Clash...

The offered me the office, offered me the shop
They said I'd better take anything they'd got
Do you wanna make tea at the BBC?
Do you wanna be, do you really wanna be a cop?

Career opportunities are the ones that never knock
Every job they offer you is to keep you out the dock
Career opportunity, the ones that never knock

I hate the army an' I hate the R.A.F.
I don't wanna go fighting in the tropical heat
I hate the civil service rules
And I won't open letter bombs for you

Bus driver....ambulance man....ticket inspector

They're gonna have to introduce conscription
They're gonna have to take away my prescription
If they wanna get me making toys
If they wanna get me, well, I got no choice

Careers
Careers
Careers

Ain't never gonna knock

Νησί της Μεσογείου με πέντε γράμματα: Κούβα

Ποιο καθεστώς αμφισβητεί τη αστική δημοκρατία και την ατομική ιδιοκτησία στην Ευρώπη;

Προσπαθήστε να φανταστείτε ένα καθεστώς στο οποίο οι ηγέτες (αυτοί που ασκούν τον πραγματικό έλεγχο και όχι οι αχυράνθρωποί τους) αμφισβητούν το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, επιβάλλουνπεριορισμούς στη ροή κεφαλαίων και δεν επιτρέπουν στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού να αμφισβητήσουν καμία από αυτές τις αποφάσεις.

Εδώ και περίπου μισό αιώνα οι δυτικές κυβερνήσεις και η κυρίαρχη προπαγάνδα των ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι αυτό το καθεστώς βρίσκεται στην Κούβα. Από το Μάρτιο του 2013 βρίσκεται και στην Κύπρο.

Η αμφισβήτηση της ατομικής περιουσίας των κατοίκων και όσων συνεργάζονται με το τραπεζικό σύστημα του νησιού, σε συνδυασμό με τους περιορισμούς στις κινήσεις κεφαλαίων αποτελούν ρυθμίσεις που αμφισβητούν την πεμπτουσία όχι μόνο του νεοφιλελεύθερου δόγματος αλλά του ίδιου του καπιταλισμού. (Αντιθέτως η κατάργηση της δημοκρατίας είναι απόλυτα συμβατή με τον καπιταλισμό οπότε δε θα μας απασχολήσει σε αυτό το κείμενο).

Θα αναρωτηθεί βέβαια κανείς: μας ενδιαφέρει εμάς η τιμή και η αγνότητα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, η ατομική ιδιοκτησία και η προστασία τω μεγαλοκαταθετών; Προφανώς όχι. Μήπως άλλωστε δεν στηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια την επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων που επέβαλε η Ισλανδία και η οποία, σε συνδυασμό με την στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση τραπεζών και την υποτίμηση του νομίσματος, βοήθησαν τη χώρα να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για ολόκληρο τον πλανήτη;

Tο πρόβλημά μας λοιπόν δεν είναι αυτά καθεαυτά τα μέτρα που ελήφθησαν στην Κύπρο αλλά από ποιόν αποφασίστηκαν και προς το συμφέρον τίνος.

Οι νεοφιλελεύθεροι μπορεί να υστεριάζουν κάθε φορά που προτείνεται μια ρύθμιση για την προστασία των πολιτών αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιούν το σύνολο του κρατικού και κατασταλτικού μηχανισμού (πραγματοποιώντας ακόμη και βασανιστήρια αν χρειαστεί) για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

 Η περίπτωση της Κύπρου μας θυμίζει κάτι που έλεγε στο ντοκιμαντέρ Catastroika ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. Ότι δηλαδή ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια ιδεολογία που χρειάζεται τρομακτική ποσότητα κρατικής παρέμβασης για να λειτουργεί. Το πρόβλημα, όπως μας εξηγούσε, δεν είναι τι μέγεθος ρύθμισης επιβάλλεται σε μια οικονομία αλλά από ποιόν επιβάλλεται.

Δείτε το σχετικό απόσπασμα με τις συνεντεύξεις της Ναόμι Κλάιν και του Ζίζεκ εδώ (επιλέξτε ελληνικούς υπότιτλους).

Στην περίπτωση της Ισλανδίας, την οποία αναφέραμε, τα μέτρα προστάτευαν τους πολίτες απέναντι στους τραπεζίτες και τα αρπακτικά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η επιβολή τους, αν και αντιβαίνει όλες τις αρχές του ΔΝΤ και της Τρόικας, συνέβαλαν αποτελεσματικά στην έξοδο από την κρίση και την επίτευξη σημαντικής ανάπτυξης, σε μια ήπειρο που βυθίζεται στην ύφεση.

Προφανώς η Ισλανδία ήταν σε θέση να ασκήσει ανεξάρτητη οικονομική πολιτική γιατί δεν βρίσκεται σε αυτό που ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν αποκαλεί τον “ζουρλομανδύα του ευρώ”. Με το ίδιο σκεπτικό και η Αργεντινή χρειάστηκε να εγκαταλείψει την πρόσδεση του πέσο με το δολάριο (που δημιουργούσε συνθήκες μιας μικρής ευρωζώνης) για να γνωρίσει τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική και τον κόσμο.

Ακόμη και στην Κούβα όμως, με όσα και αν έχει να τις καταλογίσει κανείς η κυβέρνηση εργάστηκε για δεκαετίες για τα συμφέροντα του λαού απέναντι σε ένα δολοφονικό εμπάργκο και τις συνεχείς απειλές εισβολής μιας υπερδύναμης.

Η Κύπρος, αντίθετα, ακολουθώντας το δρόμο της Ιρλανδίας προστατεύει τους τραπεζίτες και τα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα του Βερολίνου σε βάρος των πολιτών. Η απόφαση του Eurogroup, αν δεν ανατραπεί άμεσα από τον κυπριακό λαό, θα σηματοδοτήσει την μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά την τουρκική εισβολή.

Επειδή όμως είναι μια μικρή χώρα υπάρχει ο κίνδυνος οι ευρωπαϊκοί λαοί να την αγνοήσουν. Όπως έκαναν και με την Τσεχοσλοβακία στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (και εμείς δεν είμαστε El Pais για νασβήνουμε τα σχόλιά μας).

πηγή http://info-war.gr/2013/03/%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84/

Oικονομία χωρίς «οίκο», χωρίς «νομή»

Του Χρήστου Γιανναρά
«Αυτό που εξιστορώ είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω το ερχόμενο, το αναπότρεπτα ερχόμενο: την ανάδυση του μηδενισμού. Aυτή την ιστορία μπορούμε από τώρα κιόλας να την αφηγηθούμε, γιατί είναι από τώρα ενεργούμενη αναγκαιότητα. Eίναι το μέλλον που το σημαίνουν χίλια σημάδια, είναι το προδιαγεγραμμένο που αυτοδηλώνεται παντού, η μουσική που θα ηχήσει και που γι’ αυτήν όλες οι ακοές είναι κιόλας στο έπακρο οξυμμένες... O μηδενισμός έφτασε στο κατώφλι: από πού.........
μας έρχεται αυτός ο πιο ανοίκειος από κάθε επισκέπτη;.. Tι σημαίνει μηδενισμός; Σημαίνει ότι οι υπέρτατες αξίες έχουν χάσει κάθε αξία. Mας λείπει ο στόχος, λείπει η απάντηση στο “Γιατί”».

Aυτά ο Nίτσε, το 1887. Mε συμπληρωμένον σήμερα τον ένα από τους δύο αιώνες της πρόβλεψής του. Kαι επαληθευμένη μέχρι κεραίας την πρόβλεψη. H οργάνωση και οι πρακτικές του ανθρώπινου βίου, σε πλανητική κλίμακα – ο «τρόπος» της οικονομίας, ο «τρόπος» της πολιτικής, τα κίνητρα της όποιας παραγωγής, η μαρτυρία της Tέχνης, οι στόχοι της επιστήμης, οι επιδιώξεις της παιδείας, η ωφελιμοθηρία της θρησκείας – όλα, μα όλα, μηδενισμός. Δηλαδή: ερχόμαστε από το πουθενά και πάμε στο τίποτα. Oχι μόνο απάντηση δεν υπάρχει, αλλά ούτε και ερώτημα «γιατί υπάρχουμε» δεν μαρτυρείται πειστικά ούτε και «στόχος» της ύπαρξής μας – έχει μηδενιστεί κάθε «νόημα».

Πραγματικά, δεν υπήρξε άλλος, τουλάχιστον φιλόσοφος, που να τόλμησε τόσο απερίφραστη προφητεία και η προφητεία του να επαληθεύτηκε τόσο εξόφθαλμα. «Σας λέω αυτό που είναι κιόλας το παρόν των δύο αιώνων που έρχονται». Eβλεπε το χαμένο «νόημα», τη μεταφυσική αναζήτηση, που από «τρόπος» της ύπαρξης, πείνα και δίψα εμπειρικής ψηλάφησης, είχε αλλοτριωθεί σε ιδεολόγημα και ρασιοναλιστική αποδεικτική. Eβλεπε τις εκκλησίες να έχουν διαστραφεί σε θρησκεία ψυχολογικής θωράκισης του εγώ – «τι άλλο είναι πια αυτές οι εκκλησίες, παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;».

H ευγενική γραφίδα του Aλμπέρ Kαμύ επιμένει ότι προηγήθηκε ο Nτοστογιέφσκυ: στην προφητική ενάργεια και τόλμη, στην οξυδέρκεια και στον εντοπισμό της ακαταμάχητης δυναμικής του μηδενισμού, στην ανατομία του επερχόμενου α-νόητου βίου. «Για μένα, γράφει ο Kαμύ, ο Nτοστογιέφσκυ είναι ο συγγραφέας που, πολύ πριν από τον Nίτσε, διέκρινε και πρόβλεψε τις τερατώδεις και παρανοϊκές συνέπειες του μηδενισμού, ο συγγραφέας που πάσχισε να ορίσει το μήνυμα της σωτηρίας από τον μηδενισμό... O άνθρωπος που τόλμησε να γράψει ότι “τα ερωτήματα για τον Θεό και την αθανασία είναι τα ίδια με τα ερωτήματα του σοσιαλισμού, μόνο από ένα άλλο πρίσμα ιδωμένα”, ήξερε ότι με αυτό το άλλο πρίσμα ο πολιτισμός μας θα απαιτούσε τη σωτηρία για όλους ή για κανέναν, ενώ ταυτόχρονα ήξερε ότι αποκλειόταν η σωτηρία για όλους, αν παρέβλεπαν τον βασανισμό έστω και ενός μόνο ανθρώπου. Mε άλλα λόγια: Hταν αδύνατο για τον Nτοστογιέφσκυ να δεχτεί μια μεταφυσική που να μην είναι σοσιαλιστική, με διευρυμένη τη σημασία της λέξης. Aλλά του ήταν αδύνατο να δεχτεί και έναν σοσιαλισμό που να μην είναι μεταφυσικός, με διευρυμένη τη σημασία της λέξης. Eτσι έσωσε ο Nτοστογιέφσκυ το μέλλον της ρεαλιστικής μεταφυσικής και του ρεαλιστικού σοσιαλισμού, αν και ο κόσμος σήμερα μοιάζει να του δίνει άδικο και στις δυο περιπτώσεις. Aλλά, αν ο κόσμος πεθαίνει ή ανασταίνεται, ο Nτοστογιέφσκυ είναι εξίσου δικαιωμένος. Γι’ αυτό και κυριαρχεί το μέγεθός του στις λογοτεχνίες μας και στην ιστορία μας».

O Nίτσε, ο Nτοστογιέφσκυ, ο Kαμύ προφήτεψαν τον μηδενισμό, έζησαν το ρίγος του τρόμου για την επερχόμενη λεηλασία κάθε «νοήματος» της ύπαρξης και του βίου. Προαισθάνθηκαν, δεν έζησαν την ολοκληρωτική, στην πράξη, επιβολή του: την παγκόσμια, καθολική πειθάρχηση της καθημερινότητας των ανθρώπων στην κατανάλωση – τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας ως μοναδικό και αποκλειστικό περιεχόμενο ζωής. Nα δουλεύει ο άνθρωπος μόνο για να μπορεί να καταναλώνει, να σπουδάζει, να επιχειρεί, να πολιτεύεται, να εμπορεύεται, να σχετίζεται, με στόχο αποκλειστικό την κατανάλωση. Oχι να χαίρεται την Tέχνη, αλλά να καταναλώνει την Tέχνη, την «ψυχαγωγία», την πληροφόρηση, τον έρωτα, το ταξίδι. H κατανάλωση έγινε ο έμπρακτος μηδενισμός κάθε άλλου στόχου, κάθε ζωτικής ανάγκης για γεύση ποιότητας, για σκοπεύσεις υπαρκτικής γνησιότητας. Mοναδική χαρά ζωής, αντίδοτο στον ανέραστο βίο, στην ερημική μοναξιά, στην κατάθλιψη της ακοινωνησίας η αγορά, τα ψώνια, το καινούργιο στη μόδα – μέτρο επιτυχίας στη ζωή το εισόδημα, όχι η δημιουργία, όχι το πόσο προφταίνει ο άνθρωπος να αγαπήσει.

«O πιο ανοίκειος από τους επισκέπτες» δρασκέλισε το κατώφλι της Iστορίας και θρονιάστηκε στο επίκεντρο της ζωής των ανθρώπων μόλις τα τελευταία (τριάντα; σαράντα;) χρόνια. Tόσο μόνο. Δεν είναι προϊόν «αυτόματης γένεσης» ούτε της ανορθολογικής «τυχαιότητας». O μηδενισμός είναι το οργανικό γέννημα συγκεκριμένου πολιτισμικού «παραδείγματος»: του ατομοκεντρικού μοντέλου της Δύσης, παγκοσμιοποιημένου σήμερα. Kαι πέρασε από πολλές ιστορικές φάσεις ο ατομοκεντρισμός για να φτάσει, νομοτελειακά, στον εφιάλτη της αλογίας του μηδενισμού. Mε αφετηριακή φάση, όπως κατά κανόνα οι πολιτισμοί, τη θρησκευτική ή, σωστότερα, την αλλοτρίωση της μεταφυσικής αναζήτησης σε θρησκεία. Oι ρίζες του σημερινού μηδενισμού βρίσκονται ολοφάνερα στον Aυγουστίνο, στον Aνσελμο, στον Aκινάτη: στη θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, στη μετάθεση του «σκοπού» της ύπαρξης από την πληρωματική ελευθερία της αυθυπέρβασης στην εγωτική κατασφάλιση της «ατομικής σωτηρίας».

Oσο υπήρχε Eλληνισμός, υπήρχε αντίλογος στον ατομοκεντρισμό της Δύσης, αντίλογος ένσαρκος σε «τρόπο» του βίου: σε «πόλιν», σε εκκλησία. Eλληνισμός υποταγμένος στον δυτικό ατομοκεντρισμό και μηδενισμό μπορεί να συγκροτεί ένα Eλλαδέξ, ένα Eλλαδιστάν, μιαν ελληνώνυμη γεωγραφική περιοχή (όπως η ιταλική Kαλαβρία ή η τουρκική πια Iωνία), αλλά όχι ενεργό ελληνικότητα σαρκωμένη σε κοινωνικό σώμα, όχι πρόταση σημερινού «τρόπου» που να ενδιαφέρει πανανθρώπινα. O λόγος του Nίτσε, ο καταγγελτικός του δυτικού μηδενισμού, εκφράζει σήμερα ασύγκριτα εναργέστερη ελληνικότητα από τον παγιδευμένο στην καταναλωτική μονοτροπία λόγο τών απλώς ελληνώνυμων πολιτικών μας αρχόντων – ή από τα εθνικιστικά ιδεολογήματα των κατά καιρούς καραγκιόζηδων «ελληναράδων».

Aκόμα και από την «κρίση» μπορεί ταχυδακτυλουργικά να ανα­κάμψου­με.Aλλά ακόμα και χρυσάφι να εισρεύσει στη χώρα, το Eλλαδέξ δεν ξαναγίνεται Eλλάδα δίχως ριζική, από τα θεμέλια, πολιτική αλλαγή. Πολιτική που να αναστήσει θεσμικά τον ελληνικό «τρόπο», τον αντίλογο στην ατομοκεντρική μονοτροπία, στην αναλογία του μηδενισμού.
πηγή http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2013/03/o_24.html

citizen kane

Πολίτης Κέιν από tvxorissinora

«ΟΤΑΝ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ»!

Ας δούμε κατ' αρχάς τα στοιχεία:
Στο Λουξεμβούργο του κ. Γιούνκερ, προέδρου του Γιούρογκρουπ, ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι 7 φορές μεγαλύτερος από το ΑΕΠ της χώρας όπως στην Κύπρο, αλλά 20 φορές μεγαλύτερος...
Στην Ελβετία, το μέγεθος δύο μόνο τραπεζών, της UBS και της Credit Suisse, είναι σχεδόν 7 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ όλης της χώρας...
Στο Βέλγιο, δύο τράπεζες, η Dexia και η Fortis έχουν μέγεθος σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας...
Στη Βρετανία, τρεις τράπεζες, οι RBS, Barclays, HSBC, έχουν μέγεθος 4 φορές μεταλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας...
Στη Γερμανία, μια μόνο τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει μέγεθος που ανέρχεται σχεδόν στο ΑΕΠ όλης της χώρας...
Στη Γαλλία, μια μόνο τράπεζα, η BNP Paribas, έχει μέγεθος που ξεπερνά όλο το ΑΕΠ της χώρας...
Στην Ισπανία, μια μόνο τράπεζα, η Santander, έχει μέγεθος όσο και το ΑΕΠ της χώρας...
Σε Σουηδία και Ολλανδία το μέγεθος του τραπεζικού τομέα ξεπερνά κατά 3,5 φορές το ΑΕΠ των δύο χωρών...
Σύμφωνα με την «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» για το έτος 2010 το μέγεθος του χρηματοπιστωτικού τομέα όσον αφορά μόνο τους «άυλους τίτλους» ξεπέρασε τα 1.030 δισ. δολάρια, όταν την ίδια χρονιά το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν μόλις 62 δισ. δολάρια. Δηλαδή, ήταν μεγαλύτερος κατά 16 τουλάχιστον φορές...
Στην Αμερική, εν μέσω κρίσης, στο τρίτο τρίμηνο του 2009, το 80% της αύξησης των συνολικών κερδών προερχόταν από το χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος, όμως, αντιπροσωπεύει μόνο το 25% της αμερικανικής οικονομίας.
Στην Ευρώπη το 2007 - 2008, ενώ το σύνολο της οικονομίας παρουσίαζε ρυθμούς μεγέθυνσης 3%, οι τράπεζες εμφάνιζαν ρυθμούς επέκτασης των κερδοσκοπικών τους κεφαλαίων από 40% μέχρι και 80% το χρόνο. Ταυτόχρονα, ενώ το εθνικό προϊόν αύξανε με ετήσιο ρυθμό 4%, ο δανεισμός της οικονομίας αύξανε με ρυθμό ανώτερο του 8%.
Ολα αυτά μάς οδηγούν στον Χριστόφορο Κολόμβο, τον ήρωα της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ο οποίος το έθετε ως εξής:

«Πίστη, ελπίδα, φιλευσπλαχνία αλλά πιο σπουδαίο απ' όλα αυτά είναι το τραπεζικό κέρδος»...
*
Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»1 παρατηρεί ότι στην επιδίωξή του για ένα κέρδος της τάξης του 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μην είναι έτοιμος να διαπράξει ο καπιταλιστής, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και να οδηγηθεί στην κρεμάλα.
Εκείνο το 300% για το οποίο μιλούσε ο Μαρξ, και για το οποίο ο καπιταλιστής είναι έτοιμος να διαπράξει κάθε έγκλημα, αποτελεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και την τυπική λειτουργία του ιμπεριαλισμού, από την εποχή που ο Λένιν έκανε λόγο για τον «τοκογλυφικό ιμπεριαλισμό». Φάση κατά την οποία «οι τράπεζες μετεξελίσσονται από το μετριόφρονα ρόλο των μεσολαβητών σε πανίσχυρους μονοπωλητές, που διαθέτουν σχεδόν όλο το χρηματικό κεφάλαιο του συνόλου των καπιταλιστών και των μικρονοικοκυραίων...».2
Ιδού πώς στο παραπάνω πλαίσιο προκύπτει η «φούσκα» ως αποτέλεσμα της έμφυτης ροπής του χρηματιστικού κεφαλαίου (δηλαδή της σύμφυσης βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου) στην αναζήτηση κέρδους:
Το 1980, η αξία των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ήταν 12 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Το 1995 είχε ήδη φτάσει στα 64 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 200% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Το 2005 είχε εκτιναχτεί στα 140 τρισεκατομμύρια δολάρια ή πάνω από 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 2007 στο 350% του παγκόσμιου ΑΕΠ!
Σε διάστημα λιγότερο της τριακονταετίας, δηλαδή, τα περιουσιακά στοιχεία που με τη μορφή μετοχών, ομολόγων κ.λπ. κατείχαν στα χέρια τους τραπεζίτες και κάθε λογής κεφαλαιούχοι και ιδιώτες αυξήθηκαν κατά 1.500%!
*
Ανακεφαλαιώνουμε:
1. Ο όγκος των συναλλαγών που αφορά την πραγματική οικονομία δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 2% του συνόλου των χρηματικών συναλλαγών.
2. Το Ενεργητικό των τραπεζών τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης ήταν τριπλάσιο από το παγκόσμιο ΑΕΠ και η αξία των παραγώγων 16 φορές (!) μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ.
3. Ενώ το 2006 το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν 47 τρισ. δολάρια, η αξία των μετοχών ήταν 51 τρισ. δολάρια, των ομολόγων 68 τρισ. δολάρια και των παραγώγων... 473 τρισεκατομμύρια. Το 2009, το μέγεθος των παραγώγων είχε ανέλθει στα 900 τρισ. δολάρια!
4. Σε κάθε κράτος της Ευρώπης ο κύκλος εργασιών των τραπεζών που δραστηριοποιούνται στο έδαφός του υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΕΠ της χώρας. Μεσούσης της κρίσης, ο κύκλος εργασιών των τραπεζών στην Ιρλανδία ανήρχετο στο 700% του ΑΕΠ της χώρας, στην Ελβετία στο 650%, στη Γαλλία 320%, στη Γερμανία στο 280%.3
5. Στην Ευρωζώνη, όπου το ΑΕΠ των χωρών που την απαρτίζουν κινείται στα 10 τρισ. ευρώ, το Ενεργητικό των τραπεζών ήταν το 2010 πάνω από 43 τρισ. ευρώ, δηλαδή 4 και πλέον φορές μεγαλύτερο.
6.Κάθε δευτερόλεπτο, στο σύγχρονο κόσμο διακινούνται με ηλεκτρονική μορφή στην παγκόσμια αγορά χρήματος περί τα 320 δισ. δολάρια.
7.Το 2008, τα παράγωγα διεθνώς αναλογούσαν στο 976% του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος!4
*
Τι σημαίνουν τα παραπάνω:
α) Οτι η χρηματοπιστωτική «φούσκα» και η υπερεπέκταση του χρηματοπιστωτικού τομέα δεν συνιστά παρά μια τυπική λειτουργία του καπιταλισμού από συστάσεώς του και ειδικά στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
β) Ο «καπιταλισμός - καζίνο», που εντελώς πρόσφατα ανακάλυψε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών κ. Μοσκοβισί, είναι ο μόνος μονοπωλιακός καπιταλισμός που υπήρξε, υπάρχει και που μπορεί να υπάρξει. Ηδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όπως τονίζει ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», το 40% του συνολικού πλούτου της Βρετανίας προερχόταν από τόκους κεφαλαίων που ήταν τοποθετημένα στο εξωτερικό.
Ως εκ τούτου, μετά μάλιστα τις τοποθετήσεις του κ. Σόιμπλε, της κυρίας Λαγκάρντ, του κ. Μοσκοβισί, της Αγίας Οικογένειας των Βρυξελλών εν συνόλω, που δικαιολόγησαν τις αποφάσεις τους για την Κύπρο στο όνομα της ανάγκης, όπως είπαν, να μειωθεί το μέγεθος του τραπεζικού τομέα του νησιού
- παρουσιάζοντας δηλαδή σαν «δικαιολογητική βάση» για τα ενδοϊμπεριαλιστικά τους παιχνίδια το ίδιο το έγκλημα του συστήματος που υπηρετούν -
δεν έχουμε παρά να αναφωνήσουμε όπως ο Σαίξπηρ στον «Εμπορο της Βενετίας»:
«Για τους σκοπούς του ο Διάβολος μπορεί να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή»!
*
1. Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος Γ' , εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 594: «Με την ανάπτυξη του τοκοφόρου κεφαλαίου και του πιστωτικού συστήματος φαίνεται σα να διπλασιάζεται όλο το κεφάλαιο και, που και που, να τριπλασιάζεται από τον διαφορετικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο κεφάλαιο ή ακόμα η ίδια μόνο χρεωστική απαίτηση εμφανίζεται σε διάφορα χέρια με διάφορες μορφές. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του "χρηματικού κεφαλαίου" είναι καθαρά πλασματικό».
2. Λένιν, «Απαντα», τόμος 27, σελ. 332, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
[3] Εθνος, 2.12.2010.
[4] Η διεθνής οικονομική κρίση, η θέση της Ελλάδας και οι θέσεις του ΚΚΕ - Υλικά της ημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ (14.5.2009), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
πηγή http://prezatv.blogspot.gr/2013/03/blog-post_3888.html#more
π

Βαθύ(;) Ράιχ(;)

Με τι έχουμε να κάνουμε;

Με μερσεντές ή τανκς; Ή μήπως σήμερα μερσεντές και τανκς είναι τοίδιο; Κι όταν λέμε «σήμερα», από πότε αυτό το «σήμερα» γεννήθηκε και μεγαλώνει;

Εργαζόμουν, στη δεκαετία του 1990, στα «Νέα» όταν η Γερμανία, στο πλαίσιο ενός πολυμελούς ακόμα Διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης,πρωτοστατούσε στη διαδικασία για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Υπήρξαν λίγοι τότε στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότεροι στην Ευρώπη που μίλησαν για τον«τρίτο πειρασμό» της Γερμανίας. Φυσικά θεωρήθηκαν γραφικοί.

Κι όμως το αδιανόητο συνέβη! Μετά τις μερσεντές που οι Γερμανοί έστελναν στη Γιουγκοσλαβία επί εικοσαετίαν, της έστειλαν εν τέλει και τα ΝΑΤΟϊκά τανκς - το αδιανόητο, ο πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος είχε επισυμβεί.

Η Γερμανία προσεταιρίσθηκε αμέσως την Κροατία και τη Σλοβενία,υποστήριξε την καταλυτική (για όλη την Ευρώπη) στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στη Βοσνία (και κατόπιν στο Κοσσυφοπέδιο) και άφησε την υπόλοιπη δυτική Ευρώπη να κοιμάται τον ύπνο του ηλιθίου στο«πολυπολιτισμικό» Σεράγεβο -τρίχες πολυπολιτισμικό- κι από εκεί εξεδιώχθησαν οι «άλλοι», εν προκειμένω οι Σέρβοι.

Ομως το ουσιώδες ήταν ότι, για τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, η διαδικασία για την αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έμπαινε στην τελική ευθεία.

Εν πρώτοις με την αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων. Και κατά δεύτερον με τη συνολική αναδόμηση της Ευρώπης σε επίπεδο κρατών, περιφερειών, ζωνών.

Ο «τρίτος πειρασμός» της Γερμανίας για ένα άτυπο στην αρχή (κυρίως οικονομικό και βλέπουμε) «Δ’ Ράιχ» ήταν πλέον φανερός παντού. Η Γερμανία αποχαλινώθηκε, η Μπούντεσβερ βρέθηκε να εκστρατεύει εκτός γερμανικών συνόρων, παρακολουθώντας και υποστηρίζοντας τον αμερικανικό στρατό στους ιμπεριαλιστικούς του πολέμους από το Ιρακ έως το Αφγανιστάν.

Την ίδια εποχή, με τη μεταρρύθμιση Σρέντερ, η Γερμανία προχωρούσε εσωτερικώς στη μετάλλαξή της από κράτος κοινωνικών προνοιών σε κράτος μονεταριστικό. Ο εκφυλισμός της Χριστιανοδημοκρατίας και της Σοσιαλδημοκρατίας προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συγκριθεί μόνον με έναν «κεραυνοβόλο πόλεμο» κι όχι μόνον εις ό,τι αφορά την ταχύτητα. Οι Γερμανοί πολίτες

ακόμα λειτουργούν υπό το «σοκ και το δέος» της «οικονομικής φρίκης» που τους έχει επιβληθεί, έτσι ώστε να μη βλέπουν με κακό μάτι όσους Ευρωπαίους εκπίπτουν σε μοίρα χειρότερη απ’ τη δική τους.

Ταυτοχρόνως, με την ίδια εκπληκτική ταχύτητα, η Ευρώπη που είχε ήδη ξεπέσει να διευθύνεται από ένα (πολυπολικό μεν, ερήμην των υπόλοιπων δε)Διευθυντήριο, έβλεπε την ακόμα χειρότερη εξέλιξη: να διευθύνεται από ένανγερμανογαλλικό άξονα με τη Γαλλία καρφωμένη στην μιαν άκρη του, ως να επρόκειτο περί σούβλας.

Μια ματιά στον ευρωπαϊκό χάρτη αρκεί. Η Γερμανία με την ανοχήτων ΗΠΑ έχει δημιουργήσει μια σειρά δορυφορικών κρατών, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και άλλες. Εχει καθιερώσει και διαρκώς διευρύνει έναν «ζωτικό χώρο» στις σχέσεις της με κράτη όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και άλλες. Διατηρεί προνομιακές σχέσεις με την Τουρκία (που αγγίζουν και την ελληνική Θράκη), ενώ η επιδρομή της για τον έλεγχο του ευρωπαϊκού Νότου δεν χρειάζεται υπόμνηση. Υπόμνηση χρειάζεται ότι όλα αυτά η Γερμανία τα έχειξανακάνει.

Σε μιαν ήπειρο που ευαγγελίσθηκε την κατάργηση των συνόρων, η Γερμανία χαράζει νέα σύνορα, αναβιώνει παλαιά και δημιουργεί κατά το δοκούν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες με ολόκληρες χώρες, μέσα σε χώρες και δίπλα σε χώρες.

Η Γερμανία χτίζοντας ταξικά σύνορα παντού νεκρανασταίνει τουςεθνικισμούς. Κι όχι μόνον, αλλά τους τροφοδοτεί προσπαθώντας να υποκαταστήσει τα κράτη με τις περιφέρειες, τους λαούς με τους πληθυσμούςκαι τις κοινωνίες από τις τράπεζες.

Ομως γιατί όλα αυτά;

Υπάρχει ένα «βαθύ» γερμανικό κράτος που απ’ την εποχή τουΒίσμαρκ προσπαθεί να εκγερμανίσει την Ευρώπη; Ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος του 1870, ο Α’ Παγκόσμιος και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, θα απαντούσαν καταφατικά. Ομως η απάντηση θα ήταν λάθος. Η Γερμανία κάνει ό,τι θα έκανε κάθε δύναμη που θα βρισκόταν στη θέση της.

Το ίδιο θα έκαναν η Βρετανία ή η Γαλλία ή ακόμα και η Ισπανία ή η Ιταλία, όπως και κάθε άλλη δύναμη που θα μπορούσε να χειραφετήσει εαυτήναπό τις συμβατικές τις σχέσεις και συνεπώς να χειραγωγήσει τις άλλες.

Πρόκειται κάθε φορά για τη δύναμη-όχημα που χρειάζεται το καπιταλιστικό σύστημα για να λειτουργήσει η Ευρώπη (και στο εσωτερικό της κι εν μέσω του διεθνούς περιβάλλοντος).

Βάσκανος μοίρα για τη γηραιά ήπειρο υπήρξε ότι τον ρόλο αυτόν ανέλαβε δύο φορές η Γερμανία και τώρα πάει για τρίτη.

Αν η δύναμη αυτή, η Γερμανία, εξέφρασε την πρώτη παγκοσμιοποίηση (του laisser faire) με την πολιτική των κανονιοφόρων, τώρα εκφράζει την παγκοσμιοποίηση της εποχής μας με κανονιοφόρους τους τόκους. (Για την ώρα...)

Οταν λοιπόν αντιμετωπίζουμε τη Γερμανία ως την αιχμή του δόρατος του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, αυτό δεν έχει να κάνει με κάποιαιδιομορφία του γερμανικού έθνους, αλλά με την αποστολή που έχει εκ νέου αναλάβει το γερμανικό κράτος - την εντολή, αν θέλετε.

Οταν συνεπώς η Γερμανία «μυρίζεται ανθρώπινο κρέας»... συγγνώμην φυσικό αέριο στα πέριξ της Κύπρου και επεμβαίνει με τον τρόπο που παρενέβη, δεν εκφράζει κανένα «βαθύ» γερμανικό κράτος (ούτε τουρκικό τέτοιο κράτος υπήρξε ποτέ), αλλά όλο το ευρωπαϊκό εκείνο πλέγμα συμφερόντων που, με όχημα τη Γερμανία, κάνει παιγνίδι.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε στο εξής να μετονομασθεί σεΕυρωπαϊκή Κρίση. Διότι τέτοια θα είναι, μονίμως σε κρίση, ώσπου η κρίση αυτή να γεννήσει την επόμενη ή να λυθεί. Με πόλεμο.

Η ιδιομορφία του πράγματος είναι ότι ειδικώς η Γερμανία διαθέτει ένα πολύπειρο νόου χάου σε τέτοιες βρωμοδουλειές και για αυτό η ανάλυση της συμπεριφοράς της είναι sine qua non για την κατανόηση της κρίσης και των μελλοντικών σταδίων της ου μην και μεταμορφώσεών της.

Για παράδειγμα, ποιο άλλο κράτος εκτός από τη Γερμανία θα μπορούσε να εφαρμόσει με τόση επάρκεια την πολιτική των γκαουλάιτερ, του ζωτικού χώρου -  ειδικών οικονομικών ζωνών, του αυταρχισμού διά της περιαγωγής ολόκληρων χωρών σε καθεστώς Εντολής; Ποιο άλλο κράτος εκτός από τη Γερμανία θα υπαγόρευε σε άλλα την καταστολή στο εσωτερικό τους, ώστε ναληστεύονται αποτελεσματικά απ’ το εξωτερικό οι λαοί τους; Πιθανόν ηΑγγλία, θα μου πείτε! Μεγάλο το δίκιο σας, αλλά για την

ώρα τουλάχιστον οι κεφαλαιοκράτες ποντάρουν και χρησιμοποιούν τη Γερμανία. Η κυβέρνηση της οποίας έχει αποδεχθεί αυτόν τον ιστορικό ρόλο και τον ασκεί με θηριώδη αποτελεσματικότητα.

Η Γερμανία δεν κρύβεται πια πίσω απ’ τη γενίκευση «έτσι είναι οκόσμος (ο καπιταλισμός) και τι να κάνουμε;», αλλά διεκδικεί να διαμορφώνει«αυτόν τον κόσμο» κάνοντάς του ό,τι χρειάζεται. Ο,τι χρειάζεται για να παράγει περισσότερο πλούτο για τους πλούσιους με τίμημα τη μεγαλύτερη φτώχεια για τους πολλούς.

Αυτό που έγινε και γίνεται από Πορτογαλίας έως Κύπρου χρειαζόταν ένα «μαύρο μακρύ χέρι» για να γίνει, κι αυτό είναι η Γερμανία.

Οπως κάθε χώρα που παίρνει κεφάλι απ’ τις άλλες, ούσα ύστερα«αναγκασμένη» να τους παίρνει τα κεφάλια...

πηγήhttp://www.enikos.gr/stathis/129879,Ba8y(;)_Raix(;).html 

«Ο Μπραουν, ο Φισερ και ο Κραφτ ξανασμίξαν πάλι και φτιάξανε τραστ»

«Ο Μπραουν, ο Φισερ και ο Κραφτ ξανασμίξαν πάλι και φτιάξανε τραστ» τραγουδούσε πριν από χρόνια ο Βασίλης Παπακωνστατίνου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και μουσική του Μάνου Λοϊζου. Και όπως όλα δείχνουν το τραγούδι της δεκαετίας του ’60 βρίσκει νέο νόημα στη Γερμανία του 2013.

Πριν από σχεδόν ένα χρόνο οι ισχυρότερες βιομηχανίες της Γερμνίας ίδρυσαν την περίφημη Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες (Rohstoffallianz) με στόχο, όπως αναφέρεται στο καταστατικό της, «να ανοίξει νέους δρόμους για την παροχή πρώτων υλών στη γερμανική βιομηχανία». Ανάμεσα στους πρώτους πυλώνες της συμμαχίας συναντά κανείς μεγαθήρια της γερμανικής οικονομίας όπως η Volkswagen, η ThyssenKrupp και η Bayer.

Η ίδρυση της συμμαχίας πέρασε αρχικά στα ψιλά του γερμανικού και του διεθνούς Τύπου καθώς η Rohstoffallianz θύμιζε περισσότερο ένα από τα δεκάδες ιδρύματα ερευνών, που απλώς αναλαμβάνουν να παρουσιάζουν αναλύσεις επί αναλύσεων για την πορεία της βιομηχανικής παραγωγής. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως αποδείχθηκε ότι η Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες μετατρεπόταν σε ένα πανίσχυρο βιομηχανικό λόμπι, το οποίο χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου καλώντας το Βερολίνο να προετοιμαστεί στρατιωτικά για τον έλεγχο κρίσιμων πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη.

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με τις προθέσεις των κολοσσών της γερμανικής βιομηχανίας. «Νέος στόχος για τη Γερμανία η εξασφάλιση πρώτων υλών» τιτλοφορούσε σχετική ανάλυσή της, στην οποία σημείωνε με νόημα ότι «τα προηγούμενα πολιτικά μέτρα για την εξασφάλιση πολύτιμων πρώτων υλών δεν αρκούν πλέον». Οι Γερμανοί αναλυτές χαρακτήριζαν την εξάρτηση της Γερμανίας σαν «αχίλλειο πτέρνα» της χώρας και προειδοποιούσαν ότι οι τομείς υψηλής τεχνολογίας μπορούν να αποκοπούν εύκολα από τα απαραίτητα στοιχεία για τη λειτουργία τους. Στην ανάλυσή της η Handelsblatt απαριθμεί σειρά στοιχείων όπως το λίθιο, το κοβάλτιο, το ίνδιο, το χρώμιο αλλά και σπάνιες γαίες ο έλεγχος των οποίων θα καθορίσει τις γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες στον πλανήτη για τον 21ο αιώνα. Το μήνυμα ήταν σαφές: η πολιτική και οικονομική διπλωματία του Βερολίνου πρέπει πλέον να συνοδεύεται και από στρατιωτικά μέσα.

Μιλώντας στην εφημερίδα ο πρόεδρος της συμμαχίας Ντιρκ Πάσκερτ εξήγησε ότι οι «πόλεμοι των πρώτων υλών» του μέλλοντος θα αφορούν πολύ περισσότερο τα σπάνια μεταλλεύματα που απαιτεί η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας και λιγότερο το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο που καθόριζε τις μάχες του προηγούμενου αιώνα. Ο Πάσκερτ, χωρίς να χρονοτριβεί, αναφέρθηκε στο ρόλο που παίζει ο αμερικανικός στρατός αλλά και ο κινεζικός στόλος για την εξασφάλιση αυτών των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εξήγησε χωρίς περιστροφές ότι και η Γερμανία «θα χρειαστεί επιπλέον στρατιωτικά εργαλεία». Μιλώντας πριν από μερικές εβδομάδες και στο Reuters, ο ίδιος έκανε λόγο ακόμη και για εμπλοκή του ΝΑΤΟ.

Στόχος η Κίνα

Η αναφορά στους μηχανισμούς της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας παραπέμπει σε ένα κοινό μέτωπο με τις ΗΠΑ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών σε περιοχές της Ασίας και της Αφρικής. Και όπως όλα δείχνουν κοινός εχθρός αυτού του μετώπου θα είναι πολύ σύντομα η Κίνα για δυο λόγους. Καταρχήν γιατί στην προσπάθεια ανάπτυξης μιας μεσαίας τάξης ο κινεζικός καπιταλισμός απορροφά τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών που διεκδικούν οι βιομηχανίες της Δύσης. «Η δυσκολία εξεύρεσης πρώτων υλών» διαβάζουμε ήδη από την πρώτη παράγραφο της ιστοσελίδας της Rohstoffallianz «οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από συγκεκριμένες χώρες αλλά και σε κυβερνητικές παρεμβάσεις όπως οι περιορισμοί εξαγωγών». Δύσκολα θα μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς με μεγαλύτερη πιστότητα την Κίνα. Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που καθιστά την Κίνα «στόχο» της γερμανικής βιομηχανίας και ανεβάζει το θερμόμετρο της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης.

Η Κίνα παράγει σήμερα το 90 με 95% από τις λεγόμενες σπάνιες γαίες που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή συσκευών υψηλής τεχνολογίας και έχει ανακοινώσει ότι θα μειώσει περαιτέρω τις εξαγωγές – γεγονός που θα προκαλέσει ασφυξία στις βιομηχανίες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.
Προς το παρόν λοιπόν τα συμφέροντα της γερμανικής και της αμερικανικής βιομηχανίας είναι κοινά και δικαιολογούν τις αναφορές της γερμανικής Συμμαχίας πρώτων υλών σε διεθνή μέσα προβολής ισχύος όπως το ΝΑΤΟ. Πολύ σύντομα όμως οι ελλείψεις πολύτιμων στοιχείων θα μπορούσαν να φέρουν της Γερμανία σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Ή όπως έλεγε και το τραγούδι: «Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ χώρισαν σε Μπράουν σε Φίσερ σε Κραφτ… εχθροί τάχα γίνανε διαλύσαν το τραστ».

Μια συμμαχία από τα παλιά

Δεν ήταν λίγοι οι επικριτές του Βερολίνου που βλέπουν πίσω από τη δημιουργία της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες την ανάδυση ενός νέου Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Σημειώνουν μάλιστα με νόημα ότι αρκετές από τις εταιρείες που εντάχθηκαν από την πρώτη στιγμή στη Rohstoffallianz, είτε είχαν συνεργαστεί με το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ είτε αποτελούν διάδοχα επιχειρηματικά σχήματα τέτοιων εταιρειών: Η Volkswagen ιδρύθηκε το 1937 από το συνδικάτο εμπόρων των Ναζί και ανέλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρο του Χίτλερ για την κατασκευή του «αυτοκινήτου του λαού». Η ThyssenKrupp χρησιμοποιούσε σκλάβους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τις εργασίες της ενώ ο πρόεδρος της εταιρείας Άλφρεντ Κρουπ, καταδικάστηκε στη στη δίκη της Νυρεμβέργης. Η Bayer, ως θυγατρική τότε της IG Farben, επίσης χρησιμοποιούσε σκλάβους από το στρατόπεδο του Μάουτχάουζεν ενώ παρασκεύαζε και τα χημικά που χρησιμοποιούνταν στους θαλάμους αερίων για την γενοκτονία των Εβραίων, των ομοφυλόφιλων και των τσιγγάνων. Παρόμοια όμως είναι και η ιστορία της BASF η οποία επίσης ως θυγατρική της IG Farben, συνεργάστηκε στενά με το ναζιστικό καθεστώς.

Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση του σημερινού επιχειρηματικού τοπίου της Γερμανίας με αυτό της περιόδου του Χίτλερ είναι αδική και πιθανώς κακοπροαίρετη. Αυτό που συνδέει όμως το χτες με το σήμερα είναι η ίδια ανησυχία των εταιρειών για την εξασφάλιση των σπάνιων πρώτων υλών που απαιτούνται για τη λειτουργία τους.
Η ανησυχία αυτή συμπίπτει με το νέο στρατηγικό δόγμα του Βερολίνου, το οποίο τα τελευταία χρόνια απορρίπτει τον στρατιωτικό απομονωτισμό που του επιβλήθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και αναζητά ευκαιρίες για την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η ανάμιξη της Μπούντεσβερ (του γερμανικού στρατού) στην επίθεση της Γαλλίας στο Μάλι είναι χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Παράλληλα όμως η γερμανική πολεμική βιομηχανία, με τη στήριξη της καγκελαρίας – και παρά τις αντιδράσεις αρκετών Γερμανών πολιτών – εξοπλίζει αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες. Πριν από ένα χρόνο οι αποκαλύψεις για την πώληση 200 αρμάτων μάχης στη Σαουδική Αραβία και ενός ακόμη πυρηνικού υποβρυχίου στο Ισραήλ, είχε προκαλέσει πολιτική θύελλα στη γερμανική πρωτεύουσα χωρίς όμως να κάμψει ούτε κατ’ ελάχιστο τα σχέδια της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας.
Ίσως τελικά η πιο ανησυχητική πτυχή αυτής της ιστορία να μας έρχεται και πάλι από εκείνο το τραγούδι για τον Μπραουν, τον Φισερ και τον Κραφτ – και συγκεκριμένα από τον τίτλο του: Τρίτος Παγκόσμιος 

πηγή http://info-war.gr/2013/03/%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BF-%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B5%CF%81-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB/

«Όταν έκλαψε η Μέρκελ»

Μετά το σοκ, ξεκίνησε η παραγωγή και αναπαραγωγή επιχειρημάτων. «Άλλα μεγέθη στην Κύπρο», «αυτοί έχουν πλάτη τους Ρώσους», «η Κύπρος ψάχνει τώρα πλάνο Β». Από το πρωί της Τρίτης η Αγία Κυβερνητική Τριάδα γνώριζε ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην Κύπρο, αλλά δεν φανταζόταν ότι θα προκύψει μέσα από το κυπριακό ΟΧΙ, τόσο μεγάλη σύνδεση με την ελληνική πραγματικότητα. Οι Ελλαδίτες έγιναν «όλοι Κύπριοι», μέσα από μια διαδικασία που ξεκίνησε ως πολιτική για να καταλήξει ψυχολογική. Πήραν το αίμα τους πίσω από τις συμπεριφορές υποτέλειες και φόβου. Ανακάλυψαν πως υπάρχουν και άλλες φάτσες πολιτικών, που ανεβαίνουν στο βήμα της (Κυπριακής) Βουλής, λένε ό,τι έχουν να πουν, περιγράφουν το εθνικό συμφέρον και καταψηφίζουν. Έφτανε να παρακολουθήσεις 10 λεπτά την συζήτηση στην Κυπριακή Βουλή για να καταλάβεις τι σημαίνει Βενιζέλος, Σαμαράς, Στουρνάρας.

Η ελληνική κυβέρνηση ζει δραματικές στιγμές, οι οποίες είναι αποτέλεσμα της στάσης της. Υπερασπίστηκε στο Eurogroup μαζί με τους Γερμανούς τους δασμούς στις κυπριακές καταθέσεις, αλλά από το πρωί της Τρίτης ξαφνικά υποστηρίζει το κυπριακό «Όχι». Δεν πρόκειται για πολιτικό διπολισμό, αλλά για την καταστροφή μιας ολόκληρης στρατηγικής στην οποία στηρίζει τις επιλογές της. Επί μήνες Σαμαράς και Βενιζέλος συμπορεύονται με τους εκβιασμούς της Γερμανίας, τους εμφανίζουν ως αναγκαία και μοναδική πολιτική λύση, τους επιβάλουν με τον χειρότερο τρόπο (αλήθεια γιατί δεν είχε ΜΑΤ και δακρυγόνα στην Κύπρο;) και στη συνέχεια αυτοχαρακτηρίζονται σωτήρες δείχνοντας όποιον διαφωνεί μαζί τους ως «προδότη» του Έθνους.

Η ανατροπή αυτής της «φυσικής» ροής της πολιτικής τους δια του παραδείγματος της Κύπρου, είναι η μεγαλύτερη καταστροφή για τους κυβερνητικούς εταίρους. Ακόμη και αυτή η κυβέρνηση Αναστασιάδη, έκανε στην άκρη και άφησε τα κυπριακά κόμματα και τον κόσμο να πιέσουν τους ευρωπαίους παράγοντες. Εδώ όσες φορές ο κόσμος βγήκε στο δρόμο, αντί να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης στους δανειστές, ξυλοκοπήθηκε, ξεφτιλίστηκε, κατηγορήθηκε σε μια προσπάθεια να δειχθεί στη Μέρκελ πως κάνουν τα πάντα για να περάσουν τα μέτρα.

Και ας πάμε στην ουσία. Η Μέρκελ αναζητά εναγωνίως πλάνο Β. Όσο και να προσπαθήσει να τιμωρήσει την Κύπρο, δεν μπορεί να λειτουργήσει πολιτικά όπως πριν. Ξέρει αυτό που οι οπαδοί της στην Ελλάδα κρύβουν. Η κρίση είναι συστημική. Οι αναταραχές σε οποιαδήποτε χώρα, ακόμη και στη μικρή Κύπρο, δημιουργούν κλειδωνισμούς. Αλλά οι αντιδράσεις, απειλούν κυρίως την εικόνα παντοδυναμίας της και επιβολής της.

Μέρκελ και Σόιμπλε έκαναν ένα τραγικό λάθος. Λειτούργησαν με τον εκβιαστικό τρόπο που συνήθιζαν στην Ελλάδα, θεωρώντας πως η επιχειρηματολογία τους θα έβρισκε έναν Κύπριο Βενιζέλο προπαγανδιστή. Έτσι δημιούργησαν οι ίδιοι ένα κακό προηγούμενο και παράδειγμα για όλη την Ευρωζώνη. Πρέπει να «μαζέψουν» τώρα την κυπριακή ευφορία που μεταδίδεται ραγδαία σε Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία.
Το χειρότερο όμως είναι πως άνοιξαν εναλλακτικούς δρόμους για την Κύπρο και ίσως το δρόμο της πρώτης αποχώρησης από την ΕΕ και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Ποιά «ενότητα» και «κοινή συμπόρευση» θα επικαλείται τώρα η Μέρκελ, την ώρα που τα θύματά της θα επικαλεστούν την πραγματική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και την Ευρώπη των πολιτών; Την ώρα που ο εκβιασμός δεν θα είναι πια ο “μοναδικός δρόμος” αλλά ένας φανερός εκβιασμός που δεν θα μπορούν να στηρίξουν Βενιζέλοι και Σαμαράδες;
Το χειρότερο είναι πως η Μέρκελ άνοιξε την πόρτα στους Ρώσους και έκλεισε την πόρτα στους Αμερικανούς οι οποίοι δεν θέλουν να δουν μια συμφωνία Ρωσίας -Κύπρου για τους υδρογονάνθρακες υπό την μορφή βοήθειας για την κυπριακή κρίση. Εν ολίγοις η Μέρκελ καλείται να διαχειριστεί σε λίγο ως τσατσά μια Ευρώπη που την έκανε μπορντέλο.
Ναι, ο γερμανικός παράγοντας μπορεί να τιμωρήσει την Κύπρο αλλά διαλύει το προφίλ που έχουν ανάγκη οι υποτακτικοί του για να κυβερνούν την Ευρώπη. Πώς αλήθεια θα κυβερνήσει ο Σαμαράς μια Ελλάδα φωτογραφιζόμενος με τον Αττίλα 3 της Κύπρου; Η Μέρκελ λοιπόν, ψάχνει ένα πλάνο Β, για να ξεφύγει από την παγίδα που έστησε η συμπεριφορά της και οι διαβεβαιώσεις του Αναστασιάδη στο πρόσωπό της, πως όλα θα πάνε καλά.

Η Κύπρος αποδεικνύει πως σε ένα περιβάλλον κρίσης, η οποία δημιουργείται από την ίδια τη δομή της ΕΕ, άσχετα αν ενισχύεται από παρασιτικές λειτουργίες σε κάθε χώρα, πρέπει να ξαναμπεί στο τραπέζι μια άλλη λειτουργία της Ευρώπης. Απαραίτητη προϋπόθεση γι αυτό είναι η διαπραγμάτευση. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν το έκαναν. Έλεγαν ψέματα στους Έλληνες, μετέφεραν τους εκβιασμούς στους οποίους οι ίδιες υπέκυπταν ως αναγκαίες πολιτικές. Και ξαφνικά βρέθηκε η μικρή Κύπρος για να βάλει το θέμα της διαπραγμάτευσης λέγοντας “Οχι” στους εκβιασμούς. Πραγματικά είναι μικρά τα οικονομικά μεγέθη της Κύπρου, όπως είναι μικρή και η Κύπρος. Αλλά το μέγεθος δεν μετράει. Αφού όπως λένε οι εγχώριοι μερκελιστές “τα 5,8 δις της Κύπρου δεν είναι τίποτα”, γιατί τόσος ντόρος; Και ο Σαμαράς γιατί τόση βουβαμάρα;

Υ.Γ. Ο Χρυσόστομος Κύπρου δήλωσε πως η Εκκλησία δίνει την περιουσία της για να βγει η Κύπρος απ την κρίση. Στην Ελλάδα ο Άνθιμος ακόμη ράβει άμφια για να στολίσει τη ματαιόδοξη και μισαλλόδοξη φύση του.

πηγή http://www.koutipandoras.gr/34448/%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC-%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF-%CE%B2.html

Το «νέο» Κυπριακό και η αριστερά...

Το «όχι» της κυπριακής Βουλής στην απόφαση του Eurogroup και στο δεύτερο «σχέδιο Αναστασιάδη» που ετέθη σε ψηφοφορία μπορεί να αποδειχτεί απόφαση με πολύ μεγαλύτερες πολιτικές από ό,τι οικονομικές συνέπειες. Η συζήτηση για τα μεγέθη τη κυπριακής οικονομίας οδηγεί στο προφανές συμπέρασμα ότι η Κύπρος θα μπορούσε να «διασωθεί» με μηδαμινό κόστος για τους Ευρωπαίους εταίρους της.

Ωστόσο, το σχέδιο που προωθήθηκε από το Eurogroup και έγινε αποδεκτό από την κυπριακή κυβέρνηση φιλοδοξούσε να στείλει καθαρά πολιτικά μηνύματα. Πρώτον, ότι η γερμανική κυβέρνηση πλέον έχει άμεσα λόγο ως προς τη συσχέτιση τραπεζικού τομέα κάθε κράτους και ΑΕΠ.

Δεύτερον, ότι ασχέτως των αρμοδίων ευρωπαϊκών θεσμών, ένα κράτος μπορεί να αντιμετωπίζεται από τη Γερμανία ως μεγάλο πλυντήριο «μαύρου χρήματος» και να τιμωρείται αναλόγως, ακριβώς μάλιστα εκεί που θα το πονέσει περισσότερο- χωρίς αυτά να αναιρούν το γεγονός ότι το κυπριακό και όχι μόνο, τραπεζικό σύστημα προφανώς έχει πολλές σκοτεινές πτυχές, κάτι που μάλλον δεν ήταν άγνωστο τόσα χρόνια στους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Τρίτον, ότι τουλάχιστον για συγκεκριμένες οικονομίες και τραπεζικούς τομείς δεν ισχύουν οι κανόνες και οι εγγυήσεις που έχουν δοθεί τόσο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όσο και από τις εθνικές κυβερνήσεις. Ο καταθέτης σε γερμανική τράπεζα τυγχάνει άλλης προστασίας από αυτόν σε κυπριακή και ίσως αργότερα εν γένει σε νοτιοευρωπαϊκή.

Τέταρτον και βάσει του τρίτου ότι εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ταχύτητες. Στην πρώτη ταχύτητα βρίσκεται η Γερμανία που αποπειράται να μορφοποιήσει στα μέτρα της την Ένωση. Στη δεύτερη οι δορυφορικές χώρες της και η ασθμαίνουσα Γαλλία. Και στην τρίτη η ευρωπεριφέρεια όπου σταδιακά μετακινούνται και η Ισπανία με την Ιταλία. Είναι καθαρή φαντασίωση η ιδέα ότι μια τέτοια κατασκευή είναι βιώσιμη και ότι θα βγάλει ενισχυμένη μεσομακροπρόθεσμα τη Γερμανία. Απλά και η τελευταία θα λυγίσει υπό το βάρος της πολιτικής βουλημίας και της οικονομικής ερημοποίησης που προκαλεί.

Πέμπτον, από όλα τα παραπάνω συνάγεται ο κοντόφθαλμος σχεδιασμός της ευρωγερμανικής, δεξιάς ελίτ, που ωθεί την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση σε διαρκή επιδείνωση και ξηλώνει τόσο το ευρώ, όσο και την όποια «ευρωπαϊκή ιδέα».

Το όχι λοιπόν, της κυπριακής βουλής τείνει να μετατρέψει την Κύπρο από «Κούβα της Μεσογείου», όπως κάποτε λεγόταν σε «Ισλανδία της Μεσογείου». Υπό όρους δε, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά όχι μόνο για την Κύπρο αλλά για το σύνολο της ευρωζώνης.

Από χθες βέβαια τα έντρομα ελληνικά ΜΜΕ και οι παράγοντες της τρικομματικής κυβέρνησης μας εξηγούν πόσο διαφορετικά και μικρότερα είναι τα μεγέθη της κυπριακής οικονομίας από αυτά της ελληνικής και των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης. Έχουν απόλυτο δίκιο. “Ξεχνούν” όμως επίσης ότι και οι διαπραγματευτικές δυνατότητες στη βάση του συστημικού κινδύνου είναι εξίσου μικρότερες από πλευράς Κύπρου.

«Ξεχνούν» ότι η διαπραγμάτευση δε διεξήχθη ποτέ και για καμία χώρα στη βάση δήθεν άκαμπτων αριθμών, εξ ου και οι ίδιοι οι «εταίροι» σε μια σειρά περιπτώσεων αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν θέσεις που απέρριπταν μετά βδελυγμίας- παρότι βεβαίως το έπραξαν με τρόπο που ακύρωσε και αυτές τις επιλογές.

Πάντα στη βάση κάθε διαπραγμάτευσης με την όποια χώρα ευρίσκετο ο κίνδυνος του ντόμινο από τη συστημική επίδραση της άτακτης στάσης πληρωμών ενός κράτους- μέλους του ευρώ ή της εξόδου από το ευρώ. Η διαδικασία δε των διαπραγματεύσεων ήταν πανομοιότυπη: η Γερμανία άφηνε την κρίση σε κάθε χώρα να εξελιχθεί μέχρι το μη περαιτέρω αντιμετωπίζοντάς την ως αρχικά μονοδιάστατα εθνικό ζήτημα. Έπειτα, η κάθε χώρα αναγκαζόταν έχοντας γονατίσει- ή επειδή η κυβέρνησή της διατεινόταν ότι η χώρα είχε γονατίσει- να αιτηθεί βοήθεια.

Και έπειτα με προεξάρχουσα τη Γερμανία και τους στενούς συμμάχους της ετίθεντο οι εξοντωτικοί όροι στο πλαίσιο εκβιαστικών διλημμάτων και ηθικιστικών, τιμωρητικών προτροπών. Κανείς μέχρι το όχι της κυπριακής βουλής δε διανοήθηκε να επιστρέψει το μπαλάκι στη Γερμανία ώστε να διαγνώσει την αντίδρασή της.

Είναι  βέβαιο ότι η άλλη πλευρά δε θα υποχωρήσει εύκολα. Αφενός γιατί θεωρεί ότι αν κάνει πίσω θα ανοίξει δρόμο για αντίστοιχες συμπεριφορές και από άλλα κράτη- μέλη της ΟΝΕ και αφετέρου επειδή εκτιμά ότι η Κύπρος δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο. Η Γερμανία θα πιέσει την κυπριακή δημοκρατία, ελπίζοντας να την κάνει εν τέλει να λυγίσει.

Όντως, η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να ασκήσει τεράστια πίεση στην Κύπρο. Προφανώς, βέβαια δε σταθμίζει ανάμεσα σε άλλα, πρώτον τη σημασία μιας πιθανής ρωσικής παρέμβασης στο εσωτερικό της ευρωζώνης και τις ευρύτερες διεθνείς επιδράσεις μιας τέτοιας κίνησης.

Δεύτερον και ίσως σημαντικότερο, ότι στο συλλογικό φαντασιακό των λαών πολύ συχνά ο συνδυασμός μακρόχρονης υπερβολικής πίεσης, αισθήματος αδικίας και διαμόρφωσης ενός προτύπου αντίστασης ωθεί σε γρηγορότερη ωρίμανση των συνθηκών για την αναζήτηση εναλλακτικών πολιτικών και διάθεσης για εξέγερση. Το νόημα είναι απλό: αν μπορεί ένα κράτος- μέλος της ευρωζώνης με το μισό του σχεδόν έδαφος κατειλημμένο από έναν ξένο εισβολέα, γιατί όχι και εμείς οι υπόλοιποι;

Πρέπει δε, να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται για πρωτίστως οικονομικό αλλά πολιτικό ζήτημα. Ναι, η Κίνα και η Ρωσία δε θα «σώσουν» την ευρωζώνη ή κάποια κράτη- μέλη της. Αλλά θα είχαν κάθε λόγο- όπως και οι ΗΠΑ- να μην αφήσουν τη Γερμανία να ωθήσει την παγκόσμια κρίση σε μια δραματική επιδείνωση.

Σήμερα λοιπόν, χάρη στο όχι της κυπριακής βουλής διαμορφώνεται ένα «άνοιγμα» στο ασφυκτικό πλαίσιο που έχει επιβληθεί στην ευρωζώνη. Η πορεία είναι αμφίβολη από εδώ και πέρα και επικίνδυνη. Εδώ όμως, που ένα νέο «κυπριακό» ζήτημα διαμορφώνεται με πανευρωπαϊκές και διεθνείς επιπτώσεις και ενόσω οι δεξιές, μνημονιακές δυνάμεις της Ελλάδας είναι απολύτως έκθετες, η αριστερά καλείται να αναλάβει τον πρωτοπόρο ρόλο.

Πρώτον, θέτοντας το καθαρό πολιτικό ζήτημα σε εθνικό επίπεδο της συμπαράστασης στην κυπριακή δημοκρατία. Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε τη λογική του «η Κύπρος βρίσκεται μακριά». Η αριστερά οφείλει να συνδέσει το κοινωνικό με το πατριωτικό ζήτημα όπως και σε άλλες φάσεις της ιστορίας της έκανε με επιτυχία.

Δεύτερον, πρέπει να αποπειραθεί να παίξει ρόλο σε μια ευρύτερη συνεννόηση. Αν μπορεί η Κύπρος, τότε μπορούν και η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία, με την τελευταία ακόμα πασχίζει να συγκροτήσει κυβέρνηση. Η συνεννόηση αυτή πρέπει να κατατείνει προς την απαίτηση πλήρους αλλαγής πολιτικής προς αναπτυξιακή και κοινωνικά δίκαιη κατεύθυνση, με κλιμάκωση της σύγκρουσης έως την έξοδο από το ευρώ. Το ευρώ δεν είναι φετίχ ούτε θέσφατο υπέρτερο της δημοκρατίας και της κοινωνικής επιβίωσης. Αυτό πρέπει να ειπωθεί πλέον καθαρά.

Τρίτον, η αριστερά πρέπει να κινητοποιήσει το λαό και να χτίσει την πίεση υπέρ της έμπρακτης αλληλεγγύης στην Κύπρο. Ο κυπριακός λαός δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί μόνος του. Η ισχυρότερη συμπαράσταση που μπορεί να του προσφερθεί είναι να αποδειχτεί το «όχι» του όντως συστημικό. Και αυτό προϋποθέτει 2,3, πολλά «όχι» στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Να η νέα μεγάλη πρόκληση για την αριστερά στη χώρα μας και όχι μόνο.

πηγή http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CF%84%CE%BF-%C2%AB%CE%BD%CE%AD%CE%BF%C2%BB-%CE%BA%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B7-%CF%84%CE%B6%CE%AE%CE%BC%CE%B1