SPOT Γιατρών Ε.Σ.Υ.

Μάρτιαι Eιδοί

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή. Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις, τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι. Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια· έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις, τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω, εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία, αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο κανένας Aρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα, και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα, είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν», μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις (τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις τα σοβαρά γραφόμενα του Aρτεμιδώρου.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

πηγή http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=76&cat=1

Έσκασε η χρυσή «φούσκα» του ΥΠΕΚΑ

Τα στελέχη του ΥΠΕΚΑ που διαφήμιζαν την περιβαλλοντικά προηγμένη Φινλανδία θέλοντας να πείσουν τους «ιθαγενείς» ότι τα μεταλλεία χρυσού είναι κάτι περισσότερο από θείο δώρο, τώρα, μετά την τρομακτική καταστροφή που προκάλεσε το ορυχείο της Talvivaara Mining Company, σφυρίζουν αδιάφορα και ψελλίζουν δικαιολογίες του συρμού.
Γιατί η Φινλανδία, από την Κυριακή 11 Νοεμβρίου, βιώνει  τη μεγαλύτερη χημική καταστροφή στην ιστορία της όταν παρατηρήθηκε σημαντική διαρροή νερού , 5.000 – 6.000 κυβικά μέτρα ανά ώρα, με υψηλές συγκεντρώσεις νικελίου και ουρανίου. Και η διαρροή σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις προκλήθηκε όταν εμφανίστηκε ρήγμα στη λίμνη αποβλήτων του ορυχείου.
Η περίπτωση της Φινλανδίας είναι ταυτόσημη με την περίπτωση της Χαλκιδικής:
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα η λειτουργία του ορυχείου παρουσιάστηκε ως μια από τις μεγαλύτερες και πιο ασφαλείς επενδύσεις που θα δημιουργήσουν εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας και θα γεμίσουν εκατομμύρια το δημόσιο ταμείο.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα υπήρξαν αντιδράσεις από διαφορετικές φωνές και φόβοι για την ανυπολόγιστη περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή που είναι συνώνυμη με τη λειτουργία τέτοιων μονάδων.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα όσοι εξέφραζαν διαφορετική γνώμη καταγγέλθηκαν ως προβοκάτορες και εχθροί της ανάπτυξης της χώρας.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα οι αρμόδιες αρχές και η εταιρεία υποστήριξαν ότι η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων έχει δώσει όλες τις λύσεις για να μην υπάρξουν καταστροφικές επιπτώσεις.
Μόνο που εκεί, στη χώρα - πρότυπο του ΥΠΕΚΑ, η δεξαμενή αποβλήτων έσκασε αποκαλύπτοντας τη φούσκα και το παραμύθι της ασφαλούς επένδυσης…
Την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί περιγράφει σε μια συγκλονιστική επιστολή ο Jehki Härkönen, μέλος της Greenpeace Φινλανδίας. Μια επιστολή που αξίζει να τη διαβάσουν όλοι και κυρίως η προηγούμενη και σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΚΑ καθώς και οι υπηρεσιακοί παράγοντες που με ελαφριά καρδιά αποφασίζουν για την καταστροφή ενός τόπου στο όνομα της σωτηρίας του.
Ιδού η επιστολή – κραυγή αγωνίας και απελπισίας:
«Στην αρχή, το ορυχείο Talvivaara ήταν σαν ένα όνειρο. Μία νέα αρχή. Μία πηγή απασχόλησης και περισσότερων εσόδων από φόρους για τη βόρεια Φινλανδία. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός, όταν λειτούργησε το νέο ορυχείο στο Kainuu, περίπου 550 χιλιόμετρα από το Ελσίνκι. Ο Pekka Perä, ένας πρώην υπάλληλος της φινλανδικής εταιρίας εξόρυξης Outokumpu είχε αγοράσει την περιοχή απο τον πρώην εργοδότη του για 1 ευρώ!
Η περιοχή είχε θεωρηθεί μη αποδοτική οικονομικά, αλλά ο  Perä ήταν πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ‘Αναγέννηση της εξόρυξης’. Είχε μια ολοκαίνουρια μέθοδο βιοδιύθισης που θα του επέτρεπε  να εξάγει μικροσκοπικές συγκεντρώσεις υλών. Το όνειρο δεν κράτησε πολύ και η αφύπνιση ήταν σκληρή.
Το ορυχείο ξεκίνησε να λειτουργεί τον Οκτώβρη του 2008 και τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν το επόμενο καλοκαίρι. Οι τουριστικές επιχειρήσεις γύρω από το ορυχείο παραπονέθηκαν ότι το ορυχείο μύριζε σαν κλούβιο αυγό, απωθώντας τους πελάτες τους.
Καθώς η εταιρία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παράξενης μυρωδιάς, άρχισαν να εμφανίζονται πολύ χειρότερα προβλήματα. Η δεξαμενή νερού που χρησιμοποιούσαν για τα απόβλητα άρχισε να έχει διαρροές για πρώτη φορά το 2008. Η επόμενη διαρροή εντοπίστηκε το 2010. Οι λίμνες κοντά στο ορυχείο έγιναν αλμυρές. Επίσης, οι μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν κοντά στο ορυχείο έδειξαν ότι τα επίπεδα συγκέντρωσης καδμίου και νικελίου είχαν κατά πολύ ξεπεράσει τα επίσημα επίπεδα ασφαλείας. Και τον περασμένο Μάρτιο, ένας εργάτης που δεν φόρεσε προστατευτική μάσκα πέθανε εισπνέοντας υδρόθειο, την αιτία της μυρωδιάς “κλούβιου αυγού”.
Όλοι ήξεραν γι αυτό το περιστατικό, αλλά η επιβλέπουσα αρχή, το Κέντρο Οικονομικής Ανάπτυξης, Μεταφοράς και Περιβάλλοντος Kainuu δεν έκανε τίποτα στην ανεύθυνη μεταλλευτική εταιρία. Τώρα λένε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, γιατί δεν είχαν ούτε τα μέσα ούτε τις ικανότητες γι' αυτό.
Τελικά, την Κυριακή (4/11/2012) η κατάσταση βγήκε εντελώς εκτός ελέγχου. Όλα τα απόβλητα του ορυχείου κατέληξαν σε μια τεράστια δεξαμενή αποβλήτων, όπου περιέχονται βαρέα μέταλα, επικίνδυνα χημικά και ουράνιο. Ο πάτος αυτής της πισίνας ράγισε και το σοβαρότατα ρυπασμένο νερό άρχισε να διαρρέει κατά χιλιάδες κυβικά μέτρα ανά ώρα. Το όνειρο είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε απόλυτο εφιάλτη. Ακτιβιστές της Greenpeace πήραν δείγματα από το ρυπασμένο νερό. Το ίδιο έκανε και η Φινλανδική Αρχή Πυρηνικής Ασφάλειας και το Φινλανδικό Ινστιτούτο Περιβάλλοντος. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει ακόμα πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είναι επικίνδυνη.
Το ρυπασμένο νερό έχει ήδη πλημμυρίσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα από ρέματα και ποτάμια. Οι γύρω όρμοι και οι λίμνες έχουν ρυπανθεί με τοξικό νικέλιο.
Οι όμορφες λίμνες και τα ποτάμια με γλυκά νερά είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχει η Φινλανδία. Κανείς δεν πίστευε ότι θα άφηναν κάποιον να τα δηλητηριάσει. Αλλά το έκαναν. Οι άνθρωποι στην περιοχή νιώθουν ανίσχυροι και φοβούνται το πόσιμο νερό. Πλέον είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε το ορυχείο και να κάνουμε τους υπεύθυνους να ανακοινώσουν πώς σκοπεύουν να εγγυηθούν ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί.
Και εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, δείτε το αυτό σαν μάθημα: να ανησυχείτε όποτε κάποιος λέει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά εκμεταλλευόμενος τη φύση. Να είστε έτοιμοι να αγωνιστείτε. Βεβαιωθείτε ότι οι αρχές εκπληρώνουν τα αληθινά καθήκοντά τους και υπερασπίζονται το μέλλον μας. Αυτοί είναι συνήθως δύσκολοι αγώνες, αλλά είναι απαραίτητοι. Μόνο έτσι θα αποφύγετε τον εφιάλτη που ζούμε στην Talvivaara.»
πηγή http://topontiki.gr/article/44479/Eskase-i-xrusi-fouska-tou-UPEKA

Για τον φιλελευθερισμό...Σλάβοϊ Ζίζεκ

Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα

Για τον φιλελευθερισμό, τουλάχιστον στην πιο ριζοσπαστική μορφή του, η επιθυμία να υποβάλει κανείς το υποκείμενο σε ένα ηθικό ιδανικό –το οποίο θεωρείται καθολικό και γι΄ αυτό καθολικώς δεσμευτικό- είναι η μητέρα όλων των εγκλημάτων, «το έγκλημα που εμπεριέχει όλα τα εγκλήματα», γιατί συνίσταται στην  κτηνώδη επιβολή των απόψεων του ενός στους άλλους και είναι, γι΄ αυτό, η γενεσιουργός αιτία της κοινωνικής αναταραχής. Έτσι, ισχυρίζονται οι φιλελεύθεροι, αν κανείς επιθυμεί να εγκαθιδρύσει κοινωνική ειρήνη και ανεκτικότητα, η πρώτη προϋπόθεση είναι να ξεφορτωθεί κάθε ηθικό πειρασμό:  η πολιτική πρέπει να αποκαθαρθεί σχολαστικά από ηθικές ιδέες και να γίνει «ρεαλιστική», παίρνοντας τους ανθρώπους όπως είναι, υπολογίζοντας την πραγματική τους φύση και όχι ηθικές προτροπές.

Το υπόδειγμα, εδώ, είναι ο τρόπος που λειτουργεί η αγορά: η ανθρώπινη φύση είναι εγωιστική και δεν υπάρχει τρόπος να την αλλάξουμε, οπότε αυτό που χρειάζεται είναι ένας μηχανισμός που θα έκανε τα ιδιωτικά μειονεκτήματα να δουλεύουν για το κοινό καλό. Επομένως, ένας απολύτως συνειδητός φιλελεύθερος θα πρέπει να περιορίσει εμπρόθετα την αλτρουιστική  του προδιάθεση για να θυσιάσει το δικό του καλό για το καλό των άλλων, ξέροντας πως ο πιο αποτελεσματικός δρόμος προς το κοινό καλό είναι το να ακολουθήσει τον ιδιωτικό του εγωισμό.  Εδώ έχουμε την λογική  άλλη όψη του ρητού   «ιδιωτικά κακά, δημόσια οφέλη», δηλαδή, «ιδιωτική καλοσύνη, δημόσια καταστροφή».

Στον φιλελευθερισμό υπάρχει, από την αρχή του, μια ένταση μεταξύ της ιδιωτικής ελευθερίας και των αντικειμενικών μηχανισμών που ρυθμίζουν την συμπεριφορά ενός πλήθους, όπως έχει ήδη επισημανθεί απ΄ τον Benjamin Constant, ο οποίος ξεκάθαρα μορφοποίησε αυτή την ένταση: τα πάντα είναι ηθικά στα άτομα, αλλά τα πάντα είναι  σωματικά στα πλήθη. Όλοι είναι ελεύθεροι ως άτομα, αλλά τροχοί μιας μηχανής μέσα στο πλήθος.  

Τα δύο πρόσωπα του φιλελευθερισμού 

Η εσωτερική ένταση αυτού του εγχειρήματος είναι ευδιάκριτη στις δύο πλευρές του φιλελευθερισμού:  φιλελευθερισμός της αγοράς και πολιτικός φιλελευθερισμός. Όπως έχει υποστηρίξει εξαιρετικά ο Jean-Claude Michea, αυτές οι δυο πλευρές του φιλελευθερισμού συνδέονται στα δύο πολιτικά νοήματα του δικαιώματος/δεξιάς (right): η πολιτική δεξιά επιμένει στην οικονομία της αγοράς, ενώ η πολιτικά ορθή αριστερά επιμένει στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - συχνά αυτός είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της.  

Αν και η ένταση ανάμεσα σε αυτές τις δυο πλευρές του φιλελευθερισμού είναι άλυτη, παρόλα αυτά, αυτές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και έτσι, σήμερα, το νόημα του «φιλελευθερισμού» μετεωρίζεται ανάμεσα στους δύο πόλους του οικονομικού φιλελευθερισμού (ατομικισμός της ελεύθερης αγοράς, αντίθεση στην στενή ρύθμιση απ το κράτος κλπ) και του πολιτικού φιλελευθερισμού (libertarianism) (με έμφαση στην ισότητα, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα κλπ).

Το θέμα είναι οτι, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει με μια εξονυχιστική ανάλυση ποιος είναι ο «πραγματικός» φιλελευθερισμός, κανείς δεν μπορεί  να επιλύσει το αδιέξοδο προσπαθώντας να προτείνει ένα είδος «υψηλότερης» σύνθεσης των δυο, και, ακόμα λιγότερο, μέσω μιας καθαρής αντίστιξης των δυο εννοιών του όρου.  Η ένταση ανάμεσα στα δύο νοήματα είναι εγγενής στο ίδιο το περιεχόμενο που ο «φιλελευθερισμός» επιδιώκει να ορίσει: αυτή η αμφισημία, μακράν του να σηματοδοτεί τα όρια της αντίληψής μας, καταδεικνύει την πιο εσωτερική αλήθεια της έννοιας του ίδιου του φιλελευθερισμού.

Παραδοσιακά, κάθε «πρόσωπο» του φιλελευθερισμού παρουσιάζεται απαραιτήτως σαν το αντίθετο του άλλου προσώπου: οι φιλελεύθεροι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικής ανεκτικότητας, κατά κανόνα, εναντιώνονται στον οικονομικό φιλελευθερισμό και προσπαθούν να προστατεύσουν τους αδύναμους από τις καταστροφικές συνέπειες  των απρόσωπων δυνάμεων της αγοράς, ενώ οι φιλελεύθεροι της ελεύθερης αγοράς, κατά κανόνα, υπερασπίζονται τις  συντηρητικές αξίες της οικογένειας.  

Έχουμε λοιπόν, ένα είδος διπλού παράδοξου: η παραδοσιακή Δεξιά υποστηρίζει την οικονομία της αγοράς ενώ πολεμά με πάθος την κουλτούρα και τα ήθη που αυτή δημιουργεί. Την ίδια στιγμή,   σε αντίστιξη, η πολυπολιτισμική Αριστερά πολεμά την αγορά (αν και όλο και λιγότερο αυτές τις μέρες, όπως παρατηρεί ο  Michea) ενώ υποστηρίζει με ενθουσιασμό την ιδεολογία που αυτή  γεννά. (Σήμερα, πρέπει να σημειωθεί πως εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή στην οποία οι δύο πλευρές μπορούν να συνδυαστούν: μορφές σταν τον Bill Gates παρουσιάζονται σαν ριζοσπάστες της αγοράς και σαν ανθρωπιστές του πολυ-πολιτισμού). 

Η σκοτεινή πλευρά του φιλελεύθερου ηθικισμού

 

Εδώ συναντάμε το βασικό παράδοξο του φιλελευθερισμού. Μια αντι-ιδεολογική και αντι-ουτοπική στάση είναι εγγεγραμμένη στην ίδια την καρδιά του φιλελεύθερου οράματος. Ο φιλελευθερισμός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως «την πολιτική του μικρότερου κακού» , η φιλοδοξία του είναι να προκαλέσει «την λιγότερο κακή κοινωνία που είναι δυνατή», αποτρέποντας λοιπόν το μεγαλύτερο κακό, αφού θεωρεί κάθε προσπάθεια να επιβληθεί ευθέως ένα θετικό Καλό ως την υπέρτατη πηγή κάθε κακού.  

Η ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ ότι η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολιτικό σύστημα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα, έχει ακόμα μεγαλύτερη βάση για τον φιλελευθερισμό.  Μια τέτοια οπτική υποστηρίζεται από μια βαθιά απαισιοδοξία σχετικά με την ανθρώπινη φύση: ο άνθρωπος είναι εγωιστικό και ζηλόφθονο ζώο, και αν κανείς χτίσει ένα πολιτικό σύστημα που   επικαλείται την καλοσύνη και τον αλτρουισμό του, το αποτέλεσμα θα είναι το χειρότερο είδος τρόμου (θυμηθείτε πως και οι Γιακωβίνοι και οι σταλινικοί προϋπέθεταν την ανθρώπινη αρετή).  

Η φιλελεύθερη κριτική της «τυραννίας του Καλού» έχει ένα τίμημα: όσο περισσότερο το πρόγραμμά της διαπερνά  την κοινωνία, τόσο πιο πολύ μετατρέπεται στο αντίθετό της.  Ο ισχυρισμός ότι δεν επιδιώκει παρά το μικρότερο κακό, την στιγμή που  καθιερώνεται ως  οργανωτική αρχή της νέας παγκόσμιας τάξης, σταδιακά αποκτά τα ίδια τα χαρακτηριστικά του εχθρού που ισχυρίζεται οτι πολεμά.  Στην πραγματικότητα, η παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη παρουσιάζει ξεκάθαρα τον εαυτό της σαν τον καλύτερο όλων των κόσμων: η μετριοπαθής της απόρριψη των ουτοπιών καταλήγει στην επιβολή της ουτοπίας της αγοράς -ελευθερίας, η οποία θα γίνει πραγματικότητα όταν υποβάλουμε τους εαυτούς μας στους μηχανισμούς της αγοράς και των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Αλλά, όπως γνωρίζει κάθε παρατηρητής των αδιεξόδων της πολιτικής ορθότητας, ο διαχωρισμός της νομικής δικαιοσύνης από την ηθική καλοσύνη – η οποία θα πρέπει να σχετικοποιηθεί και να ιστορικοποιηθεί- καταλήγει σε έναν καταστροφικό, εμμονικό ηθικισμό γεμάτο δυσαρέσκεια. Χωρίς μια «οργανική» κοινωνική ουσία να οργανώνει το μέτρο γι αυτό στο οποίο  ο Τζωρτζ Όργουελ αναφερόταν επιδοκιμαστικά ως «κοινή  καταβολή», το μινιμαλιστικό πρόγραμμα των νόμων που σκοπεύουν να κάνουν λίγα περισσότερα απ το να αποτρέπουν τα άτομα απ το να προσβάλλουν το ένα το άλλο (να ενοχλούν ή να «παρενοχλούν» το ένα το άλλο), μετατρέπεται σε μια έκρηξη νομικών και ηθικών κανόνων, μια ατελείωτη διαδικασία νομικοποίησης και ηθικοποίησης, η οποία παρουσιάζεται ως «ο αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές διακρίσεων».  Αν δεν υπάρχουν κοινά ήθη  εκεί για να επηρεάσουν τον νόμο, αλλά μόνο τα γυμνό γεγονός υποκείμενα να «παρενοχλούν» άλλα υποκείμενα, τότε ποιος- εν τη απουσία τέτοιων ηθών- θα αποφασίσει τι πρέπει να θεωρηθεί «παρενόχληση»; 

Για παράδειγμα, στην Γαλλία υπάρχουν ενώσεις παχύσαρκων ανθρώπων οι οποίες απαιτούν να σταματήσουν όλες οι δημόσιες εκστρατείες ενάντια στην παχυσαρκία και υπέρ της συνήθειας να τρώει κανείς υγιεινά, αφού πληγώνουν την αυτοεκτίμησή των παχύσαρκων ανθρώπων. Οι υποστηρικτές του Veggie Pride καταδικάζουν τον  "specism" όσων τρώνε κρέας (οι οποίοι κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα ζώα, παραχωρώντας προνόμια στο ζώο άνθρωπος, πράγμα που γι αυτούς είναι μια ιδιαιτέρως αηδιαστική μορφή φασισμού) και απαιτούν η «φυτοφαγο-φοβία» να αντιμετωπίζεται σαν ένα είδος ξενοφοβίας και να γίνει έγκλημα.  Αυτό θα πρέπει να επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει αυτούς που παλεύουν για το δικαίωμα στον  αιμομικτικό γάμο, στην συναινετική ανθρωποκτονία, τον κανιβαλισμό.

Το πρόβλημα, εδώ, είναι η προφανής αυθαιρεσία του πολλαπλασιασμού αυτών των κανόνων που συνεχώς ανανεώνονται.  Ας πάρουμε για παράδειγμα την παιδική σεξουαλικότητα: κάποιος θα ισχυριζόταν οτι η ποινικοποίησή της είναι μια    αδικαιολόγητη διάκριση,  αλλά κάποιος θα μπορούσε επίσης να ισχυριστεί οτι τα παιδιά θα πρέπει να προστατεύονται από την σεξουαλική  παρενόχληση των ενηλίκων. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε: οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν την νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών συνήθως υποστηρίζουν την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Οι ίδιοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται ενάντια στην πατριαρχική κακομεταχείριση των μικρών παιδιών στις κοινωνίες μας, ανησυχούν όταν κάποιος καταδικάζει μέλη ξένων πολιτισμών που ζουν αναμεσά μας γιατί κάνουν ακριβώς το ίδιο, υποστηρίζοντας πως αυτή είναι μια περίπτωση  παρέμβασης σε άλλους «τρόπους ζωής».

Είναι λοιπόν λόγω αναγκαίων δομικών αιτιών που αυτός ο «αγώνας κατά των διακρίσεων» είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος η οποία αέναα αναβάλει το τελικό της σημείο: μια κοινωνία απελευθερωμένη από όλες τις ηθικές της προκαταλήψεις, η οποία, όπως το θέτει ο Jean-Claude Michea, «θα ήταν στην ουσία της μια κοινωνία καταδικασμένη να βλέπει παντού εγκλήματα».

Οι ιδεολογικές συντεταγμένες ενός τέτοιου φιλελεύθερου πολυπολιτισμού προσδιορίζονται από δυο στοιχεία του «μεταμοντέρνου» πνεύματος της εποχής μας:   ο καθολικός πολυπολιτισμικός ιστορικισμός (όλες οι αξίες και τα δικαιώματα είναι ιστορικά προσδιορισμένα, κάθε ανάδειξή τους σε καθολικές έννοιες που επιβάλλονται στους άλλους είναι πολιτισμικός ιμπεριαλισμός στην πιο βίαιη μορφή του) και η καθολική «ερμηνευτική υποψία»  (όλα τα «υψηλά» ηθικά κίνητρα γεννώνται και διατηρούνται από τα «χαμηλά» κίνητρα της δυσαρέσκειας και του φθόνου, λένε, «το να καλείται κάποιος να θυσιάσει τη ζωή του για έναν υψηλότερο σκοπό είναι είτε η μάσκα της χειραγώγησης από αυτούς που χρειάζονται τον πόλεμο για να διατηρήσουν την ισχύ και τον πλούτο τους, ή,  αλλιώς, μια παθολογική έκφραση μαζοχισμού.

Δεσμοί εμπιστοσύνης και χρέους

Υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτήν τη φιλελεύθερη εκδοχή  την οποία γνωρίζει  κάθε καλός ανθρωπολόγος, ψυχαναλυτής ή ακόμα και ένας παρατηρητικός κοινωνικός κριτικός σαν τον Francis Fukuyama: δεν μπορεί να σταθεί μόνη της, είναι παρασιτική πάνω σε κάποια προϋπάρχουσα μορφή αυτού που συχνά αναφέρεται σαν «κοινωνικοποίηση», την οποία  ταυτόχρονα υπονομεύει, κόβοντας έτσι το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται.  

Στην αγορά, και γενικότερα στην κοινωνική ανταλλαγή που βασίζεται στην αγορά,   οι ιδιώτες συναντιούνται σαν ελεύθερα, ορθολογικά υποκείμενα. Αλλά αυτά τα υποκείμενα είναι το αποτέλεσμα μια περίπλοκης προηγηθείσας διαδικασίας, η οποία αφορά το συμβολικό χρέος και πάνω απ’ όλα την εμπιστοσύνη. Με άλλα λόγια, ο χώρος των συναλλαγών δεν είναι ποτέ καθαρά συμμετρικός. Είναι μια   a priori προϋπόθεση για τον καθένα απ τους συμμετέχοντες να δώσει κάτι χωρίς αντίτιμο ώστε να μπορεί να συμμετέχει στο παιχνίδι του πάρε-δώσε. 

Φυσικά, η αγορά είναι ο χώρος της εγωιστικής εξαπάτησης και του ψέματος. Παρόλα αυτά, όπως μας έμαθε ο Ζακ Λακάν, για να λειτουργήσει ένα ψέμα πρέπει να παρουσιάσει τον εαυτό του και να προσληφθεί σαν αλήθεια – σαν να λέμε πως η διάσταση της Αλήθειας έχει ήδη τεθεί.. Στον Καντ διέφυγε η αναγκαιότητα των άγραφων,   άρρητων, αλλά απαραίτητων κανόνων για κάθε οικοδόμημα – μόνο αυτοί οι κανόνες παρέχουν την «ουσία» πάνω στην οποία μπορούν οι νόμοι να λειτουργήσουν κανονικά. Η παραδειγματική περίπτωση της αποτελεσματικότητας αυτών των άγραφων κανόνων είναι το γνωστό παράδειγμα της  «τσαγιέρας».

Στην ανταλλαγή της αγοράς, δύο συμπληρωματικές πράξεις συμβαίνουν ταυτόχρονα (πληρώνω και πληρώνομαι), έτσι ώστε η πράξη της ανταλλαγής να μην οδηγεί σε έναν μόνιμο κοινωνικό δεσμό, αλλά μόνο σε μια στιγμιαία ανταλλαγή μεταξύ ατομικοποιημένων μονάδων που, αμέσως μετά, γυρνούν στην μοναξιά τους. Στο παράδειγμα της τσαγιέρας, ωστόσο, πέρασε καιρός από τότε που έδωσα το δώρο μέχρι να το επιστρέψει το άλλο μέρος και αυτό δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό που διαρκεί (για μια φορά-επιτέλους): είμαστε όλοι δεμένοι με δεσμούς χρέους. Απ’ αυτή την οπτική, το χρήμα μπορεί να οριστεί σαν το μέσο που μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε επαφές με τους άλλους χωρίς να μπαίνουμε σε κανονικές σχέσεις με αυτούς.  
Η ατομικοποιημένη κοινωνία, στην οποία έχουμε επαφές με τους άλλους, χωρίς να μπαίνουμε σε κανονικές σχέσεις με αυτούς, είναι η προϋπόθεση του φιλελευθερισμού. 


Ο Slavoj Zizek είναι ένας από τους διασημότερους δημόσιους διανοούμενους της εποχής μας. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το The Year of Dreaming Dangerously, ενώ έχει κάνει και την εισαγωγή στην ταινία The Pervert΄s Guide to Ideology.

πηγή http://www.rednotebook.gr/details.php?id=7490

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

«Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», δήλωσε ο κ. Στουρνάρας - σωστός! Αφού εκτέλεσαν την Ελλάδα απ’ τα έξι βήματα, τώρα θα δυσκολεύονται να τηνξαναεκτελέσουν...

Θα μπορούσαν να ’ναι απλώς μοιραίοι, είναι όμως και χυδαίοι -«τώρα αρχίζουν τα δύσκολα»!!!- αφού σας ξεσκίσαμε, καθίστε τώρα να σαςξαναξεσκίσουμε.

Διότι αυτό θα γίνει!

Και το γνωρίζουν όλοι!

Και πρώτος απ’ όλους ο κ. Σαμαράς - όμως, έτσι καθώς έχει συνηθίσει πλέον να ψεύδεται, ομιλεί ανερυθριάστως (για να μη θεωρηθεί και των... άκρων) περί τελευταίων μέτρων,

ετοιμάζοντας τα επόμενα. Πακέτο μέσα στο πακέτο, όχι σαν μπάμπουσκες αλλά σαν σαρκοφάγοι, σαρκοφάγος μέσα στη σαρκοφάγο και παραμέσα στη σαρκοφάγο ο καθείς κι ο πόνος του.

Αλλος με την ανεργία του, άλλος με πετσοκομμένο τον μισθό, άλλος με τα χρέη του, άλλος με τον τρόμο της απόλυσης που τον περιμένει, όντως

«τώρα αρχίζουν τα δύσκολα».

Οχι όμως για τους εφοπλιστές, ούτε τους φοροφυγάδες, όχι για ταπουλέν και τα παπαγαλάκια της διαπλοκής - λέξη δεν ηκούσθη

για τα ιερά και τα όσια του συστήματος κατά τις αγορεύσεις τωναπολογητών του στη Βουλή.

Λέξη ο κ. Σαμαράς για το 58% της ανεργίας των νέων, λαλίστατος όμως κατά της παθολογίας της κοινωνίας - λες και δεν δημιούργησαν αυτήν την παθολογία αυτός και το κόμμα του, ο Βενιζέλος και το δικό του, λες κι έφθασε ώς εδώ η Ελλάδα επειδή την κυβερνούσε η συνιστώσα Ρόζα.

Κατά τα άλλα, στον εκπρόσωπο της ΔΗΜΑΡ άμα τε και στον κ.Αδώνιδος Γεωργιάδη, οι φωνές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων χάλασαν το φενγκ σούι της Βουλής.

Οντως! Πού ακούστηκε να διαμαρτύρεται για «πραξικόπημα» ο κ.Λαφαζάνης και να μην παθαίνουν ιερή φρίκη αυτοί που έφεραν τουςΓερμαναράδες στο Πραιτώριο; να μη συγχύζεται  ωσαύτως ο κ. Πρετεντέρης; να μη διακριβώνει «πασαρέλα του ΣΥΡΙΖΑ» η κυρία Παπαρήγα; Τι το κάναμε το Κοινοβούλιο; - άνδρον φωνασκούντων ποπολάρων - τσ! τσ! τσ! κελ μπρουταλιτέ και τι λαϊκισμός!

  

Πράγματι, «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», από 179 βουλευτές-εντολοδόχοι των Γερμανών απομείναμε 153, πλην όμως, ευτυχώς, επανακάμπτουν χαρωποί οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ για να υπερψηφίσουν τον Προϋπολογισμό - άρα, έχουμε ακόμα τη δεδηλωμένη!

Δεν την έχετε.

Εξαπατήσατε κόσμο και κοσμάκη. Με άλλο προεκλογικό πρόγραμμα εκλεγήκατε - όχι για να σκλαβώσετε τη χώρα, όχι για να βάλετε φρουρά Βησιγότθων στην Ακρόπολη, όχι για να βάλετε κεχαγιάδες στον σβέρκο μαςτους γκαουλάιτερ.

Μπορεί, κύριε Σαμαρά, να ζείτε σε έναν κόσμο ψεύτικο, μπορεί οι Σιλεντιάριοι (οι Αξιωματούχοι Σιωπηλοί) που σας περιβάλλουν να ’χουν φωνή μόνον για να σας παινέψουν τους μικροπολιτικούς χειρισμούς και τα σχέδια επί χάρτου για τους ελαύνοντες ανασχηματισμούς,

όμως εκεί έξω ο κόμπος έχει φθάσει στο χτένι κι αυτό δεν αντανακλά σε δεδηλωμένη.

«Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» -και ακριβώς για αυτό συνεχίζετε ναεκβιάζετε, συνεχίζετε να απειλείτε- δεν

υπάρχει  πια «επόμενη μέρα» στη χώρα, δεν ξημερώνει, παρά μονότονα διαδέχεται η μία μέρα την άλλη, όλο και πιο ζοφερή, όλο και πιο κινδυνώδης επαναλαμβάνεται όλο η ίδια και η ίδια - αν δεν πάρουμε τη Δόση τη Δευτέρα, χρεωκοπούμε,

την Τρίτη σύνδρομο στέρησης,

την Τετάρτη γαία πυρί μειχθήτω - έχετε κάνει την Ελλάδα ένα τζάνκι, με τον πολιτικό λόγο παράλυτο, με το «αύριο» να το σχεδιάζουν άλλοι.

Αλλοι, εις τους οποίους ουδεμίαν εντολή έδωσε ο λαός - αυτήν τη δεδηλωμένη έχετε.

Εχετε την εξουσία που εκχωρήσατε.

Την ίδιαν εκείνη που υπεξαιρέσατε.

Την υπεξαιρέσατε και την εκχωρήσατε. Αυτήν την εξουσία (δεν) έχετε, αυτήν τη δε(ν)δηλωμένη διαθέτετε.

  

Μπορεί μεταξύ μας να κοροϊδευόμαστε, στον μικρόκοσμο των ΜΜΕ, μπορεί να ευφυολογούμε, μπορεί να σχεδιάζουν πλύσεις και πλύσεις εγκεφάλων οι ευνούχοι της προπαγάνδας τους, μπορεί επίσης στα μικροπαραπολιτικά τερτίπια να ’ναι ασίκηδες οι παρατρεχάμενοι στο Χρυσοτρίκλινο, άσσοι στη διαχείριση των εξουσιαστών παιγνίων οι Καππαδόκες,

αλλά εκεί έξω,

έξω από το Ιερόν Παλάτιον οι άνθρωποι νοσούν, αγκούσα τους έχει πλακώσει και μαύρη ανέχεια - για ποια «επανεκκίνηση της οικονομίας» μιλάτε σε όσους συνεχίζετε να κόβετε τα χέρια και τα πόδια;

Για να τελειώνουμε: κάνατε «ένα άρθρο» όλη σας την κυβερνητική ελέωΜέρκελ ικανότητα,

έχετε όμως κάνει «ένα άρθρο» κι όλο το Σύνταγμα: αυτό πουσκλαβώνει τη Βουλή, διατάσσοντας να μην μπορεί να συζητηθεί από το βήμα της ότι «παράγει ασύμφορο δημοσιονομικό αποτέλεσμα».

Σε ένα μόνον άρθρο αυτό, φυλακίσατε τον ελληνικό λαό. Συντάγματα όμως με μόνον ένα-άρθρο-φύρερ δεν υπάρχουν. Δημοκρατίες με μόνονένα-άρθρο-φύρερ δεν υπάρχουν.

Λαός υπό διαρκή κρίση -μάλιστα ξένων κριτών- δεν υπάρχει.

Ομως οι Ελληνες θα συνεχίσουν να υπάρχουν -δεν γίνεται αλλοιώς-άρα θα πάψετε να υπάρχετε εσείς.

Διότι ουδείς σάς έδωσε την εντολή να οδηγήσετε το έθνος, τον λαόκαι το κράτος στην ανυπαρξία διά της οικονομικής και πολιτικής κατοχής.

Εγείρεται αίτημα ελευθερίας.

πηγή   http://www.enikos.gr/stathis/95129,%E2%80%A6(se)_Ena-Ar8ro-Fyrer.html

Ζήτω τα νέα μέτρα...

Απέναντι στο φασισμό...

 ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΡΟΖΑΝΗ

Ο σκαντζόχοιρος του ορισμού καραδοκεί πάντα πίσω από κάθε εγχείρημα του λόγου για τον φασισμό, είτε ο λόγος αυτός επιχειρεί να περιχαρακώσει τον φασισμό μέσα στα όρια των συγκεκριμένων ιστορικών του εκφάνσεων, είτε αποσκοπεί σε μια σημαντική διεύρυνση των ορίων, προκειμένου να συμπεριλάβει πέραν των ιστορικών και άλλες ποικιλόμορφες διαστάσεις του φαινομένου: πολιτισμικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές, προθεσιακές, ή ακόμη και αισθητικές. Όπως και παλαιότερα έχω επισημάνει, η φύση του φασισμού είναι μια εξαιρετικά σύμπλοκη κατάσταση, μέσα στην οποία όλες οι προαναφερθείσες διαστάσεις εμπεριέχονται, αλλά το άθροισμά τους δεν ισούται με καθαυτό το φασιστικό φαινόμενο. Ο φασισμός φαίνεται να είναι όλα αυτά, αλλά και κάτι παραπάνω. Και αυτό το κάτι είναι εξαιρετικά κρίσιμο για τη διαμόρφωση του φασιστικού φαινομένου¹.

Θα φανεί ίσως σε κάποιους παράδοξος ο ισχυρισμός, ότι το φασιστικό φαινόμενο αναδύεται εξακολουθητικά από την πλήρη και αδιαπραγμάτευτη συμφωνία του ανθρώπου με το ήδη υπάρχον, σε όλες τις παραλλαγές και μεταλλάξεις του -κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές ή άλλες- καθώς και από τη, νεωτερική κυριότατα, "απότομη έλευση των αυτοποιητικών σχέσεων και συνθηκών" για να χρησιμοποιήσω μια διατύπωση του Max Horkheimer². Και είναι ακριβώς αυτή η φύση του φαινομένου που καθιστά τον φασισμό μια κοινοτοπία, η οποία ως τέτοια δεν παρουσιάζει τίποτα το απροσδόκητο ή έκτακτο, παρόλα τα ξεσπάσματα της βίας, της καταστροφής και της αυτοκαταστροφικότητας, τα οποία αναγκαία τον συνοδεύουν ιστορικά, συναισθηματικά και προθεσιακά. Οι αυτοποιημένες σχέσεις και συνθήκες είναι η "δημοκρατική" καθημερινότητα του σύγχρονου υποκειμένου, το οποίο βρίσκει μέσα σε αυτές την οικειότητά του και την ασφάλεια που του παρέχει η ολοκληρωτική προσχώρησή του στους ρυθμούς και στον τύπο ζωής που αυτές διαμορφώνουν, αναπτύσσουν και εξελίσσουν. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, η συμφωνία του ατόμου με τον ήδη υπάρχοντα τύπο ζωής είναι πλήρης και αδιαπραγμάτευτη. Είναι το σημάδι της προόδου, ατομικής και κοινωνικής, που συμπυκνώνει την ουσία του "διαφωτισμένου" και πάντα πρόθυμου ανθρώπου να ανταποκριθεί στην πρόοδο κοπιαστικά, μοχθώντας και θυσιάζοντας όχι λιγότερο τον εαυτό του απ' όσο τους άλλους που φαντασιακά νοεί ως εμπόδιο, το οποίο πρέπει να υπερβεί με κάθε τρόπο. Μέσα σε αυτόν τον τύπο ζωής, ο λόγος των Adorno και Horkheimer, κατά τον οποίο "ο πλήρης διαφωτισμένος κόσμος ακτινοβολεί από θριαμβεύουσα καταστροφή"³ είναι ασφαλώς η ουσία του φασιστικού φαινομένου.

Έχει παρατηρηθεί από τον Paul Connerton ότι ο φασισμός πρώτος φανέρωσε την αποφασιστική πολιτική δύναμη των ηλεκτρονικών μέσων και την υποκινητική ισχύ τους⁴. Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο: ότι η καταιγιστική δύναμη των Mέσων και η πανίσχυρη υποκινητική ισχύ τους είναι η μορφοποιούσα αρχή της κοινοτοπίας του φασισμού, η οποία εξαργυρώνεται μέσα στην κοινωνική σφαίρα άλλοτε με ορμή και άλλοτε κατευναστικά, σε μια τάξη πραγμάτων όπου το ξεθώριασμα των αξιακών κλιμάκων είναι πλέον το προαπαιτούμενο της "εξασφάλισης" του ατόμου και της προσχώρησής του στον τύπο και στον τρόπο ζωής που τα μέσα επινοούν, κατασκευάζουν και επικυρώνουν ως το αυτονόητο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σ' αυτόν τον τύπο ζωής και καθημερινής δραστηριότητας, τα πράγματα χάνουν την ανθεκτικότητά τους, τη μορφή τους, ακόμη και την "αντικειμενικότητά" τους ως εγκόσμιες καταστάσεις και μεταφέρονται στην απροσδιοριστία της κατανάλωσής τους, οπότε η βιοτική διαδικασία καθρεφτίζεται παραμορφωτικά μέσα στην οθόνη των μέσων, η οποία δημιουργεί μια προσομοίωση ζωής και δραστηριότητας τέτοια, που το άτομο οφείλει να συμφωνήσει απόλυτα μαζί της προκειμένου να εξακολουθήσει τις δραστηριότητες που του επιβάλλει η βιοτική διαδικασία. Τα μέσα καθίστανται πλέον οι "συνοψιστές, ανα-συντάκτες και διασκευαστές"⁵ της καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας μέσω της οποίας η φασιστική κοινοτοπία παίζει έναν αμφίσημο, αν και πάντα ενεργό, ρόλο, βασισμένο στον πλήρη εκλειτουργισμό του καθημερινού χρόνου και της κατανάλωσής του.

Κατ' ουσίαν, ο φασισμός είναι η κοινοτοπία, το factum brutum, του σύγχρονου ατόμου-ιδιώτη, ο οποίος, κατά τη διατύπωση του Edgar Morin, "θέλει να καταναλώσει την ίδια του τη ζωή" και κατά συνέπεια "τείνει να αποδώσει αξία [μόνο] στο παρόν". Έτσι, "το άτομο γαντζώνεται από τη μεγάλη δικαίωση της παρούσας ζωής: την απόλαυση και την αυτο-ολοκλήρωση"⁶. Με αυτόν τον τρόπο, το σύγχρονο άτομο-ιδιώτης δημιουργεί τη δική του μυθοπλασία, τους δικούς του ήρωες και πρότυπα ιδιωτικής ολοκλήρωσης, σε απόλυτη συμφωνία με τον ολοκληρωτισμό των μέσων και της τεχνικής που ενδυναμώνουν, μέσω της πολιτικής τους δύναμης και της υποκινητικής τους ισχύος, αυτά τα πρότυπα αυτο-ολοκλήρωσης και "ιδιωτικής ευτυχίας".

Κατά συνέπεια, το φασιστικό φαινόμενο αναδύεται μέσα από το γόητρο, το κύρος, την κοινωνική θέση, τις εξουσιαστικές δομές και τις κατασταλτικές διαδικασίες που προστατεύουν την ιδιωτική ολοκλήρωση και της διασφαλίζουν το παρόν της, υπερκαθορίζοντας τα ίδια τα μαζικά μέσα, τα οποία έχουν προσφερθεί από την τεχνική, προκειμένου να "διαγείρουν την επικαιρότητα".

Θα επικαλεσθώ και πάλι τον Edgar Morin: "Αφηρημένα πρόσωπα εκείνων που είναι παραδομένοι στη μηχανική εργασία, στην κατακερματισμένη δουλειά. Βλέμματα που κοιτάζουν αλλού, των ανθρώπων στο μετρό, στο λεωφορείο. Και στο οικογενειακό τραπέζι, η εφημερίδα ή η τηλεόραση, πάλι αλλού"⁷. Η ιστορική σκηνή έχει ήδη στηθεί: είναι η σκηνή της κοινοτοπίας, της αδιαφορίας, της απάθειας των βλεμμάτων που κοιτάζουν αλλού - είναι η σκηνή μέσα από την οποία προβάλλει η στερεοτυπία του φασισμού, του επιταχυμένου χρόνου, της ενδο-ομάδας, που καθιστά τον φασισμό ενεργό, και της ψευδοπροσωποποίησης που αναζητά τους ιδιωτικούς της μύθους για να συναινέσει στις "οδηγίες" που κατασκευάζονται από την εφημερίδα ή την τηλεόραση, ή από τις "ομάδες των αρμοδίων" που νομιμοποιούν αυτόν τον τύπο ζωής και καθησυχάζουν τον ιδιωτικό υπερ-ατομικισμό του θεάματος και της κοινωνίας των θεατών.

Αναφερόμενος στον φασιστικό "εγελιανισμό", ο Herbert Marcuse μιλά για μια σημαντική διαδικασία της φασιστικής τάξης πραγμάτων που είναι "η κατάρρευση όλων των νόμων και των προτύπων, η εξύμνηση της δράσης, ανεξαρτήτως του στόχου της, και ο θαυμασμός της επιτυχίας"⁸. Ασφαλώς, είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς μέσα στη σύγχρονη καθημερινότητα αυτή τη διαδικασία ως πρόταγμα της εξασφάλισης της βιοτικής μέριμνας, τουλάχιστον όσον αφορά την εξύμνηση της δράσης, του ανθρώπου που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος και πρόθυμος να δράσει, να είναι "καπάτσος" και να μπορεί να τα βγάλει πέρα σε κάθε δυσκολία, καθώς και τον θαυμασμό της επιτυχίας, που μάλιστα αποτελεί το "σήμα κατατεθέν" της σύγχρονης εποχής των ηλεκτρονικών δικτύων. Παρ' όλα ταύτα, μάλλον λίγοι θα αναγνωρίσουν μέσα στην ετοιμότητα για δράση και στον θαυμασμό της επιτυχίας την κοινοτοπία του φασισμού, η οποία υφέρπει αλλά μπορεί σε κάθε στιγμή και με οποιοδήποτε πρόσχημα να αναδυθεί στην πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική, ακόμη και αισθητική σκηνή. Όσο για την κατάρρευση των νόμων και των προτύπων, αυτή δεν έχει ανάγκη πλέον το ιστορικό γεγονός που θα καταλύσει το πολίτευμα και θα αναστείλει τη δημοκρατική θέσμιση της κοινωνίας. Οι μηχανισμοί της εξουσίας των ηλεκτρονικών δικτύων έχουν υποκαταστήσει πλήρως το εξαιρετικό ιστορικό γεγονός και το έχουν αχρηστεύσει. Έχουν αφομοιώσει την κατάρρευση των νόμων και των προτύπων και την έχουν διοχετεύσει μέσα στην αβεβαιότητα, τη σύγχυση και το ευμετάβλητο των αξιακών κλιμάκων, που τελικά οδηγούν στην απαξίωσή τους και καθίστανται συνώνυμο της κατάρρευσης, έστω κι αν το πολίτευμα και οι θεσμικοί του πυλώνες προφασίζονται τη σταθερότητα και τη δημοκρατική τους λειτουργία.

Αυτό που απειλεί τον σημερινό άνθρωπο δεν είναι οι εκτροπές της ιστορίας, οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, κατά την ορολογία του Carl Schmite, ή η επιστροφή του χρόνου σε καταστάσεις γεγονότων έκρυθμων συγκρούσεων, μέσα στα πλαίσια γενικών δραματικών ανακατατάξεων της δύναμης και της ισχύος. Η διαλεκτική του μη-ταυτόσημου εξακολουθεί να ισχύει, και ασφαλώς θα ισχύει, και τώρα και στο μέλλον. Αυτό που απειλεί τον σημερινό άνθρωπο είναι η κοινοτοπία του πραγματισμού του, δηλαδή η κοινοτοπία του φασισμού της καθημερινότητας.

1. Βλ. τον πρόλογό μου, στο Stanley G. Payne, Η Ιστορία του Φασισμού, μτφρ. Κώστας Γεώρμας, εκδ. Φιλίστωρ, Αθήνα 2000, σ. 10.

2. Max Horkheimer, Φιλοσοφικό Σημειωματάριο (Mέρος Δεύτερο), μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1968, σ. 104.

3. Horkheimer και Adorno, Dialectic of Enlightenment, Νέα Υόρκη 1972, σ. 3.

4. Βλ. τον πρόλογο του Paul Connerton, στο Critical Sociology, Penguin Books, Νέα Υόρκη 1978, σ. 24.

5. Hannah Arendt, "Κοινωνία και Κουλτούρα", στο Η Κουλτούρα των Μέσων, μτφρ. Αμίκα Λυκιαρδοπούλου, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1997, σ. 131.

6. Edgar Morin, "Το Πνεύμα των Καιρών", στο Η Κουλτούρα των Μέσων, μτφρ. Λένα Ζήση, ό.π., σ. 249.

7. ό.π., σ. 253.

8. Herbert Marcuse, Λόγος και Επανάσταση, μτφρ. Γερ. Λυκιαρδόπουλος, εκδ. Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1985, σ. 381.

πηγή   http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=725188

Η είδηση υπό διωγμό...