Τώρα τι λέει...?
Επαγγελματίες τρομολάγνοι και αριβίστες!!!
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015
Ο Νόαμ Τσόμσκι για την επίθεση στο Charlie Hebdo...
Η τρομοκρατία δεν είναι τρομοκρατία, όταν μια πολύ πιο σοβαρή τρομοκρατική επίθεση διενεργείται από εκείνους που εξαγνίζονται μέσω της εξουσίας που κατέχουν. Ο κόσμος αντέδρασε με τρόμο στη δολοφονική επίθεση στο γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo. Ο βετεράνος ευρωπαίος ανταποκριτής Steven Erlanger της εφημερίδας New York Times περιγράφει γλαφυρά το τί ακολούθησε αμέσως μετά από το γεγονός που πολλοί ονομάζουν την γαλλική 9/11. «Ημέρα των σειρήνων, των ελικοπτέρων στον αέρα και των ξέφρενων δελτίων ειδήσεων. Οι αστυνομικοί κατέκλυσαν τους δρόμους, όπως και τα ανήσυχα πλήθη. Τα μικρά παιδιά οδηγήθηκαν μακριά από τα σχολεία για να είναι ασφαλή».
Ήταν μια μέρα, όπως και οι δύο προηγούμενες, μία ημέρα αίματος και φρίκης μέσα και γύρω από το Παρίσι. «Η καθολική κατακραυγή συνοδεύτηκε από έναν προβληματισμό σχετικά με τις βαθύτερες ρίζες της θηριωδίας». Πολλοί θεωρούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σύγκρουση των πολιτισμών», έγραφε χαρακτηριστικά ένας τίτλος των New York Times.
Η αποστροφή για το έγκλημα είναι δικαιολογημένη, όπως είναι και η αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών, όσο κρατάμε κάποιες αρχές σταθερά στο μυαλό μας. Η αντίδραση θα πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητη από το τι πιστεύει κανείς για το περιοδικό και τη σάτυρα που αυτό παρήγαγε.
Τα παθιασμένα και απανταχού άσματα «Είμαι και εγώ Charlie Hebdo» δεν θα πρέπει να αναφέρονται, ακόμη και να υπαινίσσονται οποιαδήποτε ταύτιση με το εν λόγω περιοδικό. Αντίθετα, πρέπει να εκφράζουν την υπεράσπιση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, ασχέτως του περιεχομένου του περιοδικού, ακόμα και αν από κάποιους θεωρείται απεχθές και διεφθαρμένο.
Τα συνθήματα θα πρέπει επίσης να εκφράζουν την καταδίκη για τη βία και τον τρόμο. Ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ και βασικός διεκδικητής των επερχόμενων εκλογών στο Ισραήλ Isaac Herzog, έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι «η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δεις αυτό».
Είναι επίσης σωστό να πούμε ότι «όλα τα έθνη που επιδιώκουν την ειρήνη και την ελευθερία αντιμετωπίζουν μια τεράστια πρόκληση» βάζοντας στην άκρη την επιλεκτική ερμηνεία της λέξης «πρόκλησης».
Ο δημοσιογράφος Erlanger περιγράφει το σκηνικό του τρόμου. Παραθέτει τη μαρτυρία ενός επιζώντα δημοσιογράφου: «Όλα συνετρίβησαν. Δεν υπήρχε διέξοδος. Υπήρχε καπνός παντού. Ήταν τρομερό. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν. Ήταν ένας εφιάλτης». Ένας άλλος δημοσιογράφος που διέφυγε αναφέρει ότι «άκουσε μία τεράστια έκρηξη και όλα σκοτείνιασαν αμέσως».
Σπασμένα γυαλιά, κατεστραμμένοι τοίχοι, θρυματισμένα ξύλα, καμμένη μπογιά και άνθρωποι συναισθηματικά κατεστραμμένοι. «Τουλάχιστον 10 άνθρωποι πέθαναν ακαριαία κατά την έκρηξη και 20 αγνοούνται. Είναι προφανώς θαμμένοι κάτω από τα ερείπια».
Το παραπάνω σκηνικό, όπως περιγράφεται από τον Erlanger, δεν είναι τωρινό. Όπως μας θυμίζει ο δαιμόνιος David Peterson δεν συνέβη τον Ιανουάριο του 2015, αλλά αρκετά παλαιότερα. Χρονολογείται στις 24 Απριλίου του 1999 και γράφτηκε με ψιλά γράμματα στη σελίδα 6 των New York Times. Βλέπετε, δεν κατάφερε να απασχολήσει τα πρωτοσέλιδα όπως η επίθεση στο Charlie Hebdo. Πρόκειται για την πυραυλική επίθεση του ΝΑΤΟ στο κεντρικό κτίριο της σερβικής κρατικής τηλεόρασης που σίγασε την ραδιοτηλεόραση.
Στην περίπτωση αυτή, όμως, υπήρξε μια επίσημη δικαιολογία. «Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι υπερασπίστηκαν την επίθεση, καθώς όπως αναφέρει και ο Erlanger στο άρθρο του «ήταν μια προσπάθεια να υπονομεύσουν το καθεστώς του προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς της Γιουγκοσλαβίας». Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Κένεθ Μπέικον σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσινγκτον σχολίασε ότι «η κρατική τηλεόραση της Σερβίας είναι ένα ακόμα στρατιωτικό όπλο στην δολοφονική μηχανή του Μιλόσεβιτς». Ως εκ τούτου η επίθεση αποενοχοποιείται και συγχρόνως νομιμοποιείται.
Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ανταπάντησε ότι «ολόκληρο το έθνος είναι με τον Πρόεδρο μας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς», μόνο για να απαντήσει ο δημοσιογράφος Erlanger ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές.
Φυσικά η κάλυψη της επίθεση στο Charlie Hebdo δεν συνοδεύεται από παρόμοια σαρκαστικά σχόλια. Όλοι περιορίζονται στο αναμφίβολο γεγονός ότι η Γαλλία θρηνεί τους νεκρούς της και ο κόσμος έχει εξοργιστεί από την θηριωδία. Δεν κρίνεται αναγκαία καμία έρευνα ως προς τα βαθύτερα αίτια, δεν προκύπτουν βαθύτερα ερωτήματα σχετικά με το ποιος πρεσβεύει τον πολιτισμό και ποιός τη βαρβαρότητα.
Ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ Isaac Herzog έχει απόλυτο λάθος όταν δηλώνει ότι «Η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δει κανείς αυτό». Υπάρχουν σίγουρα δύο τρόποι: η τρομοκρατία δεν είναι τρομοκρατία, όταν μια πολύ πιο σοβαρή τρομοκρατική επίθεση διενεργείται από εκείνους που εξαγνίζονται μέσω της εξουσίας που κατέχουν.
Έτσι λοιπόν, δεν αντιμετωπίζεται και ως επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου, όταν ο «Δίκαιος και ισχυρός» καταστρέψει ένα τηλεοπτικό κανάλι επειδή αυτό στηρίζει μια κυβέρνηση, στην οποία επιτίθεται.
Με την ίδια λογική, μπορούμε να κατανοήσουμε το σχόλιο του γνωστού δικηγόρου πολιτικών δικαιωμάτων Floyd Abrams στην εφημερίδα New York Times. Υπερασπιζόμενος σθεναρά την ελευθερία της έκφρασης, δήλωσε ότι η επίθεση στο Charlie Hebdo είναι «η πιο άγρια επίθεση στη δημοσιογραφία που μπορεί κανείς να ανακαλέσει στη μνήμη του».
Αν προσέξει κανείς χρησιμοποιεί αρκετά περίτεχνα την έννοια μνήμη, η οποία τοποθετεί τις επιθέσεις σε δυο κατηγορίες: στις δικές τους που είναι φρικτές και στις δικές μας που είναι ενάρετες και διαγράφονται εύκολα από τη μνήμη μας.
Το παραπάνω σκηνικό, όπως περιγράφεται από τον Erlanger, δεν είναι τωρινό. Όπως μας θυμίζει ο δαιμόνιος David Peterson δεν συνέβη τον Ιανουάριο του 2015, αλλά αρκετά παλαιότερα. Χρονολογείται στις 24 Απριλίου του 1999 και γράφτηκε με ψιλά γράμματα στη σελίδα 6 των New York Times. Βλέπετε, δεν κατάφερε να απασχολήσει τα πρωτοσέλιδα όπως η επίθεση στο Charlie Hebdo. Πρόκειται για την πυραυλική επίθεση του ΝΑΤΟ στο κεντρικό κτίριο της σερβικής κρατικής τηλεόρασης που σίγασε την ραδιοτηλεόραση.
Στην περίπτωση αυτή, όμως, υπήρξε μια επίσημη δικαιολογία. «Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι υπερασπίστηκαν την επίθεση, καθώς όπως αναφέρει και ο Erlanger στο άρθρο του «ήταν μια προσπάθεια να υπονομεύσουν το καθεστώς του προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς της Γιουγκοσλαβίας». Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Κένεθ Μπέικον σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσινγκτον σχολίασε ότι «η κρατική τηλεόραση της Σερβίας είναι ένα ακόμα στρατιωτικό όπλο στην δολοφονική μηχανή του Μιλόσεβιτς». Ως εκ τούτου η επίθεση αποενοχοποιείται και συγχρόνως νομιμοποιείται.
Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ανταπάντησε ότι «ολόκληρο το έθνος είναι με τον Πρόεδρο μας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς», μόνο για να απαντήσει ο δημοσιογράφος Erlanger ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές.
Φυσικά η κάλυψη της επίθεση στο Charlie Hebdo δεν συνοδεύεται από παρόμοια σαρκαστικά σχόλια. Όλοι περιορίζονται στο αναμφίβολο γεγονός ότι η Γαλλία θρηνεί τους νεκρούς της και ο κόσμος έχει εξοργιστεί από την θηριωδία. Δεν κρίνεται αναγκαία καμία έρευνα ως προς τα βαθύτερα αίτια, δεν προκύπτουν βαθύτερα ερωτήματα σχετικά με το ποιος πρεσβεύει τον πολιτισμό και ποιός τη βαρβαρότητα.
Ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ Isaac Herzog έχει απόλυτο λάθος όταν δηλώνει ότι «Η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δει κανείς αυτό». Υπάρχουν σίγουρα δύο τρόποι: η τρομοκρατία δεν είναι τρομοκρατία, όταν μια πολύ πιο σοβαρή τρομοκρατική επίθεση διενεργείται από εκείνους που εξαγνίζονται μέσω της εξουσίας που κατέχουν.
Έτσι λοιπόν, δεν αντιμετωπίζεται και ως επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου, όταν ο «Δίκαιος και ισχυρός» καταστρέψει ένα τηλεοπτικό κανάλι επειδή αυτό στηρίζει μια κυβέρνηση, στην οποία επιτίθεται.
Με την ίδια λογική, μπορούμε να κατανοήσουμε το σχόλιο του γνωστού δικηγόρου πολιτικών δικαιωμάτων Floyd Abrams στην εφημερίδα New York Times. Υπερασπιζόμενος σθεναρά την ελευθερία της έκφρασης, δήλωσε ότι η επίθεση στο Charlie Hebdo είναι «η πιο άγρια επίθεση στη δημοσιογραφία που μπορεί κανείς να ανακαλέσει στη μνήμη του».
Αν προσέξει κανείς χρησιμοποιεί αρκετά περίτεχνα την έννοια μνήμη, η οποία τοποθετεί τις επιθέσεις σε δυο κατηγορίες: στις δικές τους που είναι φρικτές και στις δικές μας που είναι ενάρετες και διαγράφονται εύκολα από τη μνήμη μας.
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015
Χρυσή Αυγή: μια υπόδικη συμμορία διεκδικεί την ψήφο μας...
Τα «ηρωικά στελέχη» της Χρυσής Αυγής δίνουν την προεκλογική μάχη μέσα από τη φυλακή, όπως μας ενημερώνει ο ιστότοπος της νεοναζιστικής συμμορίας. Μια μάχη... «άνιση», αφού τους πολεμά το κατεστημένο, που τολμά να διεξάγει εκλογές με... πολιτικούς κρατούμενους. Ωστόσο, οι «αντισυστημικοί», «αντιμνημονιακοί» φασίστες, ευελπιστούν να είναι τρίτο κόμμα στις εκλογές της 25ης Γενάρη.
«Αντισυστημικοί»;
Το βασικό τους «χαρτί» σε αυτές τις εκλογές, προκειμένου να αποδείξουν ότι πολεμάνε το σύστημα, είναι οι «φυλακισμένοι αγωνιστές» τους, που σύμφωνα με την προεκλογική ρητορεία των νεοναζί, βρίσκονται στη φυλακή εξαιτίας της πατριωτικής και αντιμνημονιακής τους δράσης.
Αλήθεια, ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι η ηγεσία της Χρυσής Αυγής βρίσκεται στη φυλακή για μια σειρά εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και όχι βέβαια για τους «αγώνες και τις ιδέες της», πόσο πραγματικά «αντισυστημικοί» είναι οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής;
Καταρχήν, όσο καιρό είναι στη βουλή έχουν προλάβει:
- να στηρίξουν τα συμφέροντα του Λάτση[1]
- να ψηφίσουν υπέρ της τοποθέτησης του Σ. Σταυρίδη ως επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ (του οργανισμού δηλαδή που είναι υπεύθυνος για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) [2]
- να μπλοκάρουν μαζί με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο της Αγροτικής[3]
- να προτείνουν νέες επιδοτήσεις στους εφοπλιστές[4] κ.α.
Αντίθετα, σε όλες τις περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι έδιναν μάχες η Χρυσή Αυγή ήταν απέναντι, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Χαλυβουργίας [5].
Καθόλου περίεργο για μια οργάνωση που δηλώνει πως θέλει να αντικαταστήσει την «πάλη των τάξεων με τη συνεργασία όλων των επαγγελματικών κλάδων για την ευμάρεια του έθνους»[6]. Μια οργάνωση με λίγα λόγια, που καλεί τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους φτωχούς να «συνεργαστούν» με… τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους βιομήχανους. Τόσο αντισυστημικοί!
Φυσικά, αυτές οι θέσεις είναι εμφανείς και στις δημόσιες εκδηλώσεις τους. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσει κανείς την επίσκεψη κλιμακίου της Χρυσής Αυγής στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα, λίγο μόλις καιρό πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Στην επίσκεψη αυτή, ανάμεσα σε άλλα, οι Xρυσαυγίτες εξηγούν ότι για την ανεργία στη ζώνη φταίει... το ΠΑΜΕ που κάνει απεργίες και πρέπει να «τσακιστεί». Διαβεβαιώνουν μάλιστα το κοινό τους ότι σε αυτή την «προσπάθεια» η Χρυσή Αυγή θα είναι πρωτοπόρα. Το απέδειξαν λίγο καιρό αργότερα με τη δολοφονική επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στην περιοχή.[7]
Η «ανταλλαγή απόψεων» κατά την επίσκεψη στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη συνεχίστηκε, με έναν από τους παρευρισκόμενους κλακαδόρους της Χ.Α. εξηγεί ότι το μόνο που θέλουν οι εργάτες της ζώνης είναι να πάνε ψωμί στα παιδιά τους. Πως θα το πετύχουν; «Μαζί με τους εφοπλιστές μας», σύμφωνα με τον οργισμένο Χρυσαυγίτη... Βέβαια προκειμένου να μπορέσουν οι «εφοπλιστές μας» να επιτελέσουν το εθνικό τους έργο και να προσφέρουν «ψωμί στα παιδιά μας» πρέπει να παταχθεί κάθε φωνή διαμαρτυρίας και κάθε εργατικό δικαίωμα! [8]
«Αγνοί και έντιμοι»;
Και βέβαια, πέρα από «αντισυστημικοί», είναι αγνοί και έντιμοι ιδεολόγοι!
Ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στιγμιότυπα της «άφθαρτης» και «τίμιας» ζωής των νεοναζί ήταν η συνομιλία ανάμεσα στο Γ. Λαγό και τον Σ. Δεβελέκο, ηγετικών στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης, που βγήκε στο φως της δημοσιότητας τον περασμένο Οκτώβρη.
Αγανακτισμένοι, οι δύο «έντιμοι εθνικιστές» αναρωτιούνται τι απέγινε ο αγνός εθνικοσοσιαλισμός που πρέσβευε κάποτε η οργάνωση τους, από πού εμφανίστηκαν όλα τα «λαμόγια» που ψάχνουν μικρόφωνα και κάμερες για να φανούνε και κοινοβουλευτικές επιτροπές προκειμένου να αυξήσουν το τίμιο μεροκάματό τους.
«…εδώ έχω αηδιάσει απ’ αυτά που βλέπω ρε φίλε, αηδίασα να πούμε, αηδίασε η ζωή μου να πούμε… τι λαμόγια είναι αυτά που έχουμε μπλέξει ρε...»
διαπιστώνει με απογοήτευση ο Λαγός για τους «συναγωνιστές» του.
Στην ίδια συνομιλία αποκαλύπτουν ότι μέλη της οργάνωσης στη Σπάρτη βίασαν ένα κορίτσι μέσα στα γραφεία τους. Ωστόσο, οι αμέμπτου ηθικής συνομιλούντες, αντί να καταγγείλουν το έγκλημα, αρκέστηκαν στο να δηλώνουν «αηδιασμένοι»... στη μεταξύ τους συνομιλία.[9]
Αυτοί είναι οι «διωκόμενοι πατριώτες» της Χρυσή Αυγής. Και δεδομένου ότι το σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμάνε, μπορεί για ένα διάστημα να προσπαθήσει να τους περιορίσει, αλλά μακροπρόθεσμα θα «αναγκαστεί» να αξιοποιήσει τις υπηρεσίες τους, είναι δουλειά της ίδιας της κοινωνίας να τελειώνει μαζί τους μια για πάντα, ξεκινώντας από τις ερχόμενες εκλογές!
Ούτε μια ψήφος στους δολοφόνους της Χ.Α.!
1] Χρυσή Αυγή υπέρ Λάτση, www.thepressproject.gr, 19/9/12[2] Οι ναζί της Χρυσής Αυγής ψηφίζουν μαζί με την τρικομματική την τοποθέτηση του ακραίου νεοφιλελεύθερου Σ. Σταυρίδη στο ΤΑΙΠΕΔ, www.antinazizone.gr, 20/3/13[3] Οι βουλευτές συγκυβέρνησης και Χρυσής Αυγής μπλοκάρουν τη σύγκληση της Επιτροπής Οικ. Υποθέσεων για την Αγροτική, www.left.gr, 31/7/12[4] Η Χρυσή Αυγή κατά των φόρων στους εφοπλιστές, rnbnet.gr, 6/11/12[5] Χρυσή Αυγή: Να σε ποιους προσφέρει ταξικές υπηρεσίες!, www.xekinima.org, 17/1/12 [6]Διαβάστε αναλυτικό άρθρο για το πρόγραμμα της Χ.Α. στο www.antinazizone.gr με τίτλο «Σχετικά με το πολιτικό πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής» και ημ/νια 8/7/13[7] Η επίθεση των Χρυσαυγιτών σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα αποτελεί προειδοποίηση για όλο το κίνημα! www.xekinima.org, 14/9/13 [8] https://www.youtube.com/watch?v=nJW1jTn6H3w[9] Χρυσή Αυγή: Σε βίασαν; Ας μην άνοιγες τα πόδια σου!, www.xekinima.org, 20/10/14
Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015
Μαλακίας εγκώμιο...
Καλημέρα και μαλάκας είναι οι πρώτες λέξεις που μαθαίνουν οι ξένοι μόλις πατήσουν το πόδι τους στη χώρα μας. Το καλησπέρα το ανακαλύπτουν αργότερα, κατά το σούρουπο. Πρόκειται για τα κοινότερα σημαίνοντα της Νεοελληνικής. Θεωρώ τη χρήση του μαλάκας πιο γενικευμένη από τους τετριμμένους καθημερινούς χαιρετισμούς. Καταχωνιασμένο στο λεξιλόγιο της αργκό, το λήμμα άρχισε να χρησιμοποιείται από τους νέους πριν από λίγες δεκαετίες. Διάνθιζαν μ' αυτό ορισμένες εκλεπτυσμένες εκφράσεις τους. Καθιερώθηκε πιθανόν επειδή ενοχλούσε απίστευτα τους μεγαλύτερους, μολονότι επιδίδονταν απρόσκοπτα στο σημαινόμενόν του. Ισως ακριβώς γι' αυτό. Είχα έναν συμμαθητή που η φωνή του δεν ξεχώριζε απ' του γέρου του. -«Ελα ρε μαλάκα» τον προσφωνούσαμε στο τηλέφωνο. -«Γιώργο για σένα» απαντούσε με πικρόχολο χιούμορ ο πατέρας, όποτε τύχαινε να το σηκώσει εκείνος. Η απαγορευμένη λέξη ηχούσε σκερτσόζικα και σκανδαλιστικά στα χείλη των εφήβων και σιγά σιγά των ενηλίκων, ακόμα και των παππουδογιαγιάδων. Μπήκε σε ρετιρέ, παραπήγματα και χώρους δουλειάς, νικώντας κατά κράτος τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό του '60 και του '70.
Ο όρος σήμερα σημαίνει τα πάντα και τίποτα. Τον μεταχειριζόμαστε όχι μόνο ως ουσιαστικό, αλλά και ως επίθετο: «μαλακισμένος -η -ο». Σαν επιθετικό προσδιορισμό: «μαλάκας άντρας». Ως απαρέμφατο: «το μαλακίζειν εστί αμπελοφιλοσοφείν». Σαν επιφώνημα: «όπα ρε μαλάκα μου». Ο εν λόγω στέκει κατάπληκτος: «έμεινα μαλάκας», είναι χρηστικός: «η μαλακία σπάει καρύδια», εδώδιμος: «φάε έναν μαλάκα», αποικιακός: «μαλάκας των πέντε ηπείρων», ετοιμοπόλεμος: «μαλάκας με περικεφαλαία», χάι τεκ: «υπερηχητικός μαλάκας», ευρηματικός: «μαλάκας με πατέντα». Παρότι ο κατάλογος με τις μεταμορφώσεις της αποδεικνύεται αστείρευτος, η αποσυνάγωγη λέξη διατηρεί, με σαφήνεια σε όλες τις εκφάνσεις της, το πρωταρχικό νόημα του αυτοαυνανιζόμενου. Ενας τόπος, στον οποίο η «μαλακία πάει σύννεφο», δεν μπορεί παρά να κατοικείται από μαλάκες. Κι αφού οι λαοί εκλέγουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν, οι εκάστοτε πρωθυπουργοί μας κατέχουν επαξίως τον τίτλο. Δεν είναι μεμπτό. Αλλωστε όλοι κρύβουμε έναν μαλάκα μέσα μας και σαν τέτοιος αδυνατεί να καμουφλαριστεί καλά. Στην περίπτωση του ΘΑμαρά, ο περί ου παραδίδεται θριαμβευτής σε δημόσια θέα συχνάκις εσχάτως.
Ντελάλησε αμέσως μετά την ανήκουστη επίθεση στο σατιρικό «Charlie Hebdo» πως ούτε λίγο ούτε πολύ υπαίτιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που «προ(σ)καλεί παράνομους μετανάστες να τους μοιράσει ιθαγένειες». Κι ολόκληρη η υφήλιος... έμεινε μαλάκας από την ευήθεια του Καλαματιανού. Το «L’ Express» του αντιγύρισε πως «είναι σκληρό να σε στηρίζουν μαλάκες», γαλλιστί con, ίδιον των οποίων είναι η άγνοια κινδύνου και η ευκολία με την οποία χαρακτηρίζουν έτσι όλους τους άλλους εκτός απ' τον εαυτό τους. Θίχτηκε ο πατριωτισμός του διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο κόκκινο», Κώστα Αρβανίτη, και δήλωσε την Παρασκευή στη Λαμία: «Είναι πολύ ζόρικο για μένα να λένε τον πρωθυπουργό της χώρας μου μαλάκα. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι το λένε. Είναι ότι είναι». Στη Συγγρού φρύαξαν. Ατομα που μετέρχονται νυχθημερόν την επίμαχη λέξη φόρεσαν το σεμνότυφο κοστούμι τους και αξίωσαν την απόλυση του βλάσφημου. Αυτός διατείνεται πως διώκουν την είδηση και το σχόλιο. Και η κόντρα εξακολουθεί. Οπου κελαηδούν πολλοί μαλάκες, δημιουργώντας προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, όσοι νομίζουν ότι δεν είναι καλύτερα να σωπαίνουν. Διότι, εκτός των άλλων, η μαλακία είναι αήττητη.
Πηγή http://www.efsyn.gr/arthro/malakias-egkomio
Πηγή http://www.efsyn.gr/arthro/malakias-egkomio
Η Pegida της ξενοφοβίας....
Περισσότεροι από 25.000 «Ευρωπαίοι Πατριώτες κατά της Ισλαμοποίησης της Δύσης», δηλαδή μέλη της αντιμεταναστευτικής αντιμουσουλμανικής οργάνωσης Pegida, συγκεντρώθηκαν και χθες στη Δρέσδη και μνημονεύοντας τα θύματα του Charlie Hebdo, έθεσαν τους στόχους τους, στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση Μέρκελ. Αλλοι εννέα χιλιάδες πραγματοποίησαν αντι-διαδήλωση, μετά και την έκκληση της καγκελαρίου στους συμπολίτες της να μείνουν μακριά από αυτούς τους ανθρώπους «που έχουν το μίσος στην καρδιά τους».
Σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜΕ, στη πρωτεύουσα της Σαξονίας, έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει πραγματοποιήσει έως σήμερα η Pegida, η οποία στη Δρέσδη καταγράφει την πιο έντονη παρουσία της, σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας. Από νωρίς ανά ομάδες οι οπαδοί της άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω από την πλατεία Theaterplatz και την συναγωγή της πόλης, εφοδιασμένοι με ζεστό τσάι και σούπες- γράφει η Deutsche Welle- και μετά τις 8 το βράδι άρχισαν την πορεία τους, συναντώντας στο δρόμο τους ομάδες αντι-διαδηλωτών.
Ομιλητής ήταν ο εμπνευστής του κινήματος και βασικός ακτιβιστής του, Λουτζ Μπάχμαν, 41 ετών, μάγειρας στο επάγγελμα, με ποινικό μητρώο, που οργάνωσε την «ομάδα» μέσω Facebook τον Οκτώβριο για να «προστατεύσει τις αξίες του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού». καταχειροκροτούμενος από το πλήθος, ο Μπάχμαν έθεσε τους στόχους του κινήματος: Υιοθέτηση νόμου για την μετανάστευση, υποχρεωτική ενσωμάτωση των μεταναστών, απέλαση ισλαμιστών και θρησκευτικών φανατικών, ομοσπονδιακά δημοψηφίσματα, να δοθεί τέλος στον εκφοβισμό και να διατεθούν περισσότεροι πόροι στην εσωτερική ασφάλεια.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Μπάχμαν μίλησε και για τις επιθέσεις στο Παρίσι, υποστηρίζοντας ότι «είναι η απόδειξη για την ύπαρξη της Pegida» και ζήτησε από το πλήθος - που κρατούσε για πρώτη φορά και γαλλικές σημαίες- να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή «όχι μόνο για τα θύματα του Παρισιού, αλλά και για όλα τα θύματα εγκλημάτων με κίνητρο τη θρησκεία. «Εχουμε και εμείς το δικαίωμα να τιμούμε τη μνήμη του» είπε και η συνδιοργανώτρια της συγκέντρωσης, Κάθριν Ορτέλ, δηλώνοντας ότι το κίνημα της είναι «κατά της θρησκευτικής βίας, είτε προέρχεται από μουσουλμάνους είτε από χριστιανούς».
Ωστόσο, πολλοί, κυρίως άνδρες άνω των 50, που φώναζαν ρυθμικά «Εμείς είμαστε ο λαός», δήλωναν περισσότερο ανήσυχοι για την μετανάστευση γενικώς, παρά για τις αιματηρές επιθέσεις στο Παρίσι. Τα πανό τους έγραφαν: «Σταματήστε την πολυπολιτισμικότητα», «Δεν είμαι Ναζί, αλλά όποιος απολαμβάνει της φιλοξενίας μας πρέπει να ενσωματώνεται και να σέβεται την κουλτούρα μας», αλλά και «Όχι στην απάτη του ασύλου- ακόμα και ένας είναι πολλοί- πηγαίνετε πίσω στα σπίτια σας!». Στη συγκέντρωση ξεχώριζε και ένας σταυρός φωτισμένος με λαμπάκια.«Η μετανάστευση είναι πρόβλημα» είπε ένας διαδηλωτής στο Reuters. «Κλέβουν, δεν τους θέλω εδώ. Και η κυβέρνηση δεν ακούει».
Παρά την δυναμική εμφάνιση του κινήματος στη Δρέσδη, η απήχηση είναι πολύ μικρότερη στην υπόλοιπη χώρα. Στη Λειψία για παράδειγμα η Pegida κατάφερε να συγκεντρώσει 4.800 άτομα, aαλλά οι αντι-διαδηλωτές έφθαναν τους 30.000. Παρόμοιες κινητοποιήσεις κατά της Pegida διοργανώθηκαν και στη Δρέσδη και στο Ντίζελντορφ και στο Βερολίνο και τα κυρίαρχα συνθήματα ήταν: «Έξω οι Ναζί», «Pegida, είστε ρατσιστές» και « Η Γερμανία ντρέπεται για εσάς»
Γερμανοί πολιτικοί είχαν εξαπολύσει μπαράζ επιθέσεων κατά της Pegida το Σαββατοκύριακο, επειδή εκμεταλλεύονταν τις επιθέσεις στο Παρίσι για τις συγκεντρώσεις τους. «Τα θύματα δεν αξίζουν την εκμετάλλευση από τέτοιους υποκινητές» δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Χέικο Μας, με τον ομόλογό του των Εσωτερικών, Τομας ντε Μεζιέρ να κατηγορεί την Pegida ότι εκμεταλλεύεται την τραγωδία για πολιτικούς σκοπούς. Όσο για την Άνγκελα Μέρκελ, θα παραστεί σήμερα σε τελετή μνήμης που οργανώνει η μουσουλμανική κοινότητα για τα θύματα στο Charlie Hebdo και στο εβραϊκό παντοπωλείο.
Δεν είστε “Je suis Charlie”, είστε ιησουίτες!
Το τελευταίο κρούσμα… «ελευθεροτυπίας» στην Σαουδική Αραβία το είχαμε μόλις την περασμένη Παρασκευή στην Τζέντα, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, όπου και πραγματοποιήθηκε το δημόσιο μαστίγωμα ενός «μπλόγκερ». Τα δημοσιεύματα του «μπλόγκερ» προκάλεσαν την αντίδραση των Αρχών. Τον καταδίκασαν για «βλασφημία» και τον τιμώρησαν σε 10 χρόνια φυλακή. Του επέβαλαν, επιπλέον, την ποινή των 1.000 μαστιγωμάτων. Το πλήθος παρακολούθησε την Παρασκευή τις πρώτες 50 βουρδουλιές. Σύμφωνα με το δικαστήριο το υπόλοιπο της ποινής του μαστιγώματος (950 βουρδουλιές) θα του επιβληθεί σε αλλεπάλληλα δημόσια θεάματα μέσα στις επόμενες 19 εβδομάδες…
Η Σαουδική Αραβία, ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, η χώρα που χρηματοδοτεί και στηρίζει την ισλαμική τρομοκρατία από την εποχή της δημιουργίας των μουτζαχεντίν με το ίδιο πάθος που στηρίζει την… «ελευθεροτυπία», στην διαδήλωση που έγινε την Κυριακή στο Παρίσι με σύνθημα«Je suis Charlie», εκπροσωπήθηκε από το νούμερο 2 της διπλωματίας της…
Η Τουρκία, η χώρα που παρακολουθεί τους τζιχαντιστές που περνούν από τα σύνορά της ναδολοφονούν στο Κομπανί, έχει ανακηρυχθεί σε μια από τις πρωταθλήτριες του κόσμου όσον αφορά τις διώξεις στον Τύπο. Οι δημοσιογράφοι που σαπίζουν στις τούρκικες φυλακές ανέρχονται στους 97…
Η Τουρκία εκπροσωπήθηκε στο Παρίσι από τον πρωθυπουργό της, τον κ.Νταβούτογλου…
Στη «Je suis Charlie» διαδήλωση στο Παρίσι συμμετείχε το βασιλικό ζεύγος της Ιορδανίας. Στην Ιορδανία έχει επιβληθεί δρακόντεια νομοθεσία ενάντια στην ελευθερία του Τύπου…
Συμμετείχε η Αίγυπτος. Είτε υπό την εκδοχή του ισλαμιστή Μόρσι είτε υπό την εκδοχή του δικτάτορα Σίσι, η Αίγυπτος είναι τόπος εξόντωσης του Τύπου. Μόνο κατά το β’ εξάμηνο του 2013 δολοφονήθηκαν 5 δημοσιογράφοι και συνελήφθησαν τουλάχιστον 80…
Συμμετείχε το Κόσσοβο, δηλαδή το προτεκτοράτο που οι Αρχές του έλκουν την καταγωγή τους από τον UCK. Θυμίζουμε ότι – σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξε το Στρατιωτικό Επιτελείο του ΝΑΤΟ με ημερομηνία 10/2/1999 – ο UCK δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μιαεγκληματική, δολοφονική οργάνωση, που η χρηματοδότησή του προερχόταν από εγκληματικές οργανώσεις, από τα κυκλώματα λαθρεμπορίας ναρκωτικών και από τη Μαφία ενώ ο παράνομος εξοπλισμός του διενεργείτο από τη διεθνή αγορά λαθρεμπορίας όπλων.
Συμμετείχε η Ουκρανία. «Je suis Charlie» και οι δικοί της εκπρόσωποι. Αυτοί, δηλαδή, που αναδείχτηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας μετά την επέμβαση ΗΠΑ και ΕΕ, σε συνεργασία με τους ναζί…
Στη διαδήλωση στο Παρίσι ήταν ο κ.Νετανιάχου. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ. Αυτός που εκτός των άλλων έδωσε την εντολή για εκτελέσεις (και)δημοσιογράφων που επέβαιναν στα καράβια αλληλεγγύης υπέρ των Παλαιστινίων στα διεθνή ύδατα.
Μαζί του ήταν και ο κ.Λίμπερμαν, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της χώρας και ηγέτης του ακροδεξιού ισραηλινού κόμματος. Ο κ.Λίμπερμαν είναι αυτός που κατά την διάρκεια των εγκλημάτων στη Γάζα δήλωσε ότι «ο ισραηλινός στρατός είναι ίσως ο πλέον ανθρώπινος στρατός του κόσμου» και ότι το Ισραήλ θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους Παλαιστίνιους ακριβώς «όπως χειρίστηκαν οι ΗΠΑ τους Ιάπωνες στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Θυμίζουμε ότι οι Αμερικανοί στον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο «χειρίστηκαν» τους Ιάπωνες με ατομικές βόμβες…
Στη διαδήλωση το Κατάρ εκπροσωπήθηκε από τον αδελφό του μεγάλου εμίρη. Τον περασμένο Αύγουστο ο υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, ο Γκερτ Μίλερ, μιλώντας μάλιστα στον κρατικό σταθμό ZDF, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση του βίντεο που έδειχνε τζιχαντιστή να αποκεφαλίζει τον Αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Φόλει, δήλωσε: «Αυτό το είδος κρίσης πάντοτε έχει μία προϊστορία […]. Πρέπει να ρωτήσουμε, ποιος εξοπλίζει, ποιος χρηματοδοτεί τους μαχητές του ΙΚ.Η λέξη-κλειδί εδώ είναι “Κατάρ”».
Οι δηλώσεις του κ. Μίλερ, ο οποίος είναι μέλος του κόμματος της καγκελαρίου Μέρκελ, μετά τον αρχικό σάλο που δημιουργήθηκε, όλως περιέργως «εξαφανίστηκαν» από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία…
Στη διαδήλωση στο Παρίσι ήταν ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ. «Je suis Charlie» κι αυτός. Το ΝΑΤΟ, θυμίζουμε, είναι αυτό που εξανθρωπίζει, εκπολιτίζει και εκδημοκρατίζει τη Μέση Ανατολή, βομβαρδίζοντάς την…
Στη διαδήλωση στο Παρίσι ήταν σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι ηγέτες των κρατών – μελών της. Θυμίζουμε ότι η ΕΕ είναι αυτή που σε συνεργασία με το ΝΑΤΟεξανθρωπίζει, εκπολιτίζει και εκδημοκρατίζει τη Μέση Ανατολή, βομβαρδίζοντάς την…
Στη διαδήλωση στο Παρίσι ήταν φυσικά ο Ολάντ και οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου της Γαλλίας. Επί Ολάντ είναι, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που η Γαλλία τροφοδοτούσε με όπλα τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμούήταν γνωστό ότι προωθούντανπροςτηνΑλ Κάιντα στη Συρία. Ήταν οιμονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…
Η φωτογραφία (Μάης 2013) είναι του γερουσιαστή και υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ, του Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού»στην οποία ο Μακέιν απεικονίζεται να συνομιλεί με τον Ιμπραήμ αλ Μπαδρί (αριστερά μπροστά), δηλαδή με τον σημερινό «Χαλίφη» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους»….
Τι είχαμε, λοιπόν, στο Παρίσι την Κυριακή; Είχαμε το χυδαίο φαινόμενο ναδολοφονούνται αντιφασίστες δημοσιογράφοι, να τους δολοφονούν οι ισλαμοφασίστες (αυτοί με τους οποίους φωτογραφιζόταν το 2013 ο Μακέιν, ο υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ και αυτοί που εκτρέφει από το 1980 ο σύμβουλος του Ομπάμα, ο Μπρζεζίνσκι) και πάνω στο αίμα των αντιφασιστών ναποζάρουνσαν «δημοκράτες» ποιοι; Οι Φρανκενστάιν – κατασκευαστές του ισλαμοφασισμού! Οι εκπρόσωποι του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού! Είδαμε πάνω στο αίμα των αντιφασιστών νακερδοσκοπούν και να «θρηνούν» ποιοι; Να «θρηνούν» οι ιμπεριαλιστές! Οι χριστιανοφασίστες! Και οι ισλαμοφασίστες!
ΟΦρανκεστάινπου διέλυσε το Ιράκ και τη Λιβύη, που επενέβη σε Συρία, που τροφοδοτεί και εξοπλίζει μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εδώ και 35 χρόνια, προκαλώντας το σημερινό χάος, ο Φρανκενστάιν που κατασκευάζει τέρατα όπως οι φονιάδες του «Ισλαμικού Κράτους», τέρατα τα οποία του είναι εξαιρετικά χρήσιμα είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι, έχει όνομα:Ιμπεριαλισμός.
Αυτό που είδαμε και παρακολουθούμε μετά την επίθεση στο «Charlie» δεν είναι μια «απλή» προσβολή νεκρών. Αυτό δεν είναι απλώς παράνοια. Δεν είναι απλώς παραχάραξη και παραποίηση. Είναι η απόδειξη πως πίσω από τη φενάκη της τάχα μου δυτικής δημοκρατίας, η οποία τάχα μου τα βάζει με τον φονταμενταλισμό, εκείνο που κρύβεται είναι η ιησουίτικη, αισχρή και αιμοσταγής συμμορία του ιμπεριαλισμού.
Του ιμπεριαλισμού που διαθέτει ισλαμοφασίστες που αξιοποιούν τη θρησκεία δισεκατομμυρίων καταπιεσμένων ανθρώπων στον πλανήτη για να εκτελούν στη«Charlie» και να αποκεφαλίζουν. Διαθέτει χριστιανοφασίστες που βομβαρδίζουν τη γιουγκοσλαβική τηλεόραση. Διαθέτει «δημοκράτες» φασίστες που δημιουργούν Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ στο εξωτερικό. Διαθέτει κάθε λογής φασίστες που στο όνομα της «ασφάλειας» επιβάλλουν την στρατοκρατία στο εσωτερικό.
Και φυσικά αυτό που ανάμεσα στα άλλα παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες ήταν ο φόνος των ανθρώπων της «Charlie» να γίνεται το διαβατήριο ώστε να περάσει η Λεπέν το Προεδρικό Μέγαρο της Γαλλίας. Προσέξτε, δηλαδή, τι ζούμε: Η «Charlie» παρομοίαζε την πολιτική της Λεπέν με τα «σκατά» και είναι η δολοφονία των δημοσιογράφων της «Charlie» που έδωσε το άλλοθι στον γαλλικό ιμπεριαλισμό για να ανοίγει τη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων στην Λεπέν!
Θα αφήσουμε την απάντηση σε όλα αυτά να τη δώσει ένας άνθρωπος της«Charlie»: «Έχουμε πολλούς καινούργιους φίλους όπως τον Πάπα, την βασίλισσα Ελισάβετ και τον Πούτιν. Όλα αυτά μου προκαλούν γέλιο»,δήλωσε ειρωνικά ο σκιτσογράφος της εφημερίδας, ο Wilem,μιλώντας σε ολλανδική εφημερίδα. «Η Λεπέν – συνέχισε – χαίρεται όταν οι ισλαμιστές αρχίζουν και πυροβολούν δεξιά αριστερά». Όταν, δε, ρωτήθηκε για την υποστήριξη του επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος της Ολλανδίας, απάντησε:«Κάνουμε εμετό πάνω σ’ αυτούς που ξαφνικά λένε ότι είναι φίλοι μας».
Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)