr/stathis/79408,Ta_terata.html