Ο Γούντι Άλλεν γράφει για την Υποχονδρία!

 

Ένα απολαυστικό, βιωματικό άρθρο του μεγάλου κωμικού, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στους NY Times. Όταν οι New York Times μου ζήτησαν να πω λίγα λόγια από πρώτο χέρι για την υποχονδρία, ομολογώ πως αιφνιδιάστηκα. Τι φως θα μπορούσα να ρίξω σε αυτού του είδους τη θεοπάλαβη συμπεριφορά, δεδομένου πως παρά του τι είναι γνωστό, δεν είμαι υποχόνδριος, αλλά θεοπάλαβος εντελώς διαφορετικού είδους; Στην πραγματικότητα είμαι κινδυνολόγος, το οποίο βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον υποχόνδριο, ή μάλλον, στα ίδια επείγοντα. Αλλά ακόμα κι έτσι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Δεν βιώνω φανταστικές ασθένειες, οι ασθένειές μου είναι πραγματικές. Αυτό που διακρίνει την υστερία μου είναι ότι όταν για παράδειγμα παρουσιάζω ένα ήπιο σύμπτωμα όπως σκασμένα χείλη, εγώ αμέσως βγάζω το συμπέρασμα ότι τα σκασμένα χείλη δείχνουν όγκο στον εγκέφαλο. Ή καρκίνο του πνεύμονα. Μια φορά νόμιζα πως είχα το σύνδρομο των τρελών αγελάδων. Το θέμα είναι ότι σχεδόν πάντα πιστεύω πως η ζωή μου απειλείται. Λίγη σημασία έχει ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν πεθάνει από σκασμένα χείλη. Κάθε μικρή ενόχληση ή πόνος με στέλνει σε ένα ιατρείο προκειμένου να με διαβεβαιωθώ πως η τελευταία μου αλλεργία δεν θα οδηγήσει σε μεταμόσχευση καρδιάς, ότι έχω κάνει λάθος διάγνωση στα εξανθήματά μου, και ότι δεν είναι δυνατόν άνθρωπος να κολλήσει την ολλανδική ασθένεια της φτελιάς. Δυστυχώς, η γυναίκα μου πρέπει να σηκώνει το βάρος αυτού του δράματος. Όπως όταν ξύπνησα στις τρεις το πρωί με ένα σημάδι στο λαιμό, το οποίο για μένα είχε σαφώς τα χαρακτηριστικά του μελανώματος. Τελικά, έπειτα από πολύ θρήνο και σφίξιμο των δοντιών αποδείχτηκε στο νοσοκομείο πως ήταν πιπιλιά. Καθισμένος χαράματα στα επείγοντα του νοσοκομείου κι ενώ η γυναίκα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, περνούσα τα πέντε στάδια του πένθους και βρισκόμουν στο στάδιο της "άρνησης" ή της "διαπραγμάτευσης", μέχρι που εμφανίστηκε ένας νεαρός γιατρός και με μια λάμψη θράσους στα μάτια είπε σαρκαστικά: "Η πιπιλιά σας είναι καλοήθης". Αλλά γιατί πρέπει να ζω μ' αυτόν τον διαρκή τρόμο; Προσέχω πολύ τον εαυτό μου. Έχω προσωπικό γυμναστή που έχει ορίσει 50 πους απς στο μηνιαίο μου πρόγραμμα, και σε συνδυασμό με εκτάσεις γονάτου και καθίσματα, τώρα μπορώ να σηκώσω μια μπάρα 45 κιλών πάνω από το κεφάλι μου με μόνο ένα σχίσιμο στο τοίχωμα του στομάχου. Δεν καπνίζω και προσέχω τι τρώω, αποφεύγοντας προσεχτικά τα φαγητά που δίνουν ευχαρίστηση. (Βασικά, ακολουθώ τη μεσογειακή διατροφή με ελαιόλαδο, ξηρούς καρπούς, σύκα και κατσικίσιο τυρί και συνήθως λειτουργεί -εκτός από την περιστασιακή μου παρόρμηση να γίνω πωλητής χαλιών). Εκτός από τις ετήσιες εξετάσεις κάνω όλα τα διαθέσιμα εμβόλια, προστατεύοντας το ανοσοποιητικό μου από τη νόσο Whipple μέχρι το στέλεχος της Ανδρομέδας. Σχετικά με τις βιταμίνες, αν παίρνω κάποιες μαζί με κάθε γεύμα, με τον καιρό συνήθως καταφέρνω να πάρω αρκετές μέχρι κάποια έρευνα αποδείξει ότι δεν προσφέρουν τίποτα. Σχετικά με τα φάρμακα, είμαι ευέλικτος αλλά και συνετός, επειδή ενώ είναι αλήθεια ότι τα αντιβιοτικά σκοτώνουν τα κακά βακτήρια, πάντα φοβάμαι ότι θα σκοτώσουν και τα καλά βακτήρια -για να μην αναφέρω τις φερομόνες μου, και τότε δε θα είμαι σε θέση να εκπέμπω σεξουαλικά ερεθίσματα σε ένα ασανσέρ με συνωστισμό. Είναι επίσης αλήθεια, πως όταν φεύγω από το σπίτι να πάω μια βόλτα στο Central Park ή στα Starbucks για έναν καφέ λάτε, μπορεί και να πεταχτώ προληπτικά για ένα σύντομο καρδιογράφημα ή μια αξονική τομογραφία. Η γυναίκα μου τα θεωρεί όλα αυτά ανοησίες και λέει ότι τελικά όλα είναι ζήτημα γονιδίων. Οι γονείς μου έζησαν μέχρι μεγάλη ηλικία αλλά αρνήθηκαν να μου δώσουν τα γονίδιά τους καθώς πίστευαν πως οι κληρονομιές μερικές φορές χαλάνε τα παιδιά. Ακόμα κι όταν τα αποτελέσματα του ετήσιου τσεκάπ μου δείχνουν πως είμαι εντελώς υγιής, πως μπορώ να χαλαρώσω γνωρίζοντας ότι το δευτερόλεπτο που φεύγω από το γραφείο ενός γιατρού, κάτι μπορεί να αρχίσει να μεγαλώνει μέσα μου και μετά από ένα χρόνο η ακτινογραφία μου να μοιάζει με πίνακα του Jackson Pollock; Παρεμπιπτόντως, αυτή η αδιάκοπη ενασχόληση με την υγεία μου με έκανε έναν ιατρικό εμπειρογνώμονα. Όχι ότι δεν κάνω και κάποιο περιστασιακό λάθος -αλλά ποιος γιατρός δεν κάνει; Για παράδειγμα, μια φορά έπεισα μια γυναίκα που άκουγε ένα ήπιο βουητό ότι είχε σαρκοφάγα βακτήρια και μια άλλη φορά ανακοίνωσα τον θάνατο ενός ανθρώπου ενώ απλά είχε αποκοιμηθεί πάνω στην καρέκλα. Αλλά τι είναι αυτή η εμμονή που με κάνει να νιώθω τόσο ευάλωτος; Όταν πανικοβάλλομαι για συμπτώματα που δεν απαιτούν περισσότερα από μια ασπιρίνη ή μια λοσιόν για τη φαγούρα, τι είναι αυτό που με φοβίζει στην πραγματικότητα; Η καλύτερη εικασία μου είναι ότι φοβάμαι τον θάνατο. Πάντα είχα έναν ζωώδη φόβο θανάτου, τη μοίρα που κατατάσσω ως δεύτερη χειρότερη μετά την υποχρεωτική παρακολούθηση μιας ολόκληρης ροκ συναυλίας. Η γυναίκα μου προσπαθεί να με παρηγορεί σχετικά με τη θνητότητα και με διαβεβαιώνει πως ο θάνατος είναι ένα φυσικό κομμάτι της ζωής και πως όλοι θα πεθάνουμε, αργά ή γρήγορα. Παραδόξως αυτή τη φράση ψιθυρισμένη στο αυτί μου στις τρεις το πρωί, με έκανε να πηδήξω από το κρεβάτι ουρλιάζοντας, να σκόνταψω σε κάθε φωτιστικό του σπιτιού και να βάλω το "The Stars and Stripes Forever" στο τέρμα μέχρι να βγει ο ήλιος. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο θάνατος θα ήταν πιο ανεκτός αν με έβρισκε στον ύπνο μου, αν και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αποδεκτή μορφή θανάτου, με μοναδική ίσως εξαίρεση να ποδοπατηθώ μέχρι θανάτου από δύο ημίγυμνες σερβιτόρες.  Ίσως αν ήμουν ένα θρησκευόμενο άτομο, που δεν είμαι -αν και μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι όλοι αποτελούμε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου - όπως ενός σχεδίου Ponzi. Ένας σπουδαίος Ισπανός φιλόσοφος έγραψε ότι όλοι οι άνθρωποι λαχταρούν «την αιώνια επιμονή της συνείδησης». Δεν διατηρείται εύκολα αυτή η κατάσταση, ειδικά όταν γευματίζεις με άτομα που μιλάνε συνέχεια για τα παιδιά τους. Και όμως, υπάρχουν πράγματα χειρότερα από το θάνατο. Πολλά από αυτά συμβαίνουν γύρω σας. Για παράδειγμα, δεν θα ήθελα να επιβιώσω από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και για το υπόλοιπο της ζωής μου να μιλάω με στραβωμένο στόμα. Επίσης δεν θα ήθελα να πέσω σε κώμα, να είμαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου όπου δεν θα είμαι νεκρός αλλά δεν θα μπορώ ούτε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου για να ειδοποιήσω τη νοσοκόμα να αλλάξει το κανάλι από τα Fox News. Και παρεμπιπτόντως, ποιός μου λέει πως η νοσοκόμα δεν είναι από αυτούς τους αγγέλους του θανάτου, που δεν αντέχουν να βλέπουν τους ανθρώπους να υποφέρουν, και αντικαθιστούν στον ορό των ασθενών την γλυκόζη με βενζίνη Exxon απλή. Χειρότερο και από θάνατο είναι επίσης να κάθεσαι να ακούς τους αγαπημένους σου να διαφωνούν για το αν θα σε αποσυνδέσουν και θα σε αφήσουν να πεθάνεις και το να ακούσεις τη γυναίκα σου να λέει: "νομίζω πρέπει να τον βγάλουμε από την πρίζα, έχουν περάσει δεκαπέντε λεπτά και θ' αργήσουμε στην κράτηση για το εστιατόριο". Αυτό που με ανησυχεί είναι να μην καταλήξω φυτό, οποιοδήποτε φυτό, και αυτό περιλαμβάνει και το καλαμπόκι, το οποίο υπό πιο χαρούμενες περιστάσεις μάλλον μου αρέσει. Και τελικά, είναι τόσο υπέροχο να ζεις για πάντα; Μερικές φορές βλέπω στις ειδήσεις ρεπορτάζ για κάποιους ψηλούς ανθρώπους που κατοικούν σε χιονισμένες περιοχές όπου όλος ο πληθυσμός ζει μέχρι τα 140 ή κάπου εκεί. Βέβαια το μόνο που τρώνε είναι γιαούρτι κι έτσι όταν πεθαίνουν δεν ταριχεύονται αλλά μάλλον παστεριώνονται. Και μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα υγιή άτομα πηγαίνουν παντού με τα πόδια διότι για προσπάθησε να βρεις ταξί στα Ιμαλάια. Θέλω να πω, θέλω πραγματικά να ζήσω σε ένα απομακρυσμένο μέρος όπου η κυρίως διασκέδασή είναι ποιός άντρας του χωριού μπορεί να σηκώσει ψηλότερα ένα βόδι με τα χέρια του; Συνοψίζοντας, υπάρχουν δυο σαφώς διαχωρισμένες ομάδες, οι υποχόνδριοι και οι κινδυνολόγοι. Και οι δυο υποφέρουν με τον τρόπο τους, και ίσως κάποια από τα χαρακτηριστικά της μιας ομάδας επικαλύπτουν τα χαρακτηριστικά της άλλης, αλλά είτε είσαι υποχόνδριος, είτε κινδυνολόγος, αυτή τη χρονική περίοδο και τα δύο είναι πιθανώς καλύτερα από το να είσαι Ρεπουμπλικάνος. πηγή www.lifo.gr

Que Beleza (Tim Maia)

Nick Cave & The Bad Seeds - Lightning Bolts

 Two lightning bolts were delivered to my room
They were gifts from Zeus
I rock the bolts in a basinet of pine
People ask me how I am
I say I am all right
I’m fine!
I push the lightning bolt in a pram
Till the sun goes down & it gets dark
The girls from Jubilee Street hang out their windows
And they wave & ask me how I am tonight
I say I am good
I’m all right!
I Athens all the youths are crying from the gas
I am by the hotel room working on a tan
People come up and ask me who I am
I say if you don’t know
Don’t ask
Zeus laughs but it’s the gas
He asks me how I am
I say Zeus don’t ask
My lightning bolts are jolts of joy
They are joy boys from Zeus
I fed them porridge in their booster seats of knowledge
And in the cradle of democracy the pigeons are wearing gas masks
My lightning bolts play in the elevators
They slide down the hotel banister
And Zeus throws a gas canister
And it spins around the pool
As pigeons wearing respirators
Steal the lightning bolts
Zeus wants them back
O my bolts of joy
O my darling little boys
They are lost to us
And people
They are never coming back
At night I watch them sleep
And cry years of tears
And it’s not the gas
People ask me how we are
We are I say mostly lost

Η σιωπή δεν είναι χρυσός...

Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα). Πριν απ” αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια: ΕΛΛΑΔΑ Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων. Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας». Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες. ΡΟΥΜΑΝΙΑ Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης. Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες. Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως. Οι ιστορικοί λένε πως η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται ώς ένα βαθμό στο χρυσάφι της Ρόσια Μοντάνα και οι τεχνίτες της εποχής είχαν αναπτύξει ένα δίκτυο υπόγειων στοών για την εξόρυξη, τόσο αριστοτεχνικό, που πολλοί το παρομοιάζουν με υπόγεια Ακρόπολη. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ 1. Και οι δύο χώρες πλήττονται βάναυσα από την οικονομική κρίση. 2. Και οι δύο χώρες θέλουν να εξορύξουν το χρυσάφι τώρα που οι τιμές του πολύτιμου μετάλλου βρίσκονται στα ύψη. 3. Και οι δύο χώρες έχουν ως επενδυτές καναδικές εταιρείες. 4. Κάτοικοι και των δύο περιοχών αντιδρούν υποστηρίζοντας πως τα σχέδια εξόρυξης θα έχουν καταστροφικές συνέπειες. ΔΙΑΦΟΡΕΣ 1. Στη Ρόσια Μοντάνα αστυνομία δεν πάτησε ποτέ, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων που πολλές φορές ήταν έντονες και παρά τη συμμετοχή ξένων ακτιβιστών που ταξίδεψαν στη Ρουμανία ειδικά για κείνες τις διαδηλώσεις. Στις Σκουριές στέλνουν τα ΜΑΤ. 2. Ο πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου, που είναι αναφανδόν υπέρ του πρότζεκτ, επισκέπτεται τη Ρόσια Μοντάνα και συνομιλεί με τους κατοίκους που αντιδρούν. Στην Ελλάδα δεν άκουσα ποτέ για μια τέτοια συνάντηση σε τόσο υψηλό επίπεδο. 3. Στη Ρουμανία το πρότζεκτ το έχει αναλάβει μια κοινοπραξία, η Rosia Montana Gold Corporation (4). Σε αυτή την εταιρεία οι Καναδοί έχουν το 80,69%, ενώ το υπόλοιπο 19,31% έχει μείνει στον έλεγχο του κράτους. Στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί μια αντίστοιχη κοινοπραξία, η «Ελληνικός Χρυσός». Οι Καναδοί ελέγχουν το 95%, ενώ το υπόλοιπο 5% ανήκει στην ελληνική κατασκευαστική εταιρεία «Ακτωρ» του ομίλου Μπόμπολα. Το ελληνικό κράτος δηλαδή δεν έχει κρατήσει απολύτως τίποτα. 4. Το ρουμανικό κράτος, σύμφωνα με τη Rosia Montana Gold Corp., θα πάρει 4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτή την επένδυση, συμπεριλαμβανομένων και των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης (royalties) που θα εισπράττει βάσει των νόμων κατ” αναλογία με το μετάλλευμα που θα εξορύσσεται (5). Αντίθετα η Ελλάδα παραχώρησε στην «Ελληνικός Χρυσός» τα πάντα για 11 εκατομμύρια ευρώ και δεν θα εισπράξει ούτε σεντ από δικαιώματα εξόρυξης στο μέλλον καθώς ο μεταλλευτικός κώδικας που γράφτηκε επί χούντας δεν προβλέπει κάτι τέτοιο (6). 5. Ολοι οι υπουργοί που πέρασαν από το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος της Ρουμανίας, διστάζουν να δώσουν περιβαλλοντική άδεια στο πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα, και ως εκ τούτου το πράσινο φως για την έναρξή του. Ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ατίλα Κοροντί, μάλιστα απέρριψε το 2007 την περιβαλλοντική μελέτη της εταιρείας καθώς δεν είχαν προσκομιστεί όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά. «Χρειαζόμαστε επενδυτές σε αυτή τη χώρα που να είναι σοβαροί, και η εταιρεία κατά τη γνώμη μου δεν είναι αρκετά σοβαρή», είπε στην συνάδελφο Γεωργία Ανάγνου. Η τωρινή υπουργός Περιβάλλοντος μάλιστα, Rovana Plumb, πρότεινε πρόσφατα να δοθεί όλος ο φάκελος στη δημοσιότητα προκειμένου οι Ρουμάνοι να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια αναφορικά με το πρότζεκτ (7). Στην Ελλάδα, παρ” όλο που εκκρεμεί απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα κρίνει το αν θα αρχίσει το πρότζεκτ ή όχι, το υπουργείο Περιβάλλοντος με εντολή του παρεμβαίνει υπέρ της «Ελληνικός Χρυσός» και ουσιαστικά διατάζει το δασαρχείο να εγκρίνει εργασίες υλοτομίας στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών, πριν από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (8). 6. Η Rosia Montana Gold Corporation προσπαθεί να κερδίσει την κοινή γνώμη της Ρουμανίας με διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση και στις εφημερίδες. Σε σχέση με τη διαφήμιση η εταιρεία κατατάσσεται τρίτη μετά τις δύο μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχει και την εγχώρια πληροφόρηση, αφού όπως καταγγέλλουν Ρουμάνοι δημοσιογράφοι, «είναι αδύνατον να δεις να γράφονται άρθρα εναντίον του πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα στον εθνικό Τύπο». Στην Ελλάδα η «Ελληνικός Χρυσός» δεν έχει ούτε καν ιστοσελίδα (9) και δεν δαπανά τίποτα για διαφήμιση. Ούτε και φαίνεται να νοιάζει κανέναν -και μιλώ κυρίως για το κράτος- να ενημερωθεί η κοινή γνώμη της Ελλάδας για το τι ακριβώς σχεδιάζεται να γίνει στη Χαλκιδική. Είναι λες και μιλάμε για μια έρημη τοποθεσία στον πλανήτη Αρη. Τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ σιωπούν εναρμονιζόμενα με την κυβερνητική γραμμή περί ανάπτυξης και ξένων επενδύσεων uber alles, ενώ το γεγονός ότι στην κοινοπραξία συμμετέχει και ένας από τους πιο σημαντικούς επιχειρηματικούς ομίλους της Ελλάδας, βασικός μέτοχος και σε ΜΜΕ, καθιστά τη δημοσίευση κριτικής σχετικά με το project πρακτικά αδύνατη. 7. Στην Ρουμανία το πρότζεκτ είναι μεγαλύτερο (4 ανοιχτά ορυχεία) και συνεπώς έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις στο περιβάλλον από ότι το πρότζεκτ στις Σκουριές. Επίσης θα χρησιμοποιηθεί κυάνιο. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των υπευθύνων της  «Ελληνικός Χρυσός» όχι. Όπως λένε, από τη στιγμή που το κοίτασμα στις Σκουριές περιέχει χαλκό, θα χρησιμοποιήσουν μια τεχνική για μεταλλουργία χαλκού που λέγεται flash smelting (στιγμιαία τήξη) και θα παίρνουν τον χρυσό ως παραπροϊόν. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Το ρουμανικό κράτος, παρ” όλο που έχει να κερδίσει περισσότερα χρήματα από τα σχέδια εξόρυξης χρυσού στο έδαφός του, παρ” όλο που έκανε καλύτερες συμφωνίες και παρ” όλο που και το ίδιο είναι μέτοχος της κοινοπραξίας, φαίνεται να κινείται με περισσότερη ωριμότητα, υπευθυνότητα και προσοχή σε σχέση με την Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος, που χορεύει στον ρυθμό των Μνημονίων, βιάζεται. Με μοναδικό κριτήριο το «να δώσουμε θέσεις εργασίας» ή «να φέρουμε ξένες επενδύσεις» κινείται άρον άρον με προχειρότητα, κερδίζοντας ελάχιστα, και μάλιστα σε ένα θέμα τόσο σημαντικό που αφορά το περιβάλλον μιας περιοχής απερίγραπτου φυσικού κάλλους. Και επειδή οι άνθρωποι που ζουν εκεί πιστεύουν ότι τα αρχέγονα δάση που θα κοπούν δεν ξαναγίνονται και πως κάθε απόφαση που θα ληφθεί τώρα, θα επηρεάσει άμεσα και τις επόμενες γενιές, διαμαρτύρονται. Ωστόσο αντί να βρουν ένα κράτος που θα σκύψει και θα τους ακούσει, εκείνο τους στέλνει τα ΜΑΤ για να καταπνίξει τη φωνή τους. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει καμία ανάλογη περίπτωση, από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, όπου ένα μεταλλευτικό σχέδιο επιχειρήθηκε να επιβληθεί με αυτόν τον τρόπο, διά της βίας, εκ των άνω, από ευρωπαϊκό κράτος στον λαό του. Αυτά είναι πράγματα που συχνά τα βλέπει κανείς να συμβαίνουν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στη Γουατεμάλα, όπου ΜΑΤ και άνδρες ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι επενέβησαν προς χάριν της μεταλλευτικής CGN προκειμένου να καταπνίξουν τη διαμαρτυρία ιθαγενών Μάγιας. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτώσουν φριχτά τον ηγέτη τους, κομματιάζοντάς τον με ματσέτες. Στο Περού για το ορυχείο της Newmont, όπου δυνάμεις καταστολής συγκρούστηκαν με τους ντόπιους που επίσης διαμαρτύρονταν κατά του πρότζεκτ, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και τραυματίες. Και στην Κολομβία, όπου εξαιτίας του 50χρονου εμφύλιου πολέμου, ο στρατός είναι αυτός που φυλάει τις ιδιωτικές εταιρείες χρυσού. Αλλά είπαμε: Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με Λατινική Αμερική, είμαστε στο ευρώ, είμαστε Ευρώπη! Ρώτησα τον πρώην υπουργό Περιβάλλοντος που έβαλε την υπογραφή του για το πρότζεκτ, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τι ακριβώς κερδίζει η χώρα. (Θυμίζω ότι πήραμε 11 εκατ. ευρώ και τέλος. Ούτε σεντ από royalties στο μέλλον.) Μου απάντησε αυτολεξεί: «Το κράτος κερδίζει γιατί παίρνει φόρους, το κράτος κερδίζει γιατί προσλαμβάνονται πάνω από 1.000 άτομα και αυτά τα άτομα έχουν εισοδήματα, άρα πληρώνουν φόρους». Θέσεις εργασίας Ο κ. Στρατουδάκης της «Ελληνικός Χρυσός» μιλάει για «1.700 άμεσες θέσεις εργασίας και τις διπλάσιες έμμεσες». Περίπου 5.000 δηλαδή. Κάτι που με ευκολία επιβεβαιώνει και ο δήμαρχος Αριστοτέλη κ. Πάχτας: «Πείτε μου, σε ποια άλλη περιοχή της πατρίδας μας, στην επόμενη πενταετία θα δημιουργηθούν άλλες 5.000 θέσεις απασχόλησης;». Παρ” όλο που θεωρώ έωλο τον αριθμό των έμμεσων θέσεων -γιατί κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να επιβεβαιώσει ότι π.χ. οι γαλότσες που θα φορούν οι εργάτες θα φτιάχνονται από ελληνικά χέρια και δεν θα αγοράζονται από τη Βουλγαρία- θα θεωρήσω ότι ο αριθμός των θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι όντως 5.000. Οπως επίσης θα τονίσω και κάτι που δεν ακούγεται συχνά: ότι σύμφωνα με τις μελέτες της εταιρείας για τις Σκουριές, το ορυχείο θα έχει ζωή 27 χρόνων. Αμείλικτα ερωτήματα Τα ερωτήματα λοιπόν που καλείται να απαντήσει η ελληνική κοινωνία είναι τα εξής: Δέχεται για μια υπόσχεση 5.000 θέσεων εργασίας που θα διαρκέσουν 27 χρόνια, να κοπούν εκατοντάδες στρέμματα αρχέγονου δάσους; Δέχεται να ρισκάρει τυχόν περιβαλλοντικές επιπτώσεις και ατυχήματα; Δέχεται να εξορυχτεί χρυσάφι που θα φεύγει έξω, χωρίς να αφήνει περαιτέρω κέρδη στον τόπο από δικαιώματα εξόρυξης, παρά μόνο όσα θα προκύπτουν από τη φορολογία της επιχείρησης και των εργαζομένων της; Και το πιο σημαντικό: Δέχεται αυτού του τύπου την ανάπτυξη; Αυτά τα βασικά ερωτήματα θα πρέπει να αποτελέσουν την καρδιά μιας δημόσιας διαβούλευσης, η οποία κανονικά θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Ετσι ώστε όλοι οι Ελληνες να είναι ενημερωμένοι γι” αυτό που σχεδιάζεται να γίνει σε ένα μέρος της πατρίδας τους. Μας αφορά όλους. Αλλωστε όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, «Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας». Δυστυχώς στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία αυτά είναι ψιλά γράμματα. πηγή efsyn.gr

Άνοιξε η ΒΙΟΜΕ στα χέρια των εργατών!

πηγή  http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_13.html 



Την Τρίτη 12/2/2013, το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. ξεκίνησε να λειτουργεί στα χέρια των εργαζόμενων!
Πλήθος αλληλέγγυων συγκεντρώθηκαν στο εργοστάσιο και περιηγήθηκαν στους χώρους του.
Ο αγώνας συνεχίζεται, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Το μήνυμα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ στους εργάτες της Αθήνας

Πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία οι εξορμήσεις σε μεγάλους βιομηχανικούς και εργασιακούς χώρους της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ, για τη διάδοση του γεγονότος του ανοίγματος του εργοστασίου υπό καθεστώς αυτοδιαχείρισης και για την εξασφάλιση ευρύτερης υποστήριξης και αλληλεγγύης από τους εργαζόμενους.

Συγκεκριμένα, το μήνυμα των εργατών της ΒΙΟΜΕ έφτασε στους απεργούς των Ναυπηγείων Ελευσίνας, στους άνεργους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, στους επιστρατευμένους του Μετρό, στους οδηγούς της ΕΘΕΛ, στους (υπό εκβιασμό απολύσεων και εκ περιτροπής εργασίας) εργαζόμενους της Χαλυβουργικής, στους εργαζόμενους των Ελληνικών Πετρελαίων.

Πολλοί εργαζόμενοι αντιμετώπισαν με μεγάλο ενδιαφέρον το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ, δήλωσαν την αλληλεγγύη τους, και εξέφρασαν πλούσιο προβληματισμό για το πως θα γίνει δυνατό να διαδοθεί και σε άλλους χώρους που είναι αντιμέτωποι με την επίθεση των αφεντικών και του κράτους.

Το μήνυμα “μπορούμε χωρίς αφεντικά” ξέφυγε από τον αποκλεισμό της κυρίαρχης ενημέρωσης και από την εχθρότητα του καθεστωτικού συνδικαλισμού, και συναντήθηκε “χέρι με χέρι” με τις αγωνίες, τις αγωνιστικές εμπειρίες και τους προβληματισμούς των εργαζομένων.

Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ θα συνεχίσει την προσπάθεια για να φτάσει αυτό το μήνυμα σε ακόμη περισσότερους εργαζόμενους, στηρίζοντας έμπρακτα το άνοιγμα του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ.

Συμμετέχουμε στις 10/2 στην πανελλαδική συνέλευση για τη ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, στην πορεία στις 11/2 και στο άνοιγμα του εργοστασίου στις 12/2.

Νέα συνάντηση στην Αθήνα Τρίτη 19/2, 20:00, στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου. 

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας)

στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ

protviome@gmail.com

π

Ο γάμος της Κανά, Μιστέρο Μπούφο του Ντάριο Φο

1943-2013: Πως ακυρώνεις μια επιστράτευση...

 

Καθώς οι μήνες του πολέμου περνούσαν κι η Βέρμαχτ χρειαζόταν όλο και περισσότερους στρατιώτες στο Ανατολικό Μέτωπο, «άνοιγαν» πολλές θέσεις εργασίας στις παραγωγικές μονάδες στην ίδια τη Γερμανία. Αυτές τις θέσεις κλήθηκαν να καλύψουν εργάτες από τις κατεχόμενες χώρες. Με το δέλεαρ μιας καλύτερης ζωής στην αρχή. Έτσι, σε «ρεπορτάζ» του –ελεγχόμενου από τις αρχές κατοχής– ραδιοφωνικού σταθμού στα τέλη του 1941, ακούγεται κάποιος ανώνυμος Έλληνας εργάτης στη Γερμανία να λέει: «Τρώμε… ψωμί, μαργαρίνη, αυγά, μαρμελάδα, μακαρόνια… Δεν μας λείπει τίποτα», για να έρθει ο εκφωνητής να προσθέσει: «Εσείς δηλαδή έχετε πολλά περισσότερα απ’ όσα έχουμε εμείς».[1] Παρόμοιας υφής δημοσιεύματα βρίσκουμε και στον Τύπο: «Οι ξένοι εργάται εν Γερμανία επωφελούνται των κοιν. ασφαλίσεων», τιτλοφορείται σχετικό εκτενές άρθρο που μεταξύ άλλων τονίζει ότι «αι κοινωνικαί ασφαλίσεις μάλιστα δεν περιορίζονται μόνον εις τον εργαζόμενον, αλλ’ επεκτείνονται και εις ολόκληρον την οικογένειάν του».[2] Στη Θεσσαλονίκη (η οποία βρισκόταν από την αρχή υπό γερμανική κατοχική διοίκηση αντίθετα από την Αθήνα και το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας που ήταν υπό ιταλική) συγκροτήθηκε, μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1942 η «Επιτροπή Στρατολόγησης Ελλήνων Εργατών για Εργασία στην Αλλοδαπή».[3]

 

«Στις αρχές του 1943», πάντως, όπως γράφει ο Mazower, «το εθελοντικό πρόγραμμα εργασίας των Γερμανών είχε σαφώς αποτύχει. Στο μεταξύ, οι εργάτες που είχαν επιστρέψει από το Ράιχ για τα Χριστούγεννα διέδιδαν φοβερές ιστορίες στους γνωστούς τους, περιγράφοντας απαίσιες συνθήκες ζωής, συχνούς ξυλοδαρμούς και περιπτώσεις εκτελέσεων από τους Γερμανούς επιστάτες και την αστυνομία».[4] Αφού λοιπόν δεν έπιανε τόπο η εξαπάτηση οι αρχές κατοχής και η δωσιλογική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου στράφηκαν προς την υποχρεωτική πολιτική επιστράτευση. Και απέτυχαν παταγωδώς. «Επιστράτευση ίσον θάνατος – Όλοι αντάρτες» κραύγαζε το ΕΑΜ με μεγάλα κόκκινα γράμματα στους τοίχους. Το πρώτο τρίμηνο του 1943 συγκεντρώσεις κι απεργίες ήταν εξαιρετικά συχνές στις μεγάλες πόλεις. Ειδικά στην Αθήνα υπήρξε η μεγαλειώδης κηδεία του Κωστή Παλαμά στις 27.2. Λίγες μέρες αργότερα, στις 5.3, θα γίνει η μαζικότερη διαδήλωση ενάντια στην πολιτική επιστράτευση. Παρά το τσουχτερό κρύο τουλάχιστον 7.000 δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες κλπ. με επικεφαλής ανάπηρους στρατιώτες και φοιτητές, βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας «Κάτω η επιστράτευση!», «Θάνατος στον Λογοθετόπουλο!» και «Θάνατος στον Πάγκαλο!». Η κατάσταση εκτραχύνθηκε. Δίπλα στο υπουργείο Εργασίας (οδός Πανεπιστημίου) το πλήθος συγκρούστηκε με την αστυνομία που πυροβόλησε σκοτώνοντας πέντε και τραυματίζοντας περίπου πενήντα άτομα. Ακολούθησε μια άλλη σύντομη οδομαχία στα Εξάρχεια, ενώ διαδηλωτές εισέβαλαν στο δημαρχείο θέλοντας να κάψουν τους εκλογικούς καταλόγους για να μην χρησιμοποιηθούν στην επιστράτευση. Την επομένη ο πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος ανακοίνωνε ότι δεν θα γινόταν πολιτική επιστράτευση.[5] Ακόμα και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα χρειάζονται κάποιο βαθμό κοινωνικής συναίνεσης για να λειτουργήσουν.

 

Η επιτυχία αυτή του αντιστασιακού κινήματος θα του δώσει νέα ώθηση, ενώ από την άλλη πλευρά θα προκαλέσει αλλαγή στη διορισμένη από τους ναζί κυβέρνηση. Στις 15.3.1943 ξεκινά από την Αθήνα μια τριμελής ομάδα στελεχών της ΕΠΟΝ (Μπάμπης Δρακόπουλος, Λευτέρης Ελευθερίου και Κατίνα Καρρά-Ελευθερίου) για να ιδρύσουν αντίστοιχα τμήματα της οργάνωσης στο πανεπιστήμιο αλλά και στις συνοικίες της πόλης.[6] Στη συνέχεια, όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενο σημείωμα, έγιναν φοιτητικές, κυρίως, διαδηλώσεις τη μέρα της εθνικής επετείου.[7]

 

Εντωμεταξύ, στις 7.4, αναλάμβανε πρωθυπουργός της δωσιλογικής κυβέρνησης ο Ιωάννης Ράλλης δηλώνοντας: «Πρέπει καλώς πάντες να κατανοήσωμεν ότι, διεξάγων ο Άξων σκληρόν αγώνα κατά του επαπειλούντος τον πολιτισμόν φοβερού κομμουνιστικού κινδύνου, δικαιούται να έχη τουλάχιστον την αξίωσιν όπως μη δημιουργή εις αυτόν ο ελληνικός λαός περιπλοκάς και όπως μη παρεμβάλλη εμπόδια εις το βαρύτατον τούτο έργον του… Δηλούμρν όμως ότι μεθ’ όσης στοργικής μερίμνης θα αντιμετωπίση η κυβέρνησις τας ανάγκας του ελληνικού λαού, μετ’ ίσης αυστηρότητος αμειλίκτως θα πατάξη οιανδήποτε απόπειραν διασαλεύσεως της τάξεως, όθεν δήποτε και αν ήθελεν αύτη προέλθη».[8] Το έργο αυτό ανέλαβαν τα εγκληματικά Τάγματα Ασφαλείας.

 

Καθώς, λοιπόν, εμφανίζεται νέα κυβέρνηση οργανώνεται στη Θεσσαλονίκη διαδήλωση ενάντια στην επιστράτευση στις 16 Απριλίου. Η διαδήλωση, με συνθήματα «Όχι εργάτες στη Γερμανία!» και «Κάτω η επιστράτευση!» είναι ογκώδης, όπως μαζικές είναι και οι συλλήψεις φοιτητών και φοιτητριών από τις αρχές Κατοχής ως απάντηση στην επιτυχία της διαδήλωσης. Ο αριθμός των συλληφθέντων, που εγκλείστηκαν στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, ανέρχεται στους 186 (ή στους 154 κατά άλλη πηγή).[9] Η πλειονότητα των συλληφθέντων αφέθηκαν ελεύθεροι μερικές μέρες αργότερα (23.4), αλλά κάποιοι κρατήθηκαν παραπάνω και στη συνέχεια είχαν τραγικό τέλος. Έτσι, ο Νίκος Μπαλής βγήκε από το Παύλου Μελά στις 6.9.1943 για να ξανασυλληφθεί στις 2.1.1944 και να είναι τελικά ένας από τους εξήντα που οι ναζί κι οι συνεργάτες τους εκτέλεσαν στις 3.3.1944. Τις τελευταίες του στιγμές περιγράφει στο ημερολόγιο του ο κρατούμενος στο στρατόπεδο Λεωνίδας Γιασημακόπουλος: «Από τον θάλαμόν μας εκλήθη ο Νικόλαος Μπαλής να πληρώση με το αίμα του τον σκληρόν φόρον του κατακτητού. Έδειξε θάρρος απαράμιλλον! Ούτε επί στιγμήν δεν εδάκρυσε… Όταν έβγαινε από τον θάλαμον μάς αποχαιρέτησεν όλους ομού με την φωνήν “Αδέλφια αντίο. Αν έφταιξα σε  κανένα ας με συγχωρήση”… Όλο το απόγευμα αλλεπάλληλοι επισκέπται ζητούν να ιδούν τους ιδικούς των δια να πεισθούν ότι ζουν… Μεταξύ άλλων ήλθε και η μητέρα του Μπαλή η οποία έξαλλος εζήτει τον υιόν της».[10]

πηγή http://www.alterthess.gr/content/afieroma-2012-megali-diadilosi-tis-epon-enantia-stin-politiki-epistrateysi-1943

ΕΚΛΕΨΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ? ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ ! ( ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ )

Inside Job...

Ο Νόαμ Τσόμσκι για τη φθίνουσα αμερικανική ηγεμονία

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, θεωρητικής σχεδόν «υπερβατικής» θεμελίωσης και η - πάγια - αντίληψη ότι οι ΗΠΑ μπορούν δικαιωματικά να επιβάλλουν συμφέροντα και πολιτικές διά της βίας, δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό.

Αυτό ωστόσο που έχει αλλάξει στο σημερινό κόσμο, και μάλιστα από τη δεκαετία του ’70 και εντεύθεν, υποστηρίζει ο Νόαμ Τσόμσκι, είναι οι συνθήκες: οι ΗΠΑ εμφανίζονται όλο και πιο αποδυναμωμένες οικονομικά στη διεθνή σκακιέρα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιβάλουν στο βαθμό που θα επιθυμούσαν, τις πολιτικές τους. Η ανάδυση ενός πλουραλιστικού κόσμου, με διαφορετικά κέντρα εξουσίας, είναι σήμερα παραπάνω από εμφανής.

Οι παραπάνω απόψεις είναι κάποιες μόνο από τις θέσεις που αναλύονται στο νέο βιβλίο του καθηγητή γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του ΜΙΤ, αλλά και τολμηρού πολιτικού διανοητή, με τίτλο «POWER SYSTEMS: Conversations on Global Democratic Uprisingsand the New Challenges to U.S. Empire», Metropolitan Books 2012,  («Συστήματα Εξουσίας: διάλογοι για τις παγκόσμιες δημοκρατικές εξεγέρσεις και τις νέες προκλήσεις της αμερικανικής αυτοκρατορίας»), όπου επιχειρείται μία «ανάγνωση» της νέας τάξης πραγμάτων, από τις εξεγέρσεις της Αραβικής Ανοιξης, ως την πυρηνική καταστροφή της Φουκουσίμα, την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και το κίνημα Occupy Wall Street. 

Εκτενές απόσπασμα του βιβλίου, προϊόν συζητήσεων, όπως και στο παρελθόν, του Τσόμσκι με το δημοσιογράφο Ντέιβιντ Μπαρσαμιαν, φιλοξενείται στον βρετανικό Guardian.

Με (κοφτερό) όπλο τη βαθιά γνώση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και την οξύτατη ειρωνεία, ο Τσόμσκι μιλάει για την «συντριπτική ήττα των ΗΠΑ στο Ιράκ, κυρίως μέσω της μη βίαιης αντίστασης», την προσπάθεια ελέγχου του «υπόλοιπου κόσμου» από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά (η οποία αποτελεί και τις βάσεις, όπως λέει, για ότι συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική), το- «αδιαμφισβήτητο»-  αμερικανικό δικαίωμα της «κατοχής» περιοχών και χωρών και το κενό της «απώλειας», την «σταθεροποίηση» κρατών μέσω της «αποσταθεροποίησης», την καταστρατήγηση του «τεκμηρίου της αθωότητας» (βλ. θάνατο Οσάμα Μπιν Λάντεν). 

Από την κοφτερή λεπίδα του Τσόμσκι δεν περνούν μόνο ο (Ρεπουμπλικάνος) Τζορτζ Μπους, αλλά και οι (Δημοκρατικοί) Μπιλ Κλίντον και Μπαράκ Ομπάμα, με τον πρώτο ένθερμο υποστηρικτή του δόγματος περί δικαιώματος καταφυγής των ΗΠΑ στη στρατιωτική τους ισχύ προκειμένου να εξασφαλίσουν «την απρόσκοπτη πρόσβαση σε βασικές αγορές, ενεργειακά αποθέματα και στρατηγικές πηγές» (sic) και τον δεύτερο να συνυπογράφει, ως γερουσιαστής, ψήφισμα της αμερικανικής Γερουσίας υπέρ της ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης κατά του Λιβάνου το 2006.

Υπό το ίδιο πρίσμα αδυσώπητης ειρωνείας, ο αμερικανός πολιτικός στοχαστής, αποδομεί σταδιακά το βασικό θεωρητικό υπόβαθρο της αμερικανικής παντοδυναμίας, αναμετρώμενος με κορυφαίους θεωρητικούς όπως ο Χανς Μοργκεντάου (βασικός θεμελιωτής της σύγχρονης θεωρίας των διεθνών σχέσεων), αλλά και σημαντικούς εκπροσώπους της σύγχρονης αμερικανικής Συντηρητικής σκέψης (Thomas Carothers), χωρίς να λείπει η κριτική σε προσωπικότητες της φιλελεύθερης-αριστερής διανόησης (Μάθιου Ιγκλέσιας).

 Αξίζει να διαβάσει κανείς ολόκληρο το απόσπασμα που φιλοξενεί ο Guardian ως πρόγευση του βιβλίου:

- Ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες τον ίδιο έλεγχο στις ενεργειακές πηγές της Μέσης Ανατολής όπως παλιά;

Οι κυριότερες χώρες παραγωγής ενέργειας εξακολουθούν να βρίσκονται υπό τον στενό έλεγχο των δικτατοριών, οι οποίες στηρίζονται από τη Δύση. Γι’ αυτό το λόγο, ουσιαστικά, η πρόοδος που έχει επιτευχθεί από την Αραβική Ανοιξη είναι περιορισμένη, όχι όμως άνευ σημασίας. Το σύστημα των δικτατοριών, υπό δυτικό έλεγχο, διαβρώνεται. Για την ακρίβεια, η διάβρωση έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Για παράδειγμα, αν κοιτάξετε πενήντα χρόνια πίσω, οι ενεργειακές πηγές - βασική μέριμνα των αμερικανών σχεδιαστών πολιτικής - έχουν στην πλειονότητά τους κρατικοποιηθεί. Υπήρξαν συνεχείς προσπάθειες αναστροφής αυτής της τάσης, χωρίς ωστόσο επιτυχία.

Πάρτε για παράδειγμα την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Για όλους, πλην των ορκισμένων ιδεολόγων, ήταν αρκετά εμφανές ότι εισβάλαμε στο Ιράκ, όχι από αγάπη για τη δημοκρατία, αλλά επειδή είναι η δεύτερη, ίσως η τρίτη πηγή πετρελαίου στον κόσμο, και βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της περιοχής με τη μεγαλύτερη παραγωγή ενέργειας. Αυτό ωστόσο είναι κάτι που δεν πρέπει να λέει κανείς: θεωρείται θεωρία συνωμοσίας.

Οι ήττα που υπέστησαν οι ΗΠΑ στο Ιράκ από τον ιρακινό εθνικισμό - κυρίως μέσω της μη βίαιης αντίστασης - ήταν συντριπτική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπόρεσαν να σκοτώσουν τους αντάρτες, αλλά δεν μπόρεσαν να τα βγάλουν πέρα με το ένα εκατομμύριο ανθρώπους που διαδήλωναν στους δρόμους.

Βήμα-βήμα, το Ιράκ κατάφερε να διαλύσει τους ελέγχους που είχαν θέσει σε ισχύ οι δυνάμεις κατοχής. Από το Νοέμβριο του 2007, είχε γίνει αρκετά σαφές ότι η επίτευξη των αμερικανικών στόχων θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη.

Και σε αυτό το σημείο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι αυτοί οι στόχοι διατυπώνονταν ξεκάθαρα. Ετσι, τον Νοέμβριο του 2007, η δεύτερη κυβέρνηση Μπους παρουσίασε μία επίσημη δήλωση σχετικά με το ποια πρέπει να είναι η μελλοντική συμφωνία με το Ιράκ.

Η τελευταία περιελάμβανε δύο κύριες απαιτήσεις: πρώτον, οι ΗΠΑ θα ήταν ελεύθερες να διεξάγουν επιχειρήσεις από τις στρατιωτικές τους βάσεις, τις οποίες θα κρατούσαν στο σύνολό τους, και η δεύτερον, «θα ενθαρρυνόταν η εισροή ξένων επενδύσεων στο Ιράκ, με έμφαση στις αμερικανικές επενδύσεις».

Τον Ιανουάριο του 2008, ο Μπους έκανε σαφείς τους παραπάνω στόχους σε κείμενο που υπέγραψε ο ίδιος. Λίγους μήνες αργότερα, αντιμέτωπες με την ιρακινή αντίσταση, οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν (αυτούς τους στόχους). Σήμερα, ο έλεγχος του Ιράκ εξανεμίζεται μπροστά στα μάτια τους.

Το Ιράκ ήταν μία προσπάθεια να θεσμοθετεί εκ νέου, μέσω της ισχύος, το παλαιό σύστημα ελέγχου, προσπάθεια η οποία ωστόσο απέτυχε. Γενικώς, θεωρώ, οι αμερικανικές πολιτικές παραμένουν σταθερές, και χρονολογούνται από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δυνατότητα επιβολής τους ωστόσο φθίνει.

- Φθίνει λόγω οικονομικής αδυναμίας;

Εν μέρει γιατί ο κόσμος γίνεται πιο πλουραλιστικός: διαθέτει περισσότερα διαφορετικά κέντρα εξουσίας. Στα τέλη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ βρίσκονταν στο απόλυτο απόγειο της ισχύος τους. Διέθεταν το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου, και όλοι οι αντίπαλοί τους είχαν υποστεί σοβαρά πλήγματα ή είχαν καταστραφεί. Βρίσκονταν σε θέση αφάνταστης ασφάλειας και ανέπτυσσαν σχέδια για να κυβερνήσουν ουσιαστικά τον κόσμο- κάτι όχι μη ρεαλιστικό τη συγκεκριμένη περίοδο.

- Ηταν το επονομαζόμενο σχέδιο της «μεγάλης περιοχής» (grand area planning);

Ναι. Ακριβώς μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Τζορτζ Κέναν (σ.σ: από τους σημαντικότερους αμερικανούς διπλωμάτες) επικεφαλής της υπηρεσίας πολιτικού σχεδιασμού του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, σχεδίασε μαζί με άλλους τις λεπτομέρειες, οι οποίες ακολούθως εφαρμόστηκαν. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή, τη βόρεια Αφρική, και σε κάποιο βαθμό στη Λατινική Αμερική, ουσιαστικά έχει τις ρίζες του στα τέλη της δεκαετίας του 1940.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχής αντίσταση κατά της αμερικανικής ηγεμονίας χρονολογείται το 1949. Τότε ήταν που έλαβε χώρα ένα γεγονός, το οποίο, όλως παραδόξως, ονομάζεται «η απώλεια της Κίνας». Πρόκειται για μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα φράση, η οποία δεν έχει ποτέ τεθεί υπό αμφισβήτηση. Υπήρξαν τότε εκτενείς συζητήσεις όσον αφορά το ποιος ήταν υπεύθυνος για την απώλεια της Κίνας. Εξελίχθηκε σε τεράστιο εσωτερικό θέμα (των ΗΠΑ). Η φράση ωστόσο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον: μπορείς να απολέσεις κάτι μόνο όταν σου ανήκει. Αυτό ωστόσο θεωρήθηκε δεδομένο: η Κίνα μας ανήκει - και αν κινηθεί προς την ανεξαρτησία της, τότε έχουμε χάσει την Κίνα.

Αργότερα, ακολούθησε ο προβληματισμός για την «απώλεια της Λατινικής Αμερικής», την «απώλεια της Μέσης Ανατολής», την «απώλεια» συγκεκριμένων χωρών, βασισμένος στη θεωρητική βάση ότι ο κόσμος μας ανήκει και ότι οτιδήποτε αποδυναμώνει τον έλεγχό μας αποτελεί απώλεια για μας και προβληματισμό για το πώς μπορούμε να το ανακτήσουμε.

Σήμερα, αν διαβάσετε για παράδειγμα επιστημονικά περιοδικά εξωτερικής πολιτικής ή ακούσετε τα επιχειρήματα των Ρεπουμπλικανών, (θα δείτε ότι) αναρωτιόνται: «πώς μπορούμε να αποτρέψουμε νέες απώλειες;». 

Από την άλλη, η δυνατότητα να διατηρηθεί ο έλεγχος έχει εκλείψει βιαίως. Από το 1970 ήδη, ο κόσμος ήταν ήδη αυτό που ονομάζουμε τριπολικός από οικονομικής απόψεως, με ένα βιομηχανικό κέντρο με έδρα τη Βόρεια Αμερική, ένα ευρωπαϊκό κέντρο με έδρα τη Γερμανία και ένα ασιατικό κέντρο με έδρα την Ιαπωνία, η οποία ήταν τότε η περιοχή με την πιο δυναμική ανάπτυξη παγκοσμίως. Εκτοτε, η παγκόσμια οικονομική τάξη έχει γίνει πολύ πιο πολυμορφική. Είναι λοιπόν πιο δύσκολο να εφαρμόσουμε τις πολιτικές μας.

Οι υποβόσκουσες αξίες ωστόσο δεν έχουν αλλάξει πολύ.

Πάρτε για παράδειγμα το δόγμα του Κλίντον. Το δόγμα του Κλίντον πρέσβευε ότι οι ΗΠΑ είχαν το δικαίωμα να καταφύγουν στη μονομερή στρατιωτική επέμβαση προκειμένου να εξασφαλίσουν «την απρόσκοπτη πρόσβαση σε βασικές αγορές, ενεργειακά αποθέματα και στρατηγικές πηγές». 

Το συγκεκριμένο δόγμα προχωράει πολύ παραπέρα από οτιδήποτε είπε ο Τζορτζ Μπους.Ηταν ωστόσο σιωπηλό και δεν ήταν αλαζονικό και ενοχλητικό, γι’ αυτό και δεν προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις. Η προσήλωση σε αυτό το δόγμα εξακολουθεί ακόμα και σήμερα. Αποτελεί επίσης μέρος της πνευματικής κουλτούρας (των ΗΠΑ).

Αμέσως μετά τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, εν μέσω όλων των χειροκροτημάτων και των επευφημιών, υπήρξαν ελάχιστα επικριτικά σχόλια, τα οποία έθεταν υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα της συγκεκριμένης ενέργειας.

Αιώνες πριν, υπήρχε κάτι το οποίο ονομαζόταν «τεκμήριο αθωότητας».  Αν συλλάβεις έναν ύποπτο, είναι ύποπτος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος. Θα πρέπει να υποβληθεί σε δίκη. Πρόκειται για βασικό μέρος του αμερικανικού δικαίου, το οποίο έχει τις ρίζες του στη Magna Carta.

Υπήρξαν λοιπόν κάποιες φωνές που έλεγαν ότι δεν πρέπει ενδεχομένως να πετάξουμε όλη τη βάση του αγγλοσαξωνικού δικαίου. Η συγκεκριμένη θέση προκάλεσε πολλές και έντονες οργισμένες και έξαλλες αντιδράσεις. Οι πιο ενδιαφέρουσες ωστόσο, ως συνήθως, προέρχονταν από το άκρο του φιλελεύθερου-αριστερού πολιτικού φάσματος.

Ο Μάθιου Ιγκλέσιας, γνωστός και υψηλού κύρους φιλελεύθερος-αριστερός σχολιαστής, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο γελοιοποιούσε τις συγκεκριμένες απόψεις. Υποστήριζε ότι ήταν «εκπληκτικά αφελείς» και ανόητες. Και εξηγούσε το λόγο.

Ελεγε: «Μία από τις βασικές λειτουργίες της παγκόσμιας θεσμικής τάξης είναι ακριβώς η νομιμοποίηση της χρήσης θανατηφόρας στρατιωτικής ισχύος από τις δυνάμεις της δύσης». Δεν εννοούσε φυσικά τη Νορβηγία. Αναφερόταν στις ΗΠΑ.

Η αρχή λοιπόν στην οποία βασίζεται το διεθνές σύστημα είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τη βία κατά βούληση. Το να μιλάει κανείς για παραβίαση του διεθνούς δικαίου ή κάτι τέτοιο από τις ΗΠΑ, είναι εκπληκτικά αφελές, εντελώς ανόητο. Ολως τυχαίως, ο στόχος αυτών των σχολίων ήμουν εγώ, και χαίρομαι που ομολογώ την ενοχή μου. Πράγματι πιστεύω ότι η Magna Carta και το διεθνές δίκαιο αξίζουν μία κάποιας προσοχής. 

Το αναφέρω αυτό απλώς για να δείξω ότι, όσον αφορά την πνευματική κουλτούρα, ακόμα και γι’ αυτό που ονομάζεται ακραίο φιλελεύθερο-αριστερό πολιτικό φάσμα, οι βασικές αρχές δεν έχουν αλλάξει πολύ.

Η δυνατότητα ωστόσο επιβολής τους έχει μειωθεί σημαντικά. Εξ’ ου και όλες αυτές οι συζητήσεις περί αμερικανικής παρακμής. Ρίξτε μια ματιά στο τελευταίο τεύχος του 2012 του Foreign Affairs, κύριου εκφραστή του αμερικανικού κατεστημένου.

Στο μεγάλο πρωτοσέλιδό του υπήρχε απερίφραστα η ερώτηση: «Εχει τελειώσει η Αμερική;» (Is America over?). Πρόκειται για τυπική ένσταση όλων αυτών που θεωρούν ότι πρέπει να έχουν τα πάντα. Αν θεωρείς ότι πρέπει να έχεις τα πάντα και σου πάρουν το παραμικρό, πρόκειται για μεγάλη τραγωδία, ο κόσμος καταρρέει. Εχει λοιπόν τελειώσει η Αμερική;

Λίγα χρόνια πριν «χάσαμε» την Κίνα, έχουμε χάσει την νοτιοανατολική Ασία, τη Λατινική Αμερική. Ισως χάσουμε τη Μέση Ανατολή και τις χώρες τις βόρειας Αφρικής. Εχει τελειώσει η Αμερική; Πρόκειται για ένα είδος παράνοιας, αλλά είναι η παράνοια του υπερ-πλούσιου και του υπερ-ισχυρού. Αν δεν σου ανήκουν τα πάντα, είναι η καταστροφή. 

- Οι New York Times αναφέρονται στον «ορισμό της πολιτικής στο αδιέξοδο της Αραβικής Ανοιξης, ως τη συμφιλίωση αντικρουόμενων αμερικανικών τάσεων, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η στήριξη για δημοκρατική αλλαγή, η επιθυμία για σταθερότητα, και ο προβληματισμός για το ότι οι ισλαμιστές έχουν αναδειχθεί σε ισχυρή πολιτική δύναμη». Οι Times αναφέρονται σε τρεις στόχους των ΗΠΑ. Πως τους αξιολογείται εσείς; 

Δύο εξ’ αυτών είναι ακριβείς. Οι ΗΠΑ τάσσονται υπέρ της σταθερότητας. Πρέπει ωστόσο να θυμάται κανείς τι σημαίνει «σταθερότητα». Σταθερότητα σημαίνει υποταγή στα αμερικανικά προστάγματα. Ετσι, για παράδειγμα, μία από τις μεγαλύτερες κατηγορίες κατά του Ιράν, τη μεγάλη απειλή όσον αφορά την εξωτερική απειλή, είναι ότι αποσταθεροποιεί το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Πώς; Προσπαθώντας να επεκτείνει την επιρροή του στις γείτονες χώρες. Από την άλλη, εμείς «σταθεροποιούμε» τις χώρες όταν τις κατακτάμε και τις καταστρέφουμε.

Εχω συχνά αναφερθεί σε ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα στο οποίο απεικονίζεται αυτό (το πιστεύω), το οποίο προέρχεται από ένα πολύ γνωστό και πολύ καλό φιλελεύθερο αναλυτή εξωτερικής πολιτικής, τον Τζέιμς Τσέις (James Chace), πρώην διευθυντή σύνταξης του Foreign Affairs.

Σε άρθρο του για την ανατροπή του καθεστώτος του Σαλβαδόρ Αλιέντε και την επιβολή της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ το 1973, έγραψε ότι έπρεπε να «αποσταθεροποιήσουμε» τη Χιλή, προς το συμφέρον της «σταθερότητας».

Η συγκεκριμένη διαπίστωση δεν θεωρείται αντίφαση- και δεν είναι. Επρεπε να καταστρέψουμε το κοινοβουλευτικό σύστημα προκειμένου να κερδίσουμε τη σταθερότητα, που σημαίνει να κάνουν αυτό που τους λέμε. Λοιπόν ναι, είμαστε υπέρ της σταθερότητας, υπό αυτήν την τεχνική έννοια.

Η ανησυχία για το πολιτικό Ισλάμ είναι όπως κάθε άλλη ανησυχία για οποιαδήποτε ανεξάρτητη εξέλιξη. Οτιδήποτε είναι ανεξάρτητο πρέπει να μας ανησυχεί, γιατί μπορεί να σε υπονομεύσει. Για την ακρίβεια, αυτό είναι ελαφρώς παράδοξο, γιατί παραδοσιακά τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Βρετανία έχουν σε γενικές γραμμές παράσχει ισχυρή στήριξη στον ριζοσπαστικό, ισλαμικό φονταμενταλισμό- όχι στο πολιτικό Ισλάμ- ως δύναμης για την αποτροπή της πραγματικής τους ανησυχίας, που δεν ήταν άλλη από τον κοσμικό εθνικισμό.

Ετσι, για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία, μπορεί να είναι το πιο ακραίο φονταμενταλιστικό κράτος του κόσμου, ένα ριζοσπαστικό ισλαμικό κράτος, με θρησκευτικό ζήλο, ταγμένο στη διάδοση του ριζοσπαστικού Ισλάμ στο Πακιστάν και τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας.

Αποτελεί ωστόσο οχυρό για την αμερικανική και τη βρετανική εξωτερική πολιτική. Οι τελευταίες το έχουν στηρίξει σταθερά έναντι της απειλής του κοσμικού εθνικισμού τουΓκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ στην Αίγυπτο και του Αμπντ-αλ- Καρίμ Κασίμ στο Ιράκ, μεταξύ άλλων. Δεν τους αρέσει ωστόσο το πολιτικό Ισλάμ, γιατί μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί. 

Η πρώτη από αυτές τις επισημάνσεις (σσ των NYT), η επιθυμία μας για δημοκρατία,  κινείται στο επίπεδο του Ιωσήφ Στάλιν όταν ο τελευταίος μιλούσε για τη ρωσική προσήλωση στις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον κόσμο. Είναι το είδος της δήλωσης που σου προκαλεί γέλιο όταν το ακούς από τους κομισάριους ή τους κληρικούς του Ιράν, αλλά που γνέφεις ευγενικά, και ενδεχομένως και με κάποιο δέος, όταν το ακούς από τους δυτικούς μας εταίρους. 

Αν κοιτάξει κανείς τα ιστορικά αρχεία, η επιθυμία για δημοκρατία είναι ένα κακό αστείο. Η συγκεκριμένη διαπίστωση αναγνωρίζεται ακόμα και από εξέχοντες ακαδημαϊκούς και επιστήμονες, παρά το γεγονός ότι δεν το θέτουν ακριβώς έτσι.

Ενας από τους πιο σημαντικούς είναι ο Thomas Carothers, ο οποίος είναι αρκετά συντηρητικός και απολαμβάνει σεβασμού- οπαδός του νέο-ρηγκανισμού, όχι διάπυρος φιλελεύθερος. Εργάστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών επί Ρήγκαν και έχει εκδώσει αρκετά βιβλία στα οποία αναλύεται η πορεία της προώθησης της δημοκρατίας- την οποία παίρνει πολύ σοβαρά.

Ο Carothers λέει, ναι, (η προώθηση της δημοκρατίας) είναι ένα αμερικανικό ιδανικό με βαθιές ρίζες- αστεία ωστόσο ιστορία. Κάθε αμερικανική κυβέρνηση είναι «σχιζοφρενική»: προασπίζεται τη δημοκρατία, μόνο εάν αυτή συμβαδίζει με συγκεκριμένα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα.

Περιγράφει το ανωτέρω φαινόμενο ως μία περίεργη παθολογία, ωσάν οι Ηνωμένες Πολιτείες να έχρηζαν ψυχιατρικής θεραπείας ή κάτι τέτοιο. Φυσικά, υπάρχει και μία άλλη ερμηνεία. Μία ερμηνεία ωστόσο που δεν θα σου περάσει από το μυαλό αν είσαι ένας καλοσπουδασμένος, διανοούμενος που ξέρε πώς να συμπεριφερθεί. 

- Μέσα σε λίγους μόνο μήνες από την ανατροπή του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, ο τελευταίος βρέθηκε στο εδώλιο. Η ιδέα ότι οι αμερικανοί ηγέτες μπορεί να βρεθούν υπόλογοι για τα εγκλήματά τους στο Ιράκ και αλλού φαντάζει ασύλληπτη. Πρόκειται αυτό να αλλάξει σύντομα; 

Αυτή είναι βασικά η αρχή του Ιγκλέσιας: η άποψη ότι οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα προσφυγής στη βία κατά βούληση είναι η ίδια η βάση της διεθνούς τάξης πραγμάτων. Πώς μπορείς λοιπόν να αλλάξεις τον οποιονδήποτε;

- Και κανένας άλλος δεν έχει αυτό το δικαίωμα;

Και βέβαια όχι. Ισως μόνο οι πελάτες μας. Αν το Ισραήλ εισβάλει στον Λίβανο σκοτώσει 1.000 άμαχους και καταστρέψει τη μισή χώρα, τότε ΟΚ, είναι όλα εντάξει. Είναι ενδιαφέρον. Ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν γερουσιαστής πριν γίνει πρόεδρος. 

Ως γερουσιαστής δεν έκανε πολλά, αλλά έκανε κάποια ελάχιστα, για ένα εκ των οποίων ήταν ιδιαιτέρως περήφανος. Για την ακρίβεια, αν κοιτάξετε την προσωπική του ιστοσελίδα πριν τις προκριματικές εκλογές, (ο Ομπάμα) επεσήμανε το γεγονός ότι, κατά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 2006, προώθησε από κοινού ψήφισμα της Γερουσίας το οποίο απαιτούσε από τις ΗΠΑ να μην προχωρήσουν σε καμία ενέργεια προκειμένου να αποτρέψουν τις στρατιωτικές ενέργειες του Ισραήλ, μέχρι ότου το τελευταίο πετύχαινε τους στόχους του, ενώ (το ψήφισμα) ασκούσε παράλληλα κριτική σε Ιράν και Συρία γιατί στήριζαν την αντίσταση στην καταστροφή του νότιου Λιβάνου από το Ισραήλ- όλως τυχαίως για πέμπτη φορά μέσα σε 25 χρόνια. Πρόκειται λοιπόν για κληρονομικό δικαίωμα. Και οι άλλοι πελάτες μπορούν (να προχωρήσουν σε χρήση βίας κατά βούληση).

Τα πραγματικά δικαιώματα ωστόσο εδρεύουν στην Ουάσιγκτον. Αυτό σημαίνει «να σου ανήκει ο κόσμος». Είναι σαν τον αέρα που αναπνέεις. Δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις. Ο βασικός θεμελιωτής της σύγχρονης θεωρίας Διεθνών Σχέσεων, ο Χανς Μοργκεντάου, σεβαστή προσωπικότητα, ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς επιστήμονες και ειδικούς σε θέματα διεθνών σχέσεων που άσκησε κριτική στον πόλεμο του Βιετνάμ, με βάση κριτήρια ηθικής και όχι στρατηγικής.

Πολύ σπάνιο αυτό (Ο Μοργκεντάου) έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο The Purpose of American Politics, (Ο σκοπός της αμερικανικής πολιτικής). Γνωρίζετε ήδη τι ακολουθεί. Οι άλλες χώρες δεν έχουν κανέναν σκοπό. Ο σκοπός της Αμερικής, από την άλλη, είναι «υπερβατικός»: να φέρει ελευθερία και δικαιοσύνη στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο Μόργκεντάου ωστόσο είναι καλός επιστήμονας, όπως ο Carothers. Ανέτρεξε λοιπόν στα ιστορικά αρχεία. Και είπε ότι αν τα μελετήσεις, μοιάζει σαν οι ΗΠΑ να μην έχουν καταφέρει να φθάσουν στον υπερβατικό τους σκοπό. Στη συνέχεια ωστόσο υποστηρίζει ότι το να ασκεί κανείς κριτική σε αυτόν τον υπερβατικό μας σκοπό ισοδυναμεί με το «να πέφτει στο ατόπημα του αθεϊσμού, ο οποίος αρνείται την ισχύ της θρησκείας με τα ίδια επιχειρηματολογία»- κάτι το οποίο αποτελεί καλή σύγκριση.

Πρόκειται για ένα πιστεύω με βαθιές θρησκευτικές βάσεις. Τόσο βαθιές που είναι δύσκολο να τις ξεμπλέξει κανείς. Και η οποιαδήποτε αμφισβήτηση οδηγεί σε υστερία σχεδόν, και συχνά σε κατηγορίες περί αντιαμερικανισμού ή «μίσους για την Αμερική»- ενδιαφέρουσες έννοιες που δεν υφίστανται σε δημοκρατικές κοινωνίες, μόνο σε ολοκληρωτικές, και εδώ, όπου θεωρούνται απλώς δεδομένες…

πηγή  http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-noam-tsomski-gia-ti-fthinoysa-amerikaniki-igemonia