21-12-12

Τοξικές δόσεις...

Δεν είναι λίγοι αυτοί που μέσα στην όλη αγωνία για το εάν θα επέλθει συμφωνία για τη δανειοδότηση της Ελλάδας, έκαναν το συνειρμό με τον τοξικοεξαρτημένο που με κάθε τρόπο αναζητά τη δόση του. Πέραν της ανάδειξης της πολυσημίας της γλώσσας, σίγουρα υπάρχουν ενδιαφέρουσες αναλογίες. Καταρχάς, η ίδια η ανακοίνωση της ικανοποίησης του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης ότι «πήραμε τη δόση» και κατά συνέπεια «ξημερώνει μια καινούρια μέρα» θυμίζει τον ίδιο τον παραλογισμό της χρήσης: η όποια στιγμιαία ευτυχία στην πραγματικότητα δεν μπορεί να συγκαλύψει τις άμεσες αλλά και μακροχρόνιες συνέπειες της χρήσης, όπως και τον εγκλωβισμό σε μια πολλαπλά αρνητική συνθήκη. Με τον ίδιο τρόπο, οι πανηγυρισμοί για τη «δόση» προφανώς και δεν μπορούν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι στο όνομά της επιβλήθηκαν εξοντωτικές περικοπές, διάλυση του κοινωνικού ιστού και πρωτοφανής συνθήκη νεοαποικιοκρατικής επιτροπείας. Έπειτα, ο εγκλωβισμός στην αναζήτηση της εκάστοτε δόσης προκαλεί ανατριχιαστικούς συνειρμούς με την ίδια την έννοια της εξάρτησης ως κατεξοχήν συμπύκνωση του προβλήματος. Έτσι λοιπόν και η τρέχουσα οικονομική συνθήκη, πέραν του να αποτυπώνει το παράλογο μιας «θεραπείας» (εν προκειμένω του χρέους) που διογκώνει το πρόβλημα (της υπερχρέωσης, που μάλιστα πλέον πανηγυρικά παρατείνεται σε ακόμη μεγαλύτερο χρονικό βάθος), συνεπάγεται και την παράταση της αναγκαστικής εξάρτησης της συνολικής άσκησης πολιτικής από τις δανειακές ροές. Αυτές αναδεικνύονται σε βασική «γραμμή ζωής» για τη δημόσια δαπάνη αλλά και την οικονομία συνολικά, έστω και εάν – όπως ακριβώς συμβαίνει και την τοξικοεξάρτηση – ο κύριος όγκος των δόσεων απλώς ανακυκλώνει το πρόβλημα (εν προκειμένω τη διαρκή αποπληρωμή συσσωρευμένου χρέους). Και βέβαια η εξάρτηση τόσο από εξαρτησιογόνες ουσίες, όσο και από δανειακές ροές, δεν είναι ποτέ μια απλή συναλλαγή. Συνεπάγεται τον αναγκαστικό εγκλωβισμό του χρήστη σε ένα πολύ συγκεκριμένο φάσμα πρακτικών. Εάν στην περίπτωση της τοξικοεξάρτησης αυτός μπορεί είναι όλο το φάσμα της των παραβατικών πρακτικών και των παραλλαγών του κοινωνικού αποκλεισμού, έτσι και στην περίπτωση των δανειακών ροών έχουμε τον εγκλωβισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας σε μια υποχρεωτική διαδικασία «αναμόρφωσης» κατά τις βουλήσεις των πιστωτών, σε ένα τεράστιο πείραμα για τo εάν μπορεί μια κοινωνία να ταπεινωθεί και να μεταλλαχθεί στα πρότυπα ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Εάν τα πράγματα έχουν έτσι, τότε είναι σαφές ότι αντί των κατευθυνόμενων πανηγυρισμών για τη «δόση», η λύση είναι να αναμετρηθούμε με το ερώτημα της απεξάρτησης από αυτές τις δανειακές ροές. Σημαίνει, επίσης, ότι αντιλαμβανόμαστε πόσο καταστροφική αλλά και απατηλή – σε όλες τις παραλλαγές της έννοιας της δόσης - είναι η λογική που λέει «αυτή είναι η τελευταία» ή «ακόμη μία και μετά τέρμα». Αντίστοιχα, αυτονόητο είναι ότι δεν μπορούμε να εγκλωβίζουμε την πολιτική αντιπαράθεση, όπως δυστυχώς θα ήθελε τμήμα της εν δυνάμει κυβερνώσας Αριστεράς, στην αποτελεσματικότητα ή μη ως προς τη διαχείριση της διεκδίκησης των δόσεων ή να διεκτραγωδούμε απλώς το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να την είχαμε πάρει με καλύτερους τρόπους (βλ. π.χ. τη διαρκή επαναφορά της πρότασης για ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ»). Όπως και στην περίπτωση των ναρκωτικών, καλές «δόσεις» δεν υπάρχουν. Παρότι η αναλογία είναι επικίνδυνος τρόπος συλλογισμού, εντούτοις ο πειρασμός να σκεφτούμε κατά αναλογία προς τη διαδικασία απεξάρτησης είναι μεγάλος. Ως γνωστόν, το πρόβλημα στη διαδικασία απεξάρτησης δεν είναι τόσο οι άμεσες συνέπειες του στερητικού συνδρόμου, που είναι οδυνηρές αλλά αντιμετωπίσιμες, όσο ο απεγκλωβισμός από όλο το φαύλο κύκλο της τοξικοεξάρτησης και τις πρακτικές που σχετίζονται με αυτήν. Έτσι και στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας το ερώτημα δεν είναι τα αντιμετωπίσιμα προβλήματα μερικών μηνών σε περίπτωση διαγραφής του χρέους και αναπόφευκτης εξόδου από το ευρώ (οι πρακτικές δυσκολίες στην εισαγωγή εθνικού νομίσματος, οι συγκυριακές ελλείψεις σε ορισμένα αγαθά, οι αλλαγές καταναλωτικών συνηθειών), αλλά το εάν θα υπάρξει εκείνη η συλλογική προσπάθεια ανασυγκρότησης μιας κοινωνίας που θα προσπαθήσει να οικοδομήσει την εναλλακτική της αφήγηση. Να μπορέσουμε, δηλαδή, συνειδητά και δική μας κυρίαρχη επιλογή να αποκοπούμε από τις αγορές, την αντίληψη της οικονομίας με όρους ανταγωνιστικότητας, την προνομιμοποίηση του κέρδους και κατά συνέπεια από την κοινωνική βαρβαρότητα που αυτές συνεπάγονται, στην κατεύθυνση, αναγκαστικά μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής. Δύσκολο αλλά αναγκαίο, εάν δεν θέλουμε να πέσουμε ξανά σε συνθήκη εξάρτησης από τοξικές «δόσεις»… Πηγή http://www.aristerovima.gr/details.php?id=3872

Φίλε μου...

Γιατί δεν απορώ που ο κ. Μανιτάκης, αυτός ένας άτεγκτος, κυβερνά μεΠροεδρικά Διατάγματα;

Γιατί όμως να απορώ, όταν ο κ. Σαμαράς έχει κάνει το ΚοινοβούλιοΚομαντατούρ και κυβερνά με Προεδρικά Διατάγματα.

Στα πόσα Προεδρικά Διατάγματα ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίαςθα σπάσει την πέννα του και θα σκύψει το κεφάλι που δεν όρθωσε;

Με πόσα χορταίνει ο κ. Κόκκαλης;

Του δίνει ο κ. Στουρνάρας τα λαχεία και το ξυστό να κονομάει (κι απ’ αυτά) για τα επόμενα 12 χρόνια, την ίδια ώρα

που η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα σε βαρειά άρρωστη ηλικιωμένη γυναίκα, εγκλωβίζοντάς την στο σκότος και το κρύο του Αδη για τρεις μέρες! Γιατί δεν απορώ;

Γιατί δεν απορώ που οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πληρώνουν το 71% των φόρων;

Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση που η τρόικα ζητάει κι άλλη αύξηση-εδώ και τώρα- αυτών των φόρων;

Γιατί δεν γελάω που το επιτελείο (άκου, επιτελείο!) Στουρνάρα το ’χει ρίξει στο ράβε - ξήλωνε του φορολογικού έως την εσχάτη ώρα, σβήσε - γράψε, σβήσε - γράψε

πάνω σε ένα παλίμψηστο που όσο κι αν το ξύσεις μόνο μια λέξη σου βγάζει ευανάγνωστη: κορόιδα!

  

Γιατί δεν απορώ που στρίμωξαν την Ντόυτσε Μπανκ γιαφοροδιαφυγή - μα δεν είναι οι τραπεζίτες αδιάφθοροι; Είναι, εκτός απ’ τηΖήμενς, διεφθαρμένη και η ΜΑΝ; Τι μου λες; Quo vadis, Τζερμάνια;

Λέει η «Die Presse» ότι «η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώςπροτεκτοράτου της τρόικας». Για αυτό συναντήθηκαν χθες ο κ. Κουβέλης και ο κ. Ρουπακιώτης; Είχαν καιρό να ιδωθούν και είπαν να το συζητήσουν από κοντά τα θέμα;

Λες να μπήκε ο Φώτης στον πειρασμό να ντυθεί Μπάτμαν και νακατεβάσει απ’ το αέτωμα του Κοινοβουλίου τη σημαία  της Μπούντεσμπανκ;

Γιατί επιμένει η «Die Presse» σήμερα, και χιλιάδες άλλοι κάθε μέρα, ότι «η Ελλάδα είναι οικονομικό και πολιτικό πειραματόζωο στο εργαστήριο του ευρώ»;

Πόσο είναι το προσδόκιμο ζωής ενός πειραματόζωου; Εξαρτάται απ’ τοεργαστήριο; - αν το δουλεύει ο Μένγκελε ή ο Καλιγκάρι; Κι αν το πειραματόζωο δεν είναι Χουντίνι;

Και καλά «οικονομικό» πειραματόζωο! «πολιτικό», όμως; Τι εξετάζει η Ενωση; πότε το «αυγό του φιδιού» βγάζει ποντίκια; Και γιατί δεν είμαστε, εκτός από «οικονομικά - πολιτικά» πειραματόζωα, και «κοινωνικά» τοιαύτα; Στιςπόσες αυτοκτονίες δηλαδή δικαιούται να γίνει κανείς πειραματόζωο;

Γιατί δεν θυμώνω πια με αυτούς που σπάνε το ηθικό του κοσμάκη και τον βρίζουν εκ του ασφαλούς, δημοσιογράφοι με δυο - τρεις αργομισθίεςέκαστος κι άλλοι

«αποκαταστημένοι» σε πολλές θέσεις -ΑΠΕ, Ερτονέτ, γραφεία Τύπου τραπεζών και κομμάτων-

δημοσιογράφοι που γράφουν με το σταυρό στο χέρι, πόσο σας αξίζουνόλα αυτά που τραβάτε, πόσον ακόμα θα πρέπει να τιμωρηθείτε,

ώσπου να δει φως στο βάθος του τούνελ το αφεντικό τους και να πάρει κι άλλο δάνειο -θαλασσοδάνειο, εννοείται, διότι η χώρα μας στις θάλασσες πρωτεύει- στις μαύρες θάλασσες

της Παταγονίας. Εκεί μόνον μπορεί να ανακηρύξει ΑΟΖ το τρίο των Ανδρεικέλων. Αν δεν έχουν αντίρρηση οι παρεπιδημούσες το Ακρωτήριο Χορν φώκιες καθώς και οι όρκες, που τυγχάνουν και κάπως πιο ζόρικες.

Γιατί δεν θυμώνω που οι άπληστες και λαίμαργες τράπεζεςεξακολουθούν να ρουφούν με επιτόκια 19% το αίμα όσων ακόμα δεν έχουν καταλήξει ανέστιοι κι άστεγοι, άνεργοι και ζητιάνοι;

Γιατί ακούω τι λέει ο κ. Προβόπουλος για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η οικονομία ενώ στα χέρια του καπνίζουν τα εξάσφαιρα των επιτοκίων;

Γιατί αυτοί που φορούν κάθε πρωί τη γραβάτα τους μπροστά στον καθρέφτη τους δεν βλέπουν τον παρία που κρέμασαν τα έργα τους; - και γιατί

εμείς αντιμετωπίζουμε όλους αυτούς τους δον Κορλεόνε με περισσή ευγένεια,

μαθημένοι μάλλον απ’ την ευπρέπεια μέσα μας, πιστοί στην αγωγή την μάνας και του πατέρα μας κακό να μην κάνουμε, καλό να μοιραζόμαστε,γιατί;

  

Μαύρα σκυλιά είναι, λυσσασμένα για λεφτά, μαύρα με την τρίχα μέσα κι έξω σαν λυκάνθρωποι, γιατί τα ταΐζω;..  

πηγή   http://www.enikos.gr/stathis/104541,File_moy.html

ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ: «Κάποια στιγμή η "χύτρα" θα τιναχτεί στον αέρα»

H NSA στήνει το μεγαλύτερο κέντρο υποκλοπών

Σύμφωνα με το Wire οι υπάλληλοι της NSA θα μπορούν θεωρητικά να υποκλέπτουν ακόμη και κρυπτογραφημένα δεδομένα που αφορούν κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών.

Ο Κρις Ίνγκλις, αναπληρωτής διευθυντής της περιβόητης Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας περπατούσε αργά σε ένα τεράστιο οικόπεδο, λίγω έξω από την πόλη Μπλάφντέιλ στην Γιούτα των ΗΠΑ. Δίπλα του ο Χάρβει Ντέιβις, διευθυντής υποδομών της υπηρεσίας δεν έδειχνε καθόλου ευχαριστημένος από την παρουσία μερικών δημοσιογράφων από τοπικές εφημερίδες. Έκαναν μια τυπική δήλωση για την έναρξη εργασιών ενός νέου κτιρίου της NSA και ύστερα από μια σεμνή τελετή αποχώρησαν τόσο σιωπηλά όσο είχαν έρθει. Το ημερολόγιο έγραφε Ιανουάριος του 2011.

Λίγες ημέρες αργότερα τουλάχιστον 10.000 εργάτες είχαν πιάσει δουλειά στην ίδια τοποθεσία για να οικοδομήσουν το μεγαλύτερο κέντρο υποκλοπής και ανάλυσης πληροφοριών που έχει υπάρξει στην ανθρωπότητα. Όπως αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα το έγκυρο περιοδικό τεχνολογίας Wire από τις νέες εγκαταστάσεις οι υπάλληλοι της NSA θα μπορούν θεωρητικά να υποκλέπτουν κάθε ηλεκτρονική επικοινωνία, από e-mails μέχρι τις αναζητήσεις κάθε χρήστη στο Google, αλλά ακόμη και κρυπτογραφημένα δεδομένα που αφορούν κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών κ.ά.

Και μόνο τα αριθμητικά δεδομένα της νέας καταστροφής αρκούν για να τοποθετήσουν το νέο κτίριο της NSA στα σύγχρονα «θαύματα του κόσμου». Οι εγκαταστάσεις καταλαμβάνουν μια έκταση πέντε φορές μεγαλύτερη από το Καπιτώλιο και θα προστατεύονται από φράκτη ο οποίος μπορεί να σταματήσει ένα όχημα επτά τόνων που κινείται με 100 χλμ/ώ.

Οι υπολογιστές της NSA θα τοποθετηθούν σε ένα χώρο περίπου 2,5 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων ενώ οι υπόλοιπες υπηρεσίες συντήρησης και ελέγχου στεγάζονται σε δωμάτια συνολικού εμβαδού 89 χιλιάδων τ.μ.

Για την ηλεκτροδότηση των εγκαταστάσεων, το κόστος της οποίας υπολογίζεται στα 40 εκ. δολάρια το χρόνο, θα χρησιμοποιείται μια ολόκληρη μονάδα ηλεκτροπαραγωγής των 65 MW. Ακόμη όμως και σε περίπτωση καταστροφής της μονάδας ή του δικτύου μεταφοράς ρεύματος, το κτίριο της NSA διαθέτει ενεργειακή αυτονομία τριών ημερών. Το μεγαλύτερο μέρος της ηλεκτρικής ενέργειας χρησιμοποιείται για τα συστήματα ψύξης των υπερυπολιστών, συνολικού βάρους 60.000 τόνων, τα οποία παραμένουν σε λειτουργία 24 ώρες το 24ωρο.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως να αφορά την υπολογιστική ισχύ των υπερυπολογιστών που θα χρησιμοποιούνται για τη συλλογή, ανάλυση και αποθήκευση δεδομένων. Αν και τα ακριβή στοιχεία για τις υπολογιστικές ικανότητες της NSA παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό, αρκετοί ερευνητές επιχείρησαν να υπολογίσουν την ισχύ και τον αποθηκευτικό χώρο που απαιτείται για ένα εγχείρημα τέτοιων διαστάσεων.  Σύμφωνα με τον Τζέιμς Μπάμφορντ, συγγραφέα του βιβλίου The Ultra-Secret NSA,  εάν η NSA θέλει πραγματικά να έχει υπό τον έλεγχό της το σύνολο των δεδομένων που διακινούνται στον παγκόσμιο ιστό η νέα μονάδα μέτρησης του όγκου των δεδομένων θα είναι το Yottabyte (δηλαδή 1.000.000.000.000.000.000.000.000 bytes ή ένα τετράκισεκατομμύριο Gigabyte). Να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής δεν έχει επινοηθεί όρος που θα μπορούσε να περιγράψει την επόμενη μονάδα μέτρησης. Προκειμένου να δώσει μια εικόνα του μεγέθους αυτών τον αριθμών ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Google εξηγούσε ότι από τη δημιουργία του έως το 2003 το ανθρώπινο είδος είχε παράξει γνώση ισοδύναμη με 5 exabyte (ένα εκατομμύριο exabyte αποτελούν ένα yottabyte). Σύμφωνα όμως με την εταιρεία Cisco ο όγκος των δεδομένων που θα διακινείται μέσω του Ιντερνετ μέχρι το 2015 θα αγγίζει τα 966 exabyte το χρόνο.

Η προσπάθεια διαχείρισης έστω και ενός τμήματος αυτών των δεδομένων θέτει κολοσσιαία προβλήματα στους κατασκευαστές των υπερυπολογιστών, στους προγραμματιστές αλλά ακόμη και στους μηχανικούς που κατασκευάζουν το κτίριο της NSA. Σύμφωνα πάντα με το περιοδικό Wire μόνο για το πέρασμα των κεντρικών καλωδίων (κάθε ένα από τα οποία θα μπορεί να μεταφέρει 10 gigabyte το δευτερόλεπτο) χρειάστηκε να ανυψωθούν οι αίθουσες των υπολογιστών.

Σύμφωνα πάντως με τον Μπάμφορντ  η βασική λειτουργία του νέου κέντρου της NSA στο Μπλούφντειλ δεν θα είναι η συλλογή αλλά η αποκρυπτογράφηση πληροφοριών. Αυτό περιλαμβάνει από το «σπάσιμο» απλών κωδικών, που χρησιμοποιούνται για την κρυπτογράφηση ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, μέχρι σύνθετων αλγόριθμων που προστατεύουν πολύτιμα δεδομένα τραπεζικών συναλλαγών ή ακόμη και την απόρρητη επικοινωνία ξένων κυβερνήσεων. Ερευνητές εκτιμούν ότι συγκεντρώνοντας τεράστιο όγκο δεδομένων τα συστήματα της NSA θα μπορούν να εντοπίζουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα κρυπτογράφησης (patterns) και έτσι να επιταχύνουν τη διαδικασία αποκρυπτογράφησης η οποία διαφορετικά θα απαιτούσε χρόνια.

Μερική διάψευση  

Οι αποκαλύψεις του περιοδικού Wire, για τις νέες δυνατότητες της NSA προκάλεσαν σάλο στις ΗΠΑ αλλά και στο χώρο των υπηρεσιών ασφαλείας. Παρόλα αυτά όταν ο επικεφαλής της υπηρεσίας, στρατηγός Κιθ Αλεξάντερ βγήκε για να καθησυχάσει την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης, διέψευσε μόνο ένα μικρό τμήμα του άρθρου. Ο Αλεξάντερ υποστήριξε ότι η παρακολούθηση των τηλεπικοινωνιών δεν αφορά τους Αμερικανούς πολίτες, όπως υποστήριζε το Wire, αλλά πληροφορίες και δεδομένα που διακινούνται εκτός της επικράτειας των ΗΠΑ. Ανερυθρίαστα δηλαδή οι Αμερικανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν πλέον δημοσίως ότι θα παρακολουθούν τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών και συγκεκριμένα η NSA έχουν κατηγορηθεί αρκετές φορές για παρακολούθηση ξένων αξιωματούχων ενώ δεν είναι λίγοι οι ερευνητές που εκτιμούν ότι η υπηρεσία είναι σε θέση να ελέγχει ένα γιγαντιαίο δίκτυο βιομηχανικής κατασκοπείας.

Ακόμη και η διάψευση του αμερικανού στρατηγού όμως… διαψεύδεται από την πραγματικότητα. Σειρά δημοσιευμάτων στις εφημερίδες New York Times, L.A Times και USA Today αποδεικνύουν ότι με το πέρασμα του χρόνου η NSA στρέφει όλο και μεγαλύτερο τμήμα των δυνατοτήτων της για την παρακολούθηση του «εσωτερικού εχθρού».  Πρώτος ο πρόεδρος Μπους έδωσε το πράσινο φως για παρακολουθήσει στις ΗΠΑ οι οποίες συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση και επί προεδρίας Ομπάμα. Κάθε φορά που οι σχετικές καταγγελίες έφταναν στη δικαιοσύνη η διαδικασία σταματούσε με πρόσχημα την προστασία της εθνικής ασφάλειας.

Αλήθεια η προπαγάνδα;

Ο συγγραφέας Χανς Μάγκνους Ενζενσμπέργκερ απέδειξε κάποτε ότι αρκετές από τις πληροφορίες για τις κατασκοπευτικές ικανότητες υπηρεσιών όπως η Στάζι και η KGB ανήκαν στο χώρο του φανταστικού. «Για να παρακολουθούν όλες τις τηλεπικοινωνίες» σημείωνε ο Ενζενσμπέργκερ «θα χρειάζονταν ένα σύστημα εξίσου μεγάλο με το αρχικό δίκτυο τηλεπικοινωνιών». Ο Γερμανός συγγραφέας εξηγούσε έτσι ότι οι ίδιες οι υπηρεσίες είχαν συμφέρον να υπερβάλλουν για τις δυνατότητές τους ώστε να τρομοκρατούν τον πληθυσμό. Έκτοτε, βέβαια, η ανάπτυξη της τεχνολογίας διευκόλυνε αισθητά το έργο όσων παρακολουθούσαν τις… ζωές των άλλων. Η δυνατότητα υπολογιστών να συλλαμβάνουν λέξεις-κλειδιά και να ενεργοποιούν σε κλάσματα του δευτερολέπτου την καταγραφή συγκεκριμένων τηλεπικοινωνιών σημαίνει ότι ένα γιγαντιαίο σύστημα παρακολούθηση μπορεί να λειτουργεί με συγκριτικά ελάχιστο προσωπικό. Ακόμη και έτσι όμως η ανάγκη των υπηρεσιών πληροφοριών να υπερτονίζουν τις ικανότητές τους διατηρείται αμείωτη.

Ούτως η άλλως η ίδια ιστορία της NSA, είναι συνώνυμη των μεγαλύτερων αποτυχιών στη συλλογή πληροφοριών από τις ΗΠΑ. Η υπηρεσία ιδρύθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και το πάθημα της Ουάσινγκτον στο Περλ Χάρμπορ. Παρά το γεγονός ότι γιγαντώθηκε και εκσυγχρονίστηκε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, μετά το 1989 δεν κατάφερε να αποτρέψει καμία από τις μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των ΗΠΑ. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου αλλά και παλαιότερα στην Κένυα, την Υεμένη και τόσες άλλες περιοχές του πλανήτη απέδειξαν ότι πολλές φορές ο Μεγάλος Αδερφός μπορεί να πιαστεί στον ύπνο. Αντίθετα βέβαια, τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι καταγγελίες ότι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούν μέλη αντιπολεμικών ή ακόμη και οικολογικών οργανώσεων.

Άρης Χατζηστεφάνου

Επίκαιρα 11 Απριλίου 2012

πηγή  http://info-war.gr/2012/12/h-nsa-%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%80/

Σύ­ντο­μα ο κα­πι­τα­λι­σμός θα κα­ταρ­ρεύ­σει...

«Σύ­ντο­μα ο κα­πι­τα­λι­σμός θα κα­ταρ­ρεύ­σει»



Ο Νά­νι Μπα­λε­στρί­νι εί­ναι έ­νας α­πό τους ση­μα­ντι­κό­τε­ρους σύγ­χρο­νους ι­τα­λούς λο­γο­τέ­χνες. Υπήρ­ξε ι­δρυ­τι­κό μέ­λος της ορ­γά­νω­σης «Εργα­τι­κή Εξου­σία» (Potere Operaio) και συμ­με­τεί­χε στο κί­νη­μα της ερ­γα­τι­κής αυ­το­νο­μίας. Ο Μπα­λε­στρί­νι α­φη­γή­θη­κε τη συλ­λο­γι­κή ε­μπει­ρία του ι­τα­λι­κού κι­νή­μα­τος α­πό τη γέν­νη­σή του το 1968, την κλι­μά­κω­ση του το 1977 και την πτώ­ση του στις αρ­χές της δε­κα­ε­τίας του 80 στα δύο θρυ­λι­κά πλέ­ον μυ­θι­στο­ρή­μα­τά του «Τα θέ­λου­με ό­λα» και «Οι αό­ρα­τοι». Το 1979, κα­τη­γο­ρή­θη­κε, μα­ζί με πολ­λά άλ­λα μέ­λη της αυ­το­νο­μίας, για συμ­με­το­χή σε τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση και διέ­φυ­γε κά­νο­ντας σκι μέ­σω των Άλπεων στην Γαλ­λία. Το 1984 τε­λι­κά α­θωώ­θη­κε. Ο Νά­νι Μπα­λε­στρί­νι βρέ­θη­κε πρό­σφα­τα στην Αθή­να για την πα­ρου­σία­ση του μυ­θι­στο­ρή­μα­τός του «Furiosi», με θέ­μα τους ι­τα­λούς ο­πα­δούς του πο­δο­σφαί­ρου, την κουλ­τού­ρα τους και το κί­νη­μα των Ultras. Το βι­βλίο κυ­κλο­φο­ρεί α­πό τις Απρό­βλε­πτες Εκδό­σεις. Θα θέ­λα­με να ευ­χα­ρι­στή­σου­με τον Αχιλ­λέα Κα­λα­μα­ρά (με­τα­φρα­στή του βι­βλίου) για την ε­πί τό­που με­τά­φρα­σή του και το πε­ριο­δι­κό Humba! για τη γεν­ναιό­δω­ρη βοή­θειά του.

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε
ο Θω­μάς Τσα­λα­πά­της

Πού βρί­σκε­ται σή­με­ρα η γε­νιά που τα ή­θε­λε ό­λα;
Θα μπο­ρού­σα­με να μι­λή­σου­με για δύο γε­νιές. Για αυ­τούς που ή­ταν 20 χρο­νών το ’68 και για τους νε­ο­λαίους του ’77. Εγώ εί­μαι α­κό­μα πα­λαιό­τε­ρος. Η γε­νιά του ’68 τα κα­τά­φε­ρε, λό­γω του ό­τι δεν συμ­με­τεί­χε στην έ­νο­πλη πά­λη, η ο­ποία τε­λι­κά ε­ξό­ντω­σε την ε­πό­με­νη γε­νιά. Λί­γο πο­λύ ό­λοι οι πρω­τα­γω­νι­στές, με ε­λά­χι­στες ε­ξαι­ρέ­σεις, α­να­κυ­κλώ­θη­καν μέ­σα στο σύ­στη­μα. Έγι­ναν δη­μο­σιο­γρά­φοι, εκ­δό­τες, δια­φη­μι­στές, πα­νε­πι­στη­μια­κοί. Αντί­θε­τα, η γε­νιά του ’77 κα­τα­στρά­φη­κε. Εί­τε μέ­σω της έ­νο­πλης πά­λης, εί­τε κα­τα­λή­γο­ντας στη φυ­λα­κή. Όσοι μπό­ρε­σαν να σω­θούν, κα­τα­στρά­φη­καν δια­νο­η­τι­κά. Για τη γε­νιά του ’68 ή­ταν δια­φο­ρε­τι­κά. Οι άν­θρω­ποι ζού­σαν μια φυ­σιο­λο­γι­κή ζωή και βίω­σαν την έ­κρη­ξη των γε­γο­νό­των του ’68. Στη συ­νέ­χεια ό­μως, ε­πέ­στρε­ψαν ο­μα­λά στην προ­η­γού­με­νη κα­τά­στα­ση. Αντί­θε­τα, η γε­νιά του ’70 έ­ζη­σε την πε­ρίο­δο της ε­ξε­γερ­σια­κής ε­φο­ρίας και σκε­φτό­ταν πως αυ­τή θα κρα­τή­σει για πά­ντα. Πί­στευαν πως η ζωή τους θα γι­νό­ταν α­κό­μη κα­λύ­τε­ρη. Και έ­τσι ό­ταν τε­λείω­σε αυ­τή η πε­ρίο­δος ό­σοι δεν κα­τέ­λη­ξαν στη φυ­λα­κή, βίω­σαν μια κα­τά­στα­ση α­πελ­πι­σίας. Η γε­νιά της δε­κα­ε­τίας του ’70 κα­τα­στρά­φη­κε ο­λο­κλη­ρω­τι­κά.

Αυ­τή υ­πήρ­ξε και η γε­νιά των α­ο­ρά­των.
Ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός αό­ρα­τοι χρη­σι­μο­ποιή­θη­κε αρ­γό­τε­ρα. Τη δε­κα­ε­τία του ’80, τα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης ο­νό­μα­σαν τα χρό­νια που πέ­ρα­σαν ως «χρό­νια του μο­λυ­βιού». Η ε­μπει­ρία ό­λης αυ­τής της γε­νιάς δια­γρά­φη­κε τε­λείως. Ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός «αό­ρα­τοι» ή­ταν δη­μιούρ­γη­μα της δε­κα­ε­τίας του ’80 για να χα­ρα­κτη­ρί­σει αυ­τή τη γε­νιά, η ο­ποία δια­γρά­φη­κε α­πό τη συ­νεί­δη­ση της κοι­νής γνώ­μης. Εγώ προ­σπά­θη­σα να τη φέ­ρω στο φως, να διη­γη­θώ την ε­μπει­ρία της, δη­λα­δή να την κα­τα­στή­σω ο­ρα­τή.

Στα βι­βλία σας βλέ­που­με συλ­λο­γι­κούς μύ­θους και συλ­λο­γι­κές πρά­ξεις. Πρω­τα­γω­νι­στές εί­ναι οι ερ­γά­τες, οι ε­ξε­γερ­μέ­νοι, οι ο­πα­δοί. Σε μια ε­πο­χή έ­ντο­να α­το­μι­κι­στι­κή, σαν τη ση­με­ρι­νή, ποια εί­ναι η λει­τουρ­γία των βι­βλίων σας;
Η λει­τουρ­γία των βι­βλίων μου, α­κό­μη και του «Furiosi» -το ο­ποίο πε­ρι­γρά­φει μια συλ­λο­γι­κό­τη­τα η ο­ποία δεν συ­γκε­ντρώ­νε­ται γύ­ρω α­πό ι­δέες ή υ­ψη­λά ι­δα­νι­κά- εί­ναι να δεί­ξει την ευ­χα­ρί­στη­ση του να πράτ­τεις συλ­λο­γι­κά, να κά­νεις πράγ­μα­τα μα­ζί με τους άλ­λους. Ει­δι­κά σή­με­ρα που υ­πάρ­χει αυ­τή η ε­ξα­το­μί­κευ­ση, η ο­ποία αγ­γί­ζει α­κό­μη και τους συγ­γρα­φείς. Ενώ οι συγ­γρα­φείς πα­λαιό­τε­ρα ε­πι­δίω­καν να βρί­σκο­νται με­τα­ξύ τους, να δη­μιουρ­γούν λο­γο­τε­χνι­κές ο­μά­δες και να συ­ζη­τούν τα έρ­γα τους, αυ­τή τη στιγ­μή κλεί­νο­νται στον ε­αυ­τό τους και ο έ­νας ε­πι­τί­θε­ται στον άλ­λο.

Η Ιτα­λία μπαί­νει σι­γά σι­γά σε μια κα­τά­στα­ση πα­ρό­μοια με την Ελλά­δα. Λι­τό­τη­τα, νέα μέ­τρα και πε­ρι­κο­πές, τε­χνο­κρά­τες πρω­θυ­πουρ­γοί κτλ. Βλέ­πε­τε να υ­πάρ­χουν α­ντι­στά­σεις που μπο­ρούν να κα­τα­λή­ξουν σε ε­κρή­ξεις ό­πως αυ­τές του ‘68 ή του ‘77;
Όχι, κυ­ρίως για δύο λό­γους. Πρώ­τον, ο α­ντί­πα­λος δεν εί­ναι ο­ρα­τός, δεν μπο­ρείς να τον ε­ντο­πί­σεις εύ­κο­λα στο χώ­ρο και στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τά σου. Ο δεύ­τε­ρος εί­ναι πως δεν υ­πάρ­χουν μορ­φές ορ­γά­νω­σης ό­πως πα­λαιό­τε­ρα, ο­μά­δες ό­πως αυ­τές της αυ­το­νο­μίας. Μορ­φές ό­πως οι α­γα­να­κτι­σμέ­νοι ή το κί­νη­μα Occupy εί­ναι ε­φή­με­ρες μορ­φές α­ντί­στα­σης, δεν δη­μιουρ­γούν έ­να πλέγ­μα σχέ­σεων ώ­στε να υ­πάρ­ξει μια συ­νέ­χεια.
Αυ­τή τη στιγ­μή το κε­φά­λαιο δεν έ­χει έ­ναν σο­βα­ρό α­ντί­πα­λο. Μπο­ρεί να κά­νει ό,τι θέ­λει. Όμως, πα­ρό­λα αυ­τά, βρί­σκε­ται σε μια κα­τά­στα­ση ήτ­τας. Η με­τα­τό­πι­ση α­πό την πα­ρα­γω­γή στο χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο α­πο­δει­κνύει ό­τι ο κα­πι­τα­λι­σμός α­πέ­τυ­χε και έ­χει φτά­σει σε α­διέ­ξο­δο. Και πα­ρό­λο που μέ­σω των μέ­τρων λι­τό­τη­τας προ­σπα­θεί να αρ­πά­ξει ό,τι μπο­ρεί, προ­κει­μέ­νου να συ­νε­χί­σει τη συσ­σώ­ρευ­ση του, τε­λι­κά α­πο­δει­κνύει ό­τι βρί­σκε­ται σε κρί­ση. Υπάρ­χει αυ­τό που έ­λε­γε ο Μπορ­ντί­γκα, έ­νας ι­τα­λός αι­ρε­τι­κός κο­μου­νι­στής, πως ο κα­πι­τα­λι­σμός θα κα­ταρ­ρεύ­σει σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα λό­γω της πτώ­σης του μέ­σου πο­σο­στού κέρ­δους. Ο κα­πι­τα­λι­σμός, για να συ­νε­χί­σει να υ­πάρ­χει, πρέ­πει να αυ­ξά­νει συ­νε­χώς τα κέρ­δη του και τη συσ­σώ­ρευ­ση τους. Όταν το κέρ­δος πέ­φτει, ση­μαί­νει πως ο κα­πι­τα­λι­σμός ε­ξαν­τλεί τα ό­ριά του. Η α­νο­δι­κή πο­ρεία του κε­φα­λαίου τε­λείω­σε στα τέ­λη της δε­κα­ε­τίας του ‘70, α­πό ε­κεί και πέ­ρα ξε­κί­νη­σε η πτώ­ση την ο­ποία κα­τά­φε­ραν να συ­γκρα­τή­σουν ή να α­να­βά­λουν μέ­σω της πα­γκο­σμιο­ποίη­σης, της προ­σφυ­γής στο χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο, της α­να­μό­χλευ­σης των χρεών, αλ­λά πα­ρό­λα αυ­τά η πτώ­ση συ­νε­χί­ζε­ται.
•
πηγή   http://www.epohi.gr/portal/politismos/12924-sss--n----s-sss

Η σιωπή δεν είναι χρυσός

Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα).

Πριν απ” αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια:

ΕΛΛΑΔΑ

Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold.

Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων.

Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας».

Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες.

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης.

Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες.

Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως.

Οι ιστορικοί λένε πως η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται ώς ένα βαθμό στο χρυσάφι της Ρόσια Μοντάνα και οι τεχνίτες της εποχής είχαν αναπτύξει ένα δίκτυο υπόγειων στοών για την εξόρυξη, τόσο αριστοτεχνικό, που πολλοί το παρομοιάζουν με υπόγεια Ακρόπολη.

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

1. Και οι δύο χώρες πλήττονται βάναυσα από την οικονομική κρίση.

2. Και οι δύο χώρες θέλουν να εξορύξουν το χρυσάφι τώρα που οι τιμές του πολύτιμου μετάλλου βρίσκονται στα ύψη.

3. Και οι δύο χώρες έχουν ως επενδυτές καναδικές εταιρείες.

4. Κάτοικοι και των δύο περιοχών αντιδρούν υποστηρίζοντας πως τα σχέδια εξόρυξης θα έχουν καταστροφικές συνέπειες.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

1. Στη Ρόσια Μοντάνα αστυνομία δεν πάτησε ποτέ, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων που πολλές φορές ήταν έντονες και παρά τη συμμετοχή ξένων ακτιβιστών που ταξίδεψαν στη Ρουμανία ειδικά για κείνες τις διαδηλώσεις. Στις Σκουριές στέλνουν τα ΜΑΤ.

2. Ο πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου, που είναι αναφανδόν υπέρ του πρότζεκτ, επισκέπτεται τη Ρόσια Μοντάνα και συνομιλεί με τους κατοίκους που αντιδρούν. Στην Ελλάδα δεν άκουσα ποτέ για μια τέτοια συνάντηση σε τόσο υψηλό επίπεδο.

3. Στη Ρουμανία το πρότζεκτ το έχει αναλάβει μια κοινοπραξία, η Rosia Montana Gold Corporation (4). Σε αυτή την εταιρεία οι Καναδοί έχουν το 80,69%, ενώ το υπόλοιπο 19,31% έχει μείνει στον έλεγχο του κράτους.

Στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί μια αντίστοιχη κοινοπραξία, η «Ελληνικός Χρυσός». Οι Καναδοί ελέγχουν το 95%, ενώ το υπόλοιπο 5% ανήκει στην ελληνική κατασκευαστική εταιρεία «Ακτωρ» του ομίλου Μπόμπολα. Το ελληνικό κράτος δηλαδή δεν έχει κρατήσει απολύτως τίποτα.

4. Το ρουμανικό κράτος, σύμφωνα με τη Rosia Montana Gold Corp., θα πάρει 4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτή την επένδυση, συμπεριλαμβανομένων και των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης (royalties) που θα εισπράττει βάσει των νόμων κατ” αναλογία με το μετάλλευμα που θα εξορύσσεται (5).

Αντίθετα η Ελλάδα παραχώρησε στην «Ελληνικός Χρυσός» τα πάντα για 11 εκατομμύρια ευρώ και δεν θα εισπράξει ούτε σεντ από δικαιώματα εξόρυξης στο μέλλον καθώς ο μεταλλευτικός κώδικας που γράφτηκε επί χούντας δεν προβλέπει κάτι τέτοιο (6).

5. Ολοι οι υπουργοί που πέρασαν από το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος της Ρουμανίας, διστάζουν να δώσουν περιβαλλοντική άδεια στο πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα, και ως εκ τούτου το πράσινο φως για την έναρξή του.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ατίλα Κοροντί, μάλιστα απέρριψε το 2007 την περιβαλλοντική μελέτη της εταιρείας καθώς δεν είχαν προσκομιστεί όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά. «Χρειαζόμαστε επενδυτές σε αυτή τη χώρα που να είναι σοβαροί, και η εταιρεία κατά τη γνώμη μου δεν είναι αρκετά σοβαρή», είπε στην συνάδελφο Γεωργία Ανάγνου.

Η τωρινή υπουργός Περιβάλλοντος μάλιστα, Rovana Plumb, πρότεινε πρόσφατα να δοθεί όλος ο φάκελος στη δημοσιότητα προκειμένου οι Ρουμάνοι να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια αναφορικά με το πρότζεκτ (7).

Στην Ελλάδα, παρ” όλο που εκκρεμεί απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα κρίνει το αν θα αρχίσει το πρότζεκτ ή όχι, το υπουργείο Περιβάλλοντος με εντολή του παρεμβαίνει υπέρ της «Ελληνικός Χρυσός» και ουσιαστικά διατάζει το δασαρχείο να εγκρίνει εργασίες υλοτομίας στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών, πριν από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (8).

6. Η Rosia Montana Gold Corporation προσπαθεί να κερδίσει την κοινή γνώμη της Ρουμανίας με διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση και στις εφημερίδες. Σε σχέση με τη διαφήμιση η εταιρεία κατατάσσεται τρίτη μετά τις δύο μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχει και την εγχώρια πληροφόρηση, αφού όπως καταγγέλλουν Ρουμάνοι δημοσιογράφοι, «είναι αδύνατον να δεις να γράφονται άρθρα εναντίον του πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα στον εθνικό Τύπο».

Στην Ελλάδα η «Ελληνικός Χρυσός» δεν έχει ούτε καν ιστοσελίδα (9) και δεν δαπανά τίποτα για διαφήμιση. Ούτε και φαίνεται να νοιάζει κανέναν -και μιλώ κυρίως για το κράτος- να ενημερωθεί η κοινή γνώμη της Ελλάδας για το τι ακριβώς σχεδιάζεται να γίνει στη Χαλκιδική.

Είναι λες και μιλάμε για μια έρημη τοποθεσία στον πλανήτη Αρη. Η χειραγώγηση των ΜΜΕ σε αυτή την περίπτωση και η σιωπή τους οφείλονται αλλού: σε μια ιδιότυπη ομερτά, καθώς ο ιδιοκτήτης της «Ακτωρ», η οικογένεια Μπόμπολα, που όπως είπαμε κατέχει το 5% της «Ελληνικός Χρυσός» είναι και βασικός μέτοχος σε μεγάλα ΜΜΕ (10).

7. Στη Ρουμανία θα χρησιμοποιηθεί κυάνιο. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των υπευθύνων της «Ελληνικός Χρυσός», όχι. Οπως λένε, από τη στιγμή που το κοίτασμα στις Σκουριές περιέχει χαλκό, θα χρησιμοποιήσουν μια τεχνική για μεταλλουργία χαλκού που λέγεται flash smelting (στιγμιαία τήξη) και θα παίρνουν τον χρυσό ως παραπροϊόν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Το ρουμανικό κράτος, παρ” όλο που έχει να κερδίσει περισσότερα χρήματα από τα σχέδια εξόρυξης χρυσού στο έδαφός του, παρ” όλο που έκανε καλύτερες συμφωνίες και παρ” όλο που και το ίδιο είναι μέτοχος της κοινοπραξίας, φαίνεται να κινείται με περισσότερη ωριμότητα, υπευθυνότητα και προσοχή σε σχέση με την Ελλάδα.

Το ελληνικό κράτος, που χορεύει στον ρυθμό των Μνημονίων, βιάζεται. Με μοναδικό κριτήριο το «να δώσουμε θέσεις εργασίας» ή «να φέρουμε ξένες επενδύσεις» κινείται άρον άρον με προχειρότητα, κερδίζοντας ελάχιστα, και μάλιστα σε ένα θέμα τόσο σημαντικό που αφορά το περιβάλλον μιας περιοχής απερίγραπτου φυσικού κάλλους.

Και επειδή οι άνθρωποι που ζουν εκεί πιστεύουν ότι τα αρχέγονα δάση που θα κοπούν δεν ξαναγίνονται και πως κάθε απόφαση που θα ληφθεί τώρα, θα επηρεάσει άμεσα και τις επόμενες γενιές, διαμαρτύρονται. Ωστόσο αντί να βρουν ένα κράτος που θα σκύψει και θα τους ακούσει, εκείνο τους στέλνει τα ΜΑΤ για να καταπνίξει τη φωνή τους.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει καμία ανάλογη περίπτωση, από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, όπου ένα μεταλλευτικό σχέδιο επιχειρήθηκε να επιβληθεί με αυτόν τον τρόπο, διά της βίας, εκ των άνω, από ευρωπαϊκό κράτος στον λαό του.

Αυτά είναι πράγματα που συχνά τα βλέπει κανείς να συμβαίνουν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στη Γουατεμάλα, όπου ΜΑΤ και άνδρες ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι επενέβησαν προς χάριν της μεταλλευτικής CGN προκειμένου να καταπνίξουν τη διαμαρτυρία ιθαγενών Μάγιας.

Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτώσουν φριχτά τον ηγέτη τους, κομματιάζοντάς τον με ματσέτες. Στο Περού για το ορυχείο της Newmont, όπου δυνάμεις καταστολής συγκρούστηκαν με τους ντόπιους που επίσης διαμαρτύρονταν κατά του πρότζεκτ, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και τραυματίες.

Και στην Κολομβία, όπου εξαιτίας του 50χρονου εμφύλιου πολέμου, ο στρατός είναι αυτός που φυλάει τις ιδιωτικές εταιρείες χρυσού. Αλλά είπαμε: Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με Λατινική Αμερική, είμαστε στο ευρώ, είμαστε Ευρώπη!

Ρώτησα τον πρώην υπουργό Περιβάλλοντος που έβαλε την υπογραφή του για το πρότζεκτ, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τι ακριβώς κερδίζει η χώρα. (Θυμίζω ότι πήραμε 11 εκατ. ευρώ και τέλος. Ούτε σεντ από royalties στο μέλλον.)

Μου απάντησε αυτολεξεί: «Το κράτος κερδίζει γιατί παίρνει φόρους, το κράτος κερδίζει γιατί προσλαμβάνονται πάνω από 1.000 άτομα και αυτά τα άτομα έχουν εισοδήματα, άρα πληρώνουν φόρους».

Ο κ. Στρατουδάκης της «Ελληνικός Χρυσός» μιλάει για «1.700 άμεσες θέσεις εργασίας και τις διπλάσιες έμμεσες». Περίπου 5.000 δηλαδή. Κάτι που με ευκολία επιβεβαιώνει και ο δήμαρχος Αριστοτέλη κ. Πάχτας: «Πείτε μου, σε ποια άλλη περιοχή της πατρίδας μας, στην επόμενη πενταετία θα δημιουργηθούν άλλες 5.000 θέσεις απασχόλησης;».

Παρ” όλο που θεωρώ έωλο τον αριθμό των έμμεσων θέσεων -γιατί κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να επιβεβαιώσει ότι π.χ. οι γαλότσες που θα φορούν οι εργάτες θα φτιάχνονται από ελληνικά χέρια και δεν θα αγοράζονται από τη Βουλγαρία- θα θεωρήσω ότι ο αριθμός των θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι όντως 5.000.

Οπως επίσης θα τονίσω και κάτι που δεν ακούγεται συχνά: ότι σύμφωνα με τις μελέτες της εταιρείας για τις Σκουριές, το ορυχείο θα έχει ζωή 27 χρόνων.

Τα ερωτήματα λοιπόν που καλείται να απαντήσει η ελληνική κοινωνία είναι τα εξής: Δέχεται για μια υπόσχεση 5.000 θέσεων εργασίας που θα διαρκέσουν 27 χρόνια, να κοπούν εκατοντάδες στρέμματα αρχέγονου δάσους;

Δέχεται να ρισκάρει τυχόν περιβαλλοντικές επιπτώσεις και ατυχήματα;

Δέχεται να εξορυχτεί χρυσάφι που θα φεύγει έξω, χωρίς να αφήνει περαιτέρω κέρδη στον τόπο από δικαιώματα εξόρυξης, παρά μόνο όσα θα προκύπτουν από τη φορολογία της επιχείρησης και των εργαζομένων της;

Και το πιο σημαντικό: Δέχεται αυτού του τύπου την ανάπτυξη;

Αυτά τα βασικά ερωτήματα θα πρέπει να αποτελέσουν την καρδιά μιας δημόσιας διαβούλευσης, η οποία κανονικά θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Ετσι ώστε όλοι οι Ελληνες να είναι ενημερωμένοι γι” αυτό που σχεδιάζεται να γίνει σε ένα μέρος της πατρίδας τους.

Μας αφορά όλους. Αλλωστε όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, «Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας». Δυστυχώς στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία αυτά είναι ψιλά γράμματα.

πηγή http://www.efsyn.gr/?p=4489