Σαβίνα...

Καλό ταξίδι ...

Havana affair...

PT-boat on the way to HavanaI used to make a livin' manPickin' the bananaNow I'm a guide for the CIAHooray for the USA
Baby, baby, make me a locoBaby, baby, make me a mambo
Sent to spy on a Cuban talent showFirst stop, Havana au go goI used to make a livin' manPickin' the bananaHooray for Havana
Baby, baby, make me a locoBaby, baby, make me a mamboOh oh
PT-boat on the way to HavanaI used to make a livin' manPickin' the bananaNow I'm a guide for the CIAHooray for the USA
Baby, baby, make me a locoBaby, baby, make me a mamboOh oh, oh oh
Sent to spy on a Cuban talent showFirst stop, Havana au go goI used to make a livin' manPickin' the bananaHooray for Havana
Baby, baby, make me a locoBaby, baby, make me a mamboOh oh, oh oh

Τί κάνουμε τώρα;

Ενώ το μαζικό ξεπούλημα εντείνεται, σήμερα με τα νησιά μας και τη δημόσια περιουσία, αύριο με τις Τράπεζες, σε λίγο με τα όποια ενεργειακά αποθέματα βρεθούν, και ενώ η φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας συνεχίζεται, το κρίσιμο ερώτημα είναι : ποιος πρέπει να είναι ο στόχος μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής που όχι μόνο θα μας βγάλει από τη σημερινή καταστροφή αλλά και θα βάλει τις βάσεις για να μην ξαναφτάσουμε ποτέ στο ίδιο σημείο.

Είναι φανερό πια σε όλους, εκτός από αυτούς που έχουν επενδυμένα συμφέροντα για την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, (δηλαδή οι οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές ελίτ, καθώς και τα αλληλοεξαρτώμενα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα), είτε ανήκουν στη Δεξιά είτε στην “Αριστερά”, ότι η εξακολούθηση της παραμονής μας στο Ευρώ είναι καταστροφική.Και αυτό, γιατί σε χώρες μικρές και μη ανταγωνιστικές σε σχέση με τα μητροπολιτικά κέντρα, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, η έλλειψη νομίσματος ουσιαστικά τις στερεί από κάθε ίχνος οικονομικής και επομένως εθνικής κυριαρχίας. Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα μνημονίου αφού η προβλεπόμενη μετεξέλιξη της Ευρωζώνης σε «Τραπεζική Ένωση» θα θεσμοποιήσει την έλλειψη οικονομικής κυριαρχίας, ιδιαίτερα για τις περιφερειακές χώρες που βρίσκονται σε σχέση εξάρτησης με τα μητροπολιτικά κέντρα.

Εκείνο όμως που δεν είναι φανερό σε όλους είναι ότι η δήθεν εναλλακτική λύση που προτείνεται για την έξοδο από την καταστροφή, η απλή έξοδος από την Ευρωζώνη, εάν δεν συνοδεύεται από παράλληλη μονομερή έξοδο από την ΕΕ (χωρίς τους δικολαβισμούς που χρησιμοποιεί η αριστερο-δεξιά για να συγκαλύψει την απροθυμία της εξόδου από την ΕΕ), θα είναι εξίσου καταστροφική με τη σημερινή κατάσταση. Και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η αιτία της καταστροφής δεν είναι απλά το Χρέος και τα Μνημόνια, όπως υποστηρίζουν οι απατεώνες της Δεξιάς και της “Αριστεράς”, αφού αυτά είναι απλές συνέπειες της υπάρχουσας παραγωγικής και καταναλωτικής δομής της χώρας, και αν αύριο μας χάριζαν όλο το Χρέος σε λίγα χρόνια θα είχαμε πάλι παρόμοια κρίση! Δεύτερον, διότι για να έχουν οποιαδήποτε πρακτική σημασία τα μέτρα που θα ληφθούν εκτός Ευρωζώνης, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κατάργηση των “4 ελευθεριών” που επιβάλλει όχι απλά η Ευρωζώνη, αλλά η ίδια η ΕΕ. Δηλαδή, απαιτείται:

—η κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης της αγοράς κεφαλαίων και η καθιέρωση μονίμων κοινωνικών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίου, ώστε να μην κινδυνεύει κάθε στιγμή το νόμισμά μας από τους κερδοσκόπους ή ο κοινωνικός μας πλούτος από τους ληστο-επενδυτές που, με υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, θα μπορούν να τον αγοράζουν ακόμη φθηνότερα από τώρα

—η κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, ώστε να καταργηθεί ο εργασιακός Μεσαίωνας που επέβαλαν τα Μνημόνια με στόχο την Κινεζοποίηση της εργασίας. Όμως αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην εργασία είναι αδύνατοι μέσα στην ΕΕ, παρά τους μύθους των υποστηρικτών της απλής εξόδου από το Ευρώ.

—η κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών εμπορευμάτων, ώστε να μην πλημμυρίζουν οι αγορές μας με ξένα προϊόντα που οδήγησαν στη καταστροφική διαστρέβλωση της παραγωγικής και της καταναλωτικής δομής μας. Όμως, κοινωνικοί έλεγχοι για την προστασία της παραγωγής μας απαγορεύονται μέσα στην Ενιαία αγορά της ΕΕ.

—η κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών υπηρεσιών, ώστε να μην καταλάβουν ξένες πολυεθνικές και τον μοναδικό παραγωγικό τομέα που μας απέμεινε: τον τομέα των υπηρεσιών.

Τότε, όμως, οι δήθεν διεθνιστές της “αριστεράς’’ ερωτούν: θα γυρίσουμε σε μια Ευρώπη των εθνικών περιχαρακώσεων και ανταγωνισμών του παρελθόντος; Αλλά το ερώτημα αυτό είναι εντελώς απατηλό γιατί προϋποθέτει ότι υπάρχει εναλλακτική «καλή» παγκοσμιοποίηση από τη σημερινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, την οποία δήθεν επέβαλλαν κάποιοι κακοί πολιτικοί (Θάτσερ, Ρίγκαν, Μέρκελ κ.λπ.) και εξίσου κακοί Τραπεζίτες, με τη βοήθεια ενός Ευρώ δομημένου για να ευνοεί τους κακούς Γερμανούς. Εντούτοις, αυτό αποτελεί ένα καθαρό αποπροσανατολιστικό παραμύθι μιας ‘‘αριστεράς” που εξαπατά και προσποιείται ότι δεν βλέπει ότι δεν είναι μόνο οι κακοί νεοφιλελεύθεροι που επέβαλαν δήθεν τις πολιτικές αυτές, αλλά και οι καλοί σοσιαλιστές τύπου Μιτεράν, Μπλερ, Ολλάντ, για να μην εκπαραθυρωθούν από τις αγορές! Και αυτό, γιατί καμιά κυβέρνηση, στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όπου μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και το παγκόσμιο εμπόριο, δεν μπορεί να εφαρμόσει άλλες πολιτικές από τις νεοφιλελεύθερες, όσο οι αγορές είναι ανοικτές και απελευθερωμένες.

Το συμπέρασμα είναι ότι μόνο εάν η έξοδος από την ΕΕ συμπληρώνεται από μια στρατηγική οικονομικής αυτοδυναμίας έχει νόημα. Ο διεθνισμός του αύριο μόνο σε αυτοδύναμες οικονομίες μπορεί να θεμελιωθεί, δηλαδή σε οικονομίες που θα στηρίζονται πρωταρχικά στους δικούς τους πόρους, ανθρώπινους και φυσικούς, και στην ικανότητα αυτόνομου καθορισμού των στόχων και λήψης των συλλογικών αποφάσεων, σε μια διεθνοποιημένη οικονομία των λαών και όχι των αγορών.

πηγή http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=357612 

Ασταθής η γερμανοκρατία...

Κατακλυσμιαίους ρυθμούς έχει πάρει η διάδοση στην ελληνική αγορά της πεποίθησης ότι αυτή η μνημονιακή πολιτική που ασκεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ οδηγεί σε τραγικό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Οι αυταπάτες διαλύονται.Οι επιχειρηματίες που νόμισαν ότι με το μνημόνιο οι Γερμανοί θα έβαζαν τουλάχιστον μια τάξη στη χώρα και θα έβγαζαν από τη μέση τους «αεριτζήδες», έχουν απογοητευτεί πλήρως. Ναι μεν αρκετοί τυχάρπαστοι ανταγωνιστές τους εξαφανίστηκαν, αλλά ταυτόχρονα η μείωση της αγοραστικής δυνατότητας των Ελλήνων λόγω της δραματικής μείωσης των μισθών τους, των συντάξεων και εν γένει των εισοδημάτων τους είναι τόσο δραστική, ώστε δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε καν οι σοβαρότερες των επιχειρήσεων που τηρούν τις υποχρεώσεις τους.

Ρευστό δεν υπάρχει πουθενά στην αγορά. Κανένας δεν πληρώνει κανέναν. Οι επιχειρηματίες ρίχνουν ο ένας τον άλλον - και αναφερόμαστε σε αυτούς που ήταν συνεπείς μέχρι τώρα, όχι στους απατεώνες. Δάνεια δεν δίνει καμία τράπεζα σχεδόν σε κανέναν. Ξέφτισε η αυταπάτη και το κυβερνητικό παραμύθι ότι δήθεν με τις δανειακές δόσεις για την ανακεφαλαιοποίηση οι τράπεζες θα έριχναν χρήμα για να κινηθεί η αγορά.

Τίνος είναι το ευρώ; Είναι όντως «κοινό νόμισμα» όλων των χωρών της Ευρωζώνης; Δεν εννοούμε τυπικά, αλλά ουσιαστικά. Ουδέποτε στο παρελθόν οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας η πολιτική υπεράσπισης του εθνικού νομίσματός της συνεπέφερε τόσο απερίγραπτη δυστυχία και οικονομική ερήμωση. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα πρώτα επτά-οκτώ χρόνια του ευρώ οι Ελληνες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και λοιποί γνώρισαν πρωτοφανή ευημερία ακριβώς λόγω του ευρώ. Μετά σε δυο-τρία χρόνια, όμως, όχι μόνο εξαφανίστηκαν όλα αυτά τα κέρδη, αλλά οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου γυρίζουν δεκαετίες ολόκληρες πίσω...

Ενα νόμισμα που καταστρέφει λαούς και χώρες, γιατί πρέπει να το υπερασπίζονται οι Ευρωπαίοι των χωρών που δυστυχούν; «Πρέπει να αναρωτηθούμε: Τι έγινε η Ευρώπη; Γιατί μόνο η Γερμανία πλούτισε (με το ευρώ);» υπογράμμισε ο Ιταλός πολιτικός ηγέτης Μπέπε Γκρίλο σε συνέντευξή του στην οικονομική γερμανική εφημερίδα «Χάντελσμπλατ». Δεν δίστασε να ρίξει τη... «βόμβα»: «Η Ιταλία βρίσκεται ήδη ντε φάκτο εκτός ευρώ»! Εξήγησε το γιατί: «Οι Βορειοευρωπαίοι θα κρατήσουν την Ιταλία μέχρι να πάρουν πίσω οι τράπεζες τους τις επενδύσεις τους σε ιταλικά κρατικά ομόλογα. Έπειτα θα μας πετάξουν κάτω σαν καυτή πατάτα».

Αν η Ιταλία απειλείται με αποβολή από το ευρώ όποτε το κρίνουν σκόπιμο οι Γερμανοί, η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης δηλαδή αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που καθόρισε το Βερολίνο για το κοινό νόμισμα, είναι ηλίου φαεινότερον πως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα καταφέρει η Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι, τα μεσαία στρώματα, οι συνταξιούχοι το συνειδητοποιούν ήδη αυτό με πολύ σκληρό τρόπο. Ακόμη πιο βίαια και καταστροφικά για το μέλλον τους το συνειδητοποιούν οι νέοι.

Η επιχειρηματική ελίτ αρχικά χάρηκε με τις δραστικές περικοπές μισθών, οι οποίες σηματοδότησαν μια τεράστια ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα προς τους πλούσιους. Όλοι οι επιχειρηματίες, ακόμη και οι μικρότεροι, κέρδισαν στην αρχή από τις μειώσεις μισθών. Τώρα αρχίζουν και βλέπουν, όμως, ότι δεν πάει άλλο με αυτή την πολιτική. Ετσι, όμως, τίθεται επί τάπητος το ερώτημα πόσο σταθερό μπορεί να είναι υπ' αυτούς τους όρους το καθεστώς της γερμανοκρατίας στη χώρα μας.

Ο λαός μισεί τη γερμανοκρατία. Ποιοι σοβαροί επιχειρηματίες έχουν συμφέροντα που αντικειμενικά επωφελούνται από το καθεστώς αυτό; Οι ισχυρότεροι όμιλοι της Ελλάδας δραστηριοποιούνται στη ναυτιλία και στα πετρέλαια. Αυτοί αναπότρεπτα είναι με τους Αμερικανούς και όχι με τους Γερμανούς. Θα πάνε με τις ΗΠΑ και όχι με τη Γερμανία, αν υπάρξει σύγκρουση των δύο πόλων.

Βιομηχανία δεν υπάρχει πλέον στη χώρα σε σοβαρό επίπεδο. Ο κατασκευαστικός τομέας οπωσδήποτε εξαρτάται από τους Γερμανούς επικυρίαρχους, αλλά όλα τα μεγάλα έργα στην Ελλάδα έχουν σταματήσει στα χρόνια του μνημονίου. Ετσι, όμως, ο εξ αντικειμένου φιλογερμανικός προσανατολισμός καθίσταται εντελώς κενός περιεχομένου μέσα στην Ελλάδα, στρέφοντας τους ισχυρότερους κατασκευαστικούς ομίλους σε έργα στο εξωτερικό.

Το συμπέρασμα είναι απλό. Η αντιπάθεια του λαού και η έλλειψη επιχειρηματικών συμφερόντων καθιστούν το καθεστώς της γερμανοκρατίας πολύ πιο σαθρό από όσο δείχνει.

Πηγή http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63798276 

Η εξέγερση των αστών...

Η άρνηση του συνταγματικού δικαστηρίου να δεχθεί τα μέτρα λιτότητας αποκαλύπτει μια ρωγμή στις οικονομικές ελίτ αλλά και μια μοναδική ευκαιρία ανατροπής.

Αντιμέτωπη με όλο και περισσότερες ανταρσίες όχι πλέον μόνο από τους λαούς αλλά και από τμήματα των αστικών τάξεων βρίσκεται η πολιτική λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο στις χώρες της Ε.Ε. Μετά το ράπισμα που δέχθηκε από την Ιταλία, με την εκλογική άνοδο των ευρσκεπτικιστών του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, αλλά και την αναταραχή που προκάλεσε το πρώτο «Όχι» της Κύπρου, ήρθε η σειρά της Πορτογαλίας να απειλήσει την παντοκρατορία του οικονομικού Ραίχ.

Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας να κρίνει αντισυνταγματικά τέσσερα μέτρα που ζήτησε η τρόικα έστειλε ένα σαφές μήνυμα ότι μεγάλο τμήμα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ δεν θα δεχθεί αμαχητί την μετατροπή της χώρας σε αποικία.

Τα μέτρα αφορούσαν το κόψιμο του 14ου μισθού, το δώρο προς τους συνταξιούχους, τη μείωση των μισθών και υποτροφιών καθηγητικού προσωπικού και το ψαλίδισμα του επιδόματος ανεργίας. Η νομική βάση στην οποία στηρίχθηκε το ανώτατο δικαστήριο (και εφαρμόζεται σε όσες χώρες δεν έχει επιβληθεί κάποιου είδους δικαστική δικτατορία) είναι ότι τα μέτρα παραβιάζουν την ισότητα μεταξύ των πολιτών και έχουν αναδρομική ισχύ.

Όπως ήταν αναμενόμενο οι Βρυξέλλες απάντησαν αρχικά με οργή, προειδοποιώντας την Πορτογαλία ότι οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους συμφωνημένους στόχους θα «παρατείνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα». Πρόκειται για μια ακόμη ευθεία αμφισβήτηση της συνταγματικής νομιμότητας μιας χώρας μέλους της ΕΕ και έμμεσο κάλεσμα σε συνταγματικό πραξικόπημα για την επιβολή της βούλησης του Βερολίνου.

Παρά το γεγονός ότι τα μέτρα αφορούσαν κατά βάση εργασιακά δικαιώματα και θα περίμενε κανείς να γίνουν δεκτά με ενθουσιασμό από το σύνολο του οικονομικού κατεστημένου, όπως συνέβη και στην Ελλάδα, η απόφαση του δικαστηρίου δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η σύγκρουση της δικαστικής εξουσίας με την κυβέρνηση είναι απλώς η ορατή έκφανση μιας συγκρούσεις στο εσωτερικό των πορτογαλικών ελίτ.

Πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι η προσφυγή στο ανώτατο δικαστήριο δεν έγινε από κάποια ομάδα συνταγματολόγων ή εκπροσώπους συνδικάτων αλλά από τον δεξιό πρόεδρο της χώρας, Καβάκο Σίλβα. Ο ίδιος δήλωσε ότι «το εξωτερικό χρέος της Πορτογαλίας δεν είναι πλέον βιώσιμο» τοποθετώντας έτσι έναν ορολογιακό μηχανισμό στην καρδιά της μνημονιακής πολιτικής.

Η πορτογαλική κυβέρνηση σαν να ήθελε να τιμωρήσει τους πολίτες για την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου ανακοίνωσε ότι θα αντισταθμίσει τα μέτρα που κρίθηκαν αντισυνταγματικά με περαιτέρω μειώσεις δαπανών για την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση. Είναι όμως πλέον προφανές ότι με διαιρεμένη την αστική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης η πολιτική της λιτότητας μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή συμπαρασύροντας ολόκληρη την κυβέρνηση.

Πρόκειται ουσιαστικά για την ίδια δυσφορία που παρατηρήθηκε μεταξύ των οικονομικών ελίτ της Ιταλίας και η οποία εκφράστηκε από την επιστροφή του Μπερλουσκόνι και σε δεύτερο επίπεδο από την εκλογική εκτίναξη του Γκρίλο.

Στην Πορτογαλία μάλιστα η δεξιά κυβέρνηση του Πέδρο Κοέλιο, πλαγιοκοπείται πλέον όχι μόνο από την προεδρία αλλά και από την εξωνημένη σοσιαλιστική παράταξη, η οποία αφού έριξε τη χώρα στην παγίδα της Τρόικας τώρα φόρεσε τον αντιμνημονιακό μανδύα. Δεν πρόκειται φυσικά για κάποιου είδους φιλολαϊκή στροφή αλλά για μια ακόμη διατεταγμένη υπηρεσία για λογαριασμό συγκεκριμένων επιχειρηματικών κέντρων.

Ο νέος ηγέτης των Σοσιαλιστών μάλιστα, ο Αντόνιου Σεγούρου, χαρακτήρισε την κυβέρνηση πιόνι της Μέρκελ και του Όλι Ρεν. Σε αντίθεση δηλαδή με τον Έλληνα ομόλογό του, που οδεύει ολοταχώς προς τον κάλαθο των πολιτικών αχρήστων, ο Σεγούρου κατάφερε να δημιουργήσει μια αξία χρήσης για τον εαυτό του και για το κόμμα του.

Η Πορτογαλία μαζί με την Σλοβενία αποτελούν τους επόμενους αδύναμους κρίκους της Ευρώπης από όπου η Γερμανία θα επιχειρήσει μια νέα καταλήστευση του πλούτου, αφού πρώτα διέλυσε κάθε άμυνα των τοπικών οικονομιών με την επιβολή μέτρων τρομακτικής λιτότητας. Στην Πορτογαλία η εσωτερική ζήτηση, οι δημόσιες δαπάνες και οι επενδύσεις καταρρέουν αφήνοντας ως μοναδική σανίδα σωτηρίας της εξαγωγές, οι οποίες όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αναπτυχθούν θεαματικά στο πλαίσιο της ευρωζώνης.

Η πρόσκαιρη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, την οποία ο πορτογαλικός λαός πλήρωσε με ιδρώτα και αίμα, αντιστράφηκε το 2012 επαναφέροντας το χάσμα με τις μεγάλες οικονομίες. Επιτεύχθηκε δηλαδή ακριβώς αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε η ζώνη του ευρώ: κυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων του κέντρου και οικονομική υποδούλωση της περιφέρειας.

Η Πορτογαλία εισήλθε στη διαδικασία «διάσωσης» τον Μάϊο του 2011 λαμβάνοντας συνολικά 78 δισεκατομμύρια ευρώ από το ΔΝΤ και την ΕΕ με αντάλλαγμα δρακόντια μέτρα λιτότητας που εξανέμισαν και τις τελευταίες ελπίδες ανάκαμψης.

Να σημειωθεί ότι σε εξίσου τραγική κατάσταση βρίσκεται και η Σλοβενία όπου τα τεράστια χρέη του ιδιωτικού τομέα και η αδυναμία του τραπεζικού συστήματος δίνει τη δυνατότητα στην ΕΕ να δοκιμάσει και πάλι τη καταλήστευση των τραπεζικών καταθέσεων.

Το γεγονός ότι η αντιμνημονιακή πολιτική προκαλεί τεκτονικές συγκρούσεις στο εσωτερικό των οικονομικών ελίτ των χωρών της περιφέρειας δεν πρέπει φυσικά να εκληφθεί ως ένα γεγονός ξένο προς τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα από αυτές τις συγκρούσεις δημιουργούνταν πάντα οι ρωγμές μέσα στις οποίες φύτρωνε ο σπόρος της ανατροπής.

πηγή http://info-war.gr/2013/04/%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD/

Ο Κεν Λόουτς για τη Θάτσερ: «Να ιδιωτικοποιήσουμε την κηδεία της»

 

«Να βγάλουμε την κηδεία σε δημοπρασία και να την αναθέσουμε σε αυτόν που θα δώσει τη φτηνότερη προσφορά»

Όσοι τον έχουν γνωρίσει από κοντά, εκπλήσσονται από το γεγονός ότι αυτός ο ήπιος στη συμπεριφορά του, σχεδόν ντροπαλός άνθρωπος, δεν μασάει καθόλου τα λόγια του όταν πρόκειται να υπερασπιστεί τα ιδεολογικά του πιστεύω: Από χθες κάνει τον γύρο του κόσμου η δήλωση του Κεν Λόουτς για τον θάνατο της «Σιδηράς Κυρίας» Μάργκαρετ Θάτσερ: «Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η πιο διχαστική και καταστροφική πρωθυπουργός της σύγχρονης εποχής. Μαζική ανεργία, κλεισμένα εργοστάσια, κατεστραμμένες κοινότητες, αυτή είναι η κληρονομία της. Ήταν μια μαχήτρια και ο εχθρός της ήταν η βρετανική εργατική τάξη. Στις νίκες της τη βοήθησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ηγέτες του Εργατικού Κόμματος, και πολλών συνδικάτων. Η σημερινή άθλια κατάσταση οφείλεται στις πολιτικές που αυτή ξεκίνησε. Τον δρόμο που αυτή άνοιξε ακολούθησαν και άλλοι πρωθυπουργοί, με πρώτο τον Τόνι Μπλερ. Εκείνη ήταν ο οργανοπαίχτης κι αυτός ήταν η μαϊμού που χόρευε. Θυμηθείτε ότι είχε αποκαλέσει τον Μαντέλα τρομοκράτη, ενώ είχε πιεί το τσάι της με τον βασανιστή και δολοφόνο Πινοτσέτ.

Πώς να την τιμήσουμε, όπως της αξίζει; Να ιδιωτικοποιήσουμε την κηδεία της. Να βγάλουμε την κηδεία σε δημοπρασία και να την αναθέσουμε σε αυτόν που θα δώσει τη φτηνότερη προσφορά. Αυτό θα ήθελε και η ίδια».

Ο Κεν Λόουτς έχει κατ΄ επανάληψη αναφερθεί στις συνεντεύξεις του στην περίοδο Θάτσερ, που σημάδεψε τη Βρετανία: «Οι εταιρείες δεν είχαν τα έσοδα που ήθελαν, και η Θάτσερ κατέστρεψε τα συνδικάτα που μπορούσαν να προστατεύσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και επέτρεψε στις εταιρείες να πτωχεύουν χωρίς κανέναν περιορισμό. Μέσα σε ένα-δύο χρόνια είχαμε στην Αγγλία σχεδόν 3.000.000 ανέργους. Αν κάποιος δεν ήθελε να δουλέψει για τον μισό μισθό του, κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του για λιγότερα. Αυτό το μοντέλο ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη. Και αργότερα ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι στην Ινδία ή την Κίνα εργάζονται με ακόμη λιγότερα. Επομένως, ακόμη περισσότερη ανεργία... Σήμερα τα κράτη δεν μπορούν να συλλέξουν τους φόρους και να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, οι τράπεζες προσπαθούν να βγάλουν κέρδη από ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεχρεώσουν».

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο θάνατος της Θάτσερ, ξεκίνησε στις ιστοσελίδες της «Guardian» -μεταξύ άλλων- ένας διάλογος για το ποια ταινία αντιπροσωπεύει καλύτερα τη θατσερική περίοδο, πέρα φυσικά από το ανεπιτυχές «The Iron Lady» με τη Μέριλ Στριπ, εκείνη την εκρηκτική περίοδο με τις απεργίες των ανθρακωρύχων, το πανκ, τον πόλεμο των Φόκλαντς, τον αγώνα για ίσα δικαιώματα στις μειονότητες, τη μάχη ενάντια στον ρατσισμό... Στην κορυφή των προτιμήσεων είναι το «Ωραίο μου πλυντήριο» και το «Ο Σάμι και η Ρόζι κάνουν έρωτα» (του Στίβεν Φρίαρς και τα δύο, 1985 και 1987 αντίστοιχα), αλλά και μια εξαιρετική ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες, το «The Ploughman΄s Lunch» του Ρίτσαρντ Έιρ (1983) όπου ο Τζόναθαν Πράις υποδύεται έναν δημοσιογράφο του BBC, που η διεισδυτική έρευνά του για την κρίση στο Σουέζ το 1956 «μπλέκεται» με τον πόλεμο των Φόκλαντς. Μέρος της ταινίας περιλαμβάνει λήψεις από το θριαμβευτικό για τη Θάτσερ συνέδριο των Συντηρητικών το 1982 στο Μπράιτον, μετά τη νίκη των Βρετανών στα Φόκλαντς.

«ΝΕΟ ΑΙΜΑ» ΨΑΧΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΙΝΓΚ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Έναν νέο τρόπο να διεισδύσουν, ακόμα περισσότερο, στον κοινωνικό ιστό βρήκαν οι Νεοναζί στη Γερμανία, οι οποίοι τελευταία εξασκούν το άθλημα της ελεύθερης πάλης προκειμένου να στρατολογήσουν «νέο αίμα» στους κόλπους της οργάνωσής τους. Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς
Μαχητές φορώντας φούτερ οδηγούνται στο ρινγκ, ενώ ημίγυμνες γυναίκες κρατούν ψηλά τις πικέτες που αναγράφουν τον επόμενο γύρο. Αυτά συμβαίνουν σε μια βαριά ατμόσφαιρα, υπό τους ήχους της ροκ μουσικής , στον αγωνιστικό χώρο Βολκσάους στο Σιλντάου, μια πόλη στην ανατολική Γερμανία. Η αφίσα στους δρόμους γράφει: Αγώνες στη Σαξωνία» και η αστυνομία μόλις έχει επιθεωρήσει το χώρο.


Ο 23χρονος Κρίστοφερ Χένζ, μπαίνει στο ρινγκ και οι θαυμαστές ζητωκραυγάζουν τον νεαρό που έχει ήδη γίνει όνομα στις συνδυασμένες πολεμικές τέχνες, ένα άθλημα το οποίο απαγορεύτηκε, λόγω της σκληρότητάς του, από τη γερμανική τηλεόραση. Ο Κρίστοφερ καταφέρνει δυνατό χτύπημα στον αντίπαλο και το πλήθος φωνάζει πιο δυνατά αυτή τη φορά «Χο-Να-Ρα». Εμπνευσμένο από τα αρχικά της φράσης «χούλιγκανς, ναζί, ρατσιστές» αποτελεί μια ιδιότυπη συνθηματική «ντόπα» στους κόλπους των ακροδεξιών για την εμψύχωση των μαχητών.

Αυτοί οι αγώνες πάλης, γίνονται όλο και περισσότερο δημοφιλείς και αποτελούν πρώτης τάξεως φυτώρια για υποψήφια μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, σημειώνει εκτενές ρεπορτάζ του Der Spiegel.

Όπως αναφέρει ο Γκόρντιαν Μάγιερ-Πλαθ, επικεφαλής της Σαξωνικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας για την Προστασία του Συντάγματος «Έχουμε μεγάλη ανησυχία για την διείσδυση των Νεοναζί στη κοινότητα της ελεύθερης πάλης», συμπληρώνοντας «Οι Νεοναζί τη χρησιμοποιούν σκόπιμα για την προπαγάνδα τους».

Το συγκεκριμένο άθλημα προσφέρεται άλλωστε για την υιοθέτησή του από τους ασπάζοντες την ακροδεξιά ιδεολογία του «αίμα και τιμή» καθώς τους δίνει και την αίσθηση ότι πατάσσουν αυτούς που είναι, στα μάτια τους, αδύναμοι και ανάξιοι.

Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν εντοπίσει διάφορες τακτικές στρατολόγησης με αυτό το τρόπο σε αρκετές πόλεις της Γερμανίας. Οι Νεοναζί συναντιούνται σε ,φαινομενικά ακίνδυνους, αγώνες που διοργανώνονται από λέσχες πολεμικών τεχνών προς άγρα πιθανών «συντρόφων». Εκεί διεξάγουν παράνομους αγώνες προπονήσεων όπου οι αθλητές-Νεοναζί παρουσιάζονται ως ήρωες ώστε να εντυπωσιάσουν τους νεαρούς επισκέπτες.

Τέτοιου είδους αγώνες διεξάγονται από τους Νεοναζί σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο και όπως αναφέρει η Γουίνφριντε Σρέιμπερ, επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών στο ανατολικό κρατίδιο του Βραδεμβούργου και από τις πρώτες που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο «Η μίξη των τελετουργικών, της αρρενωπότητας, της συντροφικότητας και της βίας είναι εξαιρετικά ελκυστική».

Είναι πλέον φανερό, σημειώνει το ρεπορτάζ, ότι η λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της ακροδεξιάς αποθέωσης της βίας και των πολεμικών τεχνών δεν είναι πάντα δεδομένη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η οργάνωση πυγμαχίας BC Vorwärts Leipzig που αποτελεί μέρος της αθλητικής ομοσπονδίας της Σαξωνίας. Ενώ στα χαρτιά παρουσιάζεται ως υποστηρικτής «της ανοχής, της συντροφικότητας, του αισθήματος της κοινότητας και ενός υγιούς τρόπου ζωής», αυτή η εικόνα πόρρω απέχει από τη πραγματικότητα.

Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Τόμας Π. θεωρείται σημαντική φιγούρα στη νεοναζιστική κοινότητα της Σαξωνίας. Υπεύθυνος της νεοναζιστικής εταιρείας αλληλογραφίας Front Records και πωλητής για ένα διάστημα ενός άλμπουμ με τίτλο «Ο Αδόλφος Χίτλερ Ζει» με το οποίο εορτάζονταν» το 2010 δέκα ανθρωποκτονίες ,τις οποίες κατηγορήθηκαν ότι διέπραξαν Νεοναζί, με ρατσιστικά κίνητρα.

Εκτός από την πολιτική σημασία τους οι αγώνες αυτοί έχουν και μια , διόλου ευκαταφρόνητη, οικονομική σημασία καθώς στη νέα εκδοχή των Αγώνων της Σαξωνίας στις 2 Μαρτίου μόνο οι θέσεις ορθίων κόστιζαν 14ευρώ ενώ μία θέση στον VIP τομέα δίπλα στο ρινγκ έφτανε τα 75ευρώ. Επιπλέον, για την αγορά κάποιου ποτού από το μπαρ οι θαμώνες έπρεπε να αγοράσουν κουπόνια των 10ευρώ το λιγότερο.

Ανάμεσα στους διαφημιστές της διοργάνωσης ήταν ένα πολύ γνωστό κατάστημα επίπλων, ένα τοπικός δικηγόρος, μια επιχείρηση πλακιδίων και ένα γραφείο συνοδών ενώ δεν έλειψαν και οι χορηγοί των Νεοναζί όπως το Staffbull Department, μια εταιρεία διαδικτυακής αγοράς ρούχων τα οποία προτιμούν οι ακροδεξιοί.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο διοργανωτής των αγώνων συνομίλησε με αρκετούς οπαδούς οι οποίο θα ήθελαν να δουν έναν μεγαλύτερο αγωνιστικό χώρο στο μέλλον. Το αίτημα αυτό αντιμετωπίζει ,βέβαια, προβλήματα καθώς σε μεγαλύτερες πόλεις υπάρχει πάντα αυξημένος ο κίνδυνος να αναπτυχθεί έντονη διαμαρτυρία και να ακυρωθεί με μεγαλύτερη ευκολία η διοργάνωση ακόμα και την τελευταία στιγμή.

Τόνισε ωστόσο, πως βρίσκεται ήδη σε διαπραγματεύσεις με ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο στη Ρωσία, για την τηλεοπτική προβολή των αγώνων, καθώς τα στελέχη δείχνουν μεγαλύτερη ανοχή σε τέτοιου είδους θεάματα από ό,τι στη Γερμανία αλλά και οι ίδιοι οι Ρώσοι θα ήθελαν να τα παρακολουθήσουν ζωντανά από την τηλεόραση.
πηγή http://prezatv.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6050.html

M.I.A, Born Free...

M.I.A, Born Free from ROMAIN-GAVRAS on Vimeo.

“15″ – Αντιφασισμός, Καταστολή, Βασανιστήρια.

"15" - Αντιφασισμός, Καταστολή, Βασανιστήρια. "15" - Antifascism, Repression, Torture. from Alpha Collective on Vimeo.

Το γιγαντιαίο δίκτυο των φοροφυγάδων...

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαρροή στοιχείων στην ιστορία: ανώνυμοι πληροφοριοδότες παρέδωσαν σε δίκτυο δημοσιογράφων 2,5 εκατομμύρια αρχεία για τους φορολογικούς παραδείσους του κόσμου

Τα στοιχεία αποκαλύπτουν 120.000 «εταιρίες γραμματοκιβώτια», οφσόρ λογαριασμούς και άλλες σκοτεινές επιχειρηματικές δραστηριότητες σε περισσότερες από 170 χώρες του κόσμου, όπως επίσης τα ονόματα 130.000 προσώπων που έχουν τα χρήματά τους σε φορολογικούς παραδείσους. Μεταξύ αυτών πολιτικοί, επώνυμες προσωπικότητες, έμποροι όπλων και ολιγάρχες.

Στόχος του εγχειρήματος είναι να αποκαλυφθούν οι απόκρυφοι μηχανισμοί της υπεράκτιας οικονομίας αλλά και οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των οφσόρ εταιριών που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει ο μηχανισμός των φορολογικών παραδείσων. Η έρευνα θα δώσει την ευκαιρία να εξακριβωθεί ποιες από αυτές τις εταιρίες και τους ιδιοκτήτες τους επιδίδονται σε παράνομες δραστηριότητες.

Έρευνα μαμούθ

«Οι έρευνες αυτές ξεδιπλώνουν το πέπλο του οφσόρ συστήματος και τον μυστικό κόσμο των φορολογικών παραδείσων», σημείωσε ο Τζέραρντ Ράιλ, διευθυντής της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων (International Consortium of Investigative Journalists, ΙCIJ), η οποία διηύθυνε τη διεθνή αξιολόγηση των στοιχείων. Γνωρίζαμε ότι η υπεράκτια οικονομία είναι δύσκολα προσβάσιμη, εντούτοις «μας εξέπληξε πόσο μεγάλη και εκτενής είναι», σημείωσε ο ίδιος.

Το ICIJ διεξήγε την 15μηνη έρευνα μαμούθ σε στενή συνεργασία με 86 δημοσιογράφους από 46 χώρες. Ανάμεσα στα μέσα ενημέρωσης που συνεργάστηκαν βρίσκονται το BBC, η Guardian, η Washington Post, η Le Monde, η ελβετική Sonntagszeitung, η γερμανική Süddeutsche Zeitung, το επίσης γερμανικό NDR ενώ από την Ελλάδα Τα Νέα.

Τα αρχεία που δόθηκαν στη σύμπραξη των δημοσιογράφων αφορούν ένα χρονικό διάστημα 30 ετών και αποκαλύπτουν αριθμούς και στοιχεία για κινήσεις κεφαλαίων, λόγους ίδρυσης υπεράκτιων εταιριών καθώς και διασυνδέσεις μεταξύ επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων.

H ελληνική πτυχή

Η λίστα των φοροφυγάδων, όπως σημειώνει το Spiegel στην ιστοσελίδα του, είναι μακρά και νεφελώδης. Σε αυτή περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων πολιτικοί από το Πακιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, την Ταϊλάνδη, τον Καναδά καθώς επίσης «αμερικανοί γιατροί και Έλληνες κάτοικοι χωριών», οικογένειες και συνεργάτες δικτατόρων, ανατολικοευρωπαίοι και ινδονήσιοι πολυεκατομμυριούχοι, ρώσοι ολιγάρχες και διεθνείς έμποροι όπλων.

Σύμφωνα με το Spiegel που επικαλείται στοιχεία του ICIJ, Έλληνες φοροφυγάδες διαθέτουν συνολικά 107 εταιρίες οφσόρ στις βρετανικές Παρθένους Νήσους, στην Καραϊβική, από τις οποίες όμως μόλις τέσσερις είναι δηλωμένες στις φορολογικές αρχές. Οι ιδιοκτήτες φέρονται να προέρχονται από όλα τα στρώματα της κοινωνίας, από τα πιο πλούσια προάστια της Αθήνας μέχρι τα πλέον απομακρυσμένα χωριά στον Βορρά.

Τα ονόματα

Ως «πρόγευση» των προσώπων που βρίσκονται πίσω από τις συγκεκριμένες εταιρίες, ο Guardian δημοσιεύει μία ενδεικτική λίστα, στην οποία συμπεριλαμβάνονται, όχι μόνο επιχειρηματίες, αλλά και πολιτικοί από όλες τις χώρες. Ενδεικτικά στον κατάλογο περιλαμβάνονται:

· Ο Ζαν-Ζακ Ογκιέ, πρώην υπεύθυνος οικονομικών της προεκλογικής εκστρατείας του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ το 2012

· Ο Μπαγιαρτσόγκτ Σανγκατζάβ, πρώην υπουργός Οικονομικών της Μογγολία. Ο προαναφερθείς ίδρυσε την εξωχώρια εταιρία «Legend Plus Capital Ltd» στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους μέσω τραπεζικού λογαριασμού στην Ελβετία, τη χρονική περίοδο εκτελούσε χρέη υπουργού Οικονομικών, από το 2008 έως το 2012. Σήμερα, ο κ. Σανγκατζάβ χαρακτηρίζει «λάθος» του το ότι δεν είχε δηλώσει την εταιρία, και λέει ότι «θα έπρεπε ενδεχομένως να είχε σκεφθεί την παραίτηση».

· Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν και η οικογένειά του. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εξωχώριες εταιρίες που ιδρύθηκαν εν ονόματι του προέδρου Ιλχάμ Αλίγιεβ, καθώς και των δύο θυγατέρων του, ελέγχονται από το μεγαλοεργολάβο του Αζερμπαϊτζάν, Χασάν Γκοτζάλ.

· Η σύζυγος του αντιπροέδρου της ρωσικής κυβέρνησης Ιγκορ Σουβάλοφ, Ολγκα Σουβάλοβα.

· Σύζυγος γερουσιαστή του Καναδά. Συγκεκριμένα, ο δικηγόρος Τόνι Μέρτσαντ κατέθεσε πάνω από 800.000 δολάρια σε εξωχώρια εταιρία. Ο κ. Μέρτσαντ εξόφλησε μάλιστα τα τραπεζικά του έξοδα τοις μετρητοίς, ενώ έδωσε εντολή η γραπτή επικοινωνία να είναι «όσον το δυνατό λιγότερη».

· Η κόρη του δικτάτορα των Φιλιππινών Μαρία Ιμέλντα Μάρκος Μανότοκ. Η τελευταία, τοπική κυβερνήτης από το 2010, είναι η μεγαλύτερη κόρη του πρώην προέδρου των Φιλιππινών Φερντινάντ Μάρκος- γνωστού για τα σκάνδαλα διαφθοράς του.

· Η βαρόνη Κάρμεν Τίσεν-Μπορνεμίσθα, πέμπτη και τελευταία σύζυγος του βαρόνου Χάινριχ φον Τίσεν-Μπορνεμίσθα, πρώην μονέλο και νυν πλουσιότερη συλλέκτρια έργων τέχνης της Ισπανίας. Η βαρόνη Τίσεν-Μπορνεμίσθα καταφεύγει στις υπηρεσίες των εξωχώριων υπηρεσιών για την αγορά συλλεκτικών έργων τέχνης.

· Η Ντενίς Ριτς, πρώην σύζυγος του πολυεκατομμυριούχου και εμπόρου πετρελαίου Μαρκ Ριτς. Ο τελευταίος είχε περιπέτειες με την αμερικανική δικαιοσύνη, λόγω των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του. Ελαβε ωστόσο χάρη το 2001 από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Η κυρία Ριτς έχει καταθέσει το ποσό των 144 εκ. δολαρίων στην εξωχώρια εταιρία Dry Trust, με έδρα τις Νήσους Κουκ.

· Ο Σκοτ Γιανγκ, εκατομμυριούχος και συνεργάτης του ρώσου ολιγάρχη Μπορίς Μπερζόφσκι. Ο κ. Γιανγκ βρίσκεται στη φυλακή, καθώς έχει καταδικαστεί για απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων της πρώην συζύγου του.

· Ο εφοπλιστής Αχιλλέας Καλλάκης. Ο τελευταίος χρησιμοποίησε πλαστά στοιχεία από δήθεν εταιρίες που διατηρούσε στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους προκειμένου να λάβει δάνεια ύψους 750 εκ. στερλινών από βρετανικές και ιρλανδικές τράπεζες. Ο κ. Καλλάκης είναι και αυτός σήμερα έγκλειστος σε βρετανικές φυλακές.

Οσον αφορά τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους, εκτιμάται ότι, από τη δεκαετία του ’80, οπότε και άρχισαν να διαφημίζουν τα φορολογικά τους «πλεονεκτήματα», έχουν ιδρυθεί περισσότερες από ένα εκατομμύριο εξωχώριες εταιρίες. Οι ιδιοκτήτες τους παραμένουν άγνωστοι, ακόμα και τις αρχές του νησιωτικού συμπλέγματος.

Τα οφέλη του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών

Αυτοί που επωφελούνται από τις πρακτικές και τις δραστηριότητες νομικών και φυσικών προσώπων ωστόσο δεν είναι λίγοι. Ανάμεσά τους, όπως επισημαίνει ο Guardian, το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο χρησιμοποιεί τα έσοδα από τις εγγραφές των εταιριών στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους προκειμένου να επιδοτήσει το συγκεκριμένο κρατίδιο- απομεινάρι της αποικιοκρατικής εποχής της χώρας. Αλλά και οι χιλιάδες δικηγόροι και χρηματιστές του «Σίτι» επωφελούνται…τα μάλα από μία δραστηριότητα, ιδιαιτέρως επικερδή- όσο και «σκοτεινή»- αλλά παρ’ όλα αυτά, υπαρκτή…

Το δημοσίευμα του Guardian, αποτελεί μόνο την αρχή των αποκαλύψεων της «σκοτεινής πλευράς» των επίγειων «παραδείσων». Η συνέχεια, αν μη τι άλλο, αναμένεται με ενδιαφέρον…

Προχθές Τρίτη, εξάλλου, ο ρώσος πρόεδρος κ. Βλαντίμιρ Πούτιν υπέγραψε, προεδρικό διάταγμα, με το οποίο δίνει προθεσμία τριών μηνών σε κρατικούς υπαλλήλους και αξιωματούχους να δηλώσουν- και να επαναπατρίσουν- τα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτουν σε «φορολογικούς παραδείσους», απειλώντας τους, σε αντίθετη περίπτωση με αποπομπή. Ολως τυχαίως, το προεδρικό διάταγμα αφορά μόνο τα ίδια τα πρόσωπα, και όχι συγγενείς τους που ενδέχεται να κατέχουν κρυμμένα περιουσιακά στοιχεία, τους οποίους και εξαιρεί…

πηγή http://www.thepressproject.gr/article/41231/Offshore---Leaks-To-gigantiaio-diktuo-ton-forofugadon

Η Γερμανία, ο χρυσός και… πόλεμος;

Φωτιές άναψε και πάλι η δήλωση του  Δημήτρη Καζάκη σχετικά με την κίνηση της αγοράς χρυσού… Σημαντικό μάλιστα εδώ είναι να τονίσουμε ότι  δεν είναι τυχαίο ότι τα  τελευταία χρόνια, ξεφυτρώνει το ένα μετά το άλλο τα ενεχυροδανειστήρια χρυσού δίπλα από τις πόρτες μας!!! Λοιπόν  όλα αυτά τα χρυσά κοσμήματα που μαζεύουν από τους εξαθλιωμένους Έλληνες λειώνονται και γίνονται ράβδοι χρυσού που αποστέλλονται (πωλούνται) στην Γερμανία!!! 
Ο γνωστός οικονομολόγος υπογράμμισε τον τρελό ρυθμό με τον οποίο αγοράζει χρυσό η Γερμανία αναρωτώμενος ποια οικονομία που διαθέτει τέτοιο σκληρό νόμισμα που την εξυπηρετεί όσο τίποτε να μαζεύει χρυσό ούσα 2η σε απόθεμα στον κόσμο και 3.800 τόνους;
Απαντώντας ο ίδιος τόνισε, αυτό συμβαίνει μόνο σε δύο περιπτώσεις… «Είτε περιμένουν πόλεμο, άμεση εμπλοκή σε πόλεμο, είτε περιμένουν πολύ μεγάλη μεταβολή σε παγκόσμιο επίπεδο στο νομισματικό»,
Εν τω μεταξύ, αναφορά σε πόλεμο έκανε πρόσφατα και  ο “guru”  του αμερικανικού hedge fund, Hayman Capital Management, Kyle Bass, ο οποίος προέβλεψε «θερμή» κατάληξη της έκρηξης του παγκόσμιου χρέους με έναν μεγάλο πόλεμο: «Όλο αυτό θα τελειώσει με πόλεμο», δήλωσε ο Bass.
«Δεν ξέρω ποιος θα πολεμήσει ποιον αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως τα επόμενα χρόνια θα δούμε να ξεσπούν πόλεμοι και μάλιστα όχι μικροί», είπε!!!
Ο Bass στηρίζει την πρόβλεψη του στο γεγονός ότι το χρέος της πιστωτικής αγοράς έχει ανέλθει στο 340% του παγκόσμιου ΑΕΠ, επισημαίνοντας πως «ο κόσμος δεν είχε ζήσει ποτέ στο παρελθόν ειρηνικά με τέτοιο φορτίο και είναι πρακτικά αδύνατον να συμβεί κάτι άλλο πέρα από πόλεμο. Ειδικά οι ΗΠΑ μπορεί να δουν μια θερμή σύγκρουση ως απόδραση από το αδιέξοδο του χρέους».
Ο ίδιος εξήγησε ακόμη  πως «ορισμένες κοινωνίες δεν θα αντέξουν τις πιέσεις τη στιγμή που χρέος τρισεκατομμυρίων δολαρίων θα πρέπει να αναδιαρθρωθεί, επιφέροντας βαριές απώλειες σε εκατομμύρια επενδυτών. Αυτό αλλάζει μόνο με πόλεμο».
Την ίδια ώρα στην έκθεση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Χρυσού το Φεβρουάριο του 2013, αναφέρεται πως το υπάρχον νομισματικό σύστημα, στηριγμένο στους δυο μεγάλους αποθεματικούς πυλώνες του δολαρίου και του ευρώ, είναι ουσιαστικά «τελειωμένο», και λίαν συντόμως πρόκειται να αντικατασταθεί από ένα πολυνομισματικό αποθεματικό σύστημα.
Από όλα αυτά το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η Γερμανία δεν εμπιστεύεται το κοινό νόμισμα -δηλαδή δεν εμπιστεύεται την περιφέρεια της ευρωζώνης να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που η ίδια απαιτεί.
Και το ερώτημα είναι γιατί τα κάνει όλα αυτά;
πηγή http://topontiki.gr/article/51256/I-Germania-o-xrusos-kai-polemos

Λάθος πορεία...

Λάθος πορεία

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):

«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

πηγή http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7365865&publDate=31%2F3%2F2013