Κυριακή 28 Ιουλίου 2013
Σάββατο 27 Ιουλίου 2013
Η γέννηση του χρηματιστηρίου...
Συνέντευξη στη Νόρα Ράλλη.
Τέλη του 15ου αιώνα, Άγγλοι και Ολλανδοί είχαν ήδη αρχίσει να έχουν εμπορικές σχέσεις με την Ινδία και το 1602 ίδρυσαν την «Ενωμένη Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών» (VOC). Ήταν η πρώτη πολυεθνική εταιρεία στον κόσμο και η πρώτη επιχείρηση που εξέδωσε μετοχές! Τότε, το κοινοβούλιο των Κάτω Χωρών της παραχώρησε ένα 21ετές μονοπώλιο για να πραγματοποιεί αποικιακές δραστηριότητες στην Ασία. Επιπλέον, η Εταιρεία είχε σχεδόν-κυβερνητικές εξουσίες, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας διεξαγωγής πόλεμου, να διαπραγματεύεται συνθήκες, να εκδίδει νόμισμα, και να ιδρύει αποικίες. Μπορεί να βγάλει άραγε κάποιος συμπεράσματα για το οικονομικό μέλλον της Ευρώπης από τέτοια μεμονωμένα περιστατικά της ιστορίας της;
Αξίζει αλήθεια η διαρκής έρευνα και ανακάλυψη τέτοιων στιγμών από το παρελθόν; Και με ποιο τρόπο; Μέσω επιστημονικής έρευνας ή διαρκούς μελέτης; Μπορεί η έρευνα ή δεν μπορεί να ανατρέψει κατεστημένες απόψεις και –τελικά- δομικά υλικά της πραγματικότητάς μας;
Αναζητώντας αυτές τις απαντήσεις, συνομιλήσαμε με τον Ολλανδό οικονομολόγο και συγγραφέα Λόντεβεϊκ Πέτραμ (Lodewijk Petram), με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Η γέννηση του χρηματιστηρίου – Ίντριγκες και πάθη στα Άμστερνταμ του 17ου αιώνα», από τις εκδόσεις Αιώρα. Και αρκεί να σκεφτεί κανείς πώς θα ‘ταν η ζωή μας χωρίς κινητό τηλέφωνο (που μάλλον δεν θα υπήρχε, χωρίς την ύπαρξη του χρηματιστηρίου), για να καταλάβει πόσο τελικά φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα τελικά είναι αυτά που καθορίζουν τις συνθήκες της ίδια μας της ζωής.
«Το Χρηματιστήριο του Άμστερνταμ ιδρύθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τις Εταιρείες Ανατολικών Ινδιών (Ολλανδική και Βρετανική). Οι θεσμοί αυτοί υλοποιούν το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης το οποίο κυοφορείται από την ανακάλυψη του πλανήτη από τους Ευρωπαίους 400 χρόνια νωρίτερα. Μπορείτε να μας δώσετε μια περιγραφή του κόσμου αν δεν είχαν συμβεί οι αλλαγές αυτές;»
Αξίζει αλήθεια η διαρκής έρευνα και ανακάλυψη τέτοιων στιγμών από το παρελθόν; Και με ποιο τρόπο; Μέσω επιστημονικής έρευνας ή διαρκούς μελέτης; Μπορεί η έρευνα ή δεν μπορεί να ανατρέψει κατεστημένες απόψεις και –τελικά- δομικά υλικά της πραγματικότητάς μας;
Αναζητώντας αυτές τις απαντήσεις, συνομιλήσαμε με τον Ολλανδό οικονομολόγο και συγγραφέα Λόντεβεϊκ Πέτραμ (Lodewijk Petram), με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Η γέννηση του χρηματιστηρίου – Ίντριγκες και πάθη στα Άμστερνταμ του 17ου αιώνα», από τις εκδόσεις Αιώρα. Και αρκεί να σκεφτεί κανείς πώς θα ‘ταν η ζωή μας χωρίς κινητό τηλέφωνο (που μάλλον δεν θα υπήρχε, χωρίς την ύπαρξη του χρηματιστηρίου), για να καταλάβει πόσο τελικά φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα τελικά είναι αυτά που καθορίζουν τις συνθήκες της ίδια μας της ζωής.
«Το Χρηματιστήριο του Άμστερνταμ ιδρύθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τις Εταιρείες Ανατολικών Ινδιών (Ολλανδική και Βρετανική). Οι θεσμοί αυτοί υλοποιούν το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης το οποίο κυοφορείται από την ανακάλυψη του πλανήτη από τους Ευρωπαίους 400 χρόνια νωρίτερα. Μπορείτε να μας δώσετε μια περιγραφή του κόσμου αν δεν είχαν συμβεί οι αλλαγές αυτές;»
Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ερώτημα, αν και πολύ δύσκολο, εγχείρημα σκέψης. Νομίζω ότι για πολλούς ανθρώπους είναι αδιανόητο ακόμα και να φανταστούν τη ζωή σήμερα χωρίς smartphones, ασύρματο ίντερνετ κ.λπ. – κι αυτά εμφανίστηκαν μόλις την τελευταία δεκαετία! Αν δεν είχε αναπτυχθεί η χρηματιστηριακή αγορά και δεν είχαν δημιουργηθεί οι μεγάλες εμπορικές εταιρείες, θα ήταν δύσκολο να οργανωθεί εμπόριο μεγάλης κλίμακας με τόσο μακρινές χώρες: η αποστολή πλοίων σε κάποιον προορισμό στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ιδιαίτερα δαπανηρό και ριψοκίνδυνο εγχείρημα, η ανάπτυξη του χρηματιστηρίου κατέστησε δυνατό το μοίρασμα των δαπανών και των κινδύνων σε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων.
Χωρίς αυτό θα είχε βέβαια υπάρξει κάποιο επίγειο εμπόριο με την ανατολική Ασία, και συνεπώς οι άνθρωποι στην Ευρώπη θα είχαν αποκτήσει γνώση της ύπαρξης άλλων πολιτισμών και εξωτικών προϊόντων, αλλά αυτά τα προϊόντα θα ήταν απαγορευτικά ακριβά και άρα απρόσιτα για την πλειονότητα του πληθυσμού. Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος σήμερα θα έμοιαζε λιγότερο ομοιόμορφος. Στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη τα ίδια προϊόντα είναι διαθέσιμα παντού. Αν δεν είχε μειωθεί το κόστος του μακρινού εμπορίου μεγάλης κλίμακας, στην Ευρώπη θα είχαμε στη διάθεσή μας μόνο ευρωπαϊκά προϊόντα, στην Ασία ασιατικά κ.λπ., χωρίς μεγάλες επιρροές από άλλα μέρη του κόσμου.
Από την άλλη πλευρά όμως, ακόμα και χωρίς την ανάπτυξη του χρηματιστηρίου, τα πλούσια κράτη θα μπορούσαν να οργανώσουν ένα τέτοιο εμπόριο. Άλλωστε η Ισπανία και η Πορτογαλία το έκαναν κατά τον 16ο αιώνα, χωρίς να έχουν χρηματιστήριο. Όταν η ισχύς και ο πλούτος τους μειώθηκε, αντίστοιχα μειώθηκε και η επιρροή τους σε άλλα μέρη του κόσμου, αλλά μια άλλη χώρα θα μπορούσε να πάρει τη θέση τους.
Τελικά, ίσως ο κόσμος να μην ήταν και τόσο διαφορετικός, χωρίς χρηματιστήρια. Μπορεί απλώς η παγκοσμιοποίηση να προχωρούσε από τις κυβερνήσεις και όχι από τις ιδιωτικές εταιρείες. Κάτι, που τα βλέπουμε εξάλλου να γίνεται σήμερα, ειδικά στη χώρα σας.
«Παραμένει η χρηματιστηριακή αγορά "το πιο δολερό και σκανδαλώδες εμπόριο", όπως χαρακτηριζόταν σε κείμενα του 17ου αιώνα που αναφέρετε στο βιβλίο σας;»
Από την άλλη πλευρά όμως, ακόμα και χωρίς την ανάπτυξη του χρηματιστηρίου, τα πλούσια κράτη θα μπορούσαν να οργανώσουν ένα τέτοιο εμπόριο. Άλλωστε η Ισπανία και η Πορτογαλία το έκαναν κατά τον 16ο αιώνα, χωρίς να έχουν χρηματιστήριο. Όταν η ισχύς και ο πλούτος τους μειώθηκε, αντίστοιχα μειώθηκε και η επιρροή τους σε άλλα μέρη του κόσμου, αλλά μια άλλη χώρα θα μπορούσε να πάρει τη θέση τους.
Τελικά, ίσως ο κόσμος να μην ήταν και τόσο διαφορετικός, χωρίς χρηματιστήρια. Μπορεί απλώς η παγκοσμιοποίηση να προχωρούσε από τις κυβερνήσεις και όχι από τις ιδιωτικές εταιρείες. Κάτι, που τα βλέπουμε εξάλλου να γίνεται σήμερα, ειδικά στη χώρα σας.
«Παραμένει η χρηματιστηριακή αγορά "το πιο δολερό και σκανδαλώδες εμπόριο", όπως χαρακτηριζόταν σε κείμενα του 17ου αιώνα που αναφέρετε στο βιβλίο σας;»
Όχι. Νομίζω ότι τα περισσότερα απ’ όσα συνέβαιναν τότε και συνεχίζουν να συμβαίνουν στο χρηματιστήριο, μπορούν να χαρακτηριστούν ως μία έντιμη μορφή εμπορίου. Οι εταιρίες χρησιμοποιούν το χρηματιστήριο για να αντλούν κεφάλαια και οι επενδυτές για τη διαφοροποίηση του κινδύνου. Κάποιες φορές όμως οι συναλλασσόμενοι συμπεριφέρονταν δόλια. Τον 17ο αιώνα, για παράδειγμα, ήταν σχετικά εύκολο να επηρεάσεις την τιμή των μετοχών της VOC [Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών]. Αν κάποιος πήγαινε στο χρηματιστήριο και διέδιδε ψευδείς φήμες για την εταιρεία, η τιμή θα ανέβαινε ή θα κατέβαινε αμέσως, κάτι που προφανώς μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για κερδοσκοπία. Αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο συγκρίσιμο με τη συμπεριφορά κάποιων μεγάλων τραπεζών στις σύγχρονες χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες μερικές φορές εκμεταλλεύονται την άγνοια των πελατών τους: πουλάνε πολύπλοκα προϊόντα που ξέρουν ότι οι πελάτες τους δεν θα καταλάβουν, με μόνο στόχο να κερδίσουν χρήματα.
«Αναφέρεστε στις κρίσεις του 1672 και κυρίως του 1688. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές με τις κρίσεις του 1929 και του 2008 (η οποία ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική κρίση και απειλεί πλέον την συνοχής της ίδιας της Ευρωζώνης);»
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Η πιο εντυπωσιακή είναι μάλλον ότι σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέρατε η κρίση ακολούθησε μια περίοδο κατά την οποία το χρήμα ήταν φθηνό, κάτι που δελεάζει τους επενδυτές (ιδιώτες ή, όπως στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, χώρες) να δανειστούν μεγάλα ποσά και να τα χρησιμοποιήσουν για κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο. Αυτό ανεβάζει τις τιμές και αναπόφευκτα οδηγεί στη συνέχεια σε πτώση.
Πάντως τα γεγονότα που προκαλούν την πτώση δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις ίδια. Τόσο στις οικονομικές κρίσεις του 1672 όσο και του 1688, η Ολλανδική Δημοκρατία αντιμετώπιζε έναν πόλεμο, ενώ στα πρόσφατα παραδείγματα, η κρίση ξεκίνησε από τον χρηματοπιστωτικό κόσμο.
Μια άλλη ομοιότητα είναι ότι η κρίση φέρνει έλλειψη εμπιστοσύνης, η οποία με τη σειρά της βαθαίνει τις συνέπειες της κρίσης. Το 1672, για παράδειγμα, αρκετά αφού τα γαλλικά στρατεύματα και το αγγλικό ναυτικό είχαν υποχωρήσει, το χρηματιστήριο ακόμη δεν είχε αρχίσει να επανακάμπτει: ως αποτέλεσμα της κρίσης δεν υπήρχε πλέον καθόλου εμπιστοσύνη – μόνο μετά από μια αλλαγή στον τρόπο οργάνωσης της αγοράς, άρχισε πάλι να κινείται η χρηματιστηριακή αγορά. Αυτό μπορεί να γίνει μάθημα για το σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα: μετά από μια κρίση τόσο σοβαρή όσο η σημερινή, μπορεί να είναι ψευδαίσθηση η σκέψη ότι, έτσι απλά, θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση. Μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε δομικές αλλαγές στο σύστημα, προκειμένου να επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη μεταξύ των εμπλεκομένων.
«Για να θυμηθούμε τον Max Weber, βλέπετε συσχέτιση της ανάπτυξης της χρηματιστηριακής και καπιταλιστικής οικονομίας με το πνεύμα του προτεσταντισμού;»
Όταν το 1602 γεννήθηκε το πρώτο χρηματιστήριο στο Άμστερνταμ, ο πληθυσμός της πόλης ήταν κυρίως καλβινιστές. Οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με το εμπόριο των μετοχών ήταν επίσης, σχεδόν χωρίς καμιά εξαίρεση, καλβινιστές. Αλλά το χρηματιστήριο δεν δημιουργήθηκε από το πουθενά. Σημαντικές εξελίξεις που έθεσαν τα θεμέλια για την ανάπτυξή του χρονολογούνται από τα τέλη του Μεσαίωνα και τις ιταλικές πόλεις-κράτη, των οποίων ο πληθυσμός αποτελούνταν στην πλειονότητά του από καθολικούς και από εβραϊκές μειονότητες.
«Αναφέρεστε στις κρίσεις του 1672 και κυρίως του 1688. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές με τις κρίσεις του 1929 και του 2008 (η οποία ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική κρίση και απειλεί πλέον την συνοχής της ίδιας της Ευρωζώνης);»
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Η πιο εντυπωσιακή είναι μάλλον ότι σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέρατε η κρίση ακολούθησε μια περίοδο κατά την οποία το χρήμα ήταν φθηνό, κάτι που δελεάζει τους επενδυτές (ιδιώτες ή, όπως στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, χώρες) να δανειστούν μεγάλα ποσά και να τα χρησιμοποιήσουν για κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο. Αυτό ανεβάζει τις τιμές και αναπόφευκτα οδηγεί στη συνέχεια σε πτώση.
Πάντως τα γεγονότα που προκαλούν την πτώση δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις ίδια. Τόσο στις οικονομικές κρίσεις του 1672 όσο και του 1688, η Ολλανδική Δημοκρατία αντιμετώπιζε έναν πόλεμο, ενώ στα πρόσφατα παραδείγματα, η κρίση ξεκίνησε από τον χρηματοπιστωτικό κόσμο.
Μια άλλη ομοιότητα είναι ότι η κρίση φέρνει έλλειψη εμπιστοσύνης, η οποία με τη σειρά της βαθαίνει τις συνέπειες της κρίσης. Το 1672, για παράδειγμα, αρκετά αφού τα γαλλικά στρατεύματα και το αγγλικό ναυτικό είχαν υποχωρήσει, το χρηματιστήριο ακόμη δεν είχε αρχίσει να επανακάμπτει: ως αποτέλεσμα της κρίσης δεν υπήρχε πλέον καθόλου εμπιστοσύνη – μόνο μετά από μια αλλαγή στον τρόπο οργάνωσης της αγοράς, άρχισε πάλι να κινείται η χρηματιστηριακή αγορά. Αυτό μπορεί να γίνει μάθημα για το σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα: μετά από μια κρίση τόσο σοβαρή όσο η σημερινή, μπορεί να είναι ψευδαίσθηση η σκέψη ότι, έτσι απλά, θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση. Μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε δομικές αλλαγές στο σύστημα, προκειμένου να επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη μεταξύ των εμπλεκομένων.
«Για να θυμηθούμε τον Max Weber, βλέπετε συσχέτιση της ανάπτυξης της χρηματιστηριακής και καπιταλιστικής οικονομίας με το πνεύμα του προτεσταντισμού;»
Όταν το 1602 γεννήθηκε το πρώτο χρηματιστήριο στο Άμστερνταμ, ο πληθυσμός της πόλης ήταν κυρίως καλβινιστές. Οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με το εμπόριο των μετοχών ήταν επίσης, σχεδόν χωρίς καμιά εξαίρεση, καλβινιστές. Αλλά το χρηματιστήριο δεν δημιουργήθηκε από το πουθενά. Σημαντικές εξελίξεις που έθεσαν τα θεμέλια για την ανάπτυξή του χρονολογούνται από τα τέλη του Μεσαίωνα και τις ιταλικές πόλεις-κράτη, των οποίων ο πληθυσμός αποτελούνταν στην πλειονότητά του από καθολικούς και από εβραϊκές μειονότητες.
Επιπλέον, περίπου από το 1640, μετανάστευσαν στο Άμστερνταμ πολλοί Εβραίοι οι οποίοι αποδείχτηκαν πολύ δραστήριοι στο χρηματιστήριο. Μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα, το 85% των συναλλαγών γινόταν από τους Εβραίους, ενώ στις συναλλαγές παραγώγων, το ποσοστό αυτό ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Θα ήταν, λοιπόν, ανακριβές να θεωρήσουμε ότι υπήρξε μεγάλη συσχέτιση μεταξύ του καλβινιστικού πνεύματος της Ολλανδικής Δημοκρατίας, της ανόδου της καπιταλιστικής κοινωνίας και της ανάπτυξης του χρηματιστηρίου.
Αλλά θα ήταν επίσης ανακριβές να πούμε ότι δεν υπήρξε καμία σύνδεση με τον προτεσταντισμό. Αυτό που συνέβαλε τα μέγιστα στην οικονομική άνθιση του Άμστερνταμ τον 17ο αιώνα ήταν η μεγάλη συγκέντρωση μορφωμένων ανθρώπων. Το ποσοστό εγγραμμάτων στην Ολλανδία ήταν σημαντικά υψηλότερο απ’ ό, τι στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης. Αυτό ήταν χωρίς αμφιβολία αποτέλεσμα της διάδοσης του προτεσταντισμού στην περιοχή.
Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013
Σάββατο 20 Ιουλίου 2013
Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013
Το Ντιτρόιτ πτώχευσε...
Η πόλη που συμβολίζει όσο καμιά άλλη τη μετατροπή των ΗΠΑ σε παγκόσμια βιομηχανική υπερδύναμη χρεοκόπησε. Το Ντιτρόιτ, που στον 20ο αιώνα ταύτισε το όνομά του με την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, έγινε στον 21ο η μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ που ζητά προστασία έναντι των πιστωτών της, έχοντας συσσωρεύσει χρέη που ξεπερνούν τα 18 δις. δολάρια.
Από σύμβολο ανάπτυξης, το Ντιτρόιτ βρέθηκε να έχει χρέη 18 δισ. δολαρίωνΌμως, σε αντίθεση με την προηγούμενη αντίστοιχη περίπτωση του Στόκτον στην Καλιφόρνια, αυτή τη φορά οι αρχές της πόλης στοχεύουν τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα οποία θεωρούν μη εγγυημένους επενδυτές όπως τους ομολογιούχους. Κι αυτό είναι απόφαση όχι των εκλεγμένων αρχών, αλλά ενός διορισμένου υπερδημάρχου.
Έτσι, η χρεοκοπία της 18ης μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ αναμένεται να βυθίσει ακόμα περισσότερο την τοπική κοινωνία στην απόγνωση. Ο 70χρονος δήμαρχος της πόλης, Ντέιβ Μπινγκ, δήλωσε ότι οι δημόσιες υπηρεσίες θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν ως έχουν και πως οι μισθοί των υπαλλήλων θα καταβληθούν στο ακέραιο. «Πραγματικά δεν ήθελα να πάμε σ' αυτήν την κατεύθυνση, αλλά πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό», ήταν τα λόγια του 70χρονου παλαίμαχου μπασκετμπολίστα των Detroit Pistons, που συγκαταλέγεται στους πενήντα κορυφαίους παίκτες ΝΒΑ όλων των εποχών. Τον Ιούνιο, η πόλη απέτυχε να καταβάλει συντάξεις 39,7 εκατ. δολαρίων.
«Πρώτο βήμα»
Από το ίδιο βήμα, στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, που έκανε το γύρο του κόσμου, ο Κέβιν Ορ, έκτακτος διορισμένος διοικητής της πόλης, υποστήριξε ότι η ένταξή της στο άρθρο 9 του πτωχευτικού κώδικα για κοινότητες ήταν το πρώτο βήμα για την αποκατάστασή της.
Οι δανειστές της πόλης, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται ομολογιούχοι αλλά και συνδικάτα εργαζομένων, αντιστέκονται στη διαδικασία αναδιάρθρωσης χρέους. Για τον Εντ Μακ Νιλ, εκπρόσωπο 33 εργατικών σωματείων, η κίνηση αυτή αποσκοπεί στο να διαλύσει τα συνδικάτα. «Πρόκειται για αρπαγή εξουσίας», είπε στο Reuters.
Τον περασμένο Νοέμβριο, οι πολίτες του Μίσιγκαν είχαν απορρίψει σε δημοψήφισμα με ψήφους 52% έναντι 48% νόμο έκτακτης ανάγκης που προέβλεπε το διορισμό από την Πολιτεία διοικητή με υπεραρμοδιότητες που θα διαπραγματευόταν το χρέος της πόλης, έχοντας τη δυνατότητα να προχωρήσει σε στάση πληρωμών. Ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης Σνάιντερ επανήλθε και τον Μάρτιο διόρισε το δικηγόρο Κέβιν Ορ στη θέση αυτή. Σύμφωνα με την εφημερίδα «The Detroit News», ο Ορ ζήτησε υπαγωγή στο άρθρο 9 πέντε μόλις λεπτά πριν ο δικαστής αποφασίσει την άρση των έκτακτων αρμοδιοτήτων του.
Ford-Chrysler
Η κατάσταση στο Ντιτρόιτ είναι δραματική τα τελευταία χρόνια. Η κρίση του 2008 έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην άλλοτε τέταρτη μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ. Το 2009, οι δύο πιο εμβληματικές βιομηχανίες της πόλης, η Ford και η Chrysler, μπήκαν στο άρθρο 11 του αμερικανικού πτωχευτικού κώδικα για επιχειρήσεις με αντάλλαγμα τα 80 δισ. δολάρια κρατικής βοήθειας για την αναδιάρθρωσή τους. Ο Κέβιν Ορ συμμετείχε, τότε, στην αναδιοργάνωση της Chrysler ως νομικός σύμβουλος.
Η ανεργία στην πόλη έχει τριπλασιαστεί από τις αρχές του 2000 και παραμένει διπλάσια σε σχέση με την ανεργία στις ΗΠΑ. Ο πληθυσμός του Ντιτρόιτ έχει συρρικνωθεί από δύο εκατομμύρια το 1950 σε 700.000 σήμερα. Οι περικοπές των δημόσιων δαπανών έχουν οδηγήσει τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες σε πλήρη αποδιοργάνωση, ενώ η κατάρρευση της στεγαστικής αγοράς έχει συρρικνώσει τα φορολογικά έσοδα και, κυρίως, έχει δημιουργήσει πλήθος αστέγων. Την ίδια στιγμή 70.000 κατοικίες παραμένουν εγκαταλειμμένες και ολόκληρες γειτονιές θυμίζουν πόλη-φάντασμα. Το Ντιτρόιτ παραμένει σταθερά τα τελευταία είκοσι χρόνια μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις των ΗΠΑ και ο αριθμός αυτοκτονιών έχει αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια.
Η πόλη που με περηφάνια εξέφραζε στο προσωνύμιο Motor City όλη την ουσία του μεταπολεμικού αμερικανικού ονείρου, ορίζει με τον πληρέστερο τρόπο την ανθρωπιστική κρίση που δημιούργησε ο τουρμποκαπιταλισμός των τελευταίων δεκαετιών.
Ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα παρακολουθεί στενά με τους ανώτερους συμβούλους του την κατάσταση στο Ντιτρόιτ. Την ίδια μέρα, ο οίκος αξιολόγησης Moody's αναβάθμισε την προοπτική της αξιολόγησης ΑΑΑ των ΗΠΑ από αρνητική σε σταθερή, δίνοντας credit negative στο Ντιτρόιτ. Οι κάτοικοι της πόλης δεν θα μπουν ποτέ στο Hall of Fame του συστήματος.
Οι ρίζες του μίσους... του Κορνήλιου Καστοριάδη
Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.
Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς – την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της«διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.
Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων – δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμοι».
Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.
Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,
Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.
Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.
Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;
Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».
Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να «εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».
Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιοποίηση των παραδοσιακών σημείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.
Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά τον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.
Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι” αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.
Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα
Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013
Η ώρα της αλήθειας ήρθε για το σουηδικό μοντέλο
Πρώτα ήρθε το Παρίσι, τον Οκτώβριο του 2005, ύστερα το Λονδίνο, τον Αύγουστο του 2011, και τώρα η Στοκχόλμη. Και στις τρεις περιπτώσεις, αλυσιδωτές, βίαιες ταραχές στα εργατικά προάστια των κοσμοπολίτικων μεγαλουπόλεων, με πρωταγωνιστές εφήβους, πρώτης ή δεύτερης γενιάς μετανάστες, ράγισαν τη βιτρίνα της «ανοιχτής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Αυτή τη φορά το σοκ ήταν ακόμη μεγαλύτερο, καθώς προερχόταν από τη χώρα η οποία μέχρι πρόσφατα δίκαια υπερηφανευόταν για το πιο προχωρημένο κοινωνικό κράτος και την πιο γενναιόδωρη πολιτική ασύλου στη Δύση. Στον αμείλικτο καθρέφτη της πραγματικότητας, το περίφημο «Folkhemmet», το σουηδικό Σπίτι των Λαών, δεν φαντάζει πια σαν το πιο όμορφο του κόσμου.
Το φαινόμενο μοιάζει να επαναλαμβάνεται με μαθηματική κανονικότητα. Στο Παρίσι, ρόλο πυροκροτητή έπαιξε ο θάνατος του 15χρονου Μπουνά Τραορέ και του 17χρονου Ζιέντ Μπενά, παιδιών μεταναστών από την Αφρική, στη διάρκεια αστυνομικής καταδίωξης στο υποβαθμισμένο προάστιο Κλισί-σου-Μπουά. Τις βρετανικές ταραχές πυροδότησε ο θανάσιμος πυροβολισμός του 29χρονου μαύρου Μαρκ Ντάγκαν από αστυνομικούς, οι οποίοι τον καταδίωκαν στο Τότεναμ του βορείου Λονδίνου. Οσο για τη Σουηδία, την αφορμή έδωσε ο θάνατος του 69χρονου Λενίνε Ρέλβας-Μάρτινς, Πορτογάλου μετανάστη με ψυχολογικά προβλήματα, ο οποίος πυροβολήθηκε από αστυνομικούς μέσα στο διαμέρισμά του, στο Χάσμπι, προάστιο της Στοκχόλμης, το οποίο κατοικείται σε ποσοστό 80% από μετανάστες.
Πίσω από κάθε αφορμή, κρύβονται πολλές αιτίες. Η απώλεια μιας ζωής από τον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων αστυνομικών οργάνων έπαιξε και στις τρεις περιπτώσεις τον ρόλο του σπινθήρα, μόνο γιατί κάτω από την απατηλή επιφάνεια της κοινωνικής γαλήνης είχε συσσωρευτεί πολύ «μπαρούτι». Ενα αστικό υποπρολεταριάτο νέων ανθρώπων, συνήθως ξενικής προέλευσης, χωρίς δουλειά, χωρίς σπουδές και χωρίς μέλλον, αντιμέτωπο με καθημερινούς, κάποτε ταπεινωτικούς ελέγχους από τις αστυνομικές αρχές, δεν χρειαζόταν παρά μια τυχαία σπίθα για να εκραγεί. Στο Χάσμπι, το 20% των νέων δεν πηγαίνει ούτε στη δουλειά ούτε στο σχολείο. Σε ολόκληρη τη Σουηδία, οι μετανάστες αντιστοιχούν στο 15% του πληθυσμού, αλλά εκπροσωπούν το 35% των ανέργων. Προτού εκδηλωθεί το πρόσφατο «τσουνάμι» των βίαιων ταραχών, είχαν αρχίσει να πληθαίνουν οι σποραδικές μικροεξεγέρσεις νέων στη Στοκχόλμη, το Γκέτεμποργκ και το Μάλμε. Το καζάνι έβραζε από καιρό…
Η αλήθεια είναι ότι το περίφημο «σουηδικό μοντέλο» αποτελούσε επί δεκαετίες την πιο προχωρημένη εκδοχή του σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας. Επί πρωθυπουργίας Ούλαφ Πάλμε, οι εισοδηματικές ανισότητες στη Σουηδία δεν ήταν μεγαλύτερες από εκείνες χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ακόμη και σήμερα, παρά τις περικοπές κοινωνικών δαπανών, μια οικογένεια με τέσσερα παιδιά επιδοτείται από το κράτος με 2.212 ευρώ τον μήνα, ενώ οι γονείς απολαμβάνουν άδεια 480 ημερών για κάθε παιδί που γεννιέται. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Φρέντρικ Ράινφελντ, η οποία κυβερνά τη Σουηδία από το 2006, έχει μειώσει τους φόρους που επιβαρύνουν τους πλούσιους κατά 20 δισ. ευρώ. Αν τη δεκαετία του 1990 η ψαλίδα ανάμεσα στο 10% των πλουσιότερων Σουηδών προς το 10% των φτωχότερων ήταν 4:1, σήμερα είναι 6:1. Από πρώτη χώρα του δυτικού κόσμου, ως προς την κοινωνική ισότητα, η Σουηδία έχει πέσει στη 14η θέση. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, είναι σήμερα η χώρα εκείνη στην οποία οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται με τον ταχύτερο ρυθμό. Οι δραματικές περικοπές κονδυλίων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση οδήγησαν σε ραγδαία υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, ιδίως στις εργατικές και μεταναστευτικές περιοχές.
Η εντεινόμενη περιθωριοποίηση τμήματος του μεταναστευτικού πληθυσμού προκαλεί αντανακλαστικές αντιδράσεις μεσαίων στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση, τροφοδοτώντας την ξενοφοβία. Το μέχρι χθες περιθωριακό, ακροδεξιό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών κατέκτησε το 5% των ψήφων στις εκλογές του 2010 και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το ανεβάζουν στο 10%. Πρόσφατα, ο κεντροδεξιός υπουργός Μετανάστευσης Τόμπιας Μπίλστρομ προκάλεσε σάλο δηλώνοντας ότι η μεταναστευτική πολιτική της Σουηδίας «δεν είναι πλέον βιώσιμη» και ότι όσοι συμπαραστέκονται στους μετανάστες «δεν είναι ξανθοί, γαλανομάτηδες Σουηδοί», αλλά μελαψοί, πρώην μετανάστες οι ίδιοι. Ολα δείχνουν ότι τα χειρότερα έπονται…
Προβληματισμός μετά τις ταραχές
Το σοκ από τις πρόσφατες ταραχές σε προάστια της Στοκόχλμης και άλλων σουηδικών πόλεων τροφοδότησε σε διεθνή κλίμακα έντονο προβληματισμό για το μέλλον του κοινωνικού κράτους.
Σε κύριο άρθρο της, υπό τον τίτλο «Το σύνδρομο της Στοκχόλμης», η συντηρητική αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal ενοχοποιεί τον «ακραίο εξισωτισμό» του σουηδικού μοντέλου για την αδυναμία πρόσβασης των πιο φτωχών στρωμάτων στην αγορά εργασίας. «Οι υψηλοί κατώτατοι μισθοί που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις και η υψηλή φορολογία καθιστούν αδύνατη των πρόσβαση των εργατών χαμηλής ειδίκευσης στην αγορά εργασίας. Αυτοί οι περιθωριοποιημένοι εργάτες αναγκάζονται να καταφύγουν είτε στα επιδόματα του κοινωνικού κράτους είτε στη μαύρη οικονομία». Διαμετρικά αντίθετα ήταν τα συμπεράσματα της The Guardian. «Οι κεντροδεξιοί ηγέτες της Σουηδίας οφείλουν να αντισταθούν στον πειρασμό της κατεδάφισης όσων πέτυχαν δεκαετίες φωτισμένης, κοινωνικής πολιτικής. Καλύτερα θα ήταν να θέσουν στους εαυτούς τους πιο σεμνά ερωτήματα, με αφορμή τις πρόσφατες ταραχές: Τι ήταν αυτό που λειτούργησε αποτελεσματικά με τους Γιουγκοσλάβους και δεν λειτουργεί με τους Σομαλούς;».
Ο δράκος και η Αγία Κυβέρνηση (άρθρο στην El Mundo)
Του Κώστα Βαξεβάνη
Σε πολλές ελληνικές εικόνες, ο Άγιος Γεώργιος εικονίζεται να σκοτώνει έναν επικίνδυνο δράκο. Η εικόνα αυτή φαίνεται να εχει εμπνεύσει την ελληνική κυβέρνηση. Συχνά πυκνά, η ελληνική κυβέρνηση, φτιάχνει μόνη της δράκους, τους οποίους στη συνέχεια σκοτώνει για να πάρει το ρόλο του Αγίου ήρωα.
Σε πολλές ελληνικές εικόνες, ο Άγιος Γεώργιος εικονίζεται να σκοτώνει έναν επικίνδυνο δράκο. Η εικόνα αυτή φαίνεται να εχει εμπνεύσει την ελληνική κυβέρνηση. Συχνά πυκνά, η ελληνική κυβέρνηση, φτιάχνει μόνη της δράκους, τους οποίους στη συνέχεια σκοτώνει για να πάρει το ρόλο του Αγίου ήρωα.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αγιότητα. Το ελληνικό Δημόσιο, έχει εμφανιστεί ως δράκος που κατατρώει την ελληνική οικονομία. Η αλήθεια είναι πως το ελληνικό Δημόσιο είναι γεμάτο παρασιτικά φαινόμενα. Δημιουργήθηκε με ευθύνη των κυβερνήσεων, χωρίς καμιά αξιοκρατία, από ανθρώπους που ήταν κομματική τους πελατεία.
Σήμερα η κυβέρνηση, οι ίδιοι άνθρωποι που κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια την Ελλάδα, εμφανίζουν τον δράκο του Δημοσίου που πρέπει να να πεθάνει. Αλλά στην πραγματικότητα πεθαίνουν άνθρωποι. Η τραγική ειρωνία είναι πως ο υπουργός που ανέλαβε να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις, είναι γόνος μιας πολιτικής οικογένειας, της οικογένειας Μητσοτάκη, που επικράτησε με το γνωστό «ρουσφέτι», τις προσλήψεις δηλαδή κομματικών φίλων.
Το κακό είναι πως αυτοί που υποστηρίζουν πως πρέπει να απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν απαντούν πόσοι εργάζονται αυτοί τη στιγμή, σε ποιές θέσεις και πόσοι είναι περιττοί. Άρα το ερώτημα είναι πώς ξέρουν πόσους θα απολύσουν; Την ίδια ώρα δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός εξορθολογισμού του Δημοσίου, που να είναι πειστικός.
Έτσι το μόνο ορατό είναι πως θα απολυθούν άνθρωποι, θα μεγαλώσει η ανεργία και θα συμπαρασύρουν μαζί τους και τον ιδιωτικό τομέα. Όλοι αυτοί που θα απολυθούν, χάνουν την δυνατότητά τους να αγοράσουν προϊόντα ή να ζήσουν. Έτσι ο ιδωτικός τομέας χάνει πελάτες.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εξυγιάνει την Δημόσια Τηλεόραση, από αυτούς που υπήρξαν δικές της επιλογές, άφησε στο δρόμο 3000 ανθρώπους, την Ελλάδα χωρίς Δημόσια Τηλεόραση και την εντύπωση πως η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να παρανομήσει για να υλοποιήσει πράγματα που δεν έχουν λογική βάση, αλλά είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που πήραν κάποιοι «ευρωπαίοι» σε κάποια γραφεία.
Είναι εντυπωσιακό, πως όλοι αυτοί που μιλάνε για την ανάγκη χτυπήματος του Δημοσίου, δεν μιλάνε για το «άλλο» Δημόσιο που ρίχνει έξω την Οικονομία. Δηλαδή τις αποφάσεις που παίρνει η κυβέρνηση για να γίνονται έργα ή προμήθειες του Δημοσίου στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές υπερκοστολογημένα που καταλήγουν στην τσέπη της οικονομικής ελίτ, μερικών επιχειρηματιών.
Είναι εντυπωσιακό, πως όλοι αυτοί που μιλάνε για την ανάγκη χτυπήματος του Δημοσίου, δεν μιλάνε για το «άλλο» Δημόσιο που ρίχνει έξω την Οικονομία. Δηλαδή τις αποφάσεις που παίρνει η κυβέρνηση για να γίνονται έργα ή προμήθειες του Δημοσίου στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές υπερκοστολογημένα που καταλήγουν στην τσέπη της οικονομικής ελίτ, μερικών επιχειρηματιών.
Αυτό το αμαρτωλό Δημόσιο δεν απασχολεί. Έτσι στην Ελλάδα μπορεί να μην υπάρχουν αντικαρκινικά φάρμακα, αλλά η σύζυγος του Υπουργού Οικονομίας, όπως αποκάλυψε το HOT DOC, μπορεί να διοργανώνει εκδηλώσεις για την Υγεία και να πληρώνεται από το κράτος με μισό εκατομμύριο ευρώ.
Η διαφθορά είναι υπόθεση των κυβερνώντων. Η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ αποκάλυψε πως όλο το σύστημα της διαφθοράς είναι αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα. Τρία χρόνια μετά την παραλαβή της λίστας, κανένας έλεγχος δεν έγινε στους πιθανούς φοροφυγάδες για να εισπράξει το Δημόσιο. Αντιθέτως απολύουν υπαλλήλους. Δύο υπουργοί, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έκρυψαν την λίστα και την εμφάνισαν ως μη νόμιμη για να μην την ελέγξουν.
Ακόμη και την ώρα που όλα αποκαλύφθηκαν, το Κοινοβούλιο δεν παρέπεμψε τον Βενιζέλο για να εξεταστεί γιατί απέκρυψε τη λίστα και φεύγοντας από το Υπουργείο Οικονομικών την πήρε στο σπίτι του. Δεν ίσχυσε δηλαδή το αυτονόητο που θα ίσχυε για κάθε έλληνα πολίτη. Λίγο αργότερα η Επιτροπή της Βουλής έβγαλε ένα πόρισμα συγκάλυψης, παραπέμποντας μόνο τον Παπακωνσταντίνου στους δικαστές. Τρία μάλιστα από τα μέλη της Επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ, που έκαναν ανακριτικό έργο, είχαν έμμεση ή άμεση σχέση με τη λίστα.
Το θέμα όμως δεν είναι ηθικό. Δηλαδή πως η κυβένρηση δημιουργεί δράκους και παραμύθια για να φαίνεται νικητής σε μια ψεύτικη μάχη. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως οτιδήποτε Δημόσιο (σε αυτό συμπεριλαμβάνονται οι άνθρωποι) ξεπουλιέται. Ό,τι Δημόσιο υπάρχει και δεν έχει κέρδος το κλείνουν, αλλά ό,τι είναι κερδοφόρο το πουλάνε.
Με μια επικίνδυνη αντίληψη, απαιτούν να κλείνουν σχολεία ή νοσοκομεία επειδή δεν έχουν κέρδος. Δηλαδή η κοινωνική μέριμνα γίνεται από στοιχείο πολιτικής και πολιτισμού, παιχνίδι κέρδους το οποίο εμφανίζεται ως μάχη απέναντι στη διαφθορά. Στη διαφθορά που οι ίδιοι δημιουργούν.
Η απόλυση των Δημοσίων υπαλλήλων, θα αποδιοργανώσει οτιδήποτε υπάρχει και υπηρετεί την κοινωνική πρόνοια. Έτσι μοιραία σχολεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, ό,τι εξυπηρετεί κοινωνικές ανάγκες θα εξαθλιωθεί. Το πονηρό σε αυτή την υπόθεση είναι πως οι πολίτες θα αναγκαστούν να στραφούν στους ιδιώτες. Πριν μερικές μέρες ανακοινώθηκε ποιά τμήματα της Τεχνικής Εκπαίδευσης κλείνουν. Δεν μπορεί κάποιος να υποθέσει πως είναι τυχαίο, πως αυτά τα τμήματα που κλείνουν ως ειδικότητες, είναι αυτά ακριβώς που προσφέρουν δύο ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.
Η απολύσεις είναι μία ακόμη βαρβαρότητα που προστίθεται στη βαρβαρότητα της λιτότητας που εμφανίζεται ως λύση, αφού πρώτα ενοχοποιηθούν οι λαοί. Οι γλεντζέδες έλληνες, οι τεμπέληδες ισπανοί, οι επιπόλαιοι ιταλοί. Το Δημόσιο και η Πρόνοια καταργούνται. Αυτοί που το καταργούν, φροντίζουν ωστόσο να πηγαίνουν οι ίδιοι στα ιδιωτικά νοσοκομεία και τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία. Οι υπόλοιποι βαφτίζονται διεφθαρμένοι.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα El Mundo στις 16 Ιουλίου
Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013
Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας μέσω διαδικτύου...
Ξεκίνησε η ηλεκτρονική δημοπράτηση της δημόσιας περιουσίας μέσω της ιστοσελίδας e-publicrealestate.gr. Σήμερα μπορείτε να αγοράσετε παραθαλάσσια έκταση 8.289,00 τετραγωνικών μέτρων στο ακρωτήριο Καλαμίτσας στην Καβάλα με τιμή εκκίνησης τα 400.000 ευρώ. Τι περιμένετε;Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα της Εταιρίας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) έχει ενταχθεί στον προγραμματισμό του ΤΑΙΠΕΔ και δημιουργήθηκε για την ηλεκτρονική δημοπράτηση με διαδικασίες fast track περιουσίας του δημοσίου. Πληροφορίες για τα προς πώληση ακίνητα βρίσκονται αναρτημένα στην σελίδα μόλις για μερικές ημέρες πριν τη δημοπράτηση η οποία εκτελείται σε μία ημέρα. Για να λάβεις μέρος απαιτείται εγγραφή που περιλαμβάνει μια σειρά από δικαιολογητικά αλλά και έγκριση από τους διαχειριστές της σελίδας.
Στα συνοδευτικά έγγραφα και στις αντίστοιχες πληροφορίες βρίσκουμε λίγα στοιχεία για την αξία των ακινήτων. Για παράδειγμα, ενώ υπάρχουν στη λίστα νεοκλασσικά και διατηρητέα κτίρια ή και μισθωμένα ακίνητα, δεν θα βρείτε ούτε εκτιμήσεις ούτε περισσότερες πληροφορίες, παρά μόνο εάν πρώτα γίνετε δεκτός από το ΕΤΑΔ και αφού προσκομίσετε την εγγύηση συμμετοχής που απαιτείται ανάλογα με το κάθε ακίνητο. Τότε μόνο το ΤΑΙΠΕΔ μπορεί να σας δώσει να διαβάσετε τους όρους του μισθωτηρίου ή να αποκτήσετε πρόσβαση σε άλλες πληροφορίες.
Προβληματική είναι επίσης η κάλυψη στον τομέα των νομικών πληροφοριών. Έτσι για παράδειγμα στην περίπτωση δημοπράτησης παραθαλάσσιας έκτασης 28 στρεμμάτων με αμμώδη παραλία στον αιγιαλό της Χαλκιδικής(!)με αρχική τιμή μόνο 570.000 ευρώ, και βήμα διαγωνισμού τα 5.700 ευρώ, δεν υπάρχουν πληροφορίες για τα πιθανά νομικά προβλήματα λόγω διεκδίκησής της από πολίτη.
Τέλος το σημαντικότερο πρόβλημα είναι στη διαδικασία επιλογής αναδόχου. Εφόσον μόνο το ΤΑΙΠΕΔ γνωρίζει ποιοί παίρνουν μέρος στο διαγωνισμό (άσε που τους επιλέγει κιόλας) όταν ο διαγωνισμός κλείνει και ο πλειοδότης ανακηρύσσεται ανάδοχος κανείς άλλος δεν γνωρίζει το τελικό κόστος της συναλλαγής. Το ΤΑΙΠΕΔ που ανέλαβε να ξεπουλήσει την δημόσια περιουσία δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αφού το εταιρικό σχήμα που έχει επιλεγεί του δίνει την δυνατότητα να μην υπόκειται ούτε καν σε κοινοβουλευτικό έλεγχο. Αφού λοιπόν δεν δίνει λογαριασμό ούτε στο ίδιο το κράτος γιατί να ενημερώσει εμάς για τις συμφωνίες που κάνει;
Η πώληση της ακίνητης δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ είναι υποχρέωση της χώρας απέναντι στους δανειστές μας. Στην 3η έκδοση του μνημονίου που διέρρευσε το ThePressProject και μεταφράστηκε στα ελληνικά υπάρχει χαρακτηριστικά αναφορά περί υποχρεωτικής μεταφορά όλης της περιουσίας του κράτους στο ΤΑΙΠΕΔ χωρίς την δυνατότητα χρήσης του ακόμα και στην περίπτωση που η τοπική ή κεντρική διοίκηση θέλει να αξιοποιήσει οποιοδήποτε ακίνητο για νοσοκομείο ή σχολείο.
Πηγή http://www.thepressproject.gr/article/45360/KSepoulima-dimosias-periousias-meso-diadiktuou
Τρίτη 16 Ιουλίου 2013
Παρέλαση ξένων funds για να αγοράσουν κόκκινα δάνεια...Τα κοράκια ήρθαν!!
Το νέο… Ελντοράντο με την απόκτηση δανείων από ελληνικές τράπεζες αναζητούν οι διεθνείς κερδοσκόποι των αγορών. Στόχος; Να εγγράψουν υπεραξίες στα χαρτοφυλάκιά τους από τα χρεοκοπημένα ελληνικά νοικοκυριά.
Μόνο την περασμένη εβδομάδα έφτασαν στην Αθήνα έξι διαφορετικά εξειδικευμένα funds συναντήθηκαν με στελέχη των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών με έναν στόχο: να αγοράσουν σε χαμηλές τιμές ελληνικά δάνεια οποιουδήποτε είδους: επιχειρηματικά, στεγαστικά, καταναλωτικά, ναυτιλιακά, γενικά οτιδήποτε επισφαλές ή «κόκκινο» έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους οι τράπεζες!
Τα στελέχη των funds που έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα το ένα με το άλλο και κινούνται κάτω από μυστικότητα, βρέθηκαν στα περιορισμένα όρια του κέντρου της Αθήνας. Οι τραπεζίτες μιλούν για κανονική παρέλαση αφού συνέπεσαν στην Αθήνα τα στελέχη από έξι διαφορετικά εξειδικευμένα funds: Apollo Capital, Monarch Alternative Capital, Oaktree Capital Management, York Capital, Marathon Asset Management και Fairfax. Λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν βρεθεί στην Αθήνα και στελέχη του Blackstone, του KKR και της Third Point.
Τα περισσότερα funds έχουν έδρα στη Νέα Υόρκη και ειδικεύονται στο να αγοράζουν σε όσο πιο χαμηλές τιμές γίνεται τα «κόκκινα δάνεια» ή άλλα περιουσιακά στοιχεία που βαρύνονται με χρέη και στη συνέχεια προσπαθούν να εισπράξουν τα δάνεια ή να πουλήσουν τα περιουσιακά στοιχεία σε τιμές υψηλότερες από αυτές που αγόρασαν.
Στόχος είναι να υπάρχει όσο το δυνατόν μικρότερο ρίσκο και να χρειάζονται λιγότερα κεφάλαια. Η τιμή στην οποία θέλουν να αγοράσουν τα δάνεια είναι 0,20 – 0,30 ευρώ. Δηλαδή να πάρουν ένα χαρτοφυλάκιο αξίας 100 εκατ. ευρώ στα 20 – 30 εκατομμύρια!
Μαζί, φυσικά, με τα δάνεια ο αγοραστής θα αποκτήσει και τις εγγυήσεις που τα συνοδεύουν (ακίνητα κλπ.). Που σημαίνει πρακτικά για τους δανειολήπτες ότι οι πιέσεις θα ενταθούν…
Κυριακή 14 Ιουλίου 2013
Φορολογική ασυλία σε τρόικα και Task Force...
Διάταξη-σοκ που καθιερώνει πλήρη φορολογική ασυλία για τα 22 μόνιμα εγκατεστημένα στη χώρα μας στελέχη και απλά μέλη των κλιμακιών της τρόικας, καθώς και για τους 28 μόνιμα εγκατεστημένους στις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες εμπειρογνώμονες της Ομάδας Δράσης (Task Force) της Κομισιόν, συμπεριέλαβε η κυβέρνηση στο νέο Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος.
Με τη διάταξη αυτή, όπως αναφέρει ο Τύπος της Κυριακής, προβλέπεται ότι οι τοποτηρητές των δανειστών, δεν θα λογοδοτούν στις ελληνικές αρχές για οποιεσδήποτε αγορές περιουσιάκών στοιχείων μεγάλης αξίας πραγματοποιούν στη χώρα μας, καθώς απαλλάσσονται από τα τεκμήρια διαβίωσης και το «πόθεν έσχες» της ελληνικής φορολογικής νομοθεσίας.
Την ίδια ώρα, κάποιες άλλες διατάξεις του ήδη ισχύοντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος προβλέπουν ότι οι περίπου 1,3 εκατομμύρια άνεργοι πολίτες της χώρας μας δεν απαλλάσσονται από τις διατάξεις για τα τεκμήρια και θα κληθούν να καταβάλουν από φέτος υπέρογκα ποσά φόρου για ανύπαρκτα εισοδήματα, εκτός εάν αποδεχθούν να ακολουθήσουν μία απίστευτα γραφειοκρατική, χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία αμφισβήτησης των τεκμηρίων, η οποία είναι αμφιβόλου αποτελέσματος.
Με τη διάταξη της παραγράφου 4 του άρθρου 30 του νέου Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, προβλέπεται ότι οι ρυθμίσεις των άρθρων 31-34 του ίδιου Κώδικα, οι οποίες αφορούν στον προσδιορισμό των εισοδημάτων με βάση τα τεκμήρια διαβίωσης και απόκτησης περιουσιακών στοιχείων, δεν ισχύουν για «κάθε φυσικό πρόσωπο που εργάζεται σε θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Διεθνούς Οργανισμού που έχει εγκατασταθεί, βάσει διεθνούς συνθήκης, την οποία εφαρμόζει η Ελλάδα».
Η φωτογραφική αυτή διάταξη του άρθρου 30 αφορά σε όλα τα μόνιμα εγκατεστημένα στην Ελλάδα στελέχη και τους τεχνικούς εμπειρογνώμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που απαρτίζουν τα κλιμάκια ελεγκτών της τρόικας και λειτουργούν ως μόνιμοι τοποτηρητές των δανειστών σε υπουργεία, οργανισμούς και φορείς του Ελληνικού Δημοσίου, καθώς επίσης και στην Τράπεζα της Ελλάδος. Αφορά επίσης και στα μέλη της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν, υπό τον Γερμανό, κ. Χ. Ράιχενμπαχ, η οποία έχει αναλάβει την παροχή συμβουλών τεχνικής βοήθειας για την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που έχουν επιβληθεί με το Μνημόνιο.
Βάσει της φωτογραφικής αυτής διάταξης, όλοι αυτοί οι ξένοι μόνιμοι τοποτηρητές της τρόικας και της Ομάδας Δράσης δεν θα υπάγονται στο «πόθεν έσχες» για τις αγορές ακινήτων, Ι.Χ. αυτοκινήτων, σκαφών αναψυχής, μετοχών, ομολόγων και άλλων περιουσιακών στοιχείων, τις οποίες πραγματοποιούν στη χώρα μας. Δηλαδή, οι δαπάνες των συγκεκριμένων ατόμων για την απόκτηση ακινήτων και κινητών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα δεν θα θεωρούνται τεκμήρια εισοδήματος.
Γενικότερα, οι ελληνικές φορολογικές αρχές δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να ελέγξουν το επίπεδο διαβίωσης των ξένων ελεγκτών και τοποτηρητών ούτε την προέλευση των χρημάτων, που τυχόν δαπανούν για την απόκτηση περιουσίας στην Ελλάδα.
Πηγή http://www.enikos.gr/economy/159775,Forologikh_asylia_se_troika_kai_Task_For.html
Πόπη Διαμαντάκου: Η Χρυσή Αυγή είναι ο απόλυτος τραγέλαφος της δημοκρατίας...
Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ένα κόμμα με ακραίες απόψεις, ακροδεξιές απόψεις, πάγωσε όλους όσοι βαυκαλίζονταν ότι το είδος αυτό δεν υπάρχει και ότι η ελληνική δημοκρατία είναι πάρα πολύ ισχυρή για να δημιουργηθούν τέτοια φαινόμενα. Κατά τη δική μου άποψη, το φαινόμενο αυτό, δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Είμαστε μια συντηρητική κοινωνία, μια κοινωνία που πέρασε από τη χούντα κατά τη διάρκεια της οποίας, μη γελιόμαστε, ζήτημα αν ένα 20% του ελληνικού λαού αντιστάθηκε. Ήταν πολύ λίγες οι αντιστάσεις και το ξέρουμε. Μας αρέσει να το ξεχνάμε στο δημοκρατικό οίστρο της μεταπολίτευσης όπου έτσι ξαφνικά έγιναν όλοι αντιστασιακοί.. Στη χούντα υπήρξε πολύς κόσμος που πέρασε καλά και έδειξε να ζει καλά μέσα σε αυτό το κλίμα της χουντικής αποστείρωσης.
Με αυτές τις αντιλήψεις πέρασε η Ελλάδα στη μεταπολίτευση, με τις πληγές του εμφυλίου ανοιχτές, να μην έχουν κλείσει, να μην έχουμε καν συζητήσει αυτό το θέμα. Γρήγορα τα κουκουλώσαμε όλα για να αισθανθούμε πολύ δημοκράτες. Το είχαμε ανάγκη. Καμιά φορά και η μυθολογία έχει τη σημασία της στους λαούς όταν περνάνε τραυματισμένοι από τη μία ιστορική περίοδο στην άλλη. Η αντίληψη τότε ήταν να μη γίνει ένας νέος εμφύλιος, να γίνει μια ομαλή μετάβαση και έτσι πάρα πολύ βιαστικά φτιάξαμε γέφυρες. Όχι μόνο από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που ήθελε να δημιουργήσει ένα κλίμα μεγάλης ανοχής για να σκεπάσουμε γρήγορα τις πληγές μας αλλά και από την αριστερά. Δηλαδή ούτε η αριστερά συζήτησε με τον εαυτό της, το είδος της αντίστασης που έκανε και που πηγαίναμε σαν κοινωνία. Τι είδους δημοκρατία διαμορφώναμε. Αισθανθήκαμε λοιπόν, όλοι πάρα πολύ δημοκράτες, πάρα πολύ ισχυροί, μπήκαμε σε ένα κλίμα πολύ βιαστικής ανάπτυξης και ας μην ξεχνάμε ότι ένας κόσμος μικροαστικός που έζησε καλά στη χούντα, να μην το κρύψουμε, πέρασε στη μεταπολίτευση και μετά στην παπανδρεϊκή εποχή συντηρώντας τα συντηρητικά του αντανακλαστικά. Πέρασε από τη μια εποχή στην άλλη σαν να μην τρέχει τίποτα.
Με αυτή την αισθητική της χούντας. Με αυτή τη χουντική αισθητική που δεν αφορά μόνο το πολιτικό σκέλος. Αφορά την αισθητική μας στη μουσική, στη διασκέδαση, στο χώρο. Το ακραίο κιτς. Περάσαμε με αυτό το ακραίο χουντικό κιτς στην εποχή της δημοκρατίας. Με έναν κόσμο και μια κοινωνία που είχε διδαχθεί τον πόλεμο του ’40 από τις ταινίες του Τζέιμς Πάρις, τον Παπαφλέσσα από τον Παπαμιχαήλ, τη Μαντώ Μαυρογένους από την Καρέζη κ.ο.κ. Και αυτή η αισθητική της τηλεόρασης είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αισθητική της χούντας που πέρασε ως ακραία δεξιά στην Αυριανή και μετά μετακινήθηκε ως φιλοπαπανδρεϊκός αυριανισμός.
Στον πυρήνα αυτής της κοινωνίας η αισθητική της ακροδεξιάς, το κιτς, ο ακροσυντηρητισμός στην αντίληψη και στην ιστορία, η δυσανεξία στις κοινωνικές μειονότητες πέρασαν σαν αστεία. Μέσα σε αυτό το κλίμα φτάσαμε και στις εποχές του μεγάλου ανοίγματος της τηλεόρασης.
Στον πυρήνα αυτής της κοινωνίας η αισθητική της ακροδεξιάς, το κιτς, ο ακροσυντηρητισμός στην αντίληψη και στην ιστορία, η δυσανεξία στις κοινωνικές μειονότητες πέρασαν σαν αστεία. Μέσα σε αυτό το κλίμα φτάσαμε και στις εποχές του μεγάλου ανοίγματος της τηλεόρασης.
Το μόνο που εμφανίζεται ως διαφορά σε αυτή την περίοδο είναι ότι κάναμε με όλα πλάκα. Το ακραίο χιούμορ, το καρναβαλικό χιούμορ που σκεπάζει κατ’ ουσία τις διαφορές και συντηρεί χωρίς κανέναν προβληματισμό τα ακραία γκεμπελικά και φασιστικά στοιχεία. Το χιούμορ του χαβαλέ. Το δεν τρέχει τίποτα ενώ τρέχει.
Πέρασε λοιπόν, ο Έλληνας στη φάση του περνάω καλά μέχρι τελικής πτώσεως. Χωρίς να δημιουργήσει κανενός είδους συνείδηση και αντίσταση από το χουντικό «περνάω καλά» στο «περνάω καλά» της δεκαετίας του ’90, της απορρύθμισης, του δεν υπάρχουν θεσμοί να μας ενοχλούν διότι οι αγορές πρέπει να αναπτυχθούν, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει τίποτα. Η δεκαετία του ’90 ήταν για μένα η ταφόπλακα μιας αριστεράς να σκεφτεί, να δει τον εαυτό της. Ήταν η δεκαετία της πλήρους απορρύθμισης. Για τις αγορές ξεκίνησε η απορρύθμιση αλλά έγινε σε όλους τους τομείς.
Ήταν η δεκαετία που ξεκίνησε το reality. Διόλου τυχαία διότι το reality είχε και πολιτικές διαστάσεις και όχι μόνο ψυχολογικές. Ήταν ένας εθισμός του κόσμου στο να εκχωρεί κομμάτια της ιδιωτικής του σφαίρας στη δημοσιότητα με σκοπό τη διασκέδαση. Αυτό σήμαινε την κατάλυση μιας πυρηνικής αξίας της δημοκρατίας που είναι η προστασία του ιδιωτικού χώρου. Έγινε χαβαλές ακόμα και αποκάλυψη του πολύ προσωπικού. Του πολύ ιδιωτικού. Που αυτό ήταν η επιδίωξη των ναζιστών στη χιτλερική Γερμανία. Η κατάλυση της ιδιωτικής σφαίρας.
Ήταν η δεκαετία που ξεκίνησε το reality. Διόλου τυχαία διότι το reality είχε και πολιτικές διαστάσεις και όχι μόνο ψυχολογικές. Ήταν ένας εθισμός του κόσμου στο να εκχωρεί κομμάτια της ιδιωτικής του σφαίρας στη δημοσιότητα με σκοπό τη διασκέδαση. Αυτό σήμαινε την κατάλυση μιας πυρηνικής αξίας της δημοκρατίας που είναι η προστασία του ιδιωτικού χώρου. Έγινε χαβαλές ακόμα και αποκάλυψη του πολύ προσωπικού. Του πολύ ιδιωτικού. Που αυτό ήταν η επιδίωξη των ναζιστών στη χιτλερική Γερμανία. Η κατάλυση της ιδιωτικής σφαίρας.
Το reality ήταν εύκολη τηλεόραση γιατί ήταν φτηνή τηλεόραση και προωθούσε τον ηδονισμό που προωθούσε την κατανάλωση. Σε αυτό το κλίμα η ελληνική κοινωνία πορευόταν συντηρώντας τα ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά της. Δεν είχε μεσολαβήσει τίποτα για να γίνει πιο δημοκρατική, πιο ανοιχτή και πιο δεκτική στα καινούργια πράγματα. Ξοδεύοντας χρήμα, ζώντας αυτή την τρελή τηλεόραση όπου ο πολιτικός λόγος ήταν ο λόγος του χαβαλέ, όπου ο πολιτικός λόγος εντάχθηκε στο λόγο του reality, δηλαδή της αυτό-έκθεσης των πολιτικών, όπου πολιτική συζήτηση σήμαινε καβγαδίζω δηλαδή αποκαλύπτω κάποια πολύ προσωπικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εαυτού μου. Δεν είχε σημασία τι έλεγε κάποιος αλλά πόσο καλό νούμερο μπορούσε να είναι. Έτσι αποκτήσαμε μια δημοκρατία των νούμερων. Όσο πιο νούμερο ήσουν τόσο πιο φίρμα γινόσουν.
Φτάσαμε λοιπόν, στο σημείο της κρίσης με μια κοινωνία που ποτέ δεν είχε επεξεργαστεί τον εαυτό της, ποια είναι και που πηγαίνει. Και θεώρησαν ότι όλοι αυτοί που της είχαν τάξει δημοκρατία δεν της την έδωσαν. Και φταίνε όλοι αυτοί οι πολιτικοί για αυτή την κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση κανένας Υπουργός δεν ασκούσε πολιτική και δε βρισκόταν στο γραφείο του. Πέρναγαν από τα πάνελ του Παπαδάκη και του Καμπουράκη και μοστραριζόντουσαν. Στην κρίση αποκαλύφτηκε λοιπόν ότι έκαναν τηλεόραση και ότι όχι, δε δούλευαν για τη δημοκρατία.
Εμφανίζεται για όλους αυτούς τους λόγους που περιέγραψα ένα κόμμα που μιλάει για την ιστορία όπως μιλούσαν οι ταινίες του Τζέιμς Πάρις, που μιλάει για την πολιτική με το τσαμπουκαλίδικο ύφος που μιλούσαν όλοι οι πολιτικοί που πέρναγαν από τα πάνελ ενώ δεν έχει φθαρεί από την πολιτική. Περνάει και σου λέει εγώ είμαι άφθαρτος.
Πώς τον αντιμετωπίζεις αυτόν;
Πώς τον αντιμετωπίζεις αυτόν;
Προφανώς άμα τον πάρεις να τον εντάξεις με την ίδια λογική στην τηλεόραση του σόου, τον πριμοδοτείς διότι το κάνει καλύτερα από αυτούς που τους έχει βαρεθεί ο κόσμος να τους βλέπει. Συν ότι μιλάει σε μεγάλο μέρος του κόσμου στην καρδιά του διότι αυτός ο κόσμος δεν έχει αποκτήσει αυτοματισμούς δημοκρατικότητας. Ζητάει αυτό που θεωρεί ότι του πήραν μέσα από το στόμα.
Βρέθηκαν διάφορες εκπομπές που τάχα μου τους σατιρίζουν Δεν μπορούν να τους σατιρίσουν διότι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής είναι η απόλυτη «σάτιρα» της δημοκρατίας. Η παρουσία της Χρυσής Αυγής είναι ο απόλυτος τραγέλαφος της δημοκρατίας. Άρα, σε μια τραγελαφική τηλεόραση βρίσκεται στο στοιχείο της.
Πώς τον αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα;
Βρέθηκαν διάφορες εκπομπές που τάχα μου τους σατιρίζουν Δεν μπορούν να τους σατιρίσουν διότι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής είναι η απόλυτη «σάτιρα» της δημοκρατίας. Η παρουσία της Χρυσής Αυγής είναι ο απόλυτος τραγέλαφος της δημοκρατίας. Άρα, σε μια τραγελαφική τηλεόραση βρίσκεται στο στοιχείο της.
Πώς τον αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα;
Για μένα, η Χρυσή Αυγή έχει ανεβάσει τον πήχη. Όχι γιατί ξέρουνε γράμματα, όχι γιατί ξέρουνε ιστορία αλλά γιατί ο τρόπος που έχουνε επεξεργαστεί την ιστορία, με πάρα πολύ μεγάλη συγκρότηση και πάρα πολύ μεγάλη σπουδή και αν τους θεωρήσουμε χαβαλέδες, το έχουμε χάσει, διότι δεν είναι καθόλου χαβαλέδες. Από τη στιγμή, που εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να αφηγηθείς τη δική σου ιστορία, την ιστορία του τόπου σου με ειλικρίνεια και χωρίς παρωπίδες, πατάει στις δικές σου παρωπίδες η Χρυσή Αυγή για να βάλει στον κόσμο τις ακόμα μεγαλύτερες δικές της. Που τις προβάλλει σαν μη παρωπίδες βέβαια, μέσα σε αυτό το κλίμα που περιγράψαμε ενός σόου και μιας αισθητικής κιτς. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το απόλυτο όνειρο του Έλληνα ήταν οι νύχτες στα σκυλάδικα. Γιατί να τον εντυπωσιάσει η φιγούρα κάποιων ανθρώπων που τους έβλεπε κάθε βράδυ να κάνουν πόρτα στα σκυλάδικα; Και ήταν το είδος της εξουσίας και της τάξης μέσα στη νύχτα που αυτός ζούσε καλά και που ξόδευε μέσα στο σκυλάδικο; Κάτι τέτοιες φάτσες του άνοιγαν ή του έκλειναν την πόρτα. Δεν θα τους ψηφίσει τώρα για να του ανοίγουν τις πόρτες για πάντα; Ως έτσι έχουν εγγραφεί στο υποσυνείδητό του. Αυτό είναι η αισθητική του. Αυτό είναι..
Άρα απέναντι από αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να σταθούν δημοσιογράφοι που είναι πραγματικοί δημοσιογράφοι, όχι που ονειρεύονται τον εαυτό τους δημοσιογράφο, που έχουν γνώση του αντικειμένου και να έχουν μεγάλη ψυχραιμία. Για κανέναν λόγο δε διολισθαίνουν, δε χάνουν το μέτρο της ευπρέπειας όσο και να χτυπιέται ο άλλος για να φανεί η διαφορά. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να είναι και φθαρμένα πρόσωπα. Πρόσωπα άφθαρτα, με πάρα πολύ καλή γνώση του λόγου, με μεγάλη αυτοπεποίθηση, που να είναι πάρα πολύ μορφωμένοι και με αυτοπεποίθηση στη μόρφωση τους τέτοια, που να μην επιτρέψουν σε κανένα Μιχαλολιάκο, όπως όταν πήγε στον Μπογδάνο, να κάνει μικρές, όχι εντυπωσιακές για να γίνονται άμεσα ορατές, αλλά μικρές στρεβλώσεις σε ιστορικά σημεία ώστε να περνάνε απαρατήρητα από κάποιον που βαυκαλίζεται ότι ξέρει ιστορία αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει. Δεν παίρνεις συνέντευξη από τον Μιχαλολιάκο φορώντας σπορ πουκαμισάκι και σπορτέξ παπουτσάκι. Δεν κάνεις χαβαλέ γιατί αντοχές για χαβαλέ έχει μόνο η δημοκρατία. Εδώ είσαι σε περίοδο κρίσης και θέλει μεγάλη σοβαρότητα η αντιμετώπιση όλων αυτών των στοιχείων και των χαρακτηριστικών.
Άρα απέναντι από αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να σταθούν δημοσιογράφοι που είναι πραγματικοί δημοσιογράφοι, όχι που ονειρεύονται τον εαυτό τους δημοσιογράφο, που έχουν γνώση του αντικειμένου και να έχουν μεγάλη ψυχραιμία. Για κανέναν λόγο δε διολισθαίνουν, δε χάνουν το μέτρο της ευπρέπειας όσο και να χτυπιέται ο άλλος για να φανεί η διαφορά. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να είναι και φθαρμένα πρόσωπα. Πρόσωπα άφθαρτα, με πάρα πολύ καλή γνώση του λόγου, με μεγάλη αυτοπεποίθηση, που να είναι πάρα πολύ μορφωμένοι και με αυτοπεποίθηση στη μόρφωση τους τέτοια, που να μην επιτρέψουν σε κανένα Μιχαλολιάκο, όπως όταν πήγε στον Μπογδάνο, να κάνει μικρές, όχι εντυπωσιακές για να γίνονται άμεσα ορατές, αλλά μικρές στρεβλώσεις σε ιστορικά σημεία ώστε να περνάνε απαρατήρητα από κάποιον που βαυκαλίζεται ότι ξέρει ιστορία αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει. Δεν παίρνεις συνέντευξη από τον Μιχαλολιάκο φορώντας σπορ πουκαμισάκι και σπορτέξ παπουτσάκι. Δεν κάνεις χαβαλέ γιατί αντοχές για χαβαλέ έχει μόνο η δημοκρατία. Εδώ είσαι σε περίοδο κρίσης και θέλει μεγάλη σοβαρότητα η αντιμετώπιση όλων αυτών των στοιχείων και των χαρακτηριστικών.
Εμείς οι δημοσιογράφοι, ας μη γελιόμαστε, έχουμε στη διαμόρφωση του δημόσιου λόγου απόλυτη ευθύνη. Για τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, τον τρόπο που μιλάμε, τον τρόπο που γράφουμε έως και την τελευταία λεπτομέρεια. Εμείς έχουμε λοιπόν το χρέος να δημιουργήσουμε στον κόσμο τη συνείδηση των αποχρώσεων.
Πηγή http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
Πηγή http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
Σάββατο 13 Ιουλίου 2013
ΔΤ: Η πρώτη τηλεόραση για ήδη τυφλούς*...
Έχω βαρεθεί να ακούω το ότι «η ΕΡΤ ήταν διαβρωμένη», «η ΕΡΤ χρειαζόταν επιτέλους εξυγίανση», «η ΕΡΤ ήταν βάρος για τον Έλληνα που πλήρωνε υποχρεωτικά συνδρομητική τηλεόραση» και ένα σωρό άλλες παρατηρήσεις που περιορίζονταν αλλά και περιορίζονται σε διαπιστώσεις, μονόπλευρες και επιπόλαιες. Τόσο επιπόλαιες όσο και η παιδεία και η εμπειρία αυτών που τις εκφράζουν. Και εξηγούμαι.
Δεν αρκεί μόνο το ότι στο «πακέτο» της ΕΡΤ περιλαμβανόταν ολόκληρο Τρίτο Πρόγραμμα (που θα πει κάποιος πως αποτελούσε δικαιολογία και άλλοθι για τη διατήρηση ενός νεκροζώντανου οργανισμού, όπως θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει την ΕΡΤ των διοικούντων) ούτε η «παρηγοριά των ξενιτεμένων» η δορυφορική ΕΡΤ που έστελνε το μήνυμα και τη γλώσσα στα πέρατα της γης, ούτε η «Φωνή της Ελλάδας», ούτε οι περιφερειακοί σταθμοί, ούτε τα μουσικά σύνολα, ούτε η παράδοση καλόγουστων εκπομπών πολιτισμού, ούτε, ούτε, ούτε. Δεν αρκούν όλα τα παραπάνω για να δικαιολογήσουν την διατήρηση της ΕΡΤ, για τους διοικούντες. Η ΕΡΤ έπρεπε να εξυγιανθεί σύμφωνα με τους εξυγιαντές της, γιατί η ΕΡΤ ήταν βρώμικη. Τόσο απλά και απλοϊκά.
Η απλοϊκότητα του αφορισμού που ήθελε την «ΕΡΤ να βρωμάει», κρύβει στην πραγματικότητα, βρώμικα μυαλά και λυματικά σχέδια. Αποδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο πως αυτό που βρωμούσε, ήταν οι διοικήσεις της ΕΡΤ. Αυτοί που αποτελούσαν το μακρύ χέρι της κάθε κυβέρνησης, προς τον έλεγχο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Αποδείχτηκε, μόλις η ΕΡΤ πέρασε σε αυτοδιαχείριση, στα χέρια των εργαζομένων της.
Μόλις έγινε αυτό που φοβόντουσαν όλες οι κυβερνήσεις και τα δουλικά τους. Τι σχέση μπορεί να έχει η ΕΡΤ του σήμερα, του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2013, η ΕΡΤ των εργαζομένων της, με την ΕΡΤ των Μαρούδα, Ρωμαίου, Λαλιώτη, Χυτήρη, Κατσιφάρα, του Παναγιώτου ή του Κουτσόγιωργα ή του Στεφανόπουλου ή του Αχιλλέα Καραμανλή . Αφήνω έξω τον Λαμπρία και τον Μπούτο του 1977 γιατί μάλλον ήταν οι καλοί, σε σύγκριση με τους παραπάνω. Βεβαίως εξαιρώ και τον αμίμητης γελοιότητας Κεδίκογλου όπως και τον ασυναγώνιστης οσφυοκαμπτικής δεινότητας Λιάτσο. Αυτοδικαίως εξαιρείται και ο μετρ της αρπαχτής Παναγόπουλος με τα φιλαράκια του. Είναι μία κατηγορία μόνοι τους. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα και υποκείμενα που προκαλούν γέλια στους κυνικούς και αηδία στους συνειδητοποιημένους.
Στο σύνολο, οι διοικήσεις της ΕΡΤ όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούνταν από υποτακτικούς. Υποτακτικούς και δούλους. Σήμερα η ΕΡΤ είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι όλα τα χρόνια της ζωής της. Ελεύθερη από εξαρτήσεις και νεκροθάφτες συνειδήσεων. Ελεύθερη από διοικήσεις δοτές και διοικούμενη από διοικήσεις φυσικές και αναδεικνυόμενες από ττο ίδιο της το αίμα. Τους εργαζόμενους της.
Όλοι λοιπόν οι «αντικειμενικοί» αποδίδουν την ιδιότητα του διεφθαρμένου, όχι στους διοικούντες, αλλά στην ίδια στην ΕΡΤ. Όχι στον διεφθαρμένο θύτη αλλά στο εξευτελισμένο και παρατημένο στη μοίρα του, θύμα. Επιπλέον, έρχονται οι ίδιοι οι εγκληματίες, οι φονιάδες της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, να φορέσουν τον φωτεινό μανδύα του άσπιλου ιππότη της κάθαρσης για να φτιάξουν το νέο φορέα. Κα πρότυπο τους είναι το …BBC, Πόσο χαϊβάνι είναι αυτός που τους πιστεύει; Πόσο μαλάκας και τυφλός είναι αυτός που δε βλέπει το αποτέλεσμα της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ και χειροκροτά την Καψικής έμπνευσης ΕΔΤ; Ή του Κεδικόγλειου εμετού που τον λένε ΝΕΡΙΤ; Όχι δεν τον λές μαλάκα, ούτε τον λες τυφλό. Είναι ο φοβισμένος, ο τακτοποιημένος. Αυτός που θέλει τον Σαμαρά του γιατί φοβάται τον εαυτό του. Αυτός που πιστεύει την «ομάδα Αλήθεια» αυτός που εκτιμά τους μουρούτηδες. Αυτός που πιστεύει στον παττριωτισμό του Αδόλφου Σαμαρά και στα καθαρά αίματα του φίρερ Μιχαλολιάκου (του μπάτλερ του Σαμαρά). Αυτός που πιστεύει πως ο
Είναι δυνατόν ποτέ αυτοί που κατέστρεψαν συνειδήσεις, που χρησιμοποίησαν το αγαθό των συχνοτήτων για να ξεγελάσουν το λαό, που χάρισαν το δημόσιο αγαθό στα αφεντικά τους με αντάλλαγμα τη δόλια καθοδήγηση του εκλογικού σώματος για να διαιωνίζουν τα κέρδη εις βάρος του ίδιου του λαού και της χώρας, είναι δυνατόν αυτοί να «εξυγιάνουν» την ΕΡΤ η οποία από τη στιγμή που πέρασε στα χέρια των εργαζομένων, σφύζει από υγεία. Είναι δυνατόν;
Όλα μπορούν να εξηγηθούν όταν καταλάβουμε τι σημαίνει εξυγίανση για τους διαπλεκόμενους Καψήδες, για τους ελαφρόμυαλους και δουλικούς Κεδίκογλου και τους βολικούς –για τα αφεντικά τους- Σαμαράδες . Εξυγίανση είναι το να βάλουν και πάλι το μαγαζί να δουλεύσει για πάρτη τους και για τα αφεντικά τους. Αν περάσει και η ιδιοκτησία στα χέρια των αφεντικών τους τότε η εξυγίανση θα είναι απόλυτη. Αυτή είναι η εξυγίανση που θέλουν τα δουλάρια. Εμείς πρέπει να διαλέξουμε. Ή μήπως δεν παίζουμε και κανένα ρόλο τελικά, γιατί έτσι διαλέξαμε;
Είναι τελείως χαζό το να μη βλέπουμε την τηλεόραση που γεννιέται μέσα από την αυτοδιαχείριση του ραδιομεγάρου. Μία τηλεόραση που απευθύνεται σε ανθρώπους που τιμούν την ιδιότητα του Πολίτη. Μαζί γεννιέται και ένα ραδιόφωνο και προπάντων γεννιέται ξανά ο πολιτισμός στη χώρα που τον φόνευσε με τον χειρότερο τρόπο.
Τελικά ο συρφετός των «εξυγιαντών» μέσα στο παραλήρημα τους να κατεδαφίσει την επιτέλους υγιέστατη ΕΡΤ, κατάφερε να φέρει τους Έλληνες κοντά σε πολιτιστικά δρώμενα που σε συνθήκες ύπνωσης, ούτε θα διανοούνταν να γνωρίσουν. Είδα στις συναυλίες ου γίνονται στο προαύλιο του ραδιομεγάρου κόσμο ετερόκλιτο. Είδα κόσμο που αγνοούσε το τι σημαίνει κλασική μουσική, να απολαμβάνει ερμηνεία κομματιών μουσικής δωματίου από σύνολο τοξοτών εγχόρδων,κάτω από την άσπρη τέντα, είδα παιδιά που μαζί με χιπ χοπ συγκροτήματα απολάμβαναν και Astor Piazzola, είδα κόσμο να βουβαίνεται μπροστά σ εμία ανάγνωση ποιημάτων της Κ. Γώγου, είδα κι άλλα.
Είναι δυνατόν, το καθαρό και υγιές να «εξυγιανθεί». Είναι δυνατόν το λευκό να λευκανθεί; Και από ποιους; Από αυτούς που εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστοί και για τη βρωμιά της συνείδησης και της ψυχής τους; Από τους σκατόψυχους και αποδεδειγμένα εγκληματίες;
ΥΓ Γιατί δεν έδωσε κανείς σημασία στο ότι το σήμα της "Δημόσιας Τηλεόρασης" βγήκε από τα παλιά στούντιο του ιδιωτικότατου MEGA στην Παιανία; Οι προθέσεις του ιδιώτη άγιες, τα δε έργα του, τρομερά. Ειδικά όταν εξυπηρετεί τον υπηρέτη του, τον υπουργό του και τον πρωθυπουργό αυτού.
*Οι άλλες (επίσημες αλλά χωρίς άδεια εκπομπής) τηλεοράσεις τυφλώνουν. Η ΕΔΤ προορίζεται για τους ήδη τυφλωμένους από τα ιδιωτικά κανάλια
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)