Παρασκευή 2 Μαΐου 2014
Ο Χατζηαβάτης δήμαρχος Πειραιά...
Χατζηαβάτης: Ακούσατε, ακούσατε, κατά διαταγή του πολυχρονεμένου μας πασά όποιος αναλάβει να γίνει δήμαρχος θα έχει μισθό βαρβάτο, θα τρώει, θα πίνει, θα βολέψει και την παρέα του, και θα φυλάει και το κλειδί από το σεντούκι με τις λίρες.
Έτσι διαφημίζει ο Χατζηαβάτης στο θέατρο σκιών τη θέση του δημάρχου, την οποία τελικά παίρνει ο Καραγκιόζης. Και όσοι στα παιδικά μας χρόνια έχουμε δει τον Καραγκιόζη Δήμαρχο, θυμόμαστε πόσο γελάσαμε με την καρδιά σας. Και το μόνο που δεν περιμέναμε είναι να δούμε μια παραλλαγή του έργου να παίζεται όχι στο θέατρο σκιών, αλλά στο παρασκήνιο σκιών του Πειραιά.
Στην πόλη λοιπόν όπου η Μελίνα έβλεπε από το παράθυρό της και ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα παιδιά, ο εφοπλιστής Μαρινάκης, ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά. Δεν τον ενδιαφέρει βέβαια ο μισθός, αφού είναι από τους πιο πλούσιους εφοπλιστές, τον ενδιαφέρει όμως προφανώς το κλειδί από το σεντούκι με τις λίρες. Να ελέγχει δηλαδή όχι μόνο τον Ολυμπιακό, την πιο δημοφιλή, και πλούσια ελληνική ομάδα, αλλά και την πόλη όπου εδρεύει ο Ολυμπιακός.
Έτσι ο άνθρωπος που δεν επέτρεψε στο μεγαλύτερο σύνδεσμο φιλάθλων του Ολυμπιακού να πάρει θέση για τη δολοφονία του οπαδού της ομάδας και αντιφασίστα Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή, γιατί, λέει, δεν θέλει την πολιτική στο Καραϊσκάκη, κάνει το Καραϊσκάκη εκλογικό του κέντρο. Και διεκδικεί το δήμο της πόλης, γεγονός που ήδη διχάζει, αφού όσο κι αν αγαπούν οι οπαδοί του τον Ολυμπιακό, κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει χωρίς να λάβει υπόψη του:
Πρώτον ότι ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ κινείται στο χώρο της δεξιάς, έχει στενές σχέσεις με τη Ντόρα Μπακογιάννη, όπως και με τον Αντώνη Σαμαρά.
Δεύτερον τον κυνηγούν φήμες για υπόγειες συμπάθειες με τη Χρυσή Αυγή. Που εντάθηκαν με το σιωπητήριο για το ρόλο της Χρυσής Αυγής στη δολοφονία του Φύσσα.
Τρίτον, κατεβαίνει αιφνιδιαστικά στον εκλογικό στίβο ως το δέκα το καλό της δεξιάς, τη στιγμή που έγινε φανερό ότι το αριστερό ψηφοδέλτιο του Θοδωρή Δρίτσα, ενός ανθρώπου ταγμένου εδώ και πάρα πολλά χρόνια στον Πειραιά, έχει αέρα νίκης.
Και τέταρτο είναι τελείως άλλο πράγμα να κουμαντάρει κανείς μια ΠΑΕ κι άλλο να κουμαντάρει ένα μεγάλο και δύσκολο δήμο.
Συνυπολογίζοντας όλα αυτά, άλλοι μίλησαν θετικά για "έκπληξη Μαρινάκη" και άλλοι αρνητικά για την απόπειρα ενός μεγάλου επιχειρηματία να καταλάβει το δήμο όπου εδρεύουν οι επιχειρήσεις του. Μπλέκοντας τις μπίζνες με την πολιτική και τα συμφέροντα των επιχειρήσεων που ανθίζουν με τα συμφέροντα του δημότη που μαραίνονται. Και κατεβάζοντας στον κομματικό και πολιτικό στίβο την ομάδα του, που μόνο ωφελημένη δεν θα βγει από αυτό. Γιατί ο Ολυμπιακός έχει φιλάθλους από τα λαϊκά στρώματα, που λατρεύουν την ομάδα, αλλά πληρώνουν και το μάρμαρο των μνημονίων. Και εν πάση περιπτώσει πολλοί από αυτούς έχουν πολιτικές απόψεις διαμετρικά αντίθετες από του προέδρου.
Αυτές είναι μερικές σοβαρές πλευρές της ιστορίας. Υπάρχει όμως και το καραγκιοζιλίκι, που είναι εξίσου σοβαρό και μάλλον για κλάματα παρά για γέλια,
Ποιο είναι αυτό;
Ο κ. Μαρινάκης κατεβαίνει, αλλά δεν κατεβαίνει στις εκλογές. Καταλαβαίνει προφανώς τη ζημιά που μπορεί να πάθει η ομάδα.
Αντιλαμβάνεται τον υπαρκτό κίνδυνο να μην εκλεγεί. Να τον αποδοκιμάσουν δηλαδή εκλογικά οι οπαδοί του Ολυμπιακού -συντριπτική πλειοψηφία στον Πειραιά- όχι ως οπαδοί του Ολυμπιακού, αλλά ως πολίτες που ψηφίζουν με τα δικά τους κριτήρια και για το δικό τους συμφέρον κι όχι για το δικό του.
Και τι κάνει; Δεν ακολουθεί το παράδειγμα του Καραγκιόζη, ο οποίος έγινε δήμαρχος και τον κυνήγησε στο τέλος όλη η πόλη. Αυτός τοποθετεί τον Χατζηαβάτη για τη θέση του δημάρχου και κρύβεται πίσω του.
Όλοι ξέρουν ότι η ιδέα είναι του Μαρινάκη, τα λεφτά είναι του Μαρινάκη, το ψηφοδέλτιο είναι του Μαρινάκη, η δόξα και η εξουσία σε περίπτωση νίκης θα είναι του Μαρινάκη.
Αλλά ο Μαρινάκης εμφανίζεται ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Και ο υπάλληλός του Μώραλης ως υποψήφιος δήμαρχος. Έτσι διασύρει όχι μόνο τον Ολυμπιακό, αλλά και την εκλογική διαδικασία. Γιατί οι εκλογές είναι η κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, και όχι επιχειρηματικό παρασκήνιο με "μπροστινούς" και αχυράνθρωπους.
Συνεπώς στην περίπτωση αυτή ο τίτλος του έργου πρέπει να αλλάξει. Ο Χατζηαβάτης δήμαρχος -αυτό είναι το σωστό. Η συνέχεια στα χέρια κάθε Πειραιώτη και κυρίως των φίλων και οπαδών του Ολυμπιακού.
Πέμπτη 1 Μαΐου 2014
Αλέκος Παναγούλης...Από την Πρωτομαγιά του 1976 στην Πρωτομαγιά του 2014.
«Μην περπατάς πίσω μου, δεν μπορώ να σε οδηγήσω, μην περπατάς μπροστά μου, δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, περπάτα πλάι μου και γίνε φίλος μου»
Πρωτομαγιά του 1976. Το αγαπημένο του Fiat Mirafiori, δώρο της συντρόφου του Οριάνας Φαλάτσι, ξεφεύγει από την πορεία του και καταλήγει σε ένα υπόγειο κατάστημα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Η τροχαία εκδίδει ανακοινωθέν όπου αναφέρεται σε τροχαίο. Η Φαλάτσι, όταν την ρωτούν, απαντά: «Ποιος είπε ότι ήταν ατύχημα;».
Τα ερωτηματικά γύρω από το δυστύχημα που οδήγησε στον θάνατο τον 36χρονο τότε Αλέξανδρο Παναγούλη παραμένουν αναπάντητα. Η οικογένειά του θεωρούσε πάντα ότι «τον σκότωσαν τον Αλέκο». Υποστηρίζουν ότι μέσα στο αυτοκίνητο είχε μαζί του φακέλους σχετικούς με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ) και περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα.
Ποιος ήταν ο Αλέξανδρος Παναγούλης
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) υπήρξε πολιτικός και ποιητής. Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα για την θαρραλέα του πράξη, την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, αλλά και για την αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν. Στην μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.).
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς Κακαβούλη (1908-1991) και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς. Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου Παναγούλη, μετέπειτα πολιτικού άνδρα. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από την Δίβρη (Λαμπεία) Ηλείας και από την πλευρά της μητέρας του από το Σύβρο Λευκάδας. Εξαιτίας της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων.
Η πολιτική του δράση
Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου. Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.
Αντιδικτατορική δράση
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο.
Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968.
Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η "ποινή του εντοιχισμού" όπως λέει ο ίδιος. Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.
Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης.
Μεταπολίτευση
Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ., σήμερα Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου) στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974.
Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον "προδότη" στο ίδιο κόμμα και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του, όπως διαρρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μηνύματα που του άφηναν άγνωστοι κλπ.
Ποιητικό έργο
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης βασανίζεται καθημερινά, με τα πιο ευφάνταστα, σκληρά και αποκρουστικής σύλληψης βασανιστήρια καθ΄ όλη την διάρκεια της κράτησης του. Η αυτοκυριαρχία του, η αυτοπειθαρχία του, το πείσμα στο να υπερασπιστεί αυτό που πιστεύει και το χιούμορ που διέθετε λειτουργούν σαν ασπίδες χάρη στις οποίες κατορθώνει να επιβιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Κατά πολλούς, στις φυλακές του Μπογιατίου γράφει τα καλύτερα του ποιήματα στον τοίχο του κελιού του ή σε μικροσκοπικά παλιόχαρτα, με μελάνι συχνά το ίδιο του το αίμα. Πολλά από τα ποιήματα του δεν διασώθηκαν. Αρκετά όμως από αυτά είτε κατάφερε να τα βγάλει από την φυλακή με διάφορους τρόπους είτε να τα ξαναγράψει αργότερα χάρη στο ισχυρό μνημονικό του. Το 1972, ενώ ήταν ακόμη στη φυλακή, εκδίδεται στο Παλέρμο η πρώτη ποιητική του συλλογή στα Ιταλικά Altri seguiranno: poesie e documenti dal carcere di Boyati (Άλλοι θα ακολουθήσουν: ποίηση και ντοκουμέντα από τις Φυλακές του Μπογιατίου) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Ιταλό πολιτικό Φερούτσιο Πάρη και τον Ιταλό σκηνοθέτη και καλλιτέχνη Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Για το έργο του αυτό ο Α. Παναγούλης βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Βιαρέτζιο (Premio Viareggio Internazionnale) τη χρονιά που ακολούθησε. Μετά την απελευθέρωση του ο Α. Παναγούλης εξέδωσε στο Μιλάνο την δεύτερή του ποιητική συλλογή στα Ιταλικά Vi scrivo da un carcere in Grecia (Μέσα από Φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Είχε προηγηθεί η έκδοση στα ελληνικά τετραδίων όπως η συλλογή με τίτλο Η Μπογιά.
Ποιήματα
Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974
Διεύθυνσή μου
Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα
(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, 5 Ιουνίου 1971 – Μετά ξυλοδαρμό)
Το σύμβολο
Η ελληνική πολιτεία, κατόπιν παρότρυνσης συναγωνιστών, φίλων και θαυμαστών του, για την αναγνώριση της προσφοράς του Αλέξανδρου Παναγούλη εξέδωσε σαν ελάχιστο φόρο τιμής γραμματόσημο (σειρά «Πρόσωπα» - 20 δρχ. του 1996), τηλεκάρτα (100 μονάδων του 1996) και έδωσε το όνομα του σε δημόσιους χώρους (π.χ. δρόμους, πλατείες), μεταξύ των οποίων και ο σταθμός «Άγιος Δημήτριος/Αλέξανδρος Παναγούλης» του μετρό της Αθήνας (2004).
Δείτε την εκπομπή-αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παναγούλη, η οποία περιλαμβάνει συνέντευξη που παραχώρησε, με κάθε μυστικότητα στον Ιταλό δημοσιογράφο Silvano Agosti λίγες μέρες μετά την αμνήστευση που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατουμένους στις 21/8/1973.
To πολύτιμο αυτό ντοκουμέντο παραχωρήθηκε από τον Agosti στην ΕΡΤ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)