Το καθαρό πρόσωπο του Φασισμού

Ουκρανία: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

 Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ των εξελίξεων στην Ουκρανία, παρακολουθώντας την ανθρωπογεωγραφία της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» και τα μπουμπούκια που την συνθέτουν:

   Α) Ο τύπος της φωτογραφίας ονομάζεται Αρσένι Γιατσένιουκ.

   Ο τύπος αυτός, που τον βλέπουμε να αποδίδει στους οπαδούς του άψογο...αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, αναλαμβάνει τη θέση του πρωθυπουργού της Ουκρανίας. Αυτός ο τύπος, που τελεί υπό τη σκέπη της δημοκρατικής ΕΕ και της ακόμα πιο δημοκρατικής Αμερικής, είναι παλιός γνώριμος των αφεντικών του. Στην επόμενη φωτογραφία τον βλέπουμε σε τρυφερό (πλην επαγγελματικό)  τετ α τετ με την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την Κοντολίζα Ράις.

   Θυμίζουμε ότι η δημοκράτισσα Κοντολίζα Ράις είναι αυτή που ως υπουργός των κυβερνήσεων του Μπους κατέσφαξε το Ιράκ και όχι μόνο. Επισημαίνουμε, επίσης, ότι στις δημόσιες συναντήσεις τους τύποι σαν τον Γιατσένιουκ και τη Ράις δεν χαιρετιούνται ναζιστικά. Περιορίζονται στις χειραψίες...

  Ο τύπος αυτός, πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου μέχρι πρότινος, που προωθείται δημοκρατικότατα για πρωθυπουργός της Ουκρανίας, παρότι με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» παρέλασε από διάφορες θέσεις (όπως του υπουργού Οικονομικών και Εξωτερικών – σημειωτέον: αυτός ήταν που πρόσδεσε την Ουκρανία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ξεκίνησε τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ), δείτε πόσο λαοπρόβλητος είναι: Όταν έθεσε το 2010 υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουκρανίας σε πανουκρανικό επίπεδο δεν κατόρθωσε να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Μάλιστα στο Κίεβο ψηφίστηκε από το 0,34% των ψηφοφόρων, στη δε Κριμαία, όπου είχε χρηματίσει και «περιφερειάρχης», έλαβε το εκκωφαντικό... 0,02% των ψήφων.

   Δυο χρόνια αργότερα προσχώρησε στο κόμμα «Πατρίδα» ως τσιράκι της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εκτός από «ηρωίδα» υπήρξε κατά τη θητεία της και συνώνυμο της διαφθοράς... 

   Με την ανακοίνωση της πρωθυπουργοποίησής του, ο τύπος αυτός έκανε δυο δηλώσεις. Η πρώτη ήταν πως «πρέπει άμεσα να συνάψουμε συμφωνία για ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Η δεύτερη, μιλώντας στο BBC, πως «πρόκειται να λάβουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα...».           

   Και κάτι ακόμα: Πριν από περίπου δυο εβδομάδες, έκανε τον γύρο του κόσμου η μαγνητοφωνημένη συνομιλία της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ με τον Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο. Η κυρία υφυπουργός, δίνοντας τόσο το στίγμα των επιθυμιών των ΗΠΑ για την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, όσο και των αντιπαραθέσεων των Αμερικανών με την ΕΕ, αλλά και περιγράφοντας με ενάργεια τις δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται στην Ουκρανία, ακούγεται να δίνει σαφείς οδηγίες στον πολιτικό της υφιστάμενο. Του είπε: «Γ@μ@ την ΕΕ, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ»... 

                                            ***

Β) Ο τύπος της επόμενης φωτογραφίας, αυτός που βρίσκεται αριστερά από τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, τον ΜακΚέιν, ονομάζεται  Όλεχ Τιαγκνιμπόκ.

 Ο τύπος αυτός, εκλεκτό μέλος της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ηγείται του κόμματος «Σβόμποντα» (Ελευθερία). Μόνο που το κόμμα του δεν λεγόταν πάντα έτσι. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 είχε άλλο όνομα. Λεγόταν«Εθνικοσοσιαλιστικό»... Το «Σβόμποντα» δεν συνιστά παρά την πολιτική ομπρέλα του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα». 

Τα φασιστόμουτρα του «Δεξιού Τομέα», με τα ναζιστικά τους περιβραχιόνια, τις στρατιωτικές στολές παραλλαγής και σε πλήρη εξάρτηση, στους δρόμους του Κιέβου...

   Ο «Δεξιός Τομέας», που με τα μέλη του με όπλα και λοστάρια πρωτοστατεί στο πλιάτσικο, στην τρομοκρατία και στην πυρπόληση κτιρίων στην Ουκρανία,απαρτίζεται από κάθε λογής λουμπεναριό και φασιστικό κατακάθι της ουκρανικής κοινωνίας. Αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Επιδίδεται σε λαμπαδηδρομίες στους δρόμους του Κιέβου στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν. Διατηρεί «αδελφικές» σχέσεις με το φασιστικό κόμμα «Jobbik» της Ουγγαρίας, με το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, με το φασιστικό «Forza Nuova»της Ιταλίας, με το ναζιστικό «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη λίστα του διεθνούς Κέντρου Βίζενταλ, το «Σβόμποντα» του Τιαγκνιμπόκ κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων. 

   Αυτό το κόμμα, που υιοθετήθηκε από τη Δύση ως φορέας της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία και που στις συγκεντρώσεις του τρέχει ο ΜακΚέιν, έχει για ήρωα τον διαβόητο ΣτέπανΜπαντέρα. Διοργανώνει μάλιστα και πορείες με πορτρέτα του Μπαντέρα στους δρόμους της Ουκρανίας, όπως αυτό πίσω από το λεβεντόπαιδο με το τσουλούφι της φωτογραφίας.

   Σημείωση 1η: Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν ένα καθίκι, συνεργάτης των Γερμανών ναζί της περίοδο της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν τους «δικούς μας» δωσίλογους και ταγματασφαλίτες, δηλαδή...

Στο μέσον της φωτογραφίας ο Μπαντέρα με τη γερμανική ναζιστική στολή του, φυσικά...

   Σημείωση 2η: Για να έχουμε μια ιδέα πως η «δημοκρατία» και η Δύση - ως εγγυητής της - προάγουν και αναθρέφουν τον φασισμό πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αμέσως μετά τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, ο τότε εκλεκτός του ευρωατλαντισμού πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βίκτορ Γιούσενκο, είχε ανακηρύξει επίσημα τον Μπαντέρα, όπως και τον ναζιστή ομοϊδεάτη του, τον Σούκεβιτς, «ήρωες της Ουκρανίας»...

   Σημείωση 3η: Το κόμμα «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο (που τόσο την αγαπούν οι Γερμανοί...), της «ηρωίδας» που ήταν στη φυλακή για απάτες και υπεξαιρέσεις και από το οποίο προέρχεται ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας (που τόσο τον αγαπούν οι Αμερικάνοι...), στις τελευταίες εκλογές συμμάχησε με το ναζιστικό «Σβόμποντα» γεγονός που άνοιξε τον δρόμο, ώστε οι ναζί να μπουν στο ουκρανικό κοινοβούλιο...                                             

                                                  ***

   Γ) Ο τρίτος της παρέας που μάχεται για την εμπέδωση των ευρωπαϊκών άμα τε και δημοκρατικών αξιών στην Ουκρανία ονομάζεται Βιτάλι Κλίτσκο.

   Το παλικάρι, που ήταν πυγμάχος και δημιούργησε το κόμμα «Γροθιά», αν και έχει αμερικανική υπηκοότητα, ενδιαφέρεται βασικά για την προώθηση στην Ουκρανία των γερμανικών... αξιών. Άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στη Γερμανία τα έχει περάσει, από το «Ίδρυμα Konrad Adenauer» του ανατέθηκε να ηγηθεί ακροδεξιού μορφώματος με αποστολή την «γερμανοποίηση» της Ουκρανίας και φυσικά είναι πάντα ευπρόσδεκτος από την κυρία Μέρκελ, η οποία κάνει πολύ κέφι όταν τον συναντά...

Η κυρία Μέρκελ με τον Κλίτσκο (εκ δεξιών της), αλλά και τον Γιατσένιουκ (εξ αριστερών της) σε χαρούμενες στιγμές...

   Δ) Όλοι αυτοί οι τύποι τώρα, ο Γιατσένιουκ, ο Τιαγκνιμπόκ και ο Κλίτσκο, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκροτούν το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία. Μάλιστα, ήδη πριν από τα γεγονότα, είχαν ανακοινώσει ότι θα κατέβαιναν μαζί στις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (ο ναζί, ο φασίστας και ο κρυφοφασίστας), μαζί. Και στη μέση η κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...

   Όσο για τις πρώτες κιόλας κινήσεις της κυβέρνησης που συγκροτούν ή στηρίζουν από κοινού τα «δημοκρατικά» παιδιά, είναι οι εξής: 

• Προώθηση νόμου για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.
• Προώθηση νόμου για την κατάργηση κάθε απαγόρευσης που περιορίζει την ναζιστική προπαγάνδα. 
• Προώθηση νόμου με τον οποίο η διοίκηση του υπουργείου Εσωτερικών παραδίδεται στους ναζί του «Δεξιού Τομέα».
• Κάλεσμα στο ΝΑΤΟ να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία στο οποίο άμεσα ανταποκρίθηκε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Ράσμουσεν, ο οποίος και δήλωσε: «Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία για τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της» προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ εγγυάται«την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» (σσ: αξίες ευρύτατα γνωστό ότι εμπνέουν το ΝΑΤΟ αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά από την Κύπρο μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, κι από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και το Αφγανιστάν...). 

Η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μια σωστή σκέψη εκ μέρους των «δημοκρατών» της Ουκρανίας και των ευρωαμερικανών φίλων τους. Βλέπετε εκεί οι κομμουνιστές γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων με αφίσες όπως αυτή με την εικόνα του Λένιν, ο οποίος «ρωτά» τους κατοίκους: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

                                               ***

Ορισμένες σκέψεις: 

   Πρώτο: Η Ουκρανία περνά μια από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία της. Μάζες ανθρώπων βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας τη βαθιά κοινωνική δυσαρέσκεια και την απέχθειά τους προς το καθεστώς της κλίκας του Γιανουκόβιτς. Αυτή η κλίκα, υπηρέτησε τον πλουτισμό της ως βαστάζος εκείνης της μερίδας των εκμεταλλευτών του ουκρανικού λαού, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους και το ιδιοτελές συμφέρον τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. 

   Δεύτερο: Η άλλη κλίκα, της άλλης μερίδας των ολιγαρχών, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, προωθεί τα δικά της σχέδια μέσα από την ωμή επέμβαση της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Για τα συμφέροντά της δεν διστάζει να αναγορεύσει σε «δημοκράτες» και «απελευθερωτές» το σκυλολόι των ναζιστικών, εθνικιστικών, φιλοαμερικανικών και φιλογερμανικών κομμάτων και μορφωμάτων. 

   Τρίτο: Ο ουκρανικός λαός, λόγω της απουσίας κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε αυτές τις δυο κλίκες και χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι της γεωστρατηγικής σκακιέρας και ως πυροκροτητής για ελεγχόμενες από το σύστημα πολιτικές ανατροπές που περιορίζονται στην εναλλαγή των διεφθαρμένων ανδρείκελων.

   Τέταρτο: Παρότι ο λαός στην Ουκρανία συντάσσεται κάτω από σημαίες ξένες, και όχι τις σημαίες των δικών του συμφερόντων, βλέπουμε ότι οι ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, στο πλαίσιο της ενδοκαπταλιστικής και ενδοιμπεριαλιστικής τους σύγκρουσης παρεμβαίνουν με τον οξύ τρόπο που παρεμβαίνουν. Το γεγονός ότι  εκδηλώθηκε μία τέτοια αντίδραση από μέρους του ξένου παράγοντα (ένοπλη παρέμβαση, αξιοποίηση του ναζισμού και ανάδειξή του σε πολιτικό παράγοντα κλπ) καθιστά σαφή τον τρόπο που οι δυνάμεις αυτές θα αντιδράσουν (όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά οπουδήποτε) στο ενδεχόμενο διεκδίκησης και εφαρμογής από το λαό, από τον κάθε λαό, ενός πραγματικά φιλολαϊκού προγράμματος. Πόσο μάλλον ενός προγράμματος που θα αφαιρεί την εξουσία από τους ολιγάρχες. Η επέμβασή τους στην περίπτωση αυτή θα είναι εκατοντάδες φορές πιο σφοδρή. Αυτό σημαίνει αποδοχή της «μοίρας» μας; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι: Μόνο ένας στην συντριπτική του πλειοψηφία ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος, χειραφετημένος πολιτικά και αποφασισμένος λαός μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Μόνο έτσι μπορεί να κάνει τους εχθρούς του να σκεφτούν το τίμημα που θα καταβάλουν, αν επιχειρήσουν να υποσκάψουν με μη ειρηνικό τρόπο τις λαϊκές επιλογές. Να αποτρέψει τις έξωθεν και έσωθεν παρεμβάσεις. Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που υπάρχει: Ο ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος και ταξικά αποφασισμένος λαός. Το ερώτημα που μας αφορά ως Ελλάδα και τίθεται ειδικά προς τους κάθε είδους των εξ ημών αριστερών, είναι: Αυτή η προϋπόθεση εξασφαλίζεται όταν η συνείδηση του λαού διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρεί ως «φίλους» τους εχθρούς του; 

   Πέμπτο: Οι προηγούμενες εκλογές στην Ουκρανία έγιναν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και σύμφωνα με αυτή τη λογική προέκυψε μία «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Τα όσα συνέβησαν εκεί, όμως, η ωμή επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι διαδηλώσεις με τη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ, των Αμερικανών αξιωματούχων και λοιπών, η ωμή ένοπλη βία με την χρησιμοποίηση των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην πρώτη γραμμή κλπ, αποσιωπήθηκαν ή πέρασαν στα ψιλά από την διεθνή και ελληνική ειδησιογραφία. Αυτό, τι άλλο αποδεικνύει από την υποκρισία ορισμένων για το πως αντιλαμβάνονται το θέμα της νομιμότητας; Θυμόμαστε όλοι, για παράδειγμα, εκείνα τα «καταδικάζουμε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται», ή τα άλλα από τον κύριο Μητσοτάκη μέχρι τον κύριο Πρετεντέρη γύρω από το θέμα της «τήρησης και σεβασμού του Συντάγματος» κλπ. Αλλά πώς και τους διαφεύγει; Στην Ουκρανία τόσο ο εκλεγμένος πρόεδρος, όσο και το ισχύον Σύνταγμα καταργήθηκαν με τρόπο έκδηλα αντίθετο από τον προβλεπόμενο από την ισχύουσα «νομιμότητα». Κάτι που δεν είδαμε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους «ουκρανολόγους» στα εγχώρια ΜΜΕ. Υποψιαζόμαστε, λοιπόν, ότι για ορισμένους το ασίγαστο πάθος που επιδεικνύουν για την «τήρηση της νομιμότητας» αναβλύζει από μέσα τους μόνο όταν πρόκειται για εκείνη την νομιμότητα που οι ίδιοι γουστάρουν.

   Έκτο:  Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τουτέστιν: Εμείς, οι υπόλοιποι, που όταν απεργούμε ή διαδηλώνουμε ακούμε μύδρους από τους «εισαγγελείς» ότι «διασαλεύουμε τη νομιμότητα», δεν έχουμε παρά να κρατήσουμε την ανομολόγητη παραδοχή των νομιμοφρόνων κατηγόρων μας. Την παραδοχή τους όπως αυτή απορρέει από τη στάση τους στην Ουκρανία, η οποία ταυτόχρονα, συνιστά και τον εφιάλτη τους: Ότι η πλειοψηφία του λαού - αφού και κατά το αστικό Σύνταγμα ο λαός είναι κυρίαρχος και πηγή όλων των εξουσιών - είναι εκείνη η δύναμη που με τη θέλησή της μπορεί και δικαιούται, τελικά, όταν το αποφασίσει, να ανατρέψει τα πάντα. 

πηγή  http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/217340,Oykrania:_%C2%ABLoipon_pws_ta_pernate_me_ton.html 

Πώς έμεινε η Ελλάδα στο ευρώ...

Η Ελλάδα δεν βρίσκεται ελέω Θεού στην ευρωζώνη. Γι' αυτό αποφασίζουν και τα άλλα κράτη-μέλη του ευρωκλάμπ. Η παραμονή της χώρας στο κοινό νόμισμα κρεμόταν από μια λεπτή κλωστή. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ακόνιζε ήδη το ψαλίδι για να την κόψει. Λίγο ακόμα και οι Ελληνες θα ξαναγύριζαν στη δραχμή.

Το ότι αυτό άλλαξε ξαφνικά τον Οκτώβριο του 2012 οφείλεται σε λόγους τους οποίους περιγράφουν με συναρπαστικό τρόπο στο βιβλίο τους «Αυτοί που κινούν τα νήματα στην Ευρώπη» δύο από τους καλύτερους ξένους ανταποκριτές στις Βρυξέλλες: η Κέρστιν Γκάμελιν της «Süddeutsche Zeitung» και ο Ράιμουντ Λεβ της δημόσιας αυστριακής τηλεόρασης ORF.

Οι δύο κυριότεροι από αυτούς τους λόγους: το ενδεχόμενο της διάλυσης συνολικά της ευρωζώνης στην περίπτωση της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, και δεύτερον, η απειλή των κινέζων ηγετών, ότι αν οι Βρυξέλλες δεν βάλουν τάξη στα του οίκου τους κρατώντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη, θα γυρίσουν κι αυτοί την πλάτη τους στην Ευρώπη και θα μετατρέψουν τα τρισεκατομμύρια ευρώ που κρατούσαν στα θησαυροφυλάκιά τους σε δολάρια. Είχε προηγηθεί ένα πολύμηνο θρίλερ, που παιζόταν σε όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως στο Βερολίνο με αντίδικους τον γερμανό υπουργό Οικονομικών και την Ανγκελα Μέρκελ. Ο πρώτος, ως νομικός, ήθελε καθαρούς κανόνες στην ευρωζώνη. «Οποιος τους τηρεί μένει, όποιος τους παραβιάζει βγαίνει» έλεγε υπονοώντας την Ελλάδα. Η δεύτερη, λιγότερο δογματική, συνυπολόγιζε και τις πιθανές αρνητικές συνέπειες της έξωσης. Σε κάθε περίπτωση δεν ήταν πεπεισμένη ούτε από το διαβόητο «πλάνο Β'» (για τις συνέπειες της εξόδου), που είχε ήδη επεξεργαστεί μια ντουζίνα ειδικών στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, ούτε και από τις ασαφείς εξηγήσεις που της έδιναν προφορικά οι σύμβουλοί της.

Οι δυο συγγραφείς παραθέτουν έναν αυθεντικό διάλογο, που ήταν χαρακτηριστικός για εκείνη την εποχή:

«Μέρκελ: Τι θα συμβεί, αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ;

Σύμβουλος: 24 ώρες αργότερα θα έχει φύγει και η Κύπρος.

Μέρκελ: Και μετά;

Σύμβουλος: Δεν το ξέρουμε με βεβαιότητα.

Μέρκελ: Και η Πορτογαλία;

Σύμβουλος: Δεν το ξέρουμε. Υστερα από μία εβδομάδα πιθανόν να αποχωρήσει και η Πορτογαλία.

Μέρκελ: Και μετά;

Σύμβουλος: Πιθανόν να ακολουθήσει και η Ιταλία. Πιθανόν όμως και όχι. Δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα με σιγουριά. Μπορούμε να προετοιμαστούμε, αλλά δεν μπορούμε να εκπονήσουμε ένα σίγουρο πλάνο.

Μέρκελ: Αν δεν ξέρω τι θα συμβεί με αυτό που κάνω, τότε δεν το κάνω καθόλου».

Αυτά και άλλα έκαναν την καγκελάριο να πει τον Οκτώβριο του ίδιου έτους το τελεσίδικο:«Δεν θα κάνουμε τίποτα, η Ελλάδα μένει». Και το ίδιο αναγκάστηκε να επαναλάβει δημόσια λίγες ημέρες αργότερα και ο κ. Σόιμπλε στη Σιγκαπούρη ενώπιον της χρηματιστικής ελίτ όλης της Ασίας σε ένα απαράμιλλο μείγμα γερμανικών και αγγλικών:«Χρεοκοπία (σ.σ.: στην Ελλάδα) δεν θα γίνει» (Bankrott will not happen).  

Ολα τα τσιτάτα, τονίζουν οι συγγραφείς, είναι αυθεντικά: προέρχονται από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις που έκαναν με ειδήμονες (μεταξύ των οποίων και πρωθυπουργοί) υπό την προϋπόθεση βέβαια της απόλυτης εχεμύθειας. Αυτή η εχεμύθεια τους επέτρεψε να πλησιάσουν και τους «σέρπα», τους «ανιχνευτές» των πρωθυπουργών και καγκελαρίων για τις διασκέψεις κορυφής, και να πάρουν από αυτούς ανεκτίμητες πληροφορίες.

Εκείνο που κάνει όμως το βιβλίο τους μοναδικό είναι η πρόσβαση στα πρωτόκολλα των Antici, όπως ονομάζονται οι διπλωμάτες που κάθονται πίσω από τους αρχηγούς κρατών κατά τη διάρκεια των διασκέψεων και οι οποίοι εγκαταλείπουν κάθε 15 λεπτά της ώρας την αίθουσα (τη θέση τους παίρνουν άλλοι) για να υπαγορεύσουν αυτά που άκουσαν σε άλλους διπλωμάτες. Ετσι δημιουργούνται συνολικά 28 λίγο ή πολύ πανομοιότυπα πρωτόκολλα, όσα και οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα οποία δεν είχε δει μέχρι πρότινος ποτέ δημοσιογράφου μάτι.

Η Γκάμελιν και ο Λεβ με την αξιοποίηση των «κρυμμένων μυστικών και ντοκουμέντων» καταρρίπτουν έτσι πολλούς μύθους, όπως αυτόν που λέει ότι εκείνοι που εξανάγκασαν τον Γιώργο Παπανδρέου να παραιτηθεί (λόγω του δημοψηφίσματος για το ευρώ που προετοίμαζε) ήταν η κυρία Μέρκελ και ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. Ο «δράστης», υποστηρίζουν, ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. «Ο Παπανδρέου μαχαιρώθηκε από τον έλληνα υπουργό Οικονομικών» είχε συμπληρώσει τότε ανώτατος διπλωμάτης των Βρυξελλών.

Η επικέντρωση στους «υποκινητές της Ευρώπης» έχει βέβαια και τις αδυναμίες της. Οι δύο συγγραφείς παραγνωρίζουν, για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου έθεσε θέμα δημοψηφίσματος μόνο από τη στιγμή που κινδύνευε να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή και στην κοινοβουλευτική του ομάδα.

Ομως τέτοιες ελλείψεις αποτελούν απλές παρωνυχίδες σε ένα βιβλίο που καταγράφει «εκ των ένδον» αλλά και με πολύ κριτικό τρόπο τη μεθοδολογία εκείνων «που κινούν τα νήματα» στην Ευρώπη την εποχή της κρίσης.

«Καχύποπτοι με Παπανδρέου, προτίμησαν Σαμαρά αντί Τσίπρα»

Μιλήσατε με πάνω από 100 ευρωπαίους πολιτικούς. Πώς καταφέρατε να τους κάνετε να σας ανοίξουν τα στόματά τους;

Κέρστιν Γκάμελιν: Είχαν μια εμφανή ανάγκη να εξηγήσουν στους απλούς πολίτες τα βαθύτερα κίνητρα της πολιτικής τους. Κι αυτό μπορούσαν να το κάνουν μόνο υπό τον πέπλο της μυστικότητας.

Προσπάθησαν κάποιοι να σας παραπλανήσουν;

Κ. Γκ.: Οχι λίγοι. Διατηρήσαμε όμως μια σωστή εικόνα διασταυρώνοντας τις δηλώσεις τους με άλλα στοιχεία.

Πώς ήταν η αρχική εικόνα για την κρίση στην Ελλάδα;

Ράιμουντ Λεβ: Εντελώς ασαφής. Ενα μέλος της Επιτροπής έλεγε ότι το 2010 ο Ολι Ρεν εκτιμούσε πως η χώρα δεν θα χρειαστεί περισσότερα από 10 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ποιος κέρδισε από την κρίση του ευρώ;

Κ. Γκ.: Βασικά η Γερμανία, η οποία όχι μόνο σταθεροποίησε την οικονομική της υπεροχή στην Ευρώπη, αλλά κέρδισε και δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τις διαφορές στα επιτόκια.

Πώς έβλεπαν οι ευρωπαίοι εταίροι τους έλληνες πολιτικούς;

Ρ. Λ.: Κατ' αρχάς είχαν δώσει μια τεράστια προκαταβολή εμπιστοσύνης στον Παπανδρέου. Υστερα από λίγους μήνες ανακάλυψαν όμως ότι δεν κρατούσε ποτέ τις υποσχέσεις του. Το αποτέλεσμα ήταν μια ισχυρή καχυποψία, που στράφηκε εναντίον ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα.

Και ο Σαμαράς;

Ρ. Λ.: Μπροστά στο δίλημμα, Σαμαράς ή Τσίπρας, οι Ευρωπαίοι προτίμησαν τον Σαμαρά.

Ως το μικρότερο κακό;

Ρ. Λ.: Εν μέρει ναι. Ο Σαμαράς κατόρθωσε πάντως να φέρει κάποια σταθερότητα στην πολιτική ζωή κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Θα δεχθεί το Βερολίνο να διαπραγματευτεί με τον Τσίπρα, σε περίπτωση που γίνει πρωθυπουργός;

Ρ. Λ.: Βασικά ναι. Αυτό θα εξαρτηθεί όμως και από τις απαιτήσεις του Τσίπρα. Το ερώτημα είναι αν ο Τσίπρας μπορεί να φανταστεί ότι οι απαιτήσεις του πρέπει να γίνουν αποδεκτές και από τους ψηφοφόρους της Μέρκελ. Οι θέσεις που θα πάρει στις ευρωεκλογές θα αποτελέσουν σοβαρό τεστ γι' αυτό.

Εχει κλείσει οριστικά το θέμα του grexit;

Κ. Γκ.: Νομίζω ναι - προσωρινά τουλάχιστον.  

Πηγή  http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=570421&h1=true#commentForm  

Eικόνα των επεισοδίων με την κάμερα του Alexey Solodunov...

Ukraine protests: Fighting in Kiev 18.02.2014 from alexey solodunov on Vimeo.

«Σιδηρούν παραπέτασμα»...

 H Ουκρανία σπαράσσεται. Ορισμένες σκόρπιες σκέψεις (ίσως όχι και τόσο σκόρπιες...):

   1) Ο τίτλος του άρθρου ήταν: «`Η τώρα ή ποτέ για την Ουάσιγκτον». Ιδού μερικά αποσπάσματα:

«Ο αμερικανικός στόχος στην Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι να επιβάλουν τον έλεγχό τους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αυτών των χωρών (...). Η ελίτ της Ουάσιγκτον βλέπει όλον τον κόσμο όπως ο πρώην πρόεδρος Ρίγκαν έβλεπε τη Λατινική Αμερική (...). Οι μέθοδοι του ψυχρού πολέμου εξακολουθούν λίγο πολύ να χρησιμοποιούνται (...). Την ώρα που ξεκινούσε η "βελούδινη επανάσταση" του 1989 ήμουν ο ίδιος βαποράκι, που μετέφερα βαλίτσες σε διαφωνούντες στην Ανατολική Ευρώπη με περιεχόμενο δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Έχω λοιπόν μια καλή ιδέα για το πόσα πολλά χρήματα και πόση ξένη βοήθεια χρειάστηκαν ώστε να ξεκινήσουν οι "αυθόρμητες επαναστάσεις" που εγκαθιστούσαν την "εξουσία του λαού" (...). Εάν η Ουκρανία γλιστρήσει στην τροχιά του ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα χάσει την πρόσβαση στις ναυτικές της βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και οι διαδρομές των ρωσικών πετρελαιοαγωγών και αγωγών αερίου θα περνούν από εδάφη που οι ΗΠΑ θα ελέγχουν πλήρως (...). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό αβαντάζ πριν οδηγηθούν στην ανάγκη όπως ο Κάιζερ πριν από 80 χρόνια να αναφωνήσουν: "`Η τώρα ή ποτέ"».

   Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά - όχι μόνο για τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, σήμερα, αλλά για τα όσα έγιναν το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη - δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «New Statesman», εδώ και δέκα χρόνια, στις 6/12/2004. Συγγραφέας του άρθρου, ένας πολύ γνωστός Βρετανός ιστορικός, ο Μαρκ Ελμοντ. Ένα - καθ' ομολογία του - από τα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών, που έφεραν την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη και χρηματοδότησαν τις «βελούδινες επαναστάσεις» με βαλίτσες γεμάτες δολάρια...

*

   2) Πάλι πριν από δέκα χρόνια, το αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικών προβλέψεων, το «Stratfor», περιέγραφε τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία ως εξής:«Έχοντας υπό τον έλεγχό της τη Γεωργία, η Ουάσιγκτον κατέχει την αρτηρία από την οποία μπορούν να διέλθουν οι ενεργειακοί πόροι της Κασπίας προς τη Δύση, παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Από στρατιωτικής άποψης, επίσης, ο αμερικανικός έλεγχος επί της Γεωργίας σημαίνει ότι, πρώτον, αμερικανικός στρατός θα βρίσκεται πολύ κοντά στο ρωσικό έδαφος και στα κοιτάσματα της Κασπίας, δεύτερον, σημαίνει προσφορά δυνατότητας απαγκίστρωσης από Ιράκ...» («Ριζοσπάστης», 27/11/2003).

   Εκείνες οι διαπιστώσεις εξηγούσαν σε μεγάλο βαθμό τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία. Με τον συνηθισμένο αμερικανικό κυνισμό, οι αναλυτές του «Stratfor» έλεγαν ξεκάθαρα πως η «ανάφλεξη» στη Γεωργία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μάχη μεταξύ της φιλορωσικής φατρίας του Σεβαρντνάντζε και της φιλοαμερικανικής κλίκας της αντιπολίτευσης και το ότι η σύγκρουση δεν εξελίχθηκε σε εμφύλιο στη Γεωργία οφειλόταν, πολύ απλά, στο γεγονός πως η Μόσχα υποχώρησε ένα βήμα από το «ζωτικό» της χώρο. Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής εξηγεί γιατί η παραπάνω ιστορία επαναλαμβάνεται, τώρα πια στην Ουκρανία...

*

   3) Ήταν 16/4/2003 όταν επικυρώθηκε η ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στην ΕΕ. Ο Εσθονός πρωθυπουργός δήλωσε: «Έχουμε πίστη στην οικονομία της αγοράς, είναι ένα όφελος που το είχαμε στερηθεί στο παρελθόν». Η Λετονή πρόεδρος δήλωσε: «Μπαίνει τέρμα στις ιστορικές περιπέτειες της χώρας μου και στα χτυπήματα του πεπρωμένου». Ο Ούγγρος πρωθυπουργός δήλωσε: «Υποφέραμε πολύ επί 50 χρόνια. Σήμερα αισθανόμαστε μεγάλη ανακούφιση». Ο Λιθουανός πρόεδρος δήλωσε: «Η σημερινή μέρα θα μείνει στην ιστορία». Ο Σλοβάκος πρόεδρος δήλωσε: «Ζήσαμε πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και μας φαίνεται παράξενο που ξαναγυρίζουμε στην Ευρώπη».Όσο για τον τότε προεδρεύοντα της ΕΕ – ήταν ο κ.Σημίτης - σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε ανήμερα της φιέστας για την προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, υποστήριζε: «Σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες απολαμβάνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, έχουν προηγμένη οικονομία, υψηλά επίπεδα κοινωνικής προστασίας και συνοχής, μια πιο δίκαιη κοινωνία»...

   Έχουν περάσει είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια από την πτώση του σοσιαλισμού και δέκα χρόνια από την επίσημη συμμετοχή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ. Τώρα πια τα στοιχεία είναι «μετρήσιμα»: α) Η «δημοκρατία» που τους έταζαν ισοδυναμεί με την αναστύλωση μνημείων του ναζισμού σε μια σειρά από αυτές τις χώρες, με κυνήγι μαγισσών και διώξεις για πολιτικά φρονήματα, με εθνικές εκκαθαρίσεις και πογκρόμ για τεράστιες μάζες πληθυσμών, β) η «ελευθερία» που τους υπόσχονταν εκφράστηκε με την ανακήρυξη των χωρών αυτών στη «νέα Ευρώπη» των υποταγμένων στο άρμα των «προθύμων» του Μπους. Τα εδάφη τους έγιναν χώροι εγκατάστασης των ευρωπαϊκών «Γκουαντάναμο» των ΗΠΑ, γ) Η «οικονομική ευμάρεια» αντανακλάται στα εκατομμύρια των ανέργων και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών. Η λεηλασία είναι πλήρης: Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1989 (!) και οι μισές από αυτές τις χώρες έχουν πέσει στα νύχια του ΔΝΤ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σωτηρίας» των χωρών αυτών από το «παραπέτασμα»...

*

   4) Ας επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Θα χρειαστεί το ημερολόγιο να δείξει  73 χρόνια πίσω: Τον Ιούνιο του 1941 ο Χίτλερ επιτίθεται στην Σοβιετική Ένωση. Η«Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» που έχει ιδρυθεί από το 1929, περνά ανοιχτά στην υπηρεσία των ναζί. Ένα χρόνο αργότερα, το 1942, η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών», υπό την καθοδήγηση των ναζί,  μετεξελίσσεται στον λεγόμενο «Ουκρανικό Στασιαστικό Στρατό». Διακηρυγμένος στόχος του είναι η εξόντωση των αντιφασιστών παρτιζάνων που δρούσαν στην Ουκρανία και η διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των σοβιετικών ανταρτών, κατά του Κόκκινου στρατού, κατά των κομμουνιστών, των Εβραίων, των Πολωνών. Ο εξοπλισμένος από τους ναζί «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός» μετά τις αρνητικές για τους Γερμανούς εξελίξεις του πολέμου ισχυρίστηκε ότι «ανεξαρτητοποιήθηκε» από τους ναζί και ότι θα τους... πολεμούσε. Στην πραγματικότητα συνέχισε να διαπράττει κατά χιλιάδες τα μακάβρια εγκλήματα εναντίον του σοβιετικού λαού. Στην Ουκρανία υπάρχουν πάνω από 50 μνημεία για τα θύματα των μαζικών δολοφονιών που διέπραξε ο «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός».

   Σήμερα, οι φασίστες, οι ναζί του «Ουκρανικού Στασιαστικού Στρατού» πρωταγωνιστούν στα γεγονότα στην Ουκρανία. Ποζάρουν σαν «πατριώτες» και οπαδοί της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας». Αλλά όπως σημειώνει στον «Guardian» ο αρθρογράφος Σέουμας Μίλνε «...αυτοί που συρρέουν στους δρόμους της πρωτεύουσας, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς στον σκληρό πυρήνα των διαδηλωτών δρουν ακροδεξιοί εθνικιστές».  Δρουν – ακόμα και ένοπλα - ως χαϊδεμένα παιδιά των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον...

*

   5) Στην Ουκρανία πριν από δέκα χρόνια, από τη μια βρισκόταν - και τότε - ο εκλεκτός του Πούτιν. Από την άλλη, ήταν ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στη μέση - και τότε - ο ουκρανικός λαός. Διχασμένος. Έτοιμος να ματώσει είτε για τον άνθρωπο του Μπους (τότε), είτε για τον εκλεκτό των Ρώσων. Όπως πριν από δέκα χρόνια, έτσι και σήμερα, η Ουκρανία θυμίζει τα προτεκτοράτα της πρώιμης αποικιοκρατικής περιόδου, όταν η πολιτική διαμάχη εξελισσόταν ανάμεσα σε «αγγλόφιλους», «ρωσόφιλους», «γαλλόφιλους». Τμήματα της άρχουσας τάξης της χώρας συγκρούονται μεταξύ τους προκαλώντας μακελειό. Το ένα τμήμα  βλέπει τα συμφέροντά του να ταυτίζονται με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το άλλο  ταυτίζεται με την καπιταλιστική Ρωσία. Η σύγκρουση ήδη έχει πάρει χαρακτηριστικά τραγωδίας με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να λύνουν τους ανταγωνισμούς τους για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας με όρους εμφυλίου πολέμου!

   Θα το επαναλάβουμε: Σε αυτή τη σύγκρουση, πλατιά λαϊκά στρώματα του ουκρανικού λαού αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία:Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους. Το άλλο μέρος  σηκώνει τη φιλοευρωατλαντική σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ, του Ομπάμα και των δικών τους Ουκρανών συνεταίρων.

*

   Στα 25 χρόνια από την «απελευθέρωση», από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» κι από το «Τέλος της Ιστορίας», η ιστορία της Ουκρανίας, του μεγαλύτερου ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη, γράφεται – όπως συνέβη πριν με τη Γιουγκοσλαβία - με το αδικοχαμένο αίμα του λαού της. Ενός λαού παγιδευμένου στις συμπληγάδες της διαμάχης αν θα καταστεί «υπήκοος» είτε της καπιταλιστικής ένωσης με τη Ρωσία, είτε της καπιταλιστικής ένωσης με την ΕΕ.

  Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», που θα έφερνε τον «ελεύθερο κόσμο» και που οι πολίτες θα «απολάμβαναν τα αγαθά του τέλους του πεντηκονταετούς ψυχρού πολέμου», η ανθρωπότητα παρακολουθεί τη μια σφαγή μετά την άλλη. Νέοι πόλεμοι, νέες επεμβάσεις, νέοι χάρτες. Οι ίδιοι, πάντα, στόχοι: Επιβολή και διαιώνιση της κυριαρχίας με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.

   Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», οι πολιτικές μαριονέτες των «απελευθερωτών» που έχουν κάτσει στο σβέρκο των λαών αυτών των χωρών, τα λαμόγια του «μετακομμουνιστικού παραδείσου» και οι ύαινες του ιμπεριαλισμού ρίχνουν όλα τους τα όπλα στη μάχη για την επικράτησης των αιματοβαμμένων τους συμφερόντων: Από τα υποβολεία της λαϊκής διχόνοιας μέχρι τα πολυβολεία της κρατικής καταστολής, των φασιστκών συμμοριών και των ελεύθερων σκοπευτών.   

*

   Σημείωση: Εκείνος που πρώτος στην Ιστορία χρησιμοποίησε τον άθλιο όρο «σιδηρούν παραπέτασμα» ήταν ο Γκαίμπελς! Ο Γκαίμπελς ήταν αυτός, που στο τελευταίο του ραδιοφωνικό μήνυμα, στις 12/2/1945, από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου, και ενώ ο Κόκκινος Στρατός τσάκιζε το φίδι του φασισμού, εκτόξευσε για πρώτη φορά μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού τη φράση «σιδηρούν παραπέτασμα». Έκτοτε, η «δημοκρατική Δύση» την υιοθέτησε και διά του Τσόρτσιλ την κατέστησε προμετωπίδα της αστικής προπαγάνδας. Αυτός είναι ο τροφοδότης του λεξιλογίου των μαφιόζων, των ολιγαρχών και των εκλεπτυσμένων Δυτικών. Ο Γκαίμπελς!  

πηγή  http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/215761,%C2%ABSidhroyn_parapetasma%C2%BB__.html 

Οι Bandamadara live@vlepo.org - Διανοούμενο μωρό

Που κυβερνουν τα Μ.Μ.Ε...μαντέψτε.

Την  99 θέση παγκοσμίως στη λίστα για την ελευθερία του τύπου καταλαμβάνει επάξια το Ελλαδιστάν.

Γιατί εκρήγνυται η Βοσνία...

Οι βίαιες διαδηλώσεις που εξαπλώνονται στη Βοσνία-Εργεζοβίνη από την περασμένη Τρίτη αποτελούν μια σκοτεινή προειδοποίηση για τα όρια του πειράματος της “οικοδόμησης κρατών” υπό “διεθνή επιτροπεία”. Ενός πειράματος το οποίο στη συγκεκριμένη περιοχή του κόσμου ξεκίνησε το 1995 με τις Συμφωνίες του Dayton, οι οποίες τερμάτισαν έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο με 97.200 νεκρούς και 1,8 εκατ. εκτοπισμένους.

Οι ευθύνες του “διεθνούς παράγοντα” ήταν ήδη πολύ μεγάλες, αν αναλογισθεί κανείς πώς οι εκρηκτικές αντιθέσεις της άλλοτε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας (που προέκυπταν κυρίως από τα εξαιρετικά άνισα επίπεδα ανάπτυξης μεταξύ των επιμέρους ομόσπονδων Δημοκρατιών και τον άνισο βαθμό συμμετοχής του κρατικού τομέα στο σύστημα της μικτής οικονομίας) παροξύνθηκαν από τη σπουδή της Γερμανίας να αναγνωρίσει την απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας, κινητοποιώντας αντίρροπες κινήσεις από πλευράς της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Η “Επιτροπή Badinter” έδωσε νομική κάλυψη στην αναγνώριση των (αυθαίρετων) εσωτερικών συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, ως απαραβίαστων διεθνών συνόρων, ενώ οι βομβαρδισμοί του 1995 κατοχύρωσαν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ σε μία μεταψυχροπολεμική Ευρώπη η οποία αποδεικνυόταν ανίκανη να ρυθμίσει τα του οίκου της.

Δύο δεκαετίες μετά, η Σλοβενία και η Κροατία, ως μέλη πλέον της Ε.Ε., απολαμβάνουν την ανεξαρτησία τους, προσπαθώντας μετά βίας να κρατηθούν εκτός της επιτήρησης της τρόικας, η ακρωτηριασμένη Σερβία επενδύει σε μία ενταξιακή προοπτική που κινδυνεύει να αποδειχθεί πιο μακρινή και από της Τουρκίας, και η Βοσνία εκρήγνυται.

Οι Συμφωνίες του Dayton αποτέλεσαν μια ιδιόμορφη προσπάθεια να διατηρηθεί σε επίπεδο Βοσνίας η πολυεθνική συνύπαρξη που μόλις είχε κατεδαφισθεί σε επίπεδο Γιουγκοσλαβίας. Πρόκειται βέβαια για μία ψευδή συνύπαρξη, στον βαθμό που συγκρατεί υπό κοινή κρατική στέγη δύο κατά πάντα χωριστά μορφώματα: τη σερβική οντότητα και την κροατο-μουσουλμανική ομοσπονδία. Στην κορυφή αυτού του οικοδομήματος στέκει ο Ύπατος Αρμοστής της διεθνούς κοινότητας (σήμερα, ο Αυστριακός Valentin Inzko), ο οποίος έχει το δικαίωμα να ακυρώνει κυβερνητικές αποφάσεις και να αποπέμπει κρατικούς αξιωματούχους, καθώς και το Ανώτατο Δικαστήριο, αποτελούμενο κατά το ένα τρίτο από ξένους, το οποίο δύναται να ακυρώνει αποφάσεις του κοινοβουλίου. 

Από καιρό οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. πιέζουν για μια αναμόρφωση των δομών της Βοσνίας, επί το συγκεντρωτικότερο, συναντώντας την αντίδραση του σερβικού μορφώματος, ενώ στον αντίποδα η κροατική κοινότητα επιθυμεί την απόσπασή της από την ομοσπονδία με τους Μουσουλμάνους και την αναβάθμισή της σε ίσο εταίρο μιας τριεθνικής συνομοσπονδίας.

Όλα αυτά, διαιωνίζονται χάρη σε έναν συνδυασμό ευρωπαϊκών κινήτρων και ποινών (με την υπόσχεση της μελλοντικής εισδοχής της Βοσνίας στην Ε.Ε.), αλλά κυρίως χάρη σε ένα διαρκές παραλυτικό παζάρι με τις εγχώριες πολιτικές ηγεσίες που εκπροσωπούν τις τρεις κοινότητες.

Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μίας αμετακίνητης και προνομιούχου πολιτικής τάξης, η οποία ελέγχει μέσω των πελατειακών δικτύων της το σύνολο της διαρκώς συρρικνούμενης οικονομίας.

Λ.χ. το εργοστάσιο χημικών Sodaso στην Τούζλα, απ΄ όπου ξεκίνησαν οι πρόσφατες ταραχές, παρήγαγε το 1991 208.000 τόνους μαγειρικού άλατος, καλύπτοντας το 80% των αναγκών της τότε Γιουγκοσλαβίας. Το 1999 παρήγαγε μόνο 21.000 τόνους. Το 2002 ιδιωτικοποιήθηκε, το οποίο στα συμφραζόμενα της Βοσνίας σημαίνει, όπως και για τόσες άλλες επιχειρήσεις, τη λεηλασία του από κάποιον “πολιτικό φίλο”, ο οποίος ουδέποτε προχώρησε στην παραμικρή επένδυση. Το 2013 το εργοστάσιο απασχολούσε μόλις 422 άτομα, έναντι 2.500 το 1998.

Σε πλήθος άλλων επιχειρήσεων της Βοσνίας (από εργοστάσια μέχρι ξενοδοχεία) ο επισκέπτης μπορεί να συναντήσει εργαζόμενους οι οποίοι παραμένουν στις θέσεις τους άλλοτε απλήρωτοι και άλλοτε αμειβόμενοι σε είδος, με την προσδοκία καλύτερων ημερών. Η ανεργία ανέρχεται με βάση τα επίσημα στοιχεία στο 27,5% (ενώ για τους νέους αγγίζει το 60%). Επιπλέον 20% του εργατικού δυναμικού εκτιμάται ότι απασχολείται στη μαύρη οικονομία. Ο μέσος μισθός ανέρχεται στα 420 ευρώ, ενώ το ένα πέμπτο του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αντιστοιχούσε το 2010 στο 29% του μέσου κοινοτικού, σύμφωνα με την Eurostat, ενώ η χώρα έχει την ένατη χειρότερη επίδοση μεταξύ των 193 κρατών-μελών του ΟΗΕ ως προς την εισοδηματική ανισότητα (Human Development Report 2013).

Ο εγκλωβισμός των κοινωνικών αντιθέσεων στην εθνοτική αντιπαράθεση και η οδυνηρή μνήμη του πολέμου εξηγούν το γιατί μια τόσο αποσταθεροποιητική οικονομική κατάσταση δεν είχε έως τώρα προκαλέσει αναταραχή. Ωστόσο, οι διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών δεν προέκυψαν από το πουθενά, εφόσον λ.χ. στην Τούζλα επί πολλούς μήνες οι απλήρωτοι εργαζόμενοι διαδήλωναν κάθε Τετάρτη –απλώς απέσπασαν το διεθνές ενδιαφέρον μόνο αφού εξετράπησαν στην πυρπόληση δημοσίων κτηρίων.

Όπως σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις ο καταλύτης για την εξάπλωση των διαμαρτυριών, ήταν η βίαιη απάντηση των δυνάμεων καταστολής. Η “επιτροπή πολιτών” της Τούζλα διατύπωσε ένα πλαίσιο έξι σημείων, στο οποίο ζητά μεταξύ άλλων τη δημιουργία νέας προσωρινής τοπικής κυβέρνησης από πρόσωπα που δεν είχαν έως τώρα συμμετάσχει στην διακυβέρνηση του καντονιού, την εξομοίωση των αποδοχών των πολιτικών με αυτές των δημοσίων υπαλλήλων, την δίωξη των οικονομικών εγκλημάτων και τη δήμευση της παράνομα κτηθείσας περιουσίας, την επανέναρξη λειτουργίας των επιχειρήσεων της περιοχής, υπό την ευθύνη των εργαζομένων, με ακύρωση της ιδιωτικοποίησής τους, και τη συνεργασία πολιτών και αρχών για την τήρηση της τάξης, ώστε να αποτραπεί η “ποινικοποίηση”, πολιτικοποίηση ή χειραγώγηση των κινητοποιήσεων.

Με τις διαδηλώσεις να έχουν μεταφερθεί πλέον και στο Σεράγεβο, το Μπίχατς, το Μόσταρ, τη Ζένιτσα κ.α., τα βοσνιακά μέσα ενημέρωσης καταγγέλλουν τον χουλιγκανισμό, οι New York Times κάνουν λόγο για “Βαλκανική Άνοιξη”, ο Valentin Inzko δηλώνει ότι σε περίπτωση κλιμάκωσης θα πρέπει να εξετασθεί η επέμβαση δυνάμεων της Ε.Ε., ενώ οι ιθύνοντες της σερβικής οντότητες εμφανίζονται ικανοποιημένοι που η αναταραχή προς το παρόν αφορά μόνο περιοχές ελεγχόμενες από την κροατο-μουσουλμανική ομοσπονδία. Οι γεροντότεροι με καχυποψία διαπιστώνουν ότι τα δημόσια κτήρια που πυρπολήθηκαν είναι τα ίδια που είχαν τεθεί στο στόχαστρο των “τσέτνικ” κατά τον εμφύλιο πόλεμο, ενώ ο Μιρσάντ Σούκιτς, διοικητής αστυνομικού τμήματος του Σεράγεβο, απευθύνθηκε στους διαδηλωτές, αρνούμενος, παρά τις υπάρχουσες μαρτυρίες, την κατηγορία ότι συνελήφθησαν ανήλικοι ή ξυλοκοπήθηκαν κρατούμενοι.

Σε κάθε περίπτωση, η εμβέλεια του ανησυχητικού μηνύματος της Βοσνίας φθάνει μέχρι την ανατολική Μεσόγειο. Σε μία συγκυρία που αναβιώνει με ταχύτατους ρυθμούς η διαδικασία των δικοινοτικών διαπραγματεύσεων , τα αδιέξοδα του μοντέλου “υποχρεωτική συνύπαρξη υπό διεθνή επιτροπεία, με ταυτόχρονη διαιώνιση του επί της ουσίας διαχωρισμού” θα πρέπει νε μελετηθούν πολύ προσεκτικά στην Κύπρο... 

πηγή  http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2006:2014-02-11-09-41-54&catid=79:diethni&Itemid=481  

Μηνύουν τον... Μπαλούρδο της Ελληνοφρένειας...

Σε υποβολή μηνυτήριας αναφοράς σε βάρος της εκπομπής «Ελληνοφρένεια» και του γνωστού αστυνομικού των ΜΑΤ, «Μπαλούρδου» προσανατολίζεται η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αχαΐας, σύμφωνα με ανακοίνωσή της, επιρρίπτοντας ευθύνες και στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.  

Ειδικότερα στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Ένωση και αναδημοσιεύουν τα τοπικά ΜΜΕ σημειώνει πως «αποτελεί πρόκληση και πολλά ερωτηματικά από πλευράς υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη καθώς και του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. η διαπόμπευση που δέχονται οι αστυνομικοί, ιδιαιτέρως της ΥΑΤ και ομάδας ΔΕΛΤΑ από την σατiρική σειρά «Ελληνοφρένεια» που παρουσιάζεται στην τηλεόραση του Alpha χωρίς κάποιος να παίρνει θέση».

Στη συνέχεια αναφέρεται ότι «συγκεκριμένα εμφανίζονται ... ηθοποιοί που φέρουν πλήρη επιχειρησιακή στολή των ΥΑΤ, με όλα τα εμβλήματα και διακριτικά του Σώματος, ως επίσης και της ομάδας ΔΕΛΤΑ, τους οποίους οι υπόλοιποι συμπρωταγωνιστές, τους χλευάζουν και συχνά τους κοσμούν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα και άσεμνες χειρονομίες, αφήνοντας μηνύματα ότι πρόκειται περί ηλιθίων».

Τονίζεται επιπλέον ότι «θεωρούμε ότι η παρέμβαση πρέπει να είναι άμεση καθόσον προσβάλει τους συναδέλφους που υπηρετούν στις υπηρεσίες αυτές αλλά και γενικότερα προς όλους τους συναδέλφους και γεννά ερωτήματα αν και ποιοι έδωσαν την άδεια και την συγκατάθεση τους σε κάτι τέτοιο αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες τους».

Στην ανακοίνωση επισημαίνεται πως η Ενωση προσανατολίζεται στην υποβολή μηνυτήριας αναφοράς πάντα σε συνεννόηση με την ΠΟΑΣΥ την οποία καλεί να πάρει θέση. 

τι σημαίνει ελεύθερη αγορά...

Μέγαρο Μουσικής και παιχνίδια πολιτικής οικονομίας...

Το Μέγαρο Μουσικής από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη του ελληνικού πολιτισμού αλλά ταυτόχρονα έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε παιχνίδια επιρροής εκδοτικών οργανισμών. Παιχνίδια από αυτά που στο τέλος πληρώνει πάντα ο φορολογούμενος πολίτης.

Η είδηση ότι το Μέγαρο Μουσικής έχει συνάψει τρία δάνεια ποσού 245 εκατ. ευρώ με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, ότι το ανεξόφλητο υπόλοιπο είναι 229,277 εκατ. ευρώ και ότι το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να επιδοτεί τις λειτουργικές ανάγκες αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την εξυπηρέτηση του δανείου 95 εκατ. ευρώ που το Μέγαρο έλαβε από την Εθνική Τράπεζα γέμισε με ανάμεικτα συναισθήματα αρκετούς πολίτες της χώρας (τα στοιχεία έδωσε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας, με αφορμή ερώτηση 10 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ). 

Από τη μία πλευρά βαραίνει στη συνείδηση του κόσμου η αποστολή του Μεγάρου που είναι η τεράστια συμβολή στην τέχνη και τον πολιτισμό, ειδικά σε μία ιστορική πρωτεύουσα όπως είναι η Αθήνα. Μία αποστολή που είναι ανυπολόγιστης αξίας και είναι πραγματικά υπέράνω χρημάτων.

Από την άλλη είναι τα υψηλά χρέη, τα οποία μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν απασχολούσαν τόσο πολύ τον πολίτη, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι ασήκωτα και βαραίνουν διαρκώς τους ίδιους και τους ίδιους. Τα πληρώνουν οι πολλοί και όχι οι λίγοι, αυτοί που τα δημιούργησαν ή αυτοί που τα καρπώθηκαν. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε ούτε στους απλούς εργαζόμενους ούτε στους καλλιτέχνες.

Υπάρχει και μια τρίτη πλευρά, αφού το Μέγαρο έχει δείξει στο χρόνο ότι είναι τρισδιάστατο. Συνδέθηκε με εκδότες (Χρήστο Λαμπράκη), εκδοτικές επιχειρήσεις (ΔΟΛ Α.Ε.) και άλλους επιχειρηματίες (εργολάβους, τραπεζίτες), οι οποίοι όπως είχε εκμυστηρευτεί ένας από αυτούς χρησιμοποιούσαν το Μέγαρο και τις γνωριμίες του για να εξασφαλίζουν ασυλία από τους εκδότες και για να αποκτούν προσβάσεις στην κρατική μηχανή.

Δεν αναφερόμαστε σε επιχειρηματίες οι οποίοι κερδίζουν χρήματα ανταγωνιστικά στην ελεύθερη αγορά. Και δεν ζητούν χάρες/ευνοϊκές ρυθμίσεις από υπουργούς. Αλλά για δήθεν πετυχημένους τραπεζίτες, οι οποίοι κάνουν τους σπουδαίους με τα λεφτά των άλλων, για κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες ή επιχειρηματίες που αναζητούν προσβάσεις, ρουσφέτια, συμβάσεις, τροπολογίες από το δημόσιο.

Χορηγοί 

Ισως είναι σύμπτωση, ίσως όχι, ότι ανάμεσα στους όχι πολλούς χορηγούς που πέρασαν τα τελευταία χρόνια φιγουράρουν εταιρείες των οποίων οι ιδιοκτήτες είτε είναι στη φυλακή ή είναι φυγόδικοι ή πρωταγωνίστησαν στα μεγαλύτερα πολιτικο-οικονομικά σκάνδαλα και χρηματιστηριακά κόλπα και είναι υπό κατηγορία γι’ αυτά.

Siemens, Χριστοφοράκος και αρκετοί κρατούμενοι των Φυλακών

Ισως είναι τυχαίο ίσως όχι, ότι μεταξύ των χορηγών ήταν η Siemens, επί προεδρίας Δρ. Μιχαήλ Ν. Χριστοφοράκου, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Μεγάρου Μουσικής, αυτού του σπουδαίου ανδρός, που πρωταγωνίστησε στο μεγαλύτερο οικονομικό-πολιτικό σκάνδαλο της σύγχρονης Ελλάδας κι ακόμα κυκλοφορεί ελεύθερος. Και μία που μιλάμε για Χριστοφοράκο και εκδότες (ΔΟΛ) να προσθέσουμε ότι ο Χριστοφοράκος χρησιμοποιούσε για τις δημόσιες σχέσεις του πρώην δημοσιογράφο του ΔΟΛ, με ιδιαίτερη τεχνογνωσία (KNOW HOW).

Ισως είναι τυχαίο ή όχι, ότι μεταξύ των χορηγών ήταν η εταιρεία Alapis, του προφυλακισμένου επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο οποίος κατηγορείται για υπεξαίρεση εκατομμύριων της τράπεζας Proton Bank.

Ισως είναι σύμπτωση, ίσως όχι ότι μεταξύ των χορηγών ήταν η Ασπίς Ομιλος Εταιρειών, του κρατούμενου στις φυλακές, επιχειρηματία Παύλου Ψωμιάδη,

Χρηματιστηριακές Φούσκες

Επίσης, στους χορηγούς φιγουράρει η εταιρεία πληροφορικής Altec, η οποία ανήκε στους επιχειρηματίες Θ. Αθανασούλη και Χρ. Βαλσαμίδη, οι οποίοι έπαιρναν το ένα έργο πληροφορικής μετά το άλλο από το δημόσιο επί ΠΑΣΟΚ και επιπλέον είχαν συνεταιρισθεί με τον ΔΟΛ στην εταιρεία Microland, η οποία εισήλθε στο Χρηματιστήριο Αθηνών με προβλέψεις τις οποίες θα ζήλευε η Microsoft (ουδείς κατηγορήθηκε και τιμωρήθηκε για αυτό).

Χορηγός ήταν επίσης η περίφημη Κλωνατέξ, του αποθανόντα επιχειρηματία Θωμά Λαναρά, του πιο «άρρωστου» παίκτη στο Χρηματιστήριο.

Και η τσιμεντοβιομηχανία Ηρακλής που έκλεισε εργοστάσιο

Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ως χορηγός η τσιμεντοβιοηχανία Ηρακλής, η οποία την περίοδο 2012-2013, που χορηγεί το Μέγαρο Μουσικής κλείνει ένα ολόκληρο εργοστάσιο, αυτό της Χαλκίδας απολύοντας με τις νόμιμες αποζημιώσεις 236 εργαζόμενους.

Οποιος ενδιαφέρεται να δει όλους τους βασικούς χορηγούς του Μεγάρου Μουσικής μπορεί να το πράξει στην ιστοσελίδα του Μεγάρου:

Επίσης υπάρχουν περισσότερα ονόματα χορηγών στους Μεγάλους Ευεργέτες όπως τους ονομάζει το Μέγαρο. Για να δείτε τους ευεργέτες κάντε κλικ εδώ

Σε κάθε περίπτωση είναι λυπηρό να βλέπεις ότι οι περισσότεροι χορηγοί είναι κρατικές εταιρείες και όχι ιδιωτικές. Δηλαδή πληρώνουμε το Μέγαρο με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους σαν επισκέπτες, ως καταθέτες ή φορολογούμενοι μέσω των τραπεζών, ως φορολογούμενοι μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, και ως φορολογούμενοι μέσω των χορηγών. Που είναι αλήθεια ο ιδιωτικός τομέας;

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε να κλείσει το Μέγαρο, όπως κάνει η κυβέρνηση με όλους τους άλλους φορείς, που έχουν πολύ λιγότερα ελλείμματα και χρέη από το Μέγαρο.  

πηγή  http://www.thepressproject.gr/article/46422/Megaro-Mousikis-kai-paixnidia-politikis-oikonomias 

To 1969 επιστρέφει ma non troppo

Ηταν μια περίεργη εποχή εκείνο το 1969 για την Ελλάδα. Ηταν η χρονιά που ο δικτάτορας Παπαδόπουλος στρεφόταν εναντίον του αμερικανικού περιοδικού «LOOK», όταν αυτό αποκάλυψε το όργιο βασανιστηρίων που πραγματοποιούσε το καθεστώς. Μπορεί να μην έφτασε βέβαια να απειλεί με μηνύσεις τους συντάκτες του, αλλά τους χαρακτήριζε «ψυχοπαθείς με πιστοποιητικά φρενοκομείου», ενώ φώναζε ότι αν του προσκομιστούν αποδείξεις βασανιστηρίων, θα εκτελέσει προσωπικά τους υπαίτιους στην πλατεία Συντάγματος.

Το 1969 ήταν επίσης η χρονιά που το καθεστώς επικήρυσσε με χρηματικά ποσά τούς δραπέτες των φυλακών. Σχεδόν 2,5 εκατομμύρια δραχμές θα λάμβαναν όσοι κατέδιδαν τον Αλέκο Παναγούλη, όταν απέδρασε από τη φυλακή όπου βρισκόταν για την απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου. Ο Παναγούλης βέβαια δραπέτευσε χάρη στην αυτοθυσία ενός δεσμοφύλακα, που έφυγε μαζί του, και δεν κατηγορήθηκε ποτέ από συγκατηγορουμένους του για συνεργασία με την ΚΥΠ. Παρ’ όλα αυτά η λογική της Αγριας Δύσης με τις επικηρύξεις δραπετών ήταν ήδη γνωστή στην Ελλάδα της δικτατορίας.

Την ίδια χρονιά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με κείμενό του στην ελβετική εφημερίδα «Journal de Geneve», κατακεραύνωνε τη «μεσαιωνική περί πολιτείας θεοκρατική αντίληψη και το σύνθημα «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών»». Ο Παπαδόπουλος βέβαια δεν έφτασε, εξ όσων γνωρίζουμε, στο σημείο να συνομιλεί με τον Θεό, φρόντισε όμως και αυτός ώστε οι επιχειρηματίες που τον περιστοίχιζαν να εξασφαλίσουν στενή συνεργασία και πλούσια συμβόλαια από την πάντα κρατικοδίαιτη Εκκλησία.

Προφανώς κάθε σύγκριση του σήμερα με τη δικτατορία είναι όχι μόνο άτοπη αλλά και εν δυνάμει επικίνδυνη. Με τον ίδιο τρόπο που η «θεωρία των δύο άκρων» χρησιμοποιείται συνειδητά για να νομιμοποιήσει το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής (συγκρίνοντάς το ακόμη και με μετριοπαθείς δυνάμεις της Αριστεράς) έτσι και η σύγκριση με τη χούντα μπορεί να ανοίξει τον δρόμο σε κάθε είδους αναθεωρητές για να «στρογυλλέψουν» την ιστορική μνήμη. Αν τόλμησαν να το κάνουν για τα φασιστικά τάγματα ασφαλείας, γιατί να μην το επιχειρήσουν και για τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος – πολύ περισσότερο που ορισμένα από τα πνευματικά τέκνα εκείνου του καθεστώτος συμμετέχουν και σήμερα στην κυβέρνηση.

Υπάρχει όμως ένα περιστατικό του 1969 που πρέπει να μας τρομάξει: η «επίθεση» της χούντας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όταν ήταν πλέον βέβαιο ότι αυτό θα απέπεμπε την Ελλάδα. «Κατ’ εξουσιοδότησιν της κυβερνήσεώς μου… η Ελλάς καταγγέλλει το Καταστατικόν του Συμβουλίου της Ευρώπης και τη Σύμβασιν της Ρώμης» έλεγε τότε ο ΥΠΕΞ της χούντας Π. Πιπινέλης. «Η κυβέρνησις των Αθηνών», έγραφε λίγα λεπτά αργότερα σε επιστολή του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής,«προσπάθει να εμπαίξει το Συμβούλιο της Ευρώπης [...] ισχυριζομένη ότι το καθεστώς των Αθηνών αποτελεί υπόδειγμα δημοκρατίας». Ο Καραμανλής έκανε λόγο για νευρικότητα της χούντας που την ωθούσε σε πράξεις κωμικές, όπως το να κατηγορεί το Συμβούλιο για συνωμοσία εναντίον της Ελλάδας.

Υστερα από 45 χρόνια ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτης κατηγόρησε τον επίτροπο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, Νιλς Μούιζνιεκς, για «πολιτικές σκοπιμότητες», όταν αυτός άσκησε κριτική για τον πνιγμό προσφύγων που βρίσκονταν υπό την «επιτήρηση» του λιμενικού σώματος στο Φαρμακονήσι.

Ο ιστορικός του μέλλοντος δεν μπορεί παρά να σημειώσει ότι για πρώτη φορά μετά την καταδίκη της χούντας από το Συμβούλιο της Ευρώπης η Ελλάδα βρίσκεται υπόλογη απέναντι σε όλους σχεδόν τους διεθνείς οργανισμούς και τις οργανώσεις που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στα χρόνια του Μνημονίου η Ελλάδα κατρακύλησε στην 84η θέση των «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» στην κατάταξη ελευθεροτυπίας. Η Διεθνής Αμνηστία δεν προλαβαίνει να συντάσσει αρνητικές εκθέσεις (από τον βασανισμό μεταναστών και την κλοπή προσωπικών αντικειμένων τους από την αστυνομία και το λιμενικό μέχρι την επιστράτευση εργαζομένων και την καταδίκη μπλόγκερ για τον γέροντα «παστίτσιο»). Την ίδια ώρα η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες ερευνά συνεχώς νέες υποθέσεις προσφύγων που εξαφανίζονται μυστηριωδώς από τα χέρια της αστυνομίας και του λιμενικού.

Η είδηση της εβδομάδας και ίσως της χρονιάς όμως ήταν η έκκληση που απηύθυναν δεκάδες φορείς και οργανώσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό προς το Ευρωκοινοβούλιο να ερευνήσει την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη χώρα. Συνδικάτα που εκπροσωπούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, όπως η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η ΟΛΜΕ και το βελγικό CNE, συνυπέγραψαν μια «κραυγή αγωνίας» για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ τη στήριξή της εξέφρασε και η Ευρωπαϊκή Ενωση για την Υπεράσπιση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων – μια οργάνωση-ομπρέλα που περιλαμβάνει 30 τμήματα σε 22 κράτη-μέλη της Ε.Ε. Η σχετική επιστολή προς τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου προκάλεσε άμεσες αντιδράσεις στην Επιτροπή Ελευθεριών της Ευρωβουλής (LIBE). Συγκεκριμένα έγιναν ερωτήσεις από τη Vergiat Marie-Christine εκ μέρους της αριστερής ομάδας του Κοινοβουλίου GUE/NGL, από τον Βρετανό Εργατικό Michael Cashman και από την αντιπρόεδρο της ευρω-ομάδας των Φιλελεύθερων Sarah Ludford.

Το 2014 δεν είναι σίγουρα 1969. Αρκετοί στην Ευρώπη όμως αναρωτιούνται εάν το καθεστώς στην Ελλάδα μπορεί πλέον να ονομάζεται δημοκρατικό. 

πηγή  http://info-war.gr/2014/01/1969-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%B5%CE%B9-ma-non-troppo/